Christel Provaas schreef op donderdag 10 november 2005, 15:30:


Gedeeltelijk mee eens. Van een dierenarts heb ik gehoord dat er inmiddels mensen in Utrecht zijn afgestudeerd op een onderzoek waaruit bleek dat stalrust bij peesblessures averechts werkt. De reden is als volgt:

Peesweefsel is enigzins elastisch. De mate van elasticiteit hangt af van de hoeveelheid beweging. Stel dat een gedeelte van de pees is beschadigd: je wil dan dat de pees weer wordt aangevuld met weefsel van dezelfde elasticiteit. Geef je een paard stalrust, dan heeft het nieuwe weefsel een andere elasticiteit.
Wanneer je twee materialen met verschillende elasticiteit op elkaar hecht dan is de samenstelling zo sterk als de zwakste schakel van die twee. Met andere woorden: je hebt niets aan het toegevoegde materiaal. (Stel je maar voor dat je een koort versterkt met elastiek: ga je er aan trekken dan helpt het elastiek niet voorkomen dat het touw knapt, en is het touw eenmaal geknapt dan komt al de kracht op het elastiek, dat vervolgens OOK knapt).
Dit hele verhaal is dan ook de reden dat "genezen" peesblessures bij een paard dat stalrust heeft gehad een sterke neiging hebben om weer terug te keren. Geef je de paard zijn normale beweging (zonder overbelasting) dan krijg je wel een goede genezing.

Kortom: stalrust blijkt keer op keer genezing niet te bevorderen.
Ook bij mensen trouwens is men steeds terughoudender met het adviseren van bedrust. Tegenwoordig worden patienten zo snel mogelijk het bed uit gewerkt, en dat is niet alleen om kosten te besparen...

Groeten,
Frans

desie schreef op vrijdag 11 november 2005, 10:21:


Dank je!


Onze paarden staan op veengrond... De natste bodem die je kan krijgen. Ze staan er 24 uur per dag op, zomer en winter... Sommige hebben witte onderbenen. Geen spoor van mok. Één van de paarden had wel enige mok voordat ze hier kwam, maar stond ook 's nachts opgestald en kreeg krachtvoer. Nu niet meer, en de mok is weg...

Groeten,
Frans

Nick Altena schreef op vrijdag 11 november 2005, 1:25:


Vreemd verhaal. Vaccineren is namelijk niets anders dan het "gecontroleerd" toedienen van de ziekteverwekker. In de injectie zitten dus de bacterieën of virussen, maar dan in een verzwakte toestand, of al dood. Het lichaam gaat daar dan antistoffen tegen maken, zodat wanneer je dan een keer de bacterie of virus tegenkomt in onverzwakte toestand je lichaam gelijk paraat staat.
Dat betekent dus dat je er wel (tijdelijk) immuun voor kan worden, als dat niet zo was dan zou vaccineren volslagen zinloos zijn.


Heb nu geen tijd, maar zal daar ook nog even naar zoeken. Het lijkt me leuk om hier een artikel aan te wijden, dus alle info is welkom.

Groeten,
Frans

Wil schreef op vrijdag 11 november 2005, 20:22:


Je kan het haar vragen want ze (Greet Abbink) zit ook op het forum (abbink-burgers).

Groeten,
Frans

Fred Emmerig schreef op zaterdag 12 november 2005, 23:37:


Niets. Het feit dat je verzekering moet betalen betekent sowieso al dat je aansprakelijk bent. Als je een bal trapt door de ruit van de buren moet de verzekering ook betalen, of je goedgekeurde voetbalschoenen of sandalen aanhad doet er dan ook niet toe. Aansprakelijkheidsverzekering MOET altijd betalen (anders zou het geen aansprakelijkheidsverzekering zijn).

Groeten,
Frans

jose schreef op zondag 13 november 2005, 12:43:


Waarom zouden ze dat bij longeren dan niet doen?
Ik ben geen voorstander van longeren omdat het -onvermijdelijk- alleen maar bochtjes zijn die je draait: niet echt bevorderlijk voor de gezondheid van het paard.


Ik denk dat je dan niet goed begrijpt dat een bit is voor de communicatie, en dat dwangmiddelen vaak averechts werken.


Het enige wat je met een bit kan doen wat je zonder bit niet zo gemakkelijk kunt doen is... het paard pijn doen. Wie denk dat dit gelijk is aan "meer te vertellen hebben" komt al snel bedrogen uit: juist bij een jong paard zal pijn het vluchtinstinct sneller aanwakkeren.

Groeten,
Frans

Karin Haneveer schreef op donderdag 10 november 2005, 14:22:


Het is niet onze bedoeling een medisch handboek te schrijven. Voor degenen die precies willen weten waar alles zit en uit hoeveel sub-onderdelen alles bestaat zijn al genoeg boeken te vinden. Ons streven is het om het begrijpelijk te maken hoe de hoef werkt, zodat de mensen begrijpen hoe de hoef bekapt moet worden. Overbodige informatie die slechts vertroebelend werk vereenvoudigen we soms. Ook al weet je dat de witte lijn boven in de hoef anders heet: de bekapping wordt er niet anders door, maar de materie wordt er wel ondoorzichtiger door.
We leren mensen niet om hoornzuilen en andere aandoeningen te behandelen, slechts om een relatief gezonde hoef zelf bij te kunnen houden.

Groeten,
Frans