Nick Altena schreef op maandag 28 januari 2008, 18:13:

Egoïsme? Blindzijn voor...? Onwetendheid?

Denkertje: een paard lijkt ervoor te zijn 'gemaakt' om ons mensen in de rondte te dragen... Maar IS een paard daar ook echt voor? Hebben wij niet gewoon (mis)(ge)bruik gemaakt van het feit dat een paard dit over het algemeen kan en nog toelaat ook? En dan lijken paarden nog inmens vergevensgezind ook! Tijdens de ontwikkeling die het paard van mensen voedsel naar hulpmiddel voor mensen heeft moeten doormaken zijn er door mensen legio fouten gemaakt en middelen gebruikt om het paard te laten doen wat we ervan verlangen, waarvan als je ze nu terugziet in musea je de haren te berge rijzen! Wat zullen paarden door de eeuwen heen moeten hebben verduren ten behoeve van de mens?!! Hoe vaak heeft de mens voor het paard zeer pijnlijke fouten gemaakt voor die mens door had dat je ijzers moet vastnagelen door de witte lijn i.p.v...........

Ik denk dat ELK hoger wezen het in zich heeft te manipuleren. Bij dieren heeft dit echter alleen te maken met overleven. Bij de mens kan het overleven zijn maar is het ook vaak uit puur eigenbelang zonder dat het met overleven van doen heeft. Dat komt omdat wij 'intelligent' zijn en keuzes kunnen maken.

Zelf heb ik het idee dat jij Nick, de bovenstaande opmerking van Eddy anders interpreteert dan ik doe. Ik lees erin: de paarden die bij Eddy binnen komen zijn zo aggressief gemanipuleerd, door VORIGE EIGENAREN, dat ze afgestompt zijn, oftewel zich af hebben gesloten voor alles wat een mens van ze vraagt. Daarom geeft een 'goede' behandeling in eerste instantie nog grotere problemen. Het betreffende paard ziet ineens in dat het NIET bang hoeft te zijn voor die tweebener, en dan komt het eigen 'ik' weer omhoog en naar buiten. De frustratie... Dan zal er eerst rust moeten komen, vertrouwen. Want dat laatste zal geheel ontbreken.

Ik steek de hand geheel in eigen boezem: het idee van samen met mijn paard de wereld in trekken, het liefst op haar rug, gebruik makend van de kracht en snelheid die zij wel bezit maar ik niet... Proberen een éénheid te vormen... PRACHTIG! Maarrrr... KAN ik wel altijd een éénheid met Pep vormen?! Ze zal niet altijd zin hebben om mij op haar rug rond te moeten dragen. Dûh... Ze zal niet eens altijd zin hebben om wanneer het mij blieft van die wei af te komen! En dan denk IK nog niet eens: ja hoor eens, ik zorg goed voor jouw dus mag je wel eens iets terug doen! (Ja zeker! Er zijn legio mensen die zo denken!!!) Alsof ons paard een keuze heeft!

Misschien net zoiets als leeuwen 'temmen'. Dat TEMMEN hoort écht tussen aanhalingstekentjes!!! Die leeuwen doen hun ding in die arena niet omdat ze dat diervriendelijk/soortvriendelijk geleerd is: die doen het omdat de stok die stroomstoten geeft dreigt... Of de punt van het touw aan het einde van die zweep. Zet die 'leeuwentemmer' zonder die pijnlijke hulpmiddelen tussen die leeuwen, reken maar dat zodra die leeuwen door krijgen dat dat vervelende ventje zijn hulpjes niet meer in handen heeft dat kereltje heel snel benen mag maken!

Maar oei, waar komen we nu weer uit...?

Jacqueline v d Berg schreef op maandag 28 januari 2008, 18:36:

Dit is HEEL HEEL erg wat jij hebt mee gemaakt!!! En ik voel mij niet gekwetst over wat jij van een éénmalige verkrachting vind. Echt niet. Want er zijn ergere dingen dan wat ik heb mee gemaakt. Ik zie en hoor ze dagelijks.

Dat meidje dat ze enkele weken na mijn verkrachting in een vijver naast een kerk in Zaandam dood gevonden hebben bijvoorbeeld. De dominee vond haar... Zij had niet het geluk wat ik heb gehad. Of Marianne Vaatstra, met haar doorgesneden keel, waarvan jaren later nog steeds niet bekend is wie het heeft gedaan. Of die oudere vrouw die dagelijks een vaste wandeling door het bos maakte en uiteindelijk vastgebonden aan een boom, verkracht en vermoord gevonden is... Of dat meisje dat normaal altijd met een groepje door het bos van school naar huis fietste, maar die dag nog even nableef om iets te doen en later verkracht en vermoord gevonden is...

Zo kan ik nog wel even doorgaan! Elk van deze zaken grijpt mij aan. Doet mij elke keer weer denken aan hoe het voor mij was, maar dat ik nog LEEF.
Overigens heb ik niet alleen een verkrachting mee gemaakt. Mijn halve leven van kind af aan loop ik al tegen mannetjes aan die niet met hun handen van mij af kunnen blijven. En altijd zijn het vreemden terwijl de meeste aanrandingen/verkrachtingen door bekenden plaats vinden.

Ik heb nergens gezegd dat JIJ jezelf in een slachtoffer rol hebt geplaatst. Er zijn meerdere redenen waardoor ik denk dat dit soort dingen kunnen gebeuren. Maar het is wetenschappelijk aangetoond dát er wel degelijk mensen zijn die dit als het ware aan trekken. En soms zelfs keer na keer. Dat is een feit waar we niet omheen kunnen...

Maar ik stop er nu over, want dit is erg zware, erg moeilijke materie. Wens je in ieder geval kracht en geluk voor de toekomst. En dat maar mag blijken dat je ex zijn griezelige voornemens niet zal kunnen waarmaken.

Peter Donck schreef op maandag 28 januari 2008, 20:40:

Je weet het weer mooi te verwoorden Peter...

Nick Altena schreef op maandag 28 januari 2008, 20:44:


Okee misschien zijn leeuwen geen goed voorbeeld... Alhoewel ze slechte behandeling wel heel rigoreus kunnen afstraffen.

Wie zegt er nou dat je een paard dat verkloot is niet zonder dwang of pijn kunt herscholen?! IK lees het nergens, ook niet bij Eddy.
En Eddy een beetje kennende lijkt me dat voor zijn doen ook een heel vreemde oplossing om paarden weer 'goed' te krijgen...

Ikzelf schrijf dat je zo'n paard beter eerst rust kunt geven en dan langzaam aan weer vertrouwen gaan opbouwen. Als dat trouwens betekend dat je het hooi in de wei moet gooien over het hek heen omdat je je leven IN de wei niet zeker bent: so be it... Vertrouwen moet ergens beginnen.

Alleen een paard als Mazir die indertijd bij Pien stond en waar hoogstwaarschijnlijk erfelijkheid meespeeld in zijn verknipte gedrag, bij zo'n paard vraag ik mij af of het niet beter ingeslapen moet worden.
Maar da's wel een uiterst geval dan hoor!

Monique Meijer schreef op woensdag 30 januari 2008, 10:27:


JOEHOE!!! Laat het zo vooruit blijven gaan Monique!!!!

Spirithorses schreef op dinsdag 29 januari 2008, 21:23:

Vroeger op de 'Engelse' manege moesten we een cap op, maar toen waren we nog minderjarig. Toen ik Western ging rijden heb ik dat die jaren zonder cap gedaan.
Toen ik de stap rinchting een eigen paard zette was ik daar, als volwassene, 'verplicht' een cap te dragen. Sindsdien draag ik tijdens het rijden weer een cap.
Bodyprotector zit ik ook aan te denken...
Ik vind een cap niet hinderlijk omdat ik op de mototr verplicht ben een nog groter en zwaarder gevaarte op mijn hoofd te zetten.
Moet wel toegeven dat ik in Duitsland (waar je amper politie in de buurt van het dorp ziet) wel eens stiekum een rondje motor ZONDER helm rijdt.
Heerlijk die wind door je haar!
Maar da's dan wel door het dorp en de weggetjes eromheen, en dan rijd ik hooguit 40. (Al kan je dan ook hard terecht komen met je koker op een paaltje of steen hoor!)

Ik vind dat meerderjarigen het zelf moeten weten of ze een cap dragen of niet...
Conrad draagt ook een cap tijdens het grondwerk. En eigenlijk niet zo belachelijk als dat het lijkt want ik heb wel vaker een dreun voor mijn harses gehad van zo'n paardenhoofd... Gisteren toevallig nog toen ik het maatje van Peppermint naar binnen bracht. Hij liep 'spitsroede' tussen alle paarden op stal en moest een beet ontwijken maar schampte daardoor MIJN hoofd. Dacht dat mijn oor eraf lag, maar mijn oorbel hing er zelfs nog in dus viel mee... Op zo'n moment had een cap niet verkeerd geweest, maar dat is op de grond een risico dat ik neem, maar op het paard: cap op!

eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 29 januari 2008, 16:39:

Inderdaad kan de wet je juist vaak niet beschermen... En ook ik zou wel eens 'eigen rechter' willen kunnen spelen. Maar mijn verstand zegt mij dat het niet goed is om te doen. Zoals al eerder aangegeven omdat het zich wel eens tegen jezelf zou kunnen keren.

Maar laten we inderdaad dit topic maar afsluiten. Hoop dat het met de topicstartster inderdaad nu beter gaat en zij rust krijgt want daar zijn we helemaal vanaf gedwaald...

Enne... Diegene die meelezen en zitten te smullen; i.p.v. genieten van de sensatie, leer er liever van! Denk nooit maar dan ook NOOIT; "Dát overkomt MIJ niet". Voor je het weet ben je zelf slachtoffer... Of erger....

Gisteren voor de 2e keer een tandarts voor Pep op stal. Een paar weken geleden was de vaste 'staltandarts' er al bij geweest, helaas kon ik er zelf niet bij zijn, en deze concludeerde dat Pep helemaal door het lint gaat en dus eigenlijk verdooft zou moeten worden...

Ik dus op zoek naar een TA die het liever zonder verdoving op wil lossen. En ja hoor, via internet gevonden!

Zogezegd kwam hij gisteren langs, een uur te laat dat wel, maar na hem bezig gezien te hebben is dat niet zo vreemd en absoluut acceptabel vanege de tijd die hij neemt omdat het nodig is.
Heel kalm begon hij eerst te proberen of hij aan Pep haar hoofd mocht komen. Op een bepaalde manier kan dat wel maar er is een benadering waar ze van door het lint gaat. Vooral als je dus van voren op haar neus en mond afkomt.

Nou hij kon haar redelijk goed aanraken en toen de stap maar gezet om zijn leren halster om te doen voor het vasthouden en daarna de 'mondsperder' zoals ik dat apparaat maar even noem.

Da's heel bijzonder bij Peppa trouwens: een halster omdoen of zelfs een bit in laat ze gewoon toe... Dat laatste komt er bij mij alleen nooit meer in en kan ook niet eens omdat ze wolfstandjes heeft die absoluut geen bit toelaten. En dáár denk ik dat er in haar verleden iets vrezelijk is fout gegaan. Maar helaas kan ze niet in mensentaal praten dus het zal een gok blijven wat ze heeft meegemaakt...

Nou sperder zat erin maar nog wel dicht, dus ze kon er kennis mee maken en wat op kauwen. Maar we zagen al dat ze gespannen was. Na haar even de tijd gegeven te hebben om dat ding in haar mond een beetje te accepteren, de sperder een paar 'tandjes' open...
Nog niet een erg groot probleem voor Pep, maar wel die blijvende spanning...
Toen de TA zo rustig mogelijk zijn hand in haar mond om te kunnen voelen; nou toen werd het stress!!! Met hoofd slaan, omhoog proberen te komen...
En toen begon haar het zweet uit te breken...

TA besloot door de behoorlijk opgelopen stress: snelle ademhaling, wijdopen neusgaten, zweten en beginnende apathie (gevaar op een collaps) om even pas op de plaats te maken. Sperder dicht gezet zodat ze weer wat kon kauwen en haar met rust gelaten. Ik bleef bij haar staan en aaide haar rustig over haar rug en schoft en sprak haar zachtjes bemoedigend toe... Ze liet haar hoofdje bijna apathisch hangen (vrezelijk om haar zo in de stress te zien), maar ik wist gelukkig rustig te blijven en probeerde dat op haar over te brengen.

Na haar zo'n 10 á 15 minuten rust gegund te hebben, ondertussen hadden wij het over, wat ook anders: paarden, weer rustig de sperder wat open gezet. Door wat kleine haakjes moest er toch wat geveild worden, dat was wel weer even stress, maar al doende gaf ze het toch af en liet het begaan. Misschien omdat ze al doende merkte dat het toch geen pijn deed. Boven en onder 'op het gevoel' volgens de TA wat geveild. Achterin kon hij niet komen, dat zou te veel zijn voor haar, dus KLAAR!

Sperder dicht en rustig afgenomen en ikzelf nam het leren halster af. Pepje helemaal de hemel in geprezen en geaaid natuurlijk, omdat ze het toch, ondanks de stress enigzins heeft toegelaten. (En godzijdank geen zenuwinstorting heeft gekregen!)

De TA vertelde dat hij best gestressde paarden tegen kwam maar dat Pep wel iets behoorlijk traumatisch moet hebben mee gemaakt. We hebben samen alleen maar kunnen gissen naar wát, want daar kom ik toch nooit achter helaas. Maar we hebben zo'n vermoeden dat het met inrijden/bit/wolfstandjes te maken heeft en dan met het negeren door de mens(en) die haar reed van haar PIJN. Misschien zagen ze dat wel als verzet en werd er hard tegen opgetreden... Na ja, blijft gokken....

Door zijn rustige optreden en geduld is me deze TA zeer goed bevallen. Hij mag over een half jaartje terugkomen om dan weer rustigaan te kijken of alles in die jonge mond goed blijft gaan!

Pep heb ik daarna lekker even op de wei gezet (ook al mag dat eigenlijk niet want dat loopt stuk hè) maar ik vond dat ze even een paardwaardige time-out verdiende. Na een uurtje heb ik haar bij haar 30 jarige maatje in de paddock gezet. Daar heeft ze lekker in het zand liggen rollen, goed tegen het opdrogende zweet....

Het is jammer dat een TA niet vaak nodig is in verband met vertrouwen kweken, maar ik zal via clickeren gaan proberen toegang tot haar mond te krijgen. Met geduld moet dat vertrouwen er toch eens komen lijkt me....

Maar mensen wat een ervaring... Pffffffft En konden dieren toch eens praten!

Daisy schreef op woensdag 30 januari 2008, 21:06:

Ik heb deze gevonden: http://www.hoefengebit.nl/index.htm