Jasmijn Wauters schreef op dinsdag 10 november 2009, 21:53:
> Ik voel niet mijn imaturiteit bij de
> paarden, ik voel hem in deze dingen, dat voelt zo onnatuurlijk
> om zulke openbare 'feiten' zo jong mee te maken. Dat doet wel
> gek, daar krijg je een onaangenaam gevoel van in je buik, moet
> ik eerlijk toegeven.
Met het ouder worden wordt het niet beter hoor. Jonge kinderen tot een jaar of 7 kunnen nog goed tegen een aanval en zich daar snel en gezond van herstellen. Ouders maken daar schandelijk misbruik van met hun kritiek, verwijtende correcties en straffen. Wat een jong kind kan, kunnen we later wel weer aanleren. Het heeft alles te maken met hoe hecht of hoe los we onze eigen gedachtes opvatten. Een jong kind kan zich nog niet lang hechten aan zijn rampgedachtes, "hé een leuk diertje kruipt daar" en het is bevrijd van zijn ellende. Daarvoor heeft het zich ook al goed kunnen ontladen met gehuil en geschreeuw. Luister maar eens hierna, dit is mijn teacher in actie
http://www.youtube.com/profile?user=TheWorkofBK#g/u of een beetje op jouw verwijten toepasbaar de video ergens onderaan de lijst "He schould be more understanding"
http://www.youtube.com/profile?user=TheWorkofBK#p/u/56/qQcfEuoOMbc > Mijn paard vormt hierin een brug: een manier om in die 'andere'
> wereld te komen. Een wereld die noch oordeelt noch in het
> verleden kijkt maar zich in het 'nu' afspeelt, eerlijk en
> oprecht. Zo heerlijk!
> Die stilte, die kleine details van de oortjes, neus, ogen, ...
> die zeggen zoo veel! Weten dat je paard op een glimps, een
> fractie van een spierbeweging voluit gaat! In pure stilte ...
> ervaar je de grootst mogelijke energie, kan niet anders: in de
> leegte zit alles. Zo leuk!
Dat is meditatie! Met mijn paard bezig zijn kan inderdaad een brug daartoe zijn, mijn paard heeft dat het liefst! Het gaat niet alleen om mijn eigen kalme heldere geluk dan, ik kom ook zo veel dichter bij hoe mijn paard is en alles waarneemt. Ik bied als het ware de eenheid aan, niet alleen met Luna maar tegelijk met alles op ons pad. Ze hoeft alleen maar aan te haken en op te merken dat ik alert en helder haar en alles opmerk. Natuurlijke meditatie noem ik dat, en oefen het constant, ik heb er jaren les in gegeven. Voor mij is dit het meest dierbare dat me overkomen is/terug gevonden heb, logisch ook, het is de enige werkelijkheid naast die droomwereld die gedachtes constant crieëeren.
Life is a beautiful place
Groet, Michiel
Warboel
