Huertecilla schreef
Knip....Capricho duikt door de bocht driftend over de keien

Hahahaha, ja sorry hoor....het komt me zo bekend voor.
Nee, daar is geen houden aan
Op zo'n moment weet je weer heel even precies waar je staat.


Afgelopen week ook weer zo'n toer met mijn Arabier meegemaakt:
Lekker aan het sjezen op ons gallopeerpaadje, trots op mijn Arabier met alleen maar een halstertje, zo van kijk mij en dat ik dat durf enzo en wat een controle blablabla.... TOT ze van het paadje afwijkt en regelrecht het tarweveld instuurt, zomaar, uit het niets, daar zelf zo schrikt van die halmen die tot bijna op borsthoogte tegen haar aan slaan, dat ze nog harder gaat sjezen.... en ik maar ORS, en hoho-en en "easy-en" maar het had niet echt het gewenste effect.
het flitste door mijn hoofd: "dit is het dus en nu ga ik vallen...."
argh, dat moment he, dat je denkt : " Ik hou het niet...."

Uiteindelijk heb ik haar toch zonder te vallen op topsnelheid terug dat weggetje op weten te trekken, waarna ze nog een 100 meter doorrende en vervolgens stilstond bij het boompje waar we ALTIJD stoppen.
Zo van : "Jamaar, ik ben toch gestopt...." De troel.

Eh, toen ik achter me keek zat Winner 1 meter achter me, die was heerlijk meegegaan en de rijder (een nieuwe) heel laconiek: Ow, ik dacht al dat dat niet de bedoeling was maar ik vond het wel leuk zo. Grmpfff

Dit is wel het paard dat 2 weken daarvoor de reuzenstoet liep aan datzelfde halstertje....

Groet, Pien
www.spirithorses.be

Spirithorses schreef op woensdag, 22 juni 2005, 23:11:
Tja.... Ik vond het op zich wel humor ja. Hij is véél moeilijker bij de les te houden dan de dames maar ook veel makkelijker te rijden omdat hij geen merrie-dagen heeft, niet van die mutsige schrikdingen en ook geen streken heeft.
Ik beleef met hem per rit meer dan met de meiden per week, maar híj heeft me er, nog, nooit af'gemikt' en de meiden in dezelfde fase al tíg keer.

Ik ben vanmorgen met hem gaan wandelen en heb vanavond een rit gemaakt rond zonsondergang en hij was beide keren A1+ met een zoen van de juf. Er kwam vanavond, slechts één bijvoorbeeld, een kudde schapen met bellen op een smalle camino voortgedreven door de herdershonden om een hoek racen, récht op hem af. Ik liet hem uit draf stoppen en hij bleef kéurig staan. Eerst 'hoog', daarna ontspannen en daarop liet ik hem door de kudde vooruit stappen. Alsof ze er niet meer waren....

Wat dat 'weten waar je staat' betreft; zo'n bokgalop is harig maar dat gevoel van nietigheid heb je 100% als hij gaat 'prancen', gaat patsen naar een merrie of hengst. Dan moet je hem geconcentreerd aan alle hulpen houden zonder enige druk en blijft hij superlicht stuurbaar, maar hij laat je daarbij voelen dat je fysiek niet meer ben dan een vlo op zijn vacht.... Hij is zóveel sterker en ruiger, onvoorzichtiger dan de meiden, dat is echt een dimensieverschil. Lomp is niet het correcte woord; ongereserveerder of
zoals een beroemde Finse rallyrijder ooit zei 'Maximum Attack'; hij gaat overal helemáál voor. Da's echt wennen hoor....

Een ander dimensieverschil dat ik ervaar is dat de meiden duidelijk een
andere 'arbeidmoraal' hebben. De dames vinden het leuk iets samen met succes te doen, maar waarderen de ruiter vooral als hun veilige rustpunt, terwijl pielemans ruiterlief minstens zoveel waardeert omdat die ruige dingen met hem gaat doen in de spannende buitenwereld.
Ik ben met hem nog lang zover niet maar kan me voorstellen dat je met een hengst nét dat beetje meer kan presteren door de lol uit het spel zelf. Dat is dan ook gelijk de valkuil, want híj denkt zelf niet na over de risicos bij wijze van vergelijken. Zo zal geen van mijn merries door een hek rossen, híj wel, zonder na te denken en dat is het punt. Mijn Go#@! wat een 'draufgänger'. Een beetje als een opgevoerde Yamaha V-Max met een slecht gesmeerde gaskabel....

Huertecilla schreef op woensdag, 22 juni 2005, 23:55:

Ja, ja, altijd achteraf. Op het moment zelf schijt je in je broek....

Ik kan het niet vergelijken, mijn hengst is net 4 weken oud, dus dat zal nog even duren, wij zijn pas in het stadium van halstertje aandoen en aaien, vooral veel aaien.....Maar het lijkt me een super uitdaging....

Dit ken ik van bij ons, alleen gaat het hier iets anders: De hooiruiven van de schapen op de berg zijn eng, zeker als er ook nog eens schapen staan (die lopen hier los). Maar wat nóg enger is, is als BD schapen verwacht en ze er niet zijn, da's pas eng zeg

Maar ze gaat er ook door hoor, zij het met wat overredingskracht.
Voor mij blijft ze altijd werken en als ik zeg dat het goed is dan ís het ook goed voor haar. Ik zou dat vertrouwen nooit beschamen..
Het blijft iedere keer wel heel spannend voor haar als we het klaphekje doorgaan dat ons dichterbij de schapen brengt.

> Wat dat 'weten waar je staat' betreft; zo'n bokgalop is harig

Kun je dat met een merrie ook hebben? Niet dat ik soms het gevoel heb een vlo te zijn, maar er zijn van die momenten dat instinct, passie en temperament het helemaal over willen nemen, ook dan is BD met één vinger bestuurbaar maar het wordt een soort van show die wij samen opvoeren, dansend met wijd opengesperde neusgaten en supergekromde hals (ehhh, zij he....).
Het is zo mooi dan de kracht van zo'n dier onder je te ervaren en mee te worden genomen, deelgenoot te mogen zijn in haar passie.

> Een ander dimensieverschil dat ik ervaar is dat de meiden

BD die gaat dóór, die is zo keihard. Dat van dat rustpunt bij de merries kan ik wel plaatsen ja, maar ook dat van die ruige dingen.
Niks blijft leuker dan een uitdagende rit over steile hellingen, waar ze haar weg moet zoeken en ik haar volledig los kan laten, of als een gems op 4 pootjes de heuvel op te galloperen. Het is me soms een raadsel waar ze de kracht nog vandaan haalt na 4 uur heuvelop- heuvelaf, met altijd weer die stenen he....
Ik heb geleerd me niet teveel met haar te bemoeien als ze zo op dreef is, dat werkt eerder storend dan ondersteunend.

Mijn ervaring met hengsten is dat ze zich helemaal geven in het begin en daardoor 'vergeten' hun krachten te verdelen, dat ze dat echt moeten leren. Is dat ook jouw ervaring?

Groet, Pien
www.spirithorses.be

marjolijn schreef op woensdag, 22 juni 2005, 11:20:


Hoi Marjolijn,
Kan je ook omschrijven HOE hij dit deed?

Met geweld kan je een hoop
bereiken,
met geduld, vertrouwen en
liefde meer !
Gr. Nick

Nick Altena schreef op donderdag, 23 juni 2005, 0:32:

Ik zal de videoband er nog eens op na slaan. Wat je daarop ziet is een hengst die met een GIGA podlood wel super blijft luisteren naar 'der Klaus'.

Groet, Pien
www.spirithorses.be

Spirithorses schreef op donderdag, 23 juni 2005, 0:54:


Mwhaha....GIGA potlood?? ook die hengst al aan de viagra??
Ik denk dak toch eens in moet gaan op al die aanbiedingen in mijn postbakkie....heeft mijn vrouw ook eens een bestuurbare man.... oeps...

Met geweld kan je een hoop
bereiken,
met geduld, vertrouwen en
liefde meer !
Gr. Nick

Spirithorses schreef op donderdag, 23 juni 2005, 0:24:

Dát niet; dat doet nl. alleen een hengst, dat imponeergedrag. Tuurlijk laten merries ook wel eens karakter zien, maar het blijven veel introverter paarden. Ook als je ruimte voor de indviduele karakters laat, dan blijft een hengst wat dit betreft echt anders.


Dan heb ik het niet goed verwoord; Arabella gaat zeker zover door als Capricho, is ook hard en wil gráág mee, doch zelfs zij waardeert mij meer als haar veilige anker dan als activiteitenpartner.
Ik merk in de praktijk inderdaad het verchil dat gedragwetenschappers maw registreren: de merries zijn hoofdzakelijk bezig met in zoveel mogelijk rust zoveel mogelijk eten en veulens maken terwijl de hengsten voor alle mogelijke soorten van 'leut' in de kudde zorgen.

Tja, een paard kan heel goed paard zijn; veel beter dan wij en de beste hulp die je als ruiter kan geven is niet in de weg zitten en dan nóg ben je ballast.

Dat zou heel goed kunnen en past naadloos bij hun opmaak van 'geen reserves'. Helemaal in lijn met 'lomp' gáán.

Met Capricho ben ik dat nog niet tegengekomen. Ten eerste heeft hij het Kikkuli-programma doorlopen dus heeft een achterlijk goede conditie en zijn we onder het zadel nog láng niet aan zijn conditiegrenzen gekomen, ten tweede is onder het zadel nog veel nieuw voor hem dus met name heen moet er veel verkend worden en verder geeft de terugweg ook nét een extra windje in de rug.

Wat Hempfling betreft: op de grond en in het zadel zijn twee.
Op de grond in de wei is het niet zo ingewikkeld als je via bv PNH met lichaamstaal je paarden kan sturen. Het is een kwestie van zijn aandacht houden én het initiatief. Wát je doet is natuurlijk afhankelijk van hoe hij reageert. Wat de strategie is, zal afhangen van de individuele hengst en wat jouw band daarmee is.
Ik heb hier eens een íngebroken buurhengst gehad waarmee Capricho in gevecht ging en ook dáárbij kon ik mijn eigen hengst zonder contact sturen. Die andere hengst heb ik wel moeten 'aanraken'.... Frappant en bevredigend was dat Capricho duidelijk respect toonde voor mijn actie. Richelle zei dat hij en de meiden er zichtbaar vertrouwen in hadden. In ieder geval werd onze familiegroep op slag een stuk rustiger zodra ik me met het conflict bemoeide. Capricho verandere gelíjk van rol en stelde zich, hoewel hij duidelijk de sterkere partij in het conflict was, als een onvoorwaardelijke helper op en zo hadden we samen de inbreker fluks te pakken en uit de wei.

Onder het zadel is een héél ander punt. Trek de ervaring met ernaast wandelen of erop zittend met een onbeleerd paard maar door.

Pien, je gaat het met jouw pielemans-junior zeker ook merken; zelfs de liefste hengst is een dimensie anders dan de ruigste merrie. Dat heeft niets met betrouwbaarheid, beter/slechter van doen; ze zijn gewoon anders binnen het spectrum paard. Een merrie is primair een vluchtdier en een hengst níet. Voor het voortbestaan van de soort zijn 9 van de 10 hengsten overschot en de natuur is er evolutionair ook zo mee omgegaan; de hengst is makkelijk vervangbaar en als voorvechter van de familie het meeste waard, de merrie is een waardevolle en onvervangbare broedstoof. Een hengst heeft zowel brain als brawn en minder reserve dan een merrie.

Wat jouw junior betreft: dat aaien is een valkuil en met een hengstveulen is het respect aanleren van persoonlijke ruimte nóg belangrijker dan bij een merrieveulen.
Toen ik Capricho als jaarling http://www.mijnalbum.nl/Foto=RGQE8VYT uit de kudde kocht was dát de reden dat ik hem boven zijn halfbroer prefereerde. Die halfbroer was veel handzamer en aanhankelijker doch toonde ook niet veel respect.

Huertecilla schreef :

Wij zijn nog niet in een "respect aanleren" fase.
Onze junior is nog veel te schuw en vlucht voor alles weg.
Heeft ie misschien wel van zijn moeder, bovendien is zij degene die hem steeds meenam, weg van alles, als zij het niet vertrouwde.
Dat is nu helemaal over. Holly is de rust zelve en een zeer ontspannen moeder. Dat zie je gelijk terug in Spirit.

Bij hem moeten wij nog vertrouwen winnen hem bekend maken met onze handen, geur, bewegingen,etc.
Eén verkeerde beweging enhij stuift van je weg dus het respectitem is hier geen issue.
Wij zijn vooralsnog de tweebeners die in zí'jn persoonlijke ruimte komen....

We zijn nu zover dat we het halster aan- en uit kunnen doen, en hem een beetje aanraken, zijn hoefjes moeten dringend geraspt en daar zijn we hem nu op aan het voorbereiden, gisteren mocht ik zijn hele benen aaien, een enorme overwinning voor hem.

Een enorm verschil met Camee, van Frans en Ilona, die vanaf het begin heel even afhankelijk van hun verzorging was en nu naar je toe komt, met je meeloopt, waarvan zij de hoefjes al losstaand kunnen doen.
2 veulens, paar weken verschil.
Maar ook een verschil in zijn, dat merk je duidelijk. Camee is een heel openminded veulen, Spiritje is zeer beschouwend, van een afstandje.

Toch heb ik voor een hengst liever dat wat teruggetrokkene dan dattie zodra je je maar even bukt op je nek jumpt, ook dat heb ik meegemaakt. In het begin is het allemaal leuk, maar als-ie 400 kilo weegt en wat hormonale verschijnselen krijgt is het niet meer zo grappig.

Maar in deze jonge fase kun zoveel verkeerd doen, dat hele respectgebeuren speelt bij ons nog niet, ik zou hem alleen maar bang maken als ik hem op zijn nummer zou zetten.

Groet, Pien
www.spirithorses.be

Spirithorses schreef op donderdag, 23 juni 2005, 9:25:


!Jij snapt het¡
Capricho woog aan het begin van het Kikkuli-programma al 435 kilo. Ik wil hem aan het einde van de zomer nog eens op de weegbrug zetten. Op dít moment wegen heeft weinig zin omdat we net onder het zadel begonnen zijn en hij in dit seizoen aardig met de meiden aan het beesten is; is niet representatief. aan de andere kant; tis een kwestie van naar de overkant lopen, dus misschien doe ik het morgen nog even.
Hij is deze maand 4 geworden is nu bijna 160 hoog. Ik heb geen idee of en hoeveel hij nog omhoog gaat maar schat dat hij over twee jaar niet ver onder de 500 kilo zit als ik de ontwikkeling van Arabella op hem projecteer. Hij is ook nog een fráctie overbouwd.

Dat 'schuwe' is alleen maar normaal paard en je ziet aan zijn ma dat vertrouwen wel komt.
Ik heb het vermoeden dat een vanuit zijn karakter meer teruggetrokken hengst met álles gereserveerder is en dat is alleen maar mooi meegenomen, want een pielemans is toch mans zat.

Nick Altena schreef op donderdag, 23 juni 2005, 0:32:

Nee Nick, was het maar waar.
Het kostte hem ogenschijnlijk weinig moeite en hij maakte ook geen gebruik van de welbekende hulpmiddelen die men zoal gebruikt om gelijksoortige prestaties (meestal niet) te kunnen bewerkstelligen.

Destijds heeft de video me alleen maar een minderwaardigheidscomplex bezorgd.
Wat men ook van de man kan of wil denken, hij heeft een onnavolgbaar talent om met paarden te communiceren. Zit op dezelfde golflengte denk ik, of iets in die richting.

Huertecilla schreef op donderdag, 23 juni 2005, 8:04:

Knip...

Hoi Huertecilla,
Wat is precies het Kikkuli-programma? Ik heb er nog nooit van gehoord en ben er erg nieuwsgierig naar. Ik neem aan dat het een soort programma is voor het in conditie brengen van paarden?
Kon niets vinden op internet hierover (althans, niet in een voor mij leesbare taal ;o) )
Maar ik hoop dat jij mer er meer over kunt vertellen.

groetjes, Hogan
You're not gonna win, just sittin' on the fence ;o)

marjolijn schreef op donderdag, 23 juni 2005, 10:44:


Inderdaad heel bijzonder die man. Ik heb 3 van zijn boeken gelezen en ik kan alleen maar bewondering hebben voor die man.
Hij omschrijft het zelf als een soort dans met het paard. Waarschijnlijk is zijn communicatie naar het paard zowat onzichtbaar voor een leek.
Sommige mensen hebben nu eenmaal die feeling. Klaus is pas ook op late leeftijd begonnen met contact met paarden.
Alleen vind ik het jammer dat hij er toch een stang en trens in legt op een gegeven moment. Terwijl hij dit helemaal niet nodig heeft.