gemaakt, namelijk door te inventariseren waar je bang voor bent! (Slimme
vraag hé van deze ouwe doorgewinterde paardentante!).

Spook ben je!!! ))

aan jou overlaten of je die hulp van buitenaf wel wilt.

Nou,,, ik rommel al een tijdje. Het kan me aanvliegen als ik bij Daan sta;
zeker in het begin moest ik gewoon wéglopen want we stonden elkaar maar aan
te staren
Da's al verbeterd. Een paar weken geleden heb ik dus het grote besluit
genomen: Ik ga dat aanpakken.
En ja, hulp van buitenaf is zéker welkom. En je bent niet een tiep van: niet
aanstellen meid. Want dan kan ik me niet concentreren op waar het om gaat
(gedoe tussen mij en het paard). Dan ben ik bezig met die ander en te
beletten dattie me duwt! En daar kan ik absoluut niet tegen want da's gedoe
in het kwadraat. Ik moet op eigen kracht de klus klaren waarbij meedenken
zeer welkom is.

houdt

Daar wil ik inderdaad even over nadenken....

Overigens... lief, je aanbod...


Dankie...
Groet,
Ellen
die het gevoel heef een paard te zijn voor een grote enge trailer; hahaha

Marianne schreef op maandag, 15 maart 2004, 23:11:


Laten we inderdaad maar efkes prive gaan daarvoor.
Spannend, en ook leuk!

Donderdag vertrekken we weer naar Frankrijk; we hebben daar een klein berghuisje waar (mijn man elke maand) vaak zitten. Dusse dan beantwoord ik efkes geen mail )

Groetjes Ellen

Ellen Helmigh schreef op Mon, 15 Mar 2004 21:41:09:

Hoi Ellen,
Ik herken wel wat in dit verhaal hoor.
Ik had ongeveer hetzelfde. Als kind (van een jaar of 11-12) kon je mij van alles voorzetten (wat paard betreft) en ik stapte erop. Ik zag wat wel hij of zij deed en hoever ik kwam.

Maar na een fikse val werd ik onzeker, maar ging wel door. Echter merkte ik dat die onzekerheid er voor zorgde dat ik niet snel op een "nieuw fris" paard durfde te stappen.
Na mijn huwelijk werd het nog erger. Ik durfde gewoon niet meer op een paard. Ben toen ook lang op een haflinger en een fjord gaan rijden. Geweldig.

Echter dat ging niet meer op den duur (paardje werd te oud, ik te zwaar) en ben toen ook tijdelijk zelfs gestopt en met mijn shet aan het mennen gegaan.

Inmiddels weer aan het rijden, op een KWPN-er en het gaat eigenlijk goed. Maar als ik weer op een nieuwe moet dan wordt ik nog altijd nerveus. Raar, want ik rij al meer dan 20 jaar; maar ik doe er niet veel tegen. Als de rit op zo'n nieuw paard goed gaat en ik wel extra blij hoor. Alleen dat begin ... O ja, en dan de eerste galop.

En ik heb ook geen idee hoe ik dit op kan lossen. Waarschijnlijk toch zo veel mogelijk blijven rijden op diverse paarden. Of een keer een cursus gaan doen; maar ja zo diep zit de angst ook weer niet (of toch?).

Groeten,
Ingrid

alles voorzetten (wat paard betreft) en ik stapte erop. Ik zag wat wel hij
of zij deed en hoever ik kwam.
ik dat die onzekerheid er voor zorgde dat ik niet snel op een "nieuw fris"
paard durfde te stappen.
paard. Ben toen ook lang op een haflinger en een fjord gaan rijden.
Geweldig.
en ben toen ook tijdelijk zelfs gestopt en met mijn shet aan het mennen
gegaan.
Maar als ik weer op een nieuwe moet dan wordt ik nog altijd nerveus. Raar,
want ik rij al meer dan 20 jaar; maar ik doe er niet veel tegen. Als de rit
op zo'n nieuw paard goed gaat en ik wel extra blij hoor. Alleen dat begin
... O ja, en dan de eerste galop.
veel mogelijk blijven rijden op diverse paarden. Of een keer een cursus gaan
doen; maar ja zo diep zit de angst ook weer niet (of toch?).

Hoi, Ingrid,
Het verschil is dat jij met paarden bent blijven omgaan, en rijden..... Je
bent "eigen" gebleven met paarden. Tot voor Daan kwam was ik best wat
vervreemd. En je bent toch doorgegaan met proberen. Ik gaf op. Stom.
Ik vind het trouwens heel verfrissend te lezen als zo'n paardenmens als jij
ook zo z'n angstige momenten heeft.

O, ja, (en nu niet gaan lachen of boe roepen hoor ); ik ging een jaar of
8 geleden met Juliiette en 2 vriendinnen naar ponypark Slagharen (ik
weet....niet erg paardvriendelijk). We kregen diverse ponnies mee waaronder
een heeeeel lieve gevlekte; ongeveer stokmaat 140. Daar durfde ik dus veel
mee (ook erop zonder zadel dus) . Juliiette en ikhebben zelfs vorig jaar nog
nagevraagd of ie er nog was enn te koop was. Niet dus.

Wat ik hoopvol vind is dat ik nu best lekker biij hem kan staan (na 10
maanden). Zijinn halster aan en af doe, zijn manen borstel en zijn buiik
poets.

Door de jaren heen is het paard een groot monster geworden waar ik niet meer
aan gewend was.
Een cursus heb ik overwogen... maar ik ben nu eenmaal een tiep dat dingen op
eigen tempo moet doen.

Galop heb ik sinds mijn kinderejaren niet meer gedaan )) Da's eenwat
langere termijn doel Als ik met penioen ga!? Haha,,,,, tssssss

Groetjes
Ellen

Hoi Ellen en Ingrid,

Ingrid zei:
merkte
fris"

Ik merkte ook dat dat ging gebeuren. Meteen na m'n val was er niets aan
de hand, een week later was ik redelijk gespannen. Op Shammy de
Haflinger kon ik de eerste keer na de val nog draven en zelfs met zonder
beugels, alleen niet galopperen. De tweede les durfde ik ineens niet
meer te draven.
TOEN heb ik geaccepteerd dat ik (zwak hoor) bang ben. En nu gaat het al
beter, draven gaat weer prima als ik m'n paard maar bezig hou... (Achjes
draven bv.). Haflingers zijn ECHT perfect he ?!?

Ellen zei:
rijden..... Je
als

Helemaal niet stom ! Ik heb nu veel mensen gesproken die wel door zijn
gaan rijden en die juist banger zijn geworden, maar het gewoon WEIGEREN
toe te geven. Ik vraag me dan steeds af: "waar is de hobby en het
plezier dan gebleven ?" Ze zitten op hun paard met de constante angst
dat hij weer een "bui" heeft en dat ze hem niet aan zullen kunnen.
Misschien heb je een beetje overdreven (beetje lang), maar even afstand
nemen en je angst accepteren lijkt me alleen een heel goeie zaak ! Mij
heeft het in elk geval nu al geholpen.

Ellen zei ook:
buiik
niet

Daan moet wel een ENORME KANJER zijn, dat je die enorme angst hebt
willen confronteren en nu zelfs al zo ver bent ! Ik vind het fantastisch
van je dat je ondanks je angst zoveel van hem houdt...

Groetjes en heel veel sterkte in je ontwikkelingsproces !

En GEFELICITEERD MET JE VERJAARDAG !!!

Angelique

Ellen Helmigh schreef op Tue, 16 Mar 2004 08:17:32:


---Heeee, dat heb ik ook gehad bij Ponypark Slagharen (of eigenlijk was het Collendoorn)!!! Een hele mooie bonte, rond de 1.40m. Die was zo ontzettend lief! Heb ook gevraagd of die nog te koop was, maar helaas...dat beestje was zo lief (had ook al gelijk een band ermee). Ik heb nog een foto van dat beestje waar hij ligt en ik ernaast lig en hem wat te eten geef. Hij bleef gewoon lekker liggen, hoofd op mijn schoot en dan ken je hem nog maar net een dag! Echt geweldig, wie weet, misschien was het wel dezelfde bonte???

Groetjes,
Linda

Ellen Juliettes moeder schreef op dinsdag, 16 maart 2004, 7:18:


Hmmm, heerlijk er even tussen uit! Ik zal in de tussentijd wel 's wat op papier zetten en wat vragen op je afvuren (!) - en dan reageer je maar als je er weer bent!
Groet, Marianne

Ellen Helmigh schreef op Tue, 16 Mar 2004 08:17:32:

Hoi Ellen,
Ja dat bedacht ik me ook toen ik het verzonden had. Ik ben inderdaad altijd met paarden om blijven gaan en vind het geweldige beesten als ik er maar naast sta. Als ik erop moet komt er een zekere "angst" naar boven. En we maken vrij vaak paardrijvakantie, maar ik vind het altijd weer zo eng die "vreemde" paarden. En het klikt altijd direct eigenlijk.

Ik moet ook eerlijk zijn, vandaag weer op de "wilde" Shiva gereden en het ging weer goed. Oke, ze is er nu wel vandoor gegaan, maar dan reageer ik toch nog altijd goed en had haar voordat ze de eerste voorbij ging weer onder controle. Dat geeft je moed en een kick ook wel (haha).


Moet nu even aan mijn moeder denken, waar wij onze Isabella "gestald" hebben. Die was in het begin als de dood van paarden. Ook van die kleine hoor. En ons Isabella had in het begin nogal de neiging om aan te komen draven, gewoon vriendelijk en vrolijk, maar mijn moeder durfde dan echt geen voer te gaan geven.

Grappige is nu dat ze het leuk vind die pony. Ze doet haar zelfs al ooit de vliegenkap op in de zomer als ze ziet dat ze helemaal onder de vliegen zit. Dat is ook zo zielig voor die pony.
Haha in het begin zou ik dit echt niet hebben durven vragen hoor.

En dan mijn vader, die is slecht ter been, maar moet ook wel eens voeren als het zo uitkomt. Hij was in het begin heel bang dat ze tegen hem aan zou duwen (ze wil wel eens schuren). Hij schrok ooit toen ze (te) dichtbij kwam en gaf een schreeuw van pas op! Dat heeft zoveel indruk gemaakt dat ze altijd heel voorzichtig mijn vader benaderd, niet bang, maar gewoon voorzichtig.

Die paardjes voelen heus wel aan hoe jij je voelt en wat ze bij wie kunnen doen.
Vandaar dat ik denk dat het goed is dat jullie nu een eigen paard hebben. Daar kun je heel veel van leren en ga vooral zo door. Je bent denk ik zeker op de goede weg.

Ik ken ook iemand die dit had, met tranen in de ogen soms op een vreemd paard zat. later niet meer durfde, maar toen toch een eigen pony kocht. Daar is ze gek op, rijdt super goed, zonder zadel, zonder hoofdstel. Maar ze durft echt niet op een andere te stappen.

Zo zie je maar, je bent niet de enige hoor. Geniet gewoon lekker op je eigen manier van Daan. Grondwerk kan ook heel leuk zijn, of gewoon lekker niksen bij elkaar.

Groetjes,
Ingrid

Linda schreef op dinsdag, 16 maart 2004, 9:05:

Hoi Linda,
Jij hebt gewoon wat met bont!!

Weet je dat ik nog nooit op een bont paard gereden heb nu ik er zo over na denk. Op onze manege hebben ze er geen, maar ook op vakanties had ik altijd een "gewone". 2 jaar terug in Frankrijk een grijs paardje en toen dacht ik ook al; ik heb nog nooit op een grijze gereden. Heel bijzonder eigenlijk om dat te concluderen.
Het eigenlijk veel kleuren gehad, nu dus nog bont.

Groeten,
Ingrid

Da's vreemd he, dat die angst na eeniige tijd toeslaat; vrij onverwacht. Dat
herken ik ook hoor.


Dat is volgens mij voorwaarde om er écht iets mee te doen... enne... angst
voelen is geen zwakte naar mijn smaak. Het nodig hebben om het te ontkennen
wel denk ik


Dat zou ik dus écht niet willen hoor. Het moet wel léuk blijven.


Ja, joh, zo lang wachten is eigelijk gemakzucht.... natuurliik, even afstand
nemen, hergroeperen en opnieuw proberen... dá's een goeie manier. Nu doe ik
dat ook zo hoor. Als de angst letterlijk in mijn kruin voelbaar is en ik
mijzelf voortdurend aanjaag.... ja, dan stop ik om het de keer daarop
opnieuw te proberen. "Loslaten" zoals eerst jaaaaaaren dus, doe ik niet
meer.


Hij kan er niks aan doen dat ik zo'n neuroot ben... het is écht een kanjer
en zooooo lief......; geen greintje agressie of boosaardigheid; alleen maar
o, jaaaa!!!! gezellie!!!!

Ik meld af en toe mijn vorderingen , goed?

Dank je, meid!

Ellen

het Collendoorn)!!! Een hele mooie bonte, rond de 1.40m. Die was zo
ontzettend lief! Heb ook gevraagd of die nog te koop was, maar helaas...dat
beestje was zo lief (had ook al gelijk een band ermee). Ik heb nog een foto
van dat beestje waar hij ligt en ik ernaast lig en hem wat te eten geef. Hij
bleef gewoon lekker liggen, hoofd op mijn schoot en dan ken je hem nog maar
net een dag! Echt geweldig, wie weet, misschien was het wel dezelfde
bonte???

Heeeeee, en héb je die foto nog? Kan je hem eens scannen? Als het goed is
hebbik ook een foto. Tameliijk lichtbruin met wii??? En zoooo lief,,,,


Groetjes
Ellen

papier zetten en wat vragen op je afvuren (!) - en dan reageer je maar als
je er weer bent!

Da's goed, ik zal zorgen dattik in de startblokken sta
Groet,
Ellen