Ellen Helmigh schreef op Tue, 16 Mar 2004 08:17:32:
> Het verschil is dat jij met paarden bent blijven omgaan, en
> rijden..... Je
> bent "eigen" gebleven met paarden. Tot voor Daan kwam was ik
> best wat
> vervreemd. En je bent toch doorgegaan met proberen. Ik gaf op.
> Stom.
> Ik vind het trouwens heel verfrissend te lezen als zo'n
> paardenmens als jij
> ook zo z'n angstige momenten heeft.
Hoi Ellen,
Ja dat bedacht ik me ook toen ik het verzonden had. Ik ben inderdaad altijd met paarden om blijven gaan en vind het geweldige beesten als ik er maar naast sta. Als ik erop moet komt er een zekere "angst" naar boven. En we maken vrij vaak paardrijvakantie, maar ik vind het altijd weer zo eng die "vreemde" paarden. En het klikt altijd direct eigenlijk.
Ik moet ook eerlijk zijn, vandaag weer op de "wilde" Shiva gereden en het ging weer goed. Oke, ze is er nu wel vandoor gegaan, maar dan reageer ik toch nog altijd goed en had haar voordat ze de eerste voorbij ging weer onder controle. Dat geeft je moed en een kick ook wel (haha).
> Wat ik hoopvol vind is dat ik nu best lekker biij hem kan staan
> (na 10
> maanden). Zijinn halster aan en af doe, zijn manen borstel en
> zijn buiik
> poets.
Moet nu even aan mijn moeder denken, waar wij onze Isabella "gestald" hebben. Die was in het begin als de dood van paarden. Ook van die kleine hoor. En ons Isabella had in het begin nogal de neiging om aan te komen draven, gewoon vriendelijk en vrolijk, maar mijn moeder durfde dan echt geen voer te gaan geven.
Grappige is nu dat ze het leuk vind die pony. Ze doet haar zelfs al ooit de vliegenkap op in de zomer als ze ziet dat ze helemaal onder de vliegen zit. Dat is ook zo zielig voor die pony.
Haha in het begin zou ik dit echt niet hebben durven vragen hoor.
En dan mijn vader, die is slecht ter been, maar moet ook wel eens voeren als het zo uitkomt. Hij was in het begin heel bang dat ze tegen hem aan zou duwen (ze wil wel eens schuren). Hij schrok ooit toen ze (te) dichtbij kwam en gaf een schreeuw van pas op! Dat heeft zoveel indruk gemaakt dat ze altijd heel voorzichtig mijn vader benaderd, niet bang, maar gewoon voorzichtig.
Die paardjes voelen heus wel aan hoe jij je voelt en wat ze bij wie kunnen doen.
Vandaar dat ik denk dat het goed is dat jullie nu een eigen paard hebben. Daar kun je heel veel van leren en ga vooral zo door. Je bent denk ik zeker op de goede weg.
Ik ken ook iemand die dit had, met tranen in de ogen soms op een vreemd paard zat. later niet meer durfde, maar toen toch een eigen pony kocht. Daar is ze gek op, rijdt super goed, zonder zadel, zonder hoofdstel. Maar ze durft echt niet op een andere te stappen.
Zo zie je maar, je bent niet de enige hoor. Geniet gewoon lekker op je eigen manier van Daan. Grondwerk kan ook heel leuk zijn, of gewoon lekker niksen bij elkaar.
Groetjes,
Ingrid
Warboel
