Piet schreef op maandag 3 mei 2010, 19:15:
> Ik heb niet eerder willen reageren omdat ik het interessant vind waar je
> mee bezig bent en ik er een hekel aan heb om te doen alsof ik het allemaal
> weet. Ik kom ook bijna elke dag voor trainersvragen te staan die me
> uitdagen een oplossing binnen 'the system' te vinden.
> Maar et is echt zo'n onzin, dat het gebruik van P+ de boel zou
> bespoedigen. Integendeel, het remt de vrije wil van een paard, de durf om
> te onderzoeken en te proberen en zo trap je in een valkuil omdat het
> natuurlijk bij een paard wat nog nooit in z'n leven een clicker gezien
> heeft wél werkt en sneller gaat. Want natúúrlijk werkt straffen.
> Slim trainen, dát bespoedigt de boel!
Dankjewel voor je reactie Piet!
Mee eens, dat slim trainen meer dan wat anders dan ook het leerproces bespoedigt.
Maar niet mee eens dat P+
altijd het leerproces zou vertragen. In sommige gevallen zeker wel, maar in andere gevallen m.i. (juist) niet. Daar is p+ de kortere/snellere route. Oók als je kijkt naar de resultaten op lange termijn. Omdat P+ heel snel duidelijk kan maken wat je NIET wilt (wat ongewenst gedrag is). Daardoor ook duidelijker in wat je wél wilt.
En - ik weet dat jij het daarmee niet eens bent Piet - ik vind "negeren" óók een vorm van P+. Het is m.i. de allermildste vorm van P+, dat wel. Maar het is niet voor niets dat oorspronkelijk maar vier quadranten werden benoemd mbt operationeel conditioneren. Negeren hoorde daar niet bij. Omdat eigenlijk álles kan worden benoemd als één van die vier quadranten: R+, R-, P+ of P-. Een dier of persoon wiens gedrag genegeerd wordt, ervaart dat als onprettig. En dáárom neemt gedrag dat genegeerd wordt, in frequentie af.
In een situatie waarin je nog geen R+ kunt "toedienen", bijv. omdat je niet binnen het bereik van het dier kunt komen, dan is R- het alternatief waarmee je iets tóch kunt belonen. Helaas gaat R- per definitie samen met een voorafgaande P+; die twee kunnen niet los van elkaar.
In het geval van deze pony is de enige R+ die ik kan bedenken die vanaf het begin toepasbaar zou zijn geweest; als trainer wéglopen, desnoods de hele wei uit, zodra de pony interesse toont in jou als trainer. Want dát is de enige beloning waarin deze pony, in de beginfase van de training, geïnteresseerd is. Dat jij weg gaat
!
Die beloning krijgt de pony van z'n eigenaar ook regelmatig (een onbedoelde beloning, van de eigenaar uit gezien). De pony laat zich na enige tijd nog steeds niet aaien of pakken, dus de eigenaar geeft op en gaat weg.... Maar over tijd"rovend" gesproken, dan is dát niet de manier, zelfs niet met een timing die wél klopt
...
> Waarom eerst weet ik hoe lang achter een paard aanlopen? Neem een paar
> prikpaaltjes mee met wat lint, bouw een paddockje , laat hem erin lopen en
> sluit het laatste stuk af en begin te clickeren? In 5 tot 10 minuten heb
> je een paard dat weet dat het bij jou te doen is en had je dus dat hele
> stuk achternalopen en druk gebruiken achterwege kunnen laten en hoeveel
> tijd was je daar ook alweer mee kwijt ?
Ik zie dat absoluut niet werken, omdat het voor die pony nóg (veel) meer stress zou betekenen dan wat hij nu te verduren had. Stél dat ik het meteen op die manier had aangepakt. Goeie kans dat ik met een beetje geluk de pony in de val had kunnen lokken, in die tijdelijke 'paddock' dus. Want hem er in drijven lijkt me dan geen optie, dat is immers P+ gebruiken.
Maar dan doe ik - of iemand anders - zodra de pony erin staat snel het laatste lintje dicht, zodat we nu in een kleine, gesloten paddock zijn samen. Die pony zou onmiddellijk stressen! Hij is afgesloten van zijn bewegingsvrijheid, terwijl hij juist mensen die hem kennelijk of eventueel willen vangen zó wantrouwt. En hij is in de val gelokt (hoezo vertrouwen opbouwen?).
Als zijn weidemaatjes besluiten om naar de andere kant van de wei te lopen, dan breekt de paniek helemáál los. En dan... op een gegeven moment click ik. Die pony schrikt zich een ongeluk van dat clickgeluid, net zoals dat in de wei gebeurde. Maar nu kan hij niet ver genoeg vluchten! De eigenaar had niet vantevoren ingeschat dat hij zo zou schrikken van dat geluidje en/of ik heb niet voldoende doorgevraagd daarover. Ik hield de clicker ook nog zó, dat het geluid wat werd gedempt in mijn hand
. Maar nu heb ik wel geleerd om een volgende keer wat dieper door te vragen over mogelijke schrikreacties op geluid
Het komt er m.i. op neer dat hoe meer je de ruimte beperkt, hoe meer stress je zult krijgen in zo'n pony als deze. De kans is groot dat het lang duurt voordat de pony überhaupt geïnteresseerd is in een stukje appel of een andere voerbeloning. Want een heel gestressd paard wíl niet eten.
Dus hoe meer je de bewegingsvrijheid beperkt, des te angstiger zo'n dier zal zijn. Dan kan ik wel in het midden van dat paddockje gaan zitten en zeggen "kijk, ik gebruik geen P+; ik hou vast aan mijn principes". Maar als ik door mijn INdirecte handelen, namelijk die pony in een "val" lokken, zijn bewegingsvrijheid beperk en dus voor veel paniek en stress zorg, dan heet dat misschien geen P+, maar - naar mijn mening - wél paardonvriendelijk.
Toen ik Fálki kocht had hij vergelijkbaar gedrag. Niemand kon hem toen aaien in de wei, en halsteren al helemaal niet (bij de eigenaar vóór mij). De enige manier waarop ze hem daar te pakken kregen was een sluis maken richting de stallen, en met twee of meer mensen de hele kudde naar de stallen drijven. Staldeur dicht zodra Fálki in een willekeurige stal was gevlucht, en daarna mocht de rest van de kudde weer terug de wei op
.
Het paard in een stal in de val lokken vind ik nog iets erger dan in een paddock. Maar het principe is hetzelfde. Je luist hem erin.
Met alle respect voor jouw wil om áltijd een R+ oplossing te vinden (want dat respect héb ik!), deze oplossing zie ik dus niet zitten.
Wat ik met Fálki heb gedaan zodra hij van mij was, is de veel-tijd-geduld-weg, in de vrije weide. De eerste paar keren, zodra dat lukte, alleen lekkers geven (in combinatie met clicker) en voorzichtig wat krabbelen op lekkere plekjes. Daarna mét halster bij me, en toen heb ik een fout gemaakt. Ik had het halster in eerste instantie verstopt achter m'n rug. Toen Fálki eenmaal bij mij stond voor stukjes appel en aaitjes, haalde ik het halster voorzichtig vanachter mijn rug vandaan. STOM! Fálki stoof weg en ik was niet alleen terug bij af, ik was vérder weg dan terug bij af. Omdat ik hem belazerd had. Wég vertrouwen.
Ik heb daar toen - niet meteen maar na een tijdje - van geleerd: bedonder nooit een paard! Als je bedoeling is het paard te halsteren, laat dat halster dan duidelijk zien. Als je hem wilt vangen door hem in een kleine ruimte te krijgen; vraag hem dat dan (dan mag hij ook nee zeggen!), óf drijf hem erin. Maar niet doen alsof je niks sneaky's van plan bent en als puntje bij paaltje komt gauw de vluchtweg afsluiten…
Karen
Warboel
