OK, moet dus een nieuw topic worden.

EDDY:
Heb in héél mijn leven met paarden twee of drie maal een "geflipte" tegengekomen . Heb me daar het hoofd over gebroken om een reden en oplossing te vinden maar het paard reageerde niet zoals "normale" paarden . Nu heb ik onlangs met een DA gesproken die een stelling had die me redelijk "leek" . Bij mensenbaby's die geboren worden kan bijna onmiddelijk vastgesteld worden zelfs tijdens de bevalling ofdat de baby voldoende zuurstof krijgt, indieN er zuurstof tekort wordt vastgesteld valt alees in hoogste versnelling en wordt de baby zo snel mogelijk te wereld gebracht om hersenbeschadiging te voorkomen . Slechts enkele seconden van zuurstoftekort geeft al onherstelbare hersenbeschadiging . Die DA zei me dat er ongetwijfeld redelijk veel paarden op de wereld rondlopen die tijdens de bevalling ergens zuurstoftekort hebben gehad en daardoor een abstracte gedraging vertonen alleen wordt dit bij paarden véél later vastgesteld dan bij mensen . Feit is "als deze stelling klopt" dat er aan zo'n gedrag niks te doen is omdat er bepaalde verbindingen in de hersenen ontbreken of weggevallen zijn . Iemand zijn bedenkingen hierover ??

Wil:
Hallo, denk dat hier waarheid in zit. Hersenbeschadiging is een heel goede reden voor geflipte, lees: gevaarlijke paarden. Juist omdat ze niet reageren zoals verwacht. Vaak ook a-sociaal in kudde-verband.
Voorbeeld n.m.m.: je gaat met een groep voor elkaar vreemde paarden buitenrijden.
Paarden maken onderling contact en vaak is dan de leider, de vooroploper al bekend. Op dat moment is de 'kuddevorm' en hierarchie al besloten. Vaak blijft dit ook zo tijdens die rit... Zou 1 dier uit deze groep schrikken... zal hij misschien een paar meter weghollen, maar toch zijn 'groep' in de gaten houden en zelfs terugkeren.
Als de rest maar blijft staan op die plek.
Heb dit zelf vaak genoeg meegemaakt. Ook het geval met mijn eigen Chaser.
Tijdens een langdurige buitenrit stegen we af voor een pauze en trok ik p.o. het hoofdstel af.... En Chaser dacht: doei! Die begon te stekkeren. Iedereen schrok, behalve ik. Ik zei: gewoon blijven staan en net doen alsof er niets aan de hand is.
Was wel een dom gezicht... paard zonder hoofdstel, met volledige bepakking weg te zien lopen... Nu, duurde niet lang. Na zo'n 100 m. zag ik hem al aarzelen en tempo verminderen.... hij keek eens acherom en dacht: wat DOE ik hier in m'n uppie?
En kwam kalmpjes terug wandelen.... Precies wat ik had verwacht.
M.a.w.: paarden laten niet zomaar hun groepje in de steek.

Maar nu het andere geval: zelfde groep, er komt een 'vreemde' appaloosa bij.
De hele dag met elkaar opgetrokken, waarbij de appie echt strontvervelend was.
Ik laat in het midden aan wie het lag.....
Hij probeerde meermaals de ruiter in de bomen te krijgen en stormde ook knap a-sociaal soms dwars door de kudde heen waarbij hij er ook niet voor schroomde om bovenop de achterwerken van de andere paarden te klappen. Volslagen idioot dus.
Ook links- en rechts uitbrekend, niet netjes de groep volgend.
Op een gegeven moment was de ruiter het spuugzat. We zaten middenop de tankbanen in Havelte dus ruimte genoeg. Ruiter besloot om na de zoveelste uitbreekpoging het paard eens de sporen te geven i.p.v. in te houden.
Dat gedaan. We hebben als groep zeker 1 uur op dezelfde plek gestaan...
Onderwijl zagen we de appaloosa flink heen en weer galopperen, niet dicht bij ons in de buurt.... Nou, hij gaf het niet op...... Er was gewoon geen land met hem te bezeilen...
De ruiter heeft het opgegeven en besloten dat deze appie niet geschikt is voor een groep. Naderhand nog wel geprobeerd, maar het gaat gewoon niet.
Dit paard laat dus gewoon de kudde (ook thuis!) in de steek en kiest ervoor om volslagen blind weg te stormen zonder rekening te houden met zijn soortgenoten, obstakels, zichzelf en zijn ruiter. Gevaarlijk paard dus.
Er zijn met dit dier nog veel meer dingen aan de hand, hij is volkomen onvoorspelbaar. In het werk, maar ook in de omgang.
Er is, na div. onderzoeken, nooit iets gevonden wat zijn gedrag zou kunnen verklaren...

Nog een voorbeeld: onze eigen DA. Fokt al jaren met paarden. De merrie's hebben goede karakters. Ze fokken leuke veulens, soms voor zichzelf, soms voor de verkoop. Er wordt een veulen geboren, mooi dier en ze besluiten deze zelf te houden voor de sport. De DA rijdt met 4-jarige leeftijd het dier aan.
Volkomen onberekenbaar, gevaarlijk met rijden. Kan ook ineens exploderen in de omgang en slaat dan beide voorbenen uit.... Valt echt aan.
Omdat ik deze mensen ken, en weet hoe ze met paarden omgaan, geloof ik niet dat ze zelf ooit iets hebben gedaan met dit dier. Ze wilden hem houden maar het was echt gevaarlijk. Klinische onderzoeken... alles.... leverde niets op.
Ook hier nooit iets gevonden wat dit gedrag zou kunnen verklaren...
Dit dier leeft trouwens inmiddels niet meer.

Ik ben het er mee eens dat er gevaarlijke en geflipte paarden bestaan.
Als het niet in de opvoeding of verleden is terug te vinden, en er zijn geen klinische oorzaken te traceren.... zou dit wel haast moeten he?

1 van mijn stellingen was altijd: valse paarden worden niet geboren, ze worden zo gemaakt. Maar het blijkt nu dat ik dit niet meer kan onderbouwen.

Wat wel een oorzaak kan zijn is 'n hersentumor. Helaas heb ik die ervaring ook met een kruising Quarter/IJslander. Schat van een merrie... die op oudere leeftijd ineens alles en iedereen begon aan te vallen. Zij is ingeslapen, maar had wel degelijk een hersentumor.... En je wilt echt niet weten hoe zo'n lief dier kan veranderen in een potentiele moordenaar... Is met een paar weken gebeurd!

Wil

Wil schreef op donderdag 27 juli 2006, 14:20:


Christel:

Kan autisme misschien ook voorkomen? Of gewoon een klap van de molen? Dat een paard er niet persé gevaarlijk van hoeft te worden, maar een beetje geestelijk gestoord?

Wil schreef op donderdag 27 juli 2006, 14:21:

KNIP

Hi Cristel, denk van wel. Ik heb wel paarden gekend die heel erg in zichzelf gekeerd waren. En helemaal van de leg als je de dagelijkse routine veranderd.
Mijn appie-hengst was daar 'n mooi voorbeeld van. Verschrikkelijk lief en betrouwbaar dier... maar niet erg intelligent. Nu schijnen domme paarden niet te bestaan, wel langzaam lerende )
Als je al 5 jaar ergens woont als paard zijnde, je gaat 100 km lopen in 2 dagen... de 2e dag kom je thuis aangewandeld over je 'eigen' vertrouwde fietspad. Het vrouwtje is ook moe en vergeet WHOooooooooo te zeggen...
En je loopt straaaaaaal je eigen huis voorbij? Tralalalalaaaaaa....
Dit dier liet zich ook niet door een vreemde pakken. Is weleens onder het draad doorgegaan... dom door te grazen en de spanning stond niet aan....
Stond als een Mega-JoJo 1 weiland verderop (niet van ons) te stuiteren en was de weg kwijt!! Buurman kwam aangehold... zou hem wel even pakken...
Niet dus. Buurman was doodeng, ook nog een vreemd weiland... hij was helemaal van de leg af! En zielsgelukkig toen hij zag dat ik door het draad heenstapte, draad opendeed en hem weer in zijn 'eigen' weiland plaatste... Hehe... wat een avontuur.

Teveel geestelijke druk op de ketel en zo'n paard is van slag af. Weet niet meer wat ie moet doen, snapt niet meer wat je vraagt en doet dus maar wat... In de hoop dat ie het goede te pakken heeft. Want hij wil wel z'n best doen. Maar weet 't gewoon eventjes niet meer. Dit paard heeft gewoon 'n paar sec. méér bedenktijd nodig...
Zo is ie tijdens een demonstratie met spikkels weleens per ongeluk over een forse hindernis gesprongen, tuurlijk zat ik erop, met westernzadel.
Ik wilde hem eromheen sturen, hij ging de andere kant uit, zag de hindernis en dacht.... dit zal wel de bedoeling zijn.....we eindigen aan de andere kant van de hindernis.
Pffff.... publiek vond het wel vermakelijk en dacht dat het erbij hoorde... Heb ze maar in de waan gelaten )
Dit is trouwens hetzelfde paard dat letterlijk voor de Friese dame viel!

Wil.

Die stelling is in mijn ogen helemaal correct. Uitzonderingen bevestigen deze regel.

HET grote probleem, opvoedingsafwijkingen, begint doorgaans al bij 6 maanden, bij het afspenen.
Voor een evenwichtige ontwikkeling en paard-eigen opvoeding hoort een paard eigenlijk gewoon buiten in een familiegroep te lopen voor het naar een andere evenwichtige groep buiten verhuisd.

Een paard dat zo niet opgroeid, zo niet leeft, zo niet gehouden wordt heeft een grote kans op het ontwikkelen van een van normaal paardengedrag afwijkend gedrag.
Idem de menselijke opvoeder, ruiter. Kijk om je heen hoe groot de invloed DAARvan is en wat die modaal doet...

Voeg deze twee samen de zonder meer bestaande medische afwijkingen vallen in het niet.
Als kanttekening kan je daar nog bij maken dat deze uitzonderingen bijna zonder uitzondering niet door de sociale groepstest zouden komen...
Kent iemand het filmpje nog van de hengst die een niet helemaal fris veulen afmaakt?!

Je kunt de stelling wat mij betreft overeind houden. Zelfs de uitzondering is doorgaans ook indirect een product van menselijk handelen.

HC

Wil schreef op donderdag 27 juli 2006, 14:52:


Interessante verhalen allemaal.
Hier was een shet die aan het bevallen was, maar het lukte dus niet erg.. wij er naar toe, de boer geroepen.. helemaal in paniek ; "het veulen zou dood gaan we hadden eerder moeten roepen" [ja we zitten altijd op de loer naar bevallende paardjes meneer....]
nou hij ging nog een kommetje water halen. veulen lag daar levenloos. we stonden allemaal te kijken van ja.. jeetje.. drama.. maar moeder shet stond op en ging eens kijken, KLAP met dr voorbeen, op het hoofd van dr kind. reageerde niet. KLAP nog eens een mep. "OPSTAAN" en nog een paar keer, toen opeens was het veulentje levend. ik denk dat hij toch wel dood was? even harstilstand? zuurstoftekort?
maar goed, we kwamen nog vaker daar omdat er 2 veulentjes voor die mevrouw waar ik mee mee ging waren. en dat ene veulen.. die die klappen van zn moeder gehad had.. was echt rotvervelend!! hij blééf achter je aan rennen. bijten. trappen. hij was heel anders dan de andere veulentjes. terwijl hij in dezelfde kudde stond, zelfde kroelmeisjes om em heen had, en zelfde opvoeding dan zo ongeveer. ik weet niet goed meer hoe hij naar de andere pony's deed. maar ik weet wel dat we altijd grappend zeiden van nou, die heb echt klap van de molen (moeder) gehad. wel eens gedacht van zou het echt... maar ik denk nu dat het dus Echt zo was!! zo in al die verhalen die ik nu hier lees ook logisch.
en het paard wat ik vroeger reed was niet gek, maar gewoon bang, en had pijn. niet gek. je kan het toch goed aan het paard merken dan wat er gaande is.. toch?

gr Marielle

Huertecilla schreef op donderdag 27 juli 2006, 15:17:


Huertecilla schreef op donderdag 27 juli 2006, 15:17:


Jij gelooft dus niet dat zwakzinnigheid zoals bij mensen bij paarden voorkomt? Dat dit soort geestelijke afwijkingen slechts voorbehouden is aan de menselijke soort? Dat de dierenarts uit Eddy's bericht over zuurstoftekort bij de bevalling niet wist waarover hij praatte?

marielle schreef op donderdag 27 juli 2006, 15:25:


Apart verhaal Marielle... dit heb ik nog nooit gezien of zelfs van gehoord. Maar een shet staat natuurlijk erg dicht bij de natuur... het moederinstinct zal dit de merrie hebben laten doen... Lijkt me best eng als dit gebeurd.
Normaal krijgt een veulen een soort 'schok' van de geboorte op zich. Je ziet ze, dan nog in het vlies, al bewegen. Een veulen wat doodstil blijft liggen, waarvan jij dus dacht: issie dood of zo... lijkt me niet goed. Het lijkt erop dat ie te lang klem heeft gezeten waardoor de ademhalingsreflex even verdwenen was.
Ik denk wel dat jij gelijk hebt... Letterlijk een klap van de moedermolen...

Groet,
Wil.

Christel Provaas schreef op donderdag 27 juli 2006, 15:33:


Zwakzinnigheid of Mongoloïde paarden komen wel degelijk voor.
Alleen zie je ze praktisch nooit omdat ze niet oud worden.
Ik ben zelf bij de geboorte van een Mongoloïde ponyveulen geweest.
Dit veulen had ook nog 2 klompvoetjes en absoluut geen enkele zuigreflex.
Het is vrij snel gestorven.

Ook bij poezen weet ik heel zeker dat het voorkomt. Hier op de boerderij 1 praktijkgeval. Nog een geval op een manege van vrienden.
De ogen zijn veel ronder, ook de vorm van het koppie.... Ze worden ook niet echt oud.
Tenzij ze in een heel beschermde omgeving opgroeien...
Bij het drinken uit een bakje kukelen ze om... geen evenwicht. Gooi je een balletje, spurten hun de verkeerde kant uit. Vaak vertonen de oogpupillen trilneigingen, alsof de kat niet goed kan focussen. Denk dat dit ook zo is.
Die ene kat die wel iets ouder geworden is was TE aanhalig, en TE overdreven met kroelen etc.etc. Duwde net iets TE overdreven z'n gezichtje tegen het jouwe...
Het zijn bij mijn weten gelukkige dieren, ze zien ook nergens gevaar in.
Die van mijzelf probeerde een auto te ontwijken... maar liep er dus gewoon onder.

Wil.

Wil schreef op donderdag 27 juli 2006, 15:36:

maar moeder shet stond op en ging eens kijken, KLAP met

zo vreemd niet hoor, Kiva deed het ook met pepa toen ze vond dat dr kind niet snel genoeg opstond toen ik erbij kwam. Alleen was ze wel zo slim om niet op dr hoofd te meppen met haar hoef, het was net of ze pepa met haar been om haar rugje probeerde recht te zetten. Maar géén vreemde dingen hoor aan pepa, tot op heden

Peter Donck schreef op donderdag 27 juli 2006, 16:01:


nee vreemd is het misschien niet, maar meer schokkend voor wij mensen om dat te zien! al deden we niks. ik had zoiets van ja.. natuur? ik laat het zn gang maar gaan! nougoed, het veulen heeft wel problemen trouwens ook gehad met de achterhand, maar het ging steeds beter. maar wat Kiva dan deed bij Pepa, is toch anders dan wat deze shetmoeder deed denk ik. volgens mij wilde ze echt van hup doe wat. leven jij. ze stond echt te maaien met haar voorbeen. of het dan toevallig op het hoofdje was wee tik niet. ik weet alleen wel dat het knoerthard gebeurde, het hoofdje stuiterde gewoon

Marielle

Helaas, ik heb zo'n paard gehad.
De mensen die hier al langer op dit forum meelezen kennen haar wel uit mijn verhalen: Mijn zwarte merrie Cherokee.
Ik kocht haar een jaar of 4 geleden als 6 jarige licht ingereden paard, maar van het begin af aan al was ze niet te vertrouwen en was ze vreselijk onberekenbaar. (Gebruik maar eens de zoekfunctie op "Cherokee").
Geen slechte jeugd, altijd op de weide gelopen, altijd soortgenoten om haar heen, nooit iets geks meegemaakt, kwam uit een goede prestatiebloedlijn (springers en dressuurders).
Gekocht van de eerste eigenaar.

Ze ging er altijd tussenuit door de velden, van de groep weg, in zo'n on-uitzitbare bokkende rengalop. Gewoon wég, van alles en iedereen.
Het ene moment poepiebraaf; het andere moment een gevaar voor zichzelf en haar omgeving. Je zag dat nooit aankomen, het was altijd van het ene op het andere moment en je merkte het pas als het weer eens fout ging. Je kreeg ook nooit een waarschuwing, dat maakte het zo frustrerend met haar te werken.

Alles gedaan en onderzocht, van bloedprikken tot osteopaat, met bit, zonder bit, grondwerk, longeren, rust, hard werken, juist níét hard werken, tandarts, helderziende, weet ik al niet wat, maar niemand is er ooit achtergekomen wat haar mankeerde. Het enige wat de osteopaat altijd zei was dat dat paard erge hoofdpijn moest hebben, gezien de stand van haar ogen : Nauwe dichtgeknepen ogen die niet pasten bij zo'n groot paard.

In de laatste dagen van haar leven heeft ze nog een behoorlijk ongeluk veroorzaakt door voor de zoveelste keer op hol te gaan.
Die dagen werd ze steeds meer ontoerekeningsvatbaar, ja, autistisch, sloot zich af, zonderde zich af, leek ons niet meer te herkennen.

Acheraf gezien moet ze óf een zuurstoftekort gehad hebben bij de geboorte, óf inderdaad een hersentumor.
Nu is zed dood en heb ik gek genoeg vrede dat er geen ongelukken meer kunnen gebeuren met haar.
Ik heb heel wat nachten wakker gelegen door haar, ze was niet te helpen.

Nooit eerder in mijn leven meegemaakt, en nu nog wel bij mijn eigen paard.
Groet, Pien

Christel Provaas schreef op donderdag 27 juli 2006, 15:33:

Ik geloof dat jij verkeerde conclusies trekt en ik geloof ook dat jij bewust selectief leest als ik iets schrijf. Ik geloof ook dat mijn schrijven helder genoeg is en heb er verder dus niets aan toe te voegen.

HC

Wil schreef op donderdag 27 juli 2006, 14:20:


Nog een voorbeeld. Geen paarden maar poezen. En wel het nest van de buren waar wij eentje uit hebben geadopteerd.
Een nest met volkomen gezonde normale beetjes behalve eentje. Deze heeft een mongoloide uiterlijk. Blijft heel erg achter met groeien. Is duidelijk echt helemaal anders.
Het is natuurlijk een illusie om te veronderstellen dat hersenafwijkingen en in dit geval chromosoomafwijkingen alleen bij mensen voorkomen. Natuurlijk komt het ook bij dieren voor. Wat echter belangrijk is is om het te onderkennen en te kunnen herkennen. Of te wel: hoe herken je een geestelijk gehandicapt paard. Wat zijn echt typische gedragingen? Is er trouwens wel eens onderzoek naar gedaan?

Huertecilla schreef op donderdag 27 juli 2006, 15:17:


Voor deze keer ga ik maar eens niet met je op de vuist. Je hebt namelijk ten dele gelijk. De meeste gedragsafwijkingen bij paarden komen voort uit de dingen die jij noemt. Maar je moet niet uitsluiten dat ook bij andere dieren dan mensen geestelijke afwijkingen voorkomen. Een fout in de bedrading is niet aan de menselijke soort voorbehouden.

Huertecilla schreef op donderdag 27 juli 2006, 17:44:


Vertel mij waar ik een foute conclusie trek. Ben er niet op uit om je te laten struikelen door bewust selectief te lezen en ik meende toch heus dat je bedoelde dat 'gestoord' gedrag niet aangeboren is, maar altijd aangeleerd.

Wil schreef:

Ze week af van de stelling omdat zij o.a. een 'gek' paard heeft gehad. Jij reageerde:
...knip...

Waarop ik reageerde:

Het lijkt toch echt uit je tekst dat je de stelling: "valse paarden bestaan niet" onderstreepte en dat leek mij stug, aangezien er zoveel voorbeelden van het tegendeel aangedragen worden.

En dan vind jij:

Voor mij was je schrijven in elk geval niet helder genoeg en nu ik het nalees eerlijk gezegd nog steeds niet. Soit.