Sinds afgelopen maandag staan mijn paarden Tara en Finn samen met een bevriende ruin op een andere plek waar ze de hele winter buiten kunnen blijven.
Geweldig natuurlijk en ik ben er dan ook heel erg blij mee, alleen sinds ze daar staan ziet Tara het helemaal niet zitten om bij me te komen terwijl ze anders als ze me aan zag komen heel blij aan kwam draven!
Ik kan me voorstellen dat alles nog heel nieuw is en dat ze daardoor heel erg naar elkaar toetrekken, maar begin me nu wel een beetje een buitenstaander te voelen.
Gisteren waren we in de bak, wilde wat grondwerk doen, en ze wou alleen maar naar haar collega's, die op hun beurt ook als idioten aan het roepen waren dat ze echt niet zonder haar konden :))
Ben nadat ze uiteindelijk toch bij me kwam samen met haar het weiland ingegaan en daar veranderde ik in lucht!
Finn is nog helemaal groen, het probleem is dat zijn hoeven belachelijk lang zijn maar hij nog lang niet mak genoeg om ze aan te raken, nu Tara al zo heftig reageert laat ik hem ook nog maar ff begaan maar we moeten toch wel aan de slag.
Heeft iemand hier ervaring mee??
Yolanda

Yolanda Kuitert schreef op vrijdag 14 oktober 2005, 14:33:


Ja, hiero, alle ervaring. Vandaag nog!
Dochter Bente en een vriendin wilden gaan rijden op BD en Winner.
Ik had geen zin me ermee te bemoeien dus de dames gingen de 2 paarden van de wei halen terwijl de rest gewoon op hinnikafstand op de weide bleef.
Na 10 minuten ging mijn gsm : "Mama, Winner doet zo druk, kun je even komen helpen"?
(Ik had het kunnen weten, Winner alleen is nooit zo'n succes en BD kon hem niet helpen, die was zelf aan het rennen in de paddock).
Daar aangekomen zie ik 2 bezwete paarden druk heen en weer lopen hinniken - geen oog voor Bente.
Ben ik de rest van Winners groep ook maar gaan halen, en zodra deze in de paddock erbij waren werden beide paarden op slag rustig en konden de meiden gewoon verder gaan met wat ze van plan waren.
Uiteindelijk hebben ze lekker gereden en de paarden waren braaf.

Het had geen zin de paarden te dwingen of af te leiden, op zo'n moment kom je echt niet tot ze, weet ik uit ervaring.
Dan willen ze maar één ding : Hun maatjes. Als die erbij zijn doen ze weer gezellig met ons mee.
Ja, is wel eens vervelend, ik hoor het vaker hoor.
Maar het is nou eenmaal het paard zijn natuur!

Ander voorbeeld: Toen ik nog maar één paard had, BD, en haar altijd op stal hield (wist ik veel....) had ik een zeer close contact met haar.
Ze kon me bijna hypnotiseren en we waren altijd één, waarschijnlijk doordat ze zo afhankelijk van mij was.
Toch had ik nooit de induk dat zij gelukkig was.
Want ik vond het niet helemaal normaal hoe zij aan mij hing.
Ik herinner me nog dat ik in een klap een stuk minder belangrijk werd toen zij omgeven van soortgenoten dag en nacht de weide opging.
Ze reageerde niet meer op mijn roepen en liep nog liever weg van mij als ik met een halster aankwam.
Moest ik wel even aan wennen ja, net als jij.
Maar het is allemaal goed gekomen, het contact is weer helemaal in evenwicht en hetzelfde als voorheen, maar nu is zij paardser dan toen - niet meer zo afhankelijk van mij, gelukkig maar !
Zij is paard en ik ben mens en zo hoort het ook.
Komt vanzelf weer goed, misschien op een iets ander nivo. Bedenk je wel dat je je paard iets gegeven hebt wat beantwoordt aan zijn natuur :
Vriendjes in de vorm van soortgenoten. Super toch eigenlijk?

Groetjes, Pien
www.spirithorses.be

Spirithorses schreef op vrijdag 14 oktober 2005, 22:51:


Tja Pien, hetzelfde hebben wij met Twister, snik, je ziet haar gewoon denken...........ach het is die ouwe maar. Je kunt toch beter een schoothondje hebben dan een schootpaard..........zit zo oncomfortabel nietwaar

Martien.

Spirithorses schreef op vrijdag 14 oktober 2005, 22:51:


Ik denk dat ik wat te vroeg bezorgd ben geworden, raar eigenlijk dat je weet dat je geduldig moet wezen, maar toch niet de rust hebt om het te zijn!
Sinds gisteravond gaat het al een stuk beter, Tara komt nu weer bij me kijken en lijkt het ook weer leuk te vinden om wat te ondernemen.
Zelfs Finn begint weer te begrijpen dat mensen best wel grappig zijn.
Buiten rijden was vandaag niet leuk, Tara had er overduidelijk geen zin in, wilde maar 1 ding, TERUG NAAR HUIS, dus maar weer terug gegaan.
Waar ze eerst stond was ook dag en nacht buiten, de verandering in gedrag kwam echt van het verhuizen, ze staan nu met z'n 3 en en zijn heel hecht.
Verder had Tara nooit een hoge rang en nu is ze ineens leidmerrie, en dat is natuurlijk ook wennen voor haar.
Nooit geweten dat ze zo'n pinnige tante was!!!!!
Vandaag bv met de buitenrit accepteerde ze niet dat ze ingehaald werd door haar weidevriend Balou!

Nu nog even wat anders, waar ze nu staat staan ook 3 veulens, het lijkt me geweldig voor iedereen als ze bij elkaar konden, over de sloot heen is er al veel kontact en vandaag toen wij buiten waren stond Finn bij de slootkant heel rustig met de veulens te klepppen!
Graag meningen hierover en argumenten om de weide- eigenaar over te halen.
Op zich hebben ze het al heel goed, de kleintjes, ze staan dag en nacht buiten, met een inloopstal, het lijkt mij alleen gezonder om verschillende leeftijden door elkaar te hebben, en daar verschillen we van mening over.

Yolanda

Hey Yolanda,
Je staat dus niet meer met Tara in Oostwold? Leuk zeg dat je er een bij hebt. Valencia was ook zo dat ik niet eens aan haar benen mocht komen en nu geeft zij ze al wanneer ik bij haar eerste beentje voetje zeg. Wanneer dat voetje weer op de grond staat trekt zij automatisch haar volgende voetje omhoog.

Hoe ik dit bewerkstelligd heb? Een join-up proberen te maken met je paard in een cirkel van max. 20 meter. Kan ook door de hoeken van de bak af te ronden met touwen, zodat ze niet in de hoeken kunnen blijven staan. Dan de zogn follow up. Hij moet achter je aan lopen als een mak lammetje ivm vertrouwen. Dan ga je met je hand over zijn hele lichaam, ook over de gevoelige plekjes. Even een seconde ieder beentje optillen. Verder nog niets. Aan het einde van de week, wanneer je dit consequent iedere dag doet zal hij een langere tijd zijn voeten voor jou optillen aangezien het niet meer eng is om op drie benen te staan.

Het kan zijn dat andere mensen hier een slechte ervaring mee hebben, maar voor mij heeft dit prima gewerkt.

Groetjes,
Yvette

Yolanda Kuitert schreef op vrijdag 14 oktober 2005, 14:33:

Valencia schreef op maandag 24 oktober 2005, 10:15:


Tara is een klein stukkie verhuisd, en heeft het prima naar haar zin.
Ondertussen tilt Finn zijn voorbenen al op, achterbenen zijn heel eng.
Ik geef hem aandacht als ie nieuwsgierig komt loeren als ik met Tara bezig ben, hij loopt dan los en is een enorme knuffelkont dus het duurt nooit erg lang voor ie dicht genoeg bij is om ook ff aandacht te geven.
Momenteel laat ik hem losstaan en borstel 'm rondom en probeer zijn benen aan te raken, als ie er zat van is kan ie ervandoor maar grappig genoeg houdt ie het langer vol dan Tara die af en toe wat humeuriger is.
(echte dame he?!?!)
Verder loopt Finn zonder join up ook al als een hondje achter me aan, voornamelijk omdat ie zo'n nieuwsgierig beest is.
Hij is echt geweldig, ben smoorverliefd op mijn paardebeesten!

Fijn te horen dat het goed met jou en je paarden gaat.
Groetjes,

Yolanda