Deel 2 (laatste deel)
The next time you hear or read about fructan being the cause of
pasture laminitis, please remember that was a theory that has never
been proven. The real reason that ponies and horses with IR/EMS are
prone to pasture laminitis is the simple sugar and starch levels in
the grass.
Ok, dus mevrouw Kellon geeft toe dat er wel degelijk zoiets bestaat
als "pasture laminitis" (oftewel "weide-
hoefbevangenheid"). Maar lees
ik dat goed, zou dat nu ineens moeten komen door "simple sugar" of
"starch"? Los van het feit dat ik me afvraag of dat dan wel bewezen
is, en of je nu echt de ene onbewezen theorie voor de andere onbewezen
theorie moet verruilen, hoe plausibel is het dat "simple sugar" of
zetmeel de boosdoeners zijn?
We weten allemaal dat er een verband is tussen "voorjaarsgras" en
hoefbevangenheid. Misschien is het dan wel niet officieel "bewezen"
maar het effect is zo duidelijk dat het niet met goed fatsoen valt te
ontkennen.
Waardoor "voorjaarsgras" dan wel
hoefbevangenheid veroorzaakt? Mevrouw
Kellon suggereert hierboven dat het dan wel de "simple sugar" of
"starch" zal zijn. Met andere woorden "normale suiker" of "zetmeel".
Maar laten die twee nou net nauwelijks in gras voorkomen! Als gras
enkelvoudige suiker zou bevatten dan zou het voor ons mensen zoet
moeten smaken, want dat kunnen wij mensen heel goed proeven. Dan zou
voorjaarsgras allang ontdekt zijn als zoetmaker. Dan zou gras ook
direct voedzaam zijn, want wij mensen zijn erg efficient in het
omzetten van suiker in lichaamsvet. Weg hongerprobleem in de wereld,
en grassalade zou dan ook een lekkernij zijn. Maar we weten
dondersgoed dat dit niet zo is. Ok, dus gras blinkt niet uit in
enkelvoudige suiker. Zetmeel dan? Opnieuw: voor mensen is zetmeel goed
te verteren. Als gras zoveel zetmeel zou bevatten dan zouden we er
grasfrieten van kunnen bakken, het als verdikkingsmiddel in de vla
kunnen gebruiken, of op zijn minst behangplak van kunnen maken, etc.
Maar helaas. Hier klopt ook niets van. In gras zit niets dat wij
mensen in energie kunnen omzetten. Dus geen "simple sugar" of
"zetmeel", althans niet in significante hoeveelheden.
Mevrouw Kellon schiet op de Fructaantheorie met als enige argument
"dat het niet bewezen zou zijn", maar faalt om met een plausibel
alternatief te komen. Ze zegt niet dat er niets in gras zou zitten dat
laminitis veroorzaakt (want dat is duidelijk genoeg wel degelijk het
geval) maar alleen maar dat het niet het fructaan kan zijn omdat dat
niet bewezen is. Wat er dan wel in het gras zou moeten zitten dat
lamimitis veroorzaakt daar heeft ze geen goed alternatief voor, laat
staan een bewijs voor.
Dus wat stelt mevrouw Kellon voor? Stop wat gras in de suikerpot, en
als het niet zoet smaakt is het veilig voor je paard?
Wat mij betreft is het een interessant maar academisch vraagstuk hoe
het nu precies zit met dat fructaan. Wat we tot nu toe weten (en wat
door mevrouw Kellon ook niet wordt ontkend) is:
1) Er is een bewijs dat koud weer en veel zon het fructaangehalte in
gras doet stijgen.
2) Er lijkt (ook voor mevrouw Kello) een sterk verband te zijn tussen
het optreden van laminitis en het voorafgaand grazen op gras dat in
koude omstandigheden heeft blootgestaan aan veel zonlicht.
Wie 1 en 2 optelt komt al snel op 3 uit: Fructaan zou wel eens iets te
maken kunnen hebben
hoefbevangenheid.
Maar of het nu fructaan is of niet maakt eigenlijk niet zoveel uit: Het
advies om gras te mijden na koud weer met veel zon blijft onverminderd
van kracht. Er is een waarneembaar verband tussen dit weertype en het
optreden van
hoefbevangenheid, en of dat nu door fructaan is of door
"simple sugar" of zetmeel doet daar gewoon niets aan af. Maar als je
nou echt de ene onbewezen theorie wilt verruilen voor een andere
onbewezen theorie dan kun je natuurlijk het woord "fructaan" vervangen
door "iets", en hebben we het voortaan over de "iets-index".
Voor de rest blijft alles hetzelfde: Als de "iets-index" hoog is dan
ligt
hoefbevangenheid op de loer.
Frans Veldman
Warboel
