Peet schreef op woensdag, 19 januari 2005, 10:22:.>> .>

Ik hoop echt dat ik meer mensen aan het denken zet want er wordt gauw overheen gekeken .Bijna alsof dat alleen een "ander" kan overkomen . Maar een ongeluk of ziekte kan ieder van ons treffen en een paard is een dier wat je niet zomaar aan een ander kunt toevertrouwen . Een hond of kat ook niet (en in mijn geval m'n 10 geiten ook niet ) maar een paard ! En ik heb er 5 ! Als m'n partner achterblijft , vindt ie alles op papier maar mocht ons beiden iets overkomen (m'n nachtmerrie) dan weet ik het ook niet , denk niet dat een simpel papiertje dan voldoet ! Moet er niet aan denken wat er met ze kan gebeuren ......

Esther schreef op woensdag, 19 januari 2005, 10:27:


Om toch even door te gaan op hoe jij het bericht had begrepen....paarden mogen dus sinds kort gecremeerd worden.

Saskia

Caatje schreef op woensdag, 19 januari 2005, 10:10:


Ja, ik wel!
Als mij onverhoopt iets zou overkomen, dan gaat mijn paard naar iemand die ik 100% (of meer) mijn paard toevertrouw. Die afspraken heb ik nog net niet per testament vastgelegd ( zou misschien wel verstandig zijn) maar mijn partner is van die wens op de hoogte .

Marianne

Caatje schreef op woensdag, 19 januari 2005, 10:54:

Ja Caatje. Goede vraag. En een die mij zeer zeker bezighoudt. Bij iedere vakantie is dat zo ongeveer de grootste zorgenpost (vandaar dat ik bijna nooit meer op vakantie ga ).

Als mijn vriend achterblijft zal hij zeker voor alle beesten blijven zorgen. Maar als we beide overlijden. In dat rampenscenario moet ik erop vertrouwen dat mijn familie een oplossing voor ze allemaal zoekt, waarvan ze weten dat ik ermee zou kunnen leven (gekke woordkeuze in deze). En dat zal lastig zijn, want niemand van hen woont op een boerderij.
Het meest ideale zou zijn om iemand erfgenaam van ons huis te maken mits hij of zij alle beesten erbij neemt/houdt en tot hun dood goed verzorgt. Maar helaas... ik ben de enige boerentrien in de familie en dat huis is alleen maar 1 grote hypotheek! Hahahahaha!

En soms denk ik dat ik als mens mijn beperkingen dan maar moet accepteren. Als ik leef kan ik voor ze zorgen. Als ik er niet meer ben houdt het op. Dan moeten ze hun leven verder zonder mij doen. Maar ik hoop van harte dat het niet aan de orde komt en probeer zoveel mogelijk zonder enge vooruitzichten te leven. Om mijn oma nog es te citeren: Een mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest. Ik ook.
Marjolijn

Caatje schreef op woensdag, 19 januari 2005, 10:10:


Ja wel eens over nagedacht en in principe is half om half afgesproken dat Isabella terug gaat naar haar fokker.

Groeten,
Ingrid

.> Het meest ideale zou zijn om iemand erfgenaam van ons huis te
Zou hier ook een mooie oplossing zijn maar dan moet die persoon bereid zijn naar frankrijk te verhuizen !!

Je oma was een goed doorde,nkend mens , is zeker waar wat ze wei ! Maar om niet over het (nood) lot te denken terwijl ik er nu evt. iets aan kan doen is wat anders . Ik kan en mag een ander niet opzadelen met het zoeken naar een oplossing voor dit soort dieren . Mijn ouwetjes , waarvan 2 over de 30 , mogen van mijn inslapen ipv ergens anders opnieuw te moeten beginnen . Maar de anderen .....ik hoop ook dat niemand dit ooit mee maakt maar een oplossing moet van te voren voor handen zijn !
Caatje

Caatje schreef op woensdag, 19 januari 2005, 11:42:


... de meeste mensen zullen misschien wel nadenken over wat er bv met hun kinderen ( als die nog klein zijn) zou moeten gebeuren als het ouderpaar er niet meer is. Waarom dan niet daarover nageacht in het geval van je paard(en)?
Ik weet naar wie mijn paard gaat als ik er niet meer zou zijn: ik heb dat gevraagd en besproken. Dus ik weet dat mijn paard opgevangen wordt en een thuis krijgt zoals ik dat voor haar zou wensen, dat ze welkom is en de verzorging krijgt die ze verdient. Gewoon een kwestie van regelen en met elkaar bespreken ( en als dat nodig moest zijn voorzieningen treffen om het financieel mogelijk en haalbaar te maken). Geruststellend en heerlijk om zulke vrienden te hebben.

Marianne

Caatje schreef op woensdag, 19 januari 2005, 10:10:


Goeie! Als Wout wel in leven is komt het wel goed maar als we allebei fluutje-poep gaan... Moet ik toch eens met mijn zusters overleggen... Nou zijn dat beiden ook grote dieren fans dus het zou denk ik wel goed komen.

Ik heb hier al meerdre keren over nagedacht. Maar kan geen oplossing bedenken. In eerste instantie zouden mijn ouders ze wel willen houden, maar ze zouden er niet voldoende mee kunnen doen en ze uiteindelijk toch weg doen.
Ik heb geen idee wie Onze haflinger zou willen hebben en aan kan. Hij is namelijk vrij lastig van karakter en door veel mensen "lomp" en zelfs gevaarlijk genoemd.
Doordat ik vaak te horen heb gekregen dat we hem "maar weg moesten brengen" ben ik nu bang dat dat uiteindelijkmet hem zou gebeuren. Die andere 2 zullen wel ergens terecht komen waar het in ieder geval aardig zou gaan. Maar een echte oplossing heb ik dus niet.

Malenka schreef op woensdag, 19 januari 2005, 16:12:
.>
hoi Malenka , kijk , voor zo'n type paard is het dus bijna dubble nodig iets duidelijk op papier te zetten . Kunne we niet met z'n allen iets regelen voor anderen , vie deze web-site , zodat ieder een gerust hart heeft over de toekomst van hun paard als hun iets overkomt ? .Ik sta in iedergeval open voor de opvang van een paard als het jouwe , alleen dingen als vervoersonkosten ed moeten bij zo'n soort oplossing van te voren besproken worden .
groet
Caatje.

Dit is wel een moeilijk onderwerp. Je eigen sterfelijkheid is niet iets waar je dagelijks mee bezig wilt zijn (ikke niet iig).
Paarden heb ik nog niet. Als ik die zou hebben zou ik van te voren met bepaalde mensen afspreken dat zei ze opnemen of verkopen. Dat zij ze verkopen zoals ik het zou doen is een van de redenen dat is die persoon zou kiezen.
Voor de dieren die ik nu heb heb ik wel al afspraken gemaakt. Niet zwart op wit, maar dat doe je ook niet zo snel met je ouders. En met een vriendin, maar dat is tzt de keus aan mijn ouders in overleg met hen, dus hoe dat zal gaan weet niemand nog.

Groetjes Karin