Caatje schreef op woensdag, 19 januari 2005, 10:10:


Goeie! Als Wout wel in leven is komt het wel goed maar als we allebei fluutje-poep gaan... Moet ik toch eens met mijn zusters overleggen... Nou zijn dat beiden ook grote dieren fans dus het zou denk ik wel goed komen.

Doordat de bak één modderbende is en de andere paarden (met dekens) niet naar buiten mogen in dit slechte weer staat Mike alweer sinds eergisteren op stal. (Buitenstal) Dus besloot ik hem en mij een plezier te doen en naar de stallen te rijden en met hem te gaan grazen langs de dijken. We hadden net even mazzel tussen de buien door maar het stormt hier in het vlakke Noordholland wel behoorlijk.

Maar zo’n plezier deed ik hem schijnbaar niet want hij was op plaats van bestemming helemaal opgefokt. Deed enkele happen en vloog dan weer om me heen schrikkend van een voor mij niet zichtbare vijand of zo. Op een gegeven moment vond ik het zelfs gevaarlijk worden omdat hij langs mij heen de dijk op vloog waar de weg loopt. (En stel je voor dat hij zijn evenwicht verliest heb ik 600 kg paard bovenop me.) Op zo’n moment zwengelde ik hem flink aan de leadrope terug naar beneden en uit mijn buurt maar daar werd hij nou niet echt rustiger op. Een hoop gespring en licht steigeren... Na enkele van die griezelige momenten (ben voor hem niet bang maar wel voor wat er allemaal mis kan gaan als ik hem niet meer zou kunnen houden...) besloot ik terug naar stal te gaan. En dat vond hij blijkbaar prima want zo’n vreetkont als hij is: het gras was niet meer belangrijk!!! Gelukkig met nog enkele berispingen veilig op stal aangekomen, hem toch maar even de bak in en stal uitgemest. Grote pluk kuilgras van een kruiwagen gepakt en in de stal gegooid met wat peen en een appel in de voerbak. Als bezigheids therapie... Nou dat was wel weer naar meneers zin.

Nou zit ik met het hele gebeuren toch in mijn maag: wat is namelijk de juiste manier van handelen met een paard dat over de rooie drijgt te gaan? Het heeft echt met de harde wind te maken want normaal is hij wel eens een beetje jolig aan de leadrope maar nooit onhandelbaar. Ik probeerde zelf kalm te blijven en niet kwaad te worden en een grens te stellen voor mijzelf om alles in de hand te houden. Maar als een paard echt gevaarlijk doet moet je hem in dit geval dan toch hard aanpakken omdat het eigenlijk onacceptabel is? Maar gaat hij dan niet echt door het lint, want als hij ook nog bij mij vandaan zou willen hou ik hem niet meer natuurlijk. menselijke kippekracht t.o.v. paardenkracht... Overigens aan het snuiven en snurken te horen en de verwarde orenstanden was b.v. het omhoogkomen van de voorbenen volgens mij niet echt tegen mij gericht... Ik denk zelf meer het niet weten waar hij het zoeken moest...

Kortom: wat is wijsheid? Met stormachtig weer maar niet meer gaan grazen in de winter? Dan staat hij alleen met erg slecht weer de hele dag op stal en dat wil ik niet. (Ben de enige daar die aan Parelli en NH doet overigens...)

Okay, de meningen zijn dus iets verdeelt... Ik kan mij er inderdaad iets bij voorstellen dat o.a. paarden stormachtig weer niets vinden, ik vind het ook niets, maar hoe zouden paarden in de natuur dat dan doen? Ze moeten inderdaad toch eten? En er zal toch niet altijd een schuilmogelijkheid zijn, toch?

Hier nog een Parelli enthousiast! Ik heb mijn paard Mike nu zo’n 4 maanden en we hebben een weekend terug in Oosterwolde op het minikamp met Eddy Modde ons Level 1 gehaald. Ik wil in ieder geval verder met Level 2 maar of ik ook voor Level 3 ga weet ik nog niet.

Mike mijn Welsh Cob is ook in de rui. Normaliter borstel ik hem in de winter niet te veel: alleen het opgedroogde vuil zodat de haren niet meer aan elkaar geplakt zitten voor ik het zadel erop leg. En dat blijf ik nu ook doen totdat de kou weg is zodat ik zijn vetlaagje niet te veel aantast. Ik neem aan dat het rollen buiten er tevens voor dient om de ruiende haren kwijt te raken... En zweten doet hij eigenlijk niet omdat ik rustig met hem werk.

shetfan schreef op maandag, 14 maart 2005, 17:44:


Moeilijk hoor! Het is zo ook moeilijk in te schatten met hoeveel geduld je iets doet... Mijn eerste verzorg paard waar ik Parelli mee begon was een 19 jarige Appaloosa. De eerste paar keer liep hij ook voor me weg als ik hem in de wei ging halen. Ik bleef dan rustig naar hem toe lopen zonder hem aan te staren, je weet wel: heel onbezorgd, en als ik kon voorspellen waar hij heen wilde ging ik al die kant op. (Richting voorhand, dus eigenlijk ook driving game.) Het duurde soms wel even maar nooit meer dan 15 minuten voor hij ‘zich over gaf’ en bleef staan. Na een keer of drie heb ik geen problemen meer met hem gehad... Het verzorg paard daarna liet zich bijna altijd makkelijk in de wei het touwhalster omdoen, een enkele keer liep hij eerst even weg om daarna gewoon stil te blijven staan. En met mijn eigen paard Mike is het heel makkelijk: die komt meestal zelf al naar me toe, behalve de afgelopen dagen 2x niet omdat er 2 nieuwe Haflinger ruinen bij zijn gekomen die Mike’s ‘leiderschap’ wilden betwisten. Toen had Mike eigenlijk even geen tijd voor me. Ik moest toen naar hem toe, en het touwhalster voor het stalhalster verwisselen. En dan blijft hij keurig staan. Maar vandaag was de dreiging zeker inmiddels over want hij kwam als vanouds naar het hek toe geslenterd.
Tsja, en als Mike naar me zou trappen zou hij van mij per direct een mep op zijn kont krijgen (naar gelang de afstand tussen kont en mijn persoon eventueel met carrotstick, string of leadrope) en direct daarna doen alsof er niets aan de hand is, want dat zou ik absoluut niet van een paard pikken. Als een paard z’n kont naar je toe draait is dat minachting. En trappen is natuurlijk uit den boze... Ik denk dat hij je dan behandeld als lager in rang want je verhaal klinkt niet alsof het angst van hem is. Maar al met al komt het neer op geduld, inventiviteit en timing... En dat valt niet altijd mee... Heb je trouwens een boek lezen al geprobeert? Of iets meenemen wat zijn nieuwsgierigheid kan prikkelen?

Tin Verstegen schreef op maandag, 14 maart 2005, 22:12:


Over dat weven zou ik me juist meer zorgen maken. Het is niet echt goed voor de voorbenen (slijtage). En dat de jury niet van een bengelende tong gedient is? Hún kortzichtigheid! Ik was laatst op een Western manege waar ook een oude Haflinger liep die hetzelfde met zijn tong deed; totaal geen probleem tijdens het rijden... Het ziet er alleen komisch uit zo’n roze lel uit die mond. En of je daar iets aan kunt doen? Bij mijn weten niets paardvriendelijks in ieder geval!

Schiet me nog wat te binnen: doe heel veel Friendly Game met de Carrot Stick zodat hij daar niet bang van is (kun je ook proberen als hij los staat zonder halster om! Loopt hij dan weg is dat een teken dat de Friendly Game met CS nog niet goed is) en als je zijn achterhand m.b.v. de CS van je af wilt drijven moet je wel in Zone 4 staan dus naast zijn achterhand... En hou je goed aan de 4 Fases zodat hij de kans krijgt te reageren! En is hij van oorsprong soms kopschuw? Dan moet je ook veel de Friendly Game aan zijn hoofd oefenen (eerst met je hand, daarna met het touwhalster en als alles goed gaat zelfs met de CS) maar wel met ‘approach & retreat’ zoals Parelli in de cursus uitlegt.

Spirithorses schreef op dinsdag, 15 maart 2005, 9:09:


Hé weer wat geleerd! Dacht dat het iets was wat zo’n paard gewoon leuk/lekker vond om te doen...

Frans Veldman schreef op dinsdag, 15 maart 2005, 9:42:

Leuk spelletje! Ook voor jou, als je weet hoe je het aan moet

Savvy spelletje! Weer wat geleerd...

Karin schreef op woensdag, 16 maart 2005, 22:15:

...knip..

Da’s ook een angst van mij... Maar sinds ik en Mike de One Rein Stop kennen en ik zie dat dat ook werkt voel ik me met touwhalster een stuk veiliger. Mike kan soms ook erg gefocused zijn op alles behalve mij. Heb hem nu zo’n 5 maanden en onze relatie is dus nog niet toppie...