Inrijden is natuurlijk geen probleem, doe ik altijd eerst bitloos voor ik überhaupt met een bit begin (misschien toch onbewust het gevoel dat dat niet goed zit?) maar mijn vraag begint pas als je echt gaat beginnen met meer verzameling te gaan vragen, meer lengtebuiging, buiging van de rug, zijgangen enz. Ik weet dat dat oppervakkig heel goed mogelijk is, maar echt dragend gelopen? Nog niet gezien... Zoals ik al zei, wel bij paarden die eerst de oefeningen 1000 keer met stang en trens hebben gelopen, maar dan nog, vind ik ook niet altijd zo prachtig in rug- en achterhand gebruik. En je hoeft al zeker niet in hogere klassen te gaan kijken voor een goed lopen paard, eerder niet zelfs. Maar goed, dat is weer gemakkelijk om vanaf de zijlijn te verkondigen, we moeten het zelf maar proberen he! Jij doet toch mee Eddy Maar ik heb helaas het geld niet voor een topper in bewegingen, al is dat ook niet de enige vereiste, misschien krijg ik het uit mijn eigen paardje wel uit, als ik dus de tijd heb grrrr

sibyl de jager schreef :


Ik ben dat met je eens. In mijn dressuuropleiding zie ik nu wekelijks paarden voorbij komen die 'wel wat kunnen'.
Maar het zijn bijna allemaal machines, het zelfdenkend vermogen wordt niet aangesproken, liever nog de kop ingedrukt en ze moeten aan Het Mooi Ogende Plaatje voldoen. Paarden die 'doods' gemaakt zijn, lopen met een lege blik in de ogen, wetende dat elke vorm van protest of eigen mening wordt afgestraft door hem 'aan te pakken' of net dat tikje met de zweep of hem er eens even doorheen rijden (en erger).

Ook onze Maggio is zo'n paard, wás eigenlijk, hij begint nu wat paardser te worden, maar ik vind het nog steeds niet het prototype van een prachtig lopend Z paard. Hij loopt als een typische Arabier op stelten, maar dan meer een sloffende kameel. Pas als je hem 'aan het werk zet' (wat we hier dus zelden doen) ga je iets zien maar geen sprankeling, meer een automatisch lopend paard dat zijn trucje geleerd heeft.

Wat dat betreft heb ik liever onze Winner, die véél moeileijker te rijden is dan Maggio omdat hij iedere keer weer de discussie probeert aan te gaan met een nieuwe rijder, waarbij je maar beter op een humoristische manier door zijn trucendoos heen kunt prikken.
Heb je hem eenmaal voor je gewonnen dan wíl hij ook echt zijn best voor je doen. Winner is een gewoon huis- tuin en keukenpaard maar met veel meer sprankeling en glinstering in zijn ogen dan een ooit afgetrainde Maggio.

Bij Winner komt het uit hem zelf, bij Maggio is het een aangeleerde truc.
Ik heb toch echt liever dat laatste alleen al in het belang van het paard zelf.

Groet, Pien

Spirithorses schreef op woensdag 4 maart 2009, 12:30:


Heb je gelijk in Pien, ik kies ook voor de humor. Uiteindelijk weet je dan ook zeker dat wanneer het paard wel met je meedoet, het ook echt zélf wil. Dat is het grootste compliment dat je kunt krijgen als mens van zo'n machtig dier.
groetjes

clarissa ruijgrok schreef :

Nou moet ik wel zeggen dat het met Winner niet altijd gemakkelijk gaat. Zijn naam zegt het al, hij is mentaal een heel sterk paard die echt overtuigd wil worden van het nut van wat jij daar op zijn rug zit te doen. Ik kon me vroeger wezenloos aan hem ergeren want hij wíst het best wel maar speelde het spel niet altijd mee als de rijder de hulpen niet in de juiste volgorde gaf. Want je ziet het in zijn ogen! Tegenwoordig echter speel ik zíjn spel mee. Want hij is in feite de beste spiegel die je je maar kunt voorhouden, is heb daar wel respect voor gekregen.

En het is alsof hij op zulke momenten naar me knipoogt bij zoveel onzin. Als hij kon lachen trok hij zijn mondhoeken op

Groet, Pien