sibyl de jager schreef :


Ik ben dat met je eens. In mijn dressuuropleiding zie ik nu wekelijks paarden voorbij komen die 'wel wat kunnen'.
Maar het zijn bijna allemaal machines, het zelfdenkend vermogen wordt niet aangesproken, liever nog de kop ingedrukt en ze moeten aan Het Mooi Ogende Plaatje voldoen. Paarden die 'doods' gemaakt zijn, lopen met een lege blik in de ogen, wetende dat elke vorm van protest of eigen mening wordt afgestraft door hem 'aan te pakken' of net dat tikje met de zweep of hem er eens even doorheen rijden (en erger).

Ook onze Maggio is zo'n paard, wás eigenlijk, hij begint nu wat paardser te worden, maar ik vind het nog steeds niet het prototype van een prachtig lopend Z paard. Hij loopt als een typische Arabier op stelten, maar dan meer een sloffende kameel. Pas als je hem 'aan het werk zet' (wat we hier dus zelden doen) ga je iets zien maar geen sprankeling, meer een automatisch lopend paard dat zijn trucje geleerd heeft.

Wat dat betreft heb ik liever onze Winner, die véél moeileijker te rijden is dan Maggio omdat hij iedere keer weer de discussie probeert aan te gaan met een nieuwe rijder, waarbij je maar beter op een humoristische manier door zijn trucendoos heen kunt prikken.
Heb je hem eenmaal voor je gewonnen dan wíl hij ook echt zijn best voor je doen. Winner is een gewoon huis- tuin en keukenpaard maar met veel meer sprankeling en glinstering in zijn ogen dan een ooit afgetrainde Maggio.

Bij Winner komt het uit hem zelf, bij Maggio is het een aangeleerde truc.
Ik heb toch echt liever dat laatste alleen al in het belang van het paard zelf.

Groet, Pien

Snoopy schreef op woensdag 4 maart 2009, 10:17:


Ik wil al iedereen bedanken die gestemd heeft en klompen-man.... Je hebt mijn stem

Spirithorses schreef op woensdag 4 maart 2009, 12:30:


Heb je gelijk in Pien, ik kies ook voor de humor. Uiteindelijk weet je dan ook zeker dat wanneer het paard wel met je meedoet, het ook echt zélf wil. Dat is het grootste compliment dat je kunt krijgen als mens van zo'n machtig dier.
groetjes

clarissa ruijgrok schreef :

Nou moet ik wel zeggen dat het met Winner niet altijd gemakkelijk gaat. Zijn naam zegt het al, hij is mentaal een heel sterk paard die echt overtuigd wil worden van het nut van wat jij daar op zijn rug zit te doen. Ik kon me vroeger wezenloos aan hem ergeren want hij wíst het best wel maar speelde het spel niet altijd mee als de rijder de hulpen niet in de juiste volgorde gaf. Want je ziet het in zijn ogen! Tegenwoordig echter speel ik zíjn spel mee. Want hij is in feite de beste spiegel die je je maar kunt voorhouden, is heb daar wel respect voor gekregen.

En het is alsof hij op zulke momenten naar me knipoogt bij zoveel onzin. Als hij kon lachen trok hij zijn mondhoeken op

Groet, Pien

van lennep schreef op dinsdag 3 maart 2009, 21:16:


Hallo, Esther,

Je opmerking "Maar doordat hij zo scheef is, valt er nauwelijks met hem te trainen om zijn spieren op te bouwen die de boel dan op hun plek kunnen houden" blijft maar door mijn hoofd spoken.

In het verleden had Indy ook steeds met scheefheid te kampen: je voelde het gewoon als je buiten rechtuit reed, haar hals stond gewoon naar een kant gebogen, je zakte bij elke stap naar een kant. In de bak vond ze het moeilijk een bepaalde kant op te lopen, ze ging vreemd gebogen met haar hoofd in de lucht en naar buiten gebogen door de bocht. Zodra Indy haar spieren weer losgemaakt waren, ging het een tijdje en dan verkrampte ze weer helemaal. Ik werd er radeloos van. Door haar steeds weer recht te stellen aan de hand en onder het zadel ging het een tijdje goed, maar dan gebeurde er weer wat, schouder eruit, een achterbeen vast, knieschijf vast. Het ging erg op en neer.

De mevrouw die nu al een paar keer bij Indy geweest is, heeft het scheve er blijvend uit gekregen. Ik zak niet meer naar een kant, ze kan in de bak beide kanten oplopen. Ik weet niet hoe je Duits is, maar misschien wil je eens met haar praten, gewoon informatie inwinnen? Heb ik ook gedaan en het haar lastig gemaakt, ik wilde weten of ze niet de zoveelste kwakzalver was. Dat is ze dus absoluut niet. Ze praat je niets aan, laat het paard aangeven wanneer een vervolgbehandeling nodig is. Je merkt het trouwens duidelijk aan je paard als een behandeling nodig is: je paard meer wil maar loopt toch tegen een soort van blokkade aan.

Ze heet Maike Kummer; je vindt haar telefoonnummer op haar website:
www.pferdeosteopathie-ostfriesland.de

Ik wil je niets aanpraten, Esther, ik maak je nu weer hoop, terwijl ik ook gezegd heb dat je het beter kan loslaten. Een moeilijk dilemma....

Ik laat Maike Kummer twee keer per jaar komen, genoeg om Indy aan de praat te houden, de kosten daarvan kan ik gemakkelijk dragen, kost niet veel. Gek genoeg is haar schouder niet weer uit de kom geweest, ook was het niet nodig onze dorpstherapeut weer in te schakelen, anders had ze bijna elke week iets vastzitten. Die twee keer per jaar is ook om mijn geweten te sussen. Het gaat Indy met twee behandelingen beter dan met al die andere behandelingen die elke week of elke maand moesten plaatsvinden. Ik heb het geld gewoon niet meer om haar doorlopend te laten behandelen, onze hypo draait ook door en ik wil liever niet mijn vriend aanspreken.

Sorry als ik je nu weer teveel hoop maak, maar het bleef maar in mijn hoofd rondspoken.

Monique