Els schreef op zondag, 19 september 2004, 11:08:

Hoi Els, misschien heb je hier wat aan: Een paard eet ca 16 uur per dag. Als de voedelopbrengst heel groot is kan dat iets minder zijn en als het heel schraal is eet een paard iets meer (varieert een uur of 2). Een paard eet dus niet genoeg als hij zo schraal staat dat hij in ca 18 uur niet genoeg voedsel tot zich kan nemen omdat hij gewoon niet langer eet dan dat. Maar andersom geldt hetzelfde. Hij eet door totdat hij 14 uur gegeten heeft ook al staat hij in een hele vette wei en is hij al lang verzadigd.

Ik bedenk dit niet zelf, staat in een boek van Drs Marthe Kiley Worthington: The behaviour of horses.

In een boek van Jaime Jackson staat dat klaver funest is voor hoeven, voor de witte lijn (en dus ook hoefbevangenheid-risico)

Groet Ilona

Op 19-sep-04 om 0:35 heeft e m kraak het volgende geschreven:


Tja. Je kunt het zo ingewikkeld maken als je wilt. Veel groen gras -
ook onze overjarige onbemeste paardenweide met diverse grassoorten en
andere plantjes (tot ergernis van de koeienbuurboeren) is voor onze
Shet gewoon simpelweg teveel voer! Ze wordt met ras tempo DIK en ik
weet uit ervaring waar dat op uitloopt.

Als je het heel goed wilt doen is een onbeperkte paardenwei denk ik ook
nog te rijk. Voor zover ik ontdekt heb eten paarden van nature ook
vooral veel hout - takken, boomschors - en droge, ruwvezelige
grassoorten en -planten. Hoe meer ruwe vezels hoe beter. Houd de
darmflora gezond en daar heb je alles mee gewonnen.
Het beste zijn onze Shires en Shet uit met een stuk grond vol takken,
bomen en veel hooi en stro. En verder helemaal niks. Maar ze staan
liever op de wei

Marjolijn

marjolijn schreef op Sun, 19 Sep 2004 11:46:10:


Klopt. Vooral omdat een paard vandaag de dag in de regel te weinig te doen heeft. Een soort Koos Werkeloos syndroom.


Ik ben het helemaal met je eens, en voer zelf de ijslanders dito.

Hier zit je wel in een spanningsveld tussen optimaal voeren en optimale dagbesteding.
Ik zeg nu dus met opzet niet optimale weidegang, want ik denk dat wanneer er op andere manier voor divertissement gezorgd wordt "de wei" minder belangrijk wordt. Waaraan toegevoegd, niet uit boek maar uit ervaring, dat een paard goede weidegang (of de gelegenheid krijgt onderweg lekker te "stofzuigeren") vanuit voedings/gezondheidsoogpunt minstens een paar weken per jaar nodig heeft! Wat er uit grazen komt dat niet in hooi, wortels, bieten, wat-dan-ook zit ben ik nog altijd niet achter, maar een paard dat totaal nooit graast krijgt een slechte conditie.


Vreemd - mijnes niet, terwijl ik toch allang geen schrikdraad meer heb. Ze staan graag meer dan de daglengte te eten... maar dat is niet hetzelfde. Doch als ze op andere manier dan "eten" bezig gehouden worden is het ze, nmm duidelijk, ook prima zolang dat niet teveel ten koste van "eten" gaat. Simpelweg een ethologisch gegeven.
Waar ik wel moeite mee heb is ze van de hooivoorraad voor een jaar af te houden zodat die zo lang mogelijk redelijk netjes blijft. De belangstelling voor het gras van de buren is echter maar matig - zelfs Tina de geit springt de sloot niet over.

Als ik dat vergelijk met de 5 paarden van de buren die notoire uitbrekers zijn, vermoed ik een verband tussen aandacht, samen-leven, groepsopbouw, het sociale totaalgebeuren, weet nog niet zo goed hoe ik dit verwoorden moet. Mijn paarden en geit geven de indruk hier te "wonen" en zich veilig en thuis te voelen. Ik zeg niet dat de paarden van de buren verwaarloosd worden, maar tijd samen besteden doen ze niet veel... en dat geldt natuurlijk voor de meeste paard/mens verhoudingen. Mensen hebben zo vaak geen tijd! Of kiezen er voor hun tijd anders dan met hun paarden te besteden.

Groeten, Egon

Ilona Kooistra schreef op zondag, 19 september 2004, 11:32:


Staat er in dat boek van Jackson ook wie dat onderzocht heeft, en hoe? Ben erg benieuwd naar bronvermelding vanwege mogelijke correllatie met lucerne (Medicago), dat erg gevoelig is voor water-oogstschade en dan dezelfde verschijnselen als m.n. Trifolium oproept. het lijkt me niet onwaarschijnlijk dat min of meer verwelkt gewas de oorzaak is.

Groeten, Egon.

Helpp ik weet nog niet zo goed hoe het forum werkt hoor. Komt nog wel.
Ik vraag me ook al heel lang af hoe je nu weet of je paard voldoende binnen krijgt van alleen weidegang. En nu las ik laatst dat als je paard een grasbuik heeft ( die van mij b.v. dus ) dit eigenlijk duidt op allemaal water ( gras bevat immers 80 % water ) en dat dat weer in houdt dat je paard zeer waarschijnlijk honger heeft !!?

Wat denken jullie ?

Groetjes,

Mariss ( die nu toch maar lid is geworden van het forum omdat de e-maillijst niet echt actief meer is )

: Een paard eet ca 16 uur

e m kraak schreef op zondag, 19 september 2004, 13:07:


Hi Egon,

Nee, dat staat er niet in. Er staat heel simpel dat t niet goed is. Letterlijk: "Avoid feeding your foundered horse any of these legumes or their near relatives" En dan t lijstje: alfalfa, clover, birdsfoot trefoil, crownvetch.

Misschien kun je jaime even een mail sturen met opheldering/uitleg? Het lijke me dan wanneer je zogenaamd zijn boek hebt gekocht dat hij dan wel een antwoord geeft op een vraag over het boek. Als je wilt scan in de bladzijde even voor je in, dan kun je met eigen woorden precies zien wat er staat.

Cu, Ilona

Ilona Kooistra schreef op zondag, 19 september 2004, 21:57:


Eerst maar even op http://www.agry.purdue.edu/ext/forages/index.html opgezocht wat er nou precies met die amerikaanse namen bedoeld wordt:

Birdsfoot Trefoil
Lotus corniculatus L.
Rolklaver

Crownvetch
Coronilla varia L.
Kroonkruid

Alfalfa
Medicago sativa L.
Lucerne (een soort van Rupsklaver)

Clover
Trifolium spec L.
Klaver (rode, witte, bastaard-, etc)

Wat opvalt nmm is dat die allen tot Leguminosae gesystematiseerd zijn. Het zou niet verwonderen als de rest van deze familie - Hauwklaver, Wondklaver, Vogelpootje, Stalkruid , honingklaver, Hoornklaver, etc. etc. - dezelfde karakteristieken heeft.

Van Trifolium wordt beweerd dat het o.a. tot fotosensibiliteit leidt, dito voor Lucerne.
Ik weet niet van onderzoek naar de effecten van de floristische soorten, maar het voedergewas Lucerne is wel getest waaruit bleek dat het zeer waterschade gevoelig was en daardoor de ongewenste verschijnselen veroorzaakt. In "natuurlijke" vegetatie lijkt me dat er vaak een verwelkt stadium aanwezig is.

Er zit denk ik nog een andere kant aan lucerne voeren en amerikaanse meningen daarover. In USA wordt het als basisvoer gebruikt in grote hoeveelheden. Hier eerder als supplement.

Het doet me een beetje denken aan het geslacht Prunus, waarvan vooral het blad bij verwelking pas giftig voor paarden wordt.
Overigens is er bij cultivars echt geen peil op te trekken - ik ken friese paarden die gedurig zowat een hele buxushaag hebben opgegeten zonder nadelige gevolgen... blijkbaar was net díe buxus dus toevallig niet giftig.

Groeten, Egon

Wel gek eigenlijk, ik dacht dat ze in Engeland juist Lucerne aanraden voor paarden die gevoelig zijn voor hoefbevangenheid !

Groetjes,

Mariss

Ilona Kooistra schreef op zondag, 19 september 2004, 21:57: