Nick Altena schreef op zaterdag 16 februari 2008, 16:45:

Wat goed hielp bij een jong paard van een vriendin dat ook bang was van het halster: een aantal dagen had hij een halster aan en wanneer het moment daar was om hem een halster aan te doen, ging dat erover heen. Hij kon zo niet ontsnappen en dus ook niets halstergerelateerd-verkeerds aanleren. Stond hij in de wei, dan ging het bovenste halster af. Na een week was de angst voor het aanhalsteren over.

Macusa schreef op zaterdag 16 februari 2008, 12:46:

.

Mark Rashid beschrijft een mooie ervaring hoe de oude leermeester dit eens opgelost heeft, met een paard die de jouwe wel kon zijn.
Ik herinner me dit erover:

Alle paarden werden een voor een gehalsterd en weg geleid naar een andere wei, waar ze te eten kregen. Dat paard dat zich niet liet halsteren keek toe van een afstand. Elk uur kwam de oude man de wei in en tilde zijn halster op, bleef een tijdje staan en ging dan weer weg. Dat ging zo door totdat het bedtijd was voor de oude. De volgende ochtend werden de paarden weer terug gebracht. Aan de uitgesleten sporen langs de afrastering was te zien hoe graag het paard bij zijn maatjes wou zijn. In de namiddag werd het weer tijd werd voor het zelfde ritueel. Alle paarden lieten zich kalm halsteren gingen een voor een mee, naar de andere weide waar ze gevoerd werden. De oude man stond daarna weer 10 minuten met zijn halster kalm te wachten of het paard bij hem kwam om ook mee te gaan. Elk uur kwam hij weer terug, liet zijn halster zien en wachtte. Het paard kwam elke keer een beetje dichter bij. Voor de week om was, was hij toe om gehalsterd te worden, boog zijn hoofd en stapte rustig mee naar de andere weide en kreeg zijn voer, nooit heeft hij daarna meer geweigerd voor het halster en kon gewoon mee met de training zoals alle paarden daar.

Groetjes, Michiel
Blootsvoets goed voor mensen en paarden.

Michiel schreef op zaterdag 16 februari 2008, 23:19:


Das raar, en enkele maanden geleden ging Hempfling zijn verhaal over zijn kluizenaar rond en werd dat afgedaan als een "mooi vertellingske" maar absoluut niet waarheidsgetrouw !Nu krijgen we een nieuwe naam met een ander "vertellingske met een lange snuit en ....) en ineens hebben we het licht gezien ! Zouen al die namen en die vertellingskes met een lange snuit niet dezelfde doeleindes hebben ? I wonder....................... Ik heb zo ook een paar vertellingskes, ze spelen zich niet af onder verre einders en tussen kluizenaars en oude mannen maar tussen leerlingen en jonge (sommige toch) pn ers .
Iemand ????? Of moeten de einders verder liggen en mysterieuzer zijn om interresant genoemd te worden !

eddy DRUPPEL schreef op zondag 17 februari 2008, 1:38:


zijn we rozig bezig LOL?
Ok.... ik doe eens mee....

Er was eens .. een paard, ze heette M, en werd gekocht door een jonge vrouw die al van kindsaf aan droomde van een eigen paard. Niemand wou haar helpen om naar het huiste paard voor haar op zoek te gaan en ze koos zowat het eerste het beste paard. Ze had gereden met het paard en was tevreden. Het zou haar nieuwe vriendje worden. M stond al 13 jaar op een weide met andere paardjes en had nog nooit een stal van binnen gezien. De jonge vrouw bracht haar naar een manege in de buurt. 2 dagen later kreeg het paard koliek en zag de jonge vrouw in dat een stal niets voor een paard is en M mocht op een weide. Maar ze was veranderd. Ze kon niet meer bereden worden. Ze stormde alleen maar en viel om als ze zo hard ging. De jonge vrouw was ten einde raad en besloot lessen te nemen. Rijlessen; maar die hielpen niet. De jonge vrouw hing aan een zijden draadje. 2 jaar later luktte het de jonge vrouw nog steeds niet om zelfs nog maar op haar paard te klimmen. Ze had het opgegeven en mede ook haar droom. Een vriendin van de jonge vrouw probeerde de jonge vrouw te overtuigen om met het paard bitloos te rijden. Dat kon natuurlijk nooit lukken volgens de jonge vrouw, ze is met bit al niet te houden. Maar het werd zomer, de bloemetjes stonden in bloei en in de verte hoorde ze een stroom die leek te zeggen "het is de laatste kans, je bent het je paard verschulidigd, probéér het". ZE keek in de ogen van haar paard die instemmend leek te knikken, toe aun, laat me niet gaan, geef me nog een kans, zelfs na twee jaar ...

Dat maaktte dat de vrouw het toch probeerde. Ze deed een stalhalster rond het hoofd van het paard en stapte vertwijfeld op, begeleid door de vriendin.
Met de zon op haar rug, voelde ze hoe M op zoek ging met haar gouden lippen naar het bit maar constateerde dat die verdwenen was. De jonge vrouw voelde het paard helemaal ontpannen en er kwam een diepe zucht, die zich vertekende in de koude ochtendlucht.

De jonge vrouw zag die zucht de lucht in gaan en zuchtte mee "het gaat goed"

Ze reed de helling af en was verbijsterd. Het paard ontspande zich en bleef stappen. Het paard ging helemaal niet in galop, niet in draf ook. De jonge vrouw geloofde het niet en vroeg het paard halt te houden.

De zon, nu op het aangezicht schijnende van de jonge vrouw en het paard, alsof ze één werden, verwarmde hun lichamen en ze leken in elkaar te smelten.

Vanaf dat moment voelde de jonge vrouw dat ze haar droom misschien toch nog kon verderzetten en ze besloot het over te doen.
Na enkele keren, met steeds datzelfde warme gevoel, waagde ze de wijde wereld in te trekken met haar paard, de vriendin met haar paard en een kleine pony met een klein meisje.

Samen reden ze nog veel zonsopgangen tegemoet en de zon, die leek steeds even hard te schijnen, elk seizoen door.

---------------------------------------------------------------------------------------------

de vriendin was ikke LOL

Macusa schreef op zaterdag 16 februari 2008, 12:46:


Jonge kinderen: oude wijze paarden. Jonge paarden: oude wijze ruiters

joop schreef op zondag 17 februari 2008, 11:39:


Ik vind dit nog de meest wijze raad tot nu toe. :)

eddy DRUPPEL schreef op zondag 17 februari 2008, 1:38:

.

Hey Eddie Mark Rashid is toch echt wel leesvoer voor jou dacht ik zo.
Dit is geen sprookje, Mark beschrijft dit verhaal veel uitgebreider en dat hij
er zelf bij was toen hij als jongeling bij zijn boer meehielp met de paarden.

Groetjes, Michiel

Nick Altena schreef op zaterdag 16 februari 2008, 16:45:


idd: boek van Inge bestellen en lekker gaan lezen!
Groet Bianca.

eddy DRUPPEL schreef op zondag 17 februari 2008, 1:38:


Schrijf ook eens een boekske hé Eddy, dan zullen we dat ook eens lezen want de mensen, lezen graag.

Trouwens Hempfling vergelijken met Rashid...?
De eerste paradeert op mysterieuze wijze met zijn hengsten rond, hoog op zijn ivoren toren, kan of wil niets op een begrijpelijke manier uitleggen en cultiveert zijn goeroe status. Terwijl Rashid overkomt als een gewone mens die in hele simpele voor iedereen begrijpbare taal zijn verhaal doet. Hij werkt met "gewone" paarden en rijdt met bit... Maar....ik denk toch niet dat jij het oneens bent met zijn manier van omgaan met paarden?

Marianne

Michiel schreef op zondag 17 februari 2008, 12:15:


Ken rashid ,, heb zijn boeken gelezen , waarom de ene als zweverig beoordelen (ver)oordelen en de andere als realist met een gelijksoortig verhaal ??

marianne laenen schreef op zondag 17 februari 2008, 18:11:


Mmmh das jouw mening Marianne ! Ik vind de manier van rijden van Hempfling subliem bvb . De werkwijze van Rashid elementair .Maar die ivoren toren tja daar zijn er velen in hetzelfde bedje ziek hé Patje,Monty,....................... das het management . Mijn stelling was wat maakt de ene een "zwever" en de andere "een realist" terwijl de beide verhalen zoveel raakpunten hebben .Diegene die me ni kennen beweren ook dat ik een dikke nek steek met mijn hengsten . Totdat ik naast je kom rijden op wandeling met Ilias ! Eigen beleving kan dikwijls raken, kraken en dat zonder gefundeerde argumenten ! Dus daarom mijn stelling Rashid /Hempfling !