Nog even voortbreiend op de boeken en welzijnsdiscussie maakt ik even een nieuwe kop met hierna mijn visie op het natuurlijk houden van paarden.

Als ik denk aan "100% natuurlijk houden van paarden binnen Nederland" dan denk ik aan bijvoorbeeld de kudde pony's hier in het begrazingsgebied. Tuurlijk staan ook zij binnen een hekje en worden ze 1x per jaar "gevangen" om nagekeken te worden door DA en hoefsmid, maar voor Nederlandse begrippen is dit natuurlijk houden. Ruimte, vrijheid, speelkameraadjes, diverse bodems (er lopen ook verharde fietspaden door het gebied) en geen mensenhanden aan hun lijf, laat staan dat er iemand ooit op zit.

Kijk ik naar de andere kant, het paardensportcentrum (noem het geen manege want je hebt ruzie ) waar ik wekelijks kom, dan zie ik ingepakte paarden in een hokje zonder raam, met geen enkel haartje teveel, glimmende hoeven met ijzers, tuig en sporen netjes gepoetst in de kast en geen strootje in het gangpad. Dit is voor mij 100% niet natuurlijk.

Het eerste geval heeft vrijwel niemand hier van ons, dus in mijn ogen is niemand hier natuurlijk. Als ik zelf alleen maar zo een paard kon houden, dan hoefde het van mij geeneens. Ik moet er wel mee kunnen "tutten", daar heb ik het beestje ook voor om eerlijk te zijn.

Het laatste geval hoeft voor mij overigens ook helemaal niet; vreselijk.

Hoe verder je bij het eerste zit, hoe beter je het doet denk ik dan. En in mijn ogen telt vrijheid van het paard meer mee dan wel of niet met bit rijden (en niet omdat ik het zelf doe).

Zo bekeken ben ik het dus ook niet eens dat je niet een beetje paardnatuurlijk kunt zijn. Ik vind iemand die al nadenkt over het weglaten van hoefijzers, al een heel eind. Al heeft hij zijn paard dan nog op stal staan met een deken op. Er wordt al meer over nagedacht als in het eerste geval. Maar ik ken ook mensen die hun paard 24 uur 365 dagen per jaar in een gigantische wei buiten hebben staan, met soortgenoten, maar ja die staat wel op ijzers. In mijn ogen zijn die net wat natuurlijker bezig toch dan die eerste persoon.

En zo kunnen we nog wel even doorgaan. Het is inderdaad ieder zijn eigen mening en zienswijze erop.

Ik heb geen knop gehad die ineens omging. Ik heb altijd iets mafs over me heen gehad als het om paarden en pony's ging. Echter ik begreep mezelf nooit zo goed waarom ik zo "anders" dacht dan anderen. Echter met de komst van Isabella is het me duidelijk geworden wat er met mij "mis" is

Groeten,
Ingrid

Een kudde samen in de wei, op blote voeten en ergens kunnen schuilen als ze willen. Hoord daar ook geen hengst bij? Voor een natuurlijke evenwichtige kudde? Logisch gedacht zou dat ook zo moeten zijn. Waarom doen we dit dan niet? Waar zijn we bang voor? Er zal hier best wel eens over geschreven zijn hier, ik heb niet alles gelezen.

Natuurlijk omgaan met paarden, wat daar ook bij hoord voor mij is "going with your horse". Paarden willen graag een weidere omgeving verkennen, laat het hek maar eens open staan, dan wordt dit direct duidelijk. Het paard zijn eigen weg laten zoeken is de vervulling van deze nieuwsgierigheid behoefte. Het rijden wordt er ook zoveel leuker op, voor paard en ruiter als het paard gedreven door nieuwsgierigheid en levenslust helemaal in zijn element komt.

Het hoogtse doel in de omgang met paarden, en daar begin ik net woorden en gedachtes aan te geven, is het spirituele rijden. Door sommigen omschreven, als rijden zonder armen en benen, puur vanuit wederzijds begrip, waarbij er geen gehoorzamen meer is, wel in eenheid samen bewegen. Deze perfectie is altijd al spontaan gegeven, enkel onze gedachtes dat het anders zou moeten zijn dan het is, schept de illusie dat het heudige moment die perfectie niet bevat. Dit spirituele of verlichte perspectief, geeft interessante visies. Alhoewel voor velen dit een straatje te ver is, mag ik er toch graag over uitwisselen, de komende jaren. Iedereen zijn eigen gekte

Michiel

Sorry voor de taalfoutjes, ben een beetje dislectisch, met spellings correctie is het zo:

Een kudde samen in de wei, op blote voeten en ergens kunnen schuilen als ze willen. Hoort daar ook geen hengst bij? Voor een natuurlijke evenwichtige kudde? Logisch gedacht zou dat ook zo moeten zijn. Waarom doen we dit dan niet? Waar zijn we bang voor? Er zal hier best wel eens over geschreven zijn hier, ik heb niet alles gelezen.

Natuurlijk omgaan met paarden, wat daar ook bij hoort voor mij is "going with your horse". Paarden willen graag een wijdere omgeving verkennen, laat het hek maar eens open staan, dan wordt dit direct duidelijk. Het paard zijn eigen weg laten zoeken is de vervulling van deze nieuwsgierigheid behoefte. Het rijden wordt er ook zoveel leuker op, voor paard en ruiter als het paard gedreven door nieuwsgierigheid en levenslust helemaal in zijn element komt.

Het hoogste doel in de omgang met paarden, en daar begin ik net woorden en gedachtes aan te geven, is het spirituele rijden. Door sommigen omschreven, als rijden zonder armen en benen, puur vanuit wederzijds begrip, waarbij er geen gehoorzamen meer is, wel in eenheid samen bewegen. Deze perfectie is altijd al spontaan gegeven, enkel onze gedachtes dat het anders zou moeten zijn dan het is, schept de illusie dat het huidige moment die perfectie niet bevat. Dit spirituele of verlichte perspectief, geeft interessante visies. Alhoewel voor velen dit een straatje te ver is, mag ik er toch graag over uitwisselen, de komende jaren.

Michiel

Michiel schreef op donderdag, 13 januari 2005, 23:04:

Hoi,
Ik heb paar dagen geleden het boek van Nanda : paard als spiegel van je ziel besteld, dus ik ben begin straks misschien ook een beetje met die gekte. Dat een paard je gedachten kan "opvangen" daarvan heb ik voorbeelden meegemaakt, zelfs een hele aparte .
Met een manege paard heb ik meegemaakt dat ze mij wat vertelde wat later nog eens uit is gekomen ook; hoewel ik ondanks dat, nog altijd niet echt erin "geloof", maar het overkomt me soms gewoon hihi. Wie weet kan het boek van haar een hoop verklaren. Ken jij het?

Groeten,
Ingrid

Michiel schreef op donderdag, 13 januari 2005, 23:04:


Ik voel en denk met je mee, als je spreekt over perfectie en eenheid die altijd spontaan aanwezig zijn in alles dat is en alleen maar (h)erkent hoeven worden; zelfs in de illusie dat het huidige moment die perfectie en eenheid niet bevat. Dit betekent dat (te)vrede(nheid) altijd aanwezig is, ook op de momenten dat er ergens onvrede over is. Het is zelfs zo dat ook die momenten of onze gedachten dat het anders zou moeten zijn, perfectie, maw eenheid, zijn. Volgens mij: het huidige moment is perfectie, is eenheid....

Wie zei dat ook weer...Het paard als spiegel!

Moniek

Michiel schreef op donderdag, 13 januari 2005, 23:04:


hai michiel

wij houden onze ponies in een grote wei met schuil mogelijkheden zonder ijzers,dekens maar zonde hengst.
niet uit angst maar omdat ik 2 merries en 3 ruinen heb en absoluut geen behoefte heb om nog meer veulens te krijgen. het is gewoon erg onpraktisch omdat we anders 2 kuddes moeten houden.
en het hek openzetten ? ik hoop dat je dat niet letterlijk bedoelt want dan gaan ze zeker aan de wandel wat me niet zo veilig lijkt.wat ik wel doe is ze 'ns zelf laten beslissen en dat heb ik altijd gedaan dat doe ik al 25 jaar. hetzelfde doe ik met de honden.

Jacqueline
geduld is een schone zaak

Ingrid den Ouden schreef op donderdag, 13 januari 2005, 23:19:


Ingrid,
wat is de titel precies van dat boek, van Nanda?

Jacqueline
geduld is een schone zaak

Ingrid den Ouden schreef op donderdag, 13 januari 2005, 23:19:


Hoi Ingrid,
het boek van Nanda ken ik, het leest als een roman, erg mooi. Ik deel haar inzichten en zie het op mijn manier. Bijvoorbeeld als Nanda ervaard dat haar paarden haar levenslessen leren, dan zie ik het zo, dat onze eigen realiteit, het enige is wat teld en dát is onze levensles. Kortom mijn omschrijvingen zijn iets minder magisch, de uitkomst is hetzelfde.

Voor mensen die haar nog niet kennen:
http://www.paardenfluisteraar.com

Waarin ze o.a schrijft:
Spiritualiteit is in mijn beleving het streven naar een perfecte balans tussen het aardse en het hemelse, zonder dat een van beide overheerst. Het is dus niet zweverig, maar juist heel praktisch. Stevig met twee voeten (of op de rug van je vierhoevige vriend) op de aarde staan en je tegelijkertijd verbonden voelen met 'Al wat is'. Het is bewust leven, bewuste keuzes maken en bewust zijn.
Hoe paarden ons kunnen helpen bij ons spirituele bewustwordingsproces staat uitgebreid in mijn boek beschreven. Maar hier nog even heel in het kort:

- Het begint er mee dat paarden ons helpen om ons evenwicht te vinden en bewaren. Niet alleen heel letterlijk, maar ook figuurlijk.

- Paarden zijn zich steeds bewust van onze ware emoties en gevoelens. Ze spiegelen die naar ons terug, zodat we ons zelf kunnen zien zoals we werkelijk zijn.

- Bovendien kunnen paarden ons helpen om ons weer te verbinden met de natuur en 'Al wat is'. Door deze verbondenheid worden we ons ook steeds meer bewust van onze eigen ziel.

- Als tegenwicht houden de paarden ons met beide benen op de grond en helpen ze ons om te aarden.

- Paarden helpen ons om onze innerlijke kracht te vinden zodat we ruimte in durven te nemen om te zijn wie we (in al onze prachtige imperfectie) werkelijk zijn.

- Ze helpen ons om duidelijke grenzen te stellen die recht uit ons hart komen en die voorkomen dat we ons gekwetst of gefrustreerd hoeven te voelen.

- Paarden leren ons om een natuurlijke leider te worden; iemand die helemaal zichzelf is en het waard is om gevolgd te worden

jacqueline postmes schreef op vrijdag, 14 januari 2005, 9:18:

Het paard als spiegel van je ziel

http://www.paardenfluisteraar.com/boek.htm

Groeten,
Ingrid

Michiel schreef op donderdag, 13 januari 2005, 23:04:


Klik op mijn fotos..... Mét hengst ja, het jaar rond in een familiegroep met veulen(s).

Huertecilla schreef op vrijdag, 14 januari 2005, 10:39:


Hebben de merrie's soms ook wondjes rond de schoft, of is dit
alleen bij mij thuis het geval?

Groeten,
jan.

Huertecilla schreef op vrijdag, 14 januari 2005, 10:39:


Kan ze niet vinden, heb overal gezocht.
En zou ze wel graag willen zien.

Michiel

jan seykens schreef op vrijdag, 14 januari 2005, 11:48:


Nee, geen wondjes: onze hengst is geen wilde minnaar. Onze meiden pikken geen gebijt, geen gespartel en geen ongecontroleerd geleun.
Gaat echt rustig, subtiel en met héél veel geneuzel.

Een aantal fotos staat in het recente topic over..... fotos.

Huertecilla schreef op vrijdag, 14 januari 2005, 15:00:

Mooie foto's overigens, maar jullie hebben wel een beetje meer ruimte dan wij hier in Nederland.

Ikzelf mag niet klagen, maar voor velen van jullie PN-ers is het hier een miezerig klein stukje waar ik mijn paardje op hou. Veel van mijn vrienden/kennissen zijn echter weer jaloers op het stukje grond waar ik haar hou.

Daarbij heb ik vorig jaar een keer de mogelijkheid gekregen om haar naar een groter perceel te brengen, met een minipaardje erbij ook nog eens. Wel even overwogen, maar het feit dat ik haar dan maar eens per week zou kunnen zien (te ver weg) ... dat woog voor mij niet op tegen de ietwat meer vrijheid die ze zou hebben. Daarbij zoals ik mijn paardje ken, zou ze het zelf ook niet leuk vinden; ze gaat veel liever met die gekke, niet altijd te begrijpen 2 beners mee

Maar ik krijg de laatste tijd toch weer een beetje het gevoel dat ik helemaal niet natuurlijk genoeg ben eigenlijk, om hier mee te kunnen discussieren over dat soort onderwerpen. Neem bijv. Trudy en Nick, ik begrijp jullie wel, maar ik heb af en toe het idee dat jullie "ons soort mensen" niet (meer) begrijpen. Gelijk gaan roepen dat je niet goed voor je paard bent, er niet van houdt en zo (in misschien wat andere termen; hou me ten goede) als je even net niet zo doet zoals het hoort in de ogen van een natuurlijk houder, ... daar kan ik verdomd slecht tegen. Al is het geeneens tegen mij bedoel geweest, ik leef dan zo mee met de mensen tegen wie je het wel zegt. Net als ik in mijn ogen alle doe om het mijn paardje zo aangenaam mogelijk te maken, doen zij dat misschien ook op hun manier.
Zo weet ik dat de mijne vrij veel heeft moeten inleveren toen ze bij mij kwam (aan ruimte en kudde-gevoel), maar ze heeft er volgens mij oh zo veel voor teruggekregen. Sommige mensen zouden daar ook eens wat meer rekening mee moeten houden, voordat je wat gaat lopen verkondigen over zo en zo is het het beste voor je paard en vooral, al het andere is slecht.

Ik heb de mijne niet alleen om naar te kijken overigens. Maar ook om mee te gaan rijden (en ja in mijn geval met bit en tuig, en zweep en kar) en om te kroelen en de knuffelen en te spelen als met een hond of knuffelbeer. Zolang die pony ervan geniet, wat is er dan mis mee?

Pfff hoop niet dat ik iemand nu op zijn tenen trap, is niet mijn bedoeling, maar ik moest dit even kwijt (en ik zat me wat te vervelen; maar gelukkig mag ik nu weer naar mijn paardje toe ).

Groeten,
Ingrid

Huertecilla schreef :

Hoi Peter, prachtige foto's !
Hoe gaat het trouwens met je merrie vanwie vorig jaar het veulen dood gegaan is? (Sorry, ik ben haar naam kwijt).
Is ze weer drachtig?

Groet, Pien
....met het paard als spiegel....