e m kraak schreef :
> Als het om het klassiek systematisch
desensibiliseren gaat dat
> nogal traumatisch kan uitpakken, zeg ik juist dat jij dat NIET
> doet.
> Ik hoop alleen de vraag van Ans goed beantwoord te hebben.
Het wordt weer verschrikkelijk vanuit het hoofd bekeken allemaal !
Wat hier in het verhaal vergeten wordt, altans niet meegenomen wordt, is de band die je hebt als mens met je paard.
Vanuit een stuk veiligheid en vertrouwen (grondwerk, grondwerk, grondwerk, je paard veel in handen hebben) werk je aan de
desensibilisatie en dan is het niet méér dan een vorm van
gewenning.
Zonder al teveel stress werkt dat altijd.
In plaats van je paard te overdonderen met een berg aan informatie waarin hij totaal op zichzelf aangewezen is en er zelf dus door ervaring in zijn eentje achter moet zien te komen.
Ik blijf zeggen dat dat niet de juiste methode is.
Voor paarden in het wild geldt dat, maar niet in samenwerking met de mens.
Kun je wel doen met een jong veulen dat de bescherming van zijn moeder nog heeft en bij haar terecht kan als ie het eng vindt.
Mama stelt hem dan gerust (tenminste als mama zelf ook cool is) en laat hem zien dat het niet eng is.
Ala mama zelf niet cool is en schrikt kun je dat weer niet doen, want dan leert ze haar veulen te schrikken.
(Dus de moeder moet zelf door het gewenningsproces heen zijn, dan pas kun je haar 'gebruiken'.)
In je vertrouwensrelatie ga je het vertrouwen met je paard niet schenden en dus introduceer je die spuitbus opbouwend in plaats van confronterend. Al duurt het weken, so what....
Je mijdt elke vorm van overdreven stressituaties.
Een paard mag best even schrikken, da's helemaal niet erg, het blijft een vluchtdier, maar hij hoeft niet verder te schrikken dan het touw lang is, dat heb je hem al geleerd voordat je met die spuitbus aankomt.
Dan wordt het niet zoals ik zag bij Monty Roberts:
2 personen aan weerszijden van het paard waarvan één met stokje met plastic zak eromheen.
Paard staat met kont tegen hek en kan geen kant op.
Wordt met touw in bedwang gehouden en geaaid met dat stokje.
Uiteindelijk komt het paard zo ook tot overgave, maar wel onder dwang, het kan immers niet anders.
En dat is nu juist wat ik niet wil. In mijn ogen een vorm van breken.
Pien
Warboel
