valerie smets schreef op zaterdag 15 juni 2013, 2:01:



Hoi Valerie,
Welkom op het forum. Misschien moet je even in het 'nu' mee gaan lezen om wel waardevolle informatie te krijgen, want je reageerde op een berichtje van 9 (!)jaar oud...

Bovendien zegt zo'n berichtje nix over "het forum" maar meer over de persoonlijke mening van de schrijfster.
Verder haal je door zo'n berichtje eruit te pikken het verband uit de draad, ik heb geen idee hoe de reacties hierop zijn geweest en of de reacties nu(9jaar later) misschien wel heel anders zouden zijn.
Maar toch ook vanaf hier Welkom!
Groetjes Marlies

Els Kleverlaan schreef op vrijdag 14 juni 2013, 23:32:

Dank voor de tip, ik had er niet aan gedacht...

Het went nooit. Ik stel mijzelf altijd een limiet als een dier wat mankeert dat niet te genezen is. "Op het moment dat hij dit of dat niet meer kan, is het over". Daar spelen financiën ook bij mee, daar kan je op een gegeven moment niet omheen.>

Tachat heeft inderdaad al een massa centjes gekost... en nog steeds. Hij is ook degene die regelmatig hoest, dus krijgt hij speciale kruiden; hij is veel te mager dus probeer ik van alles om hem wat te doen bijkomen.
Hij verhaart ook altijd heel slecht en heeft een heel gevoelig velletje waardoor hij zich o zo gemakkelijk kwetst! Hij heeft nu ook weer een kwetsuur aan beide achterbenen, een beetje boven de hoef. Misschien is het daardoor dat hij dat ene been nu weer zo hoog trekt?

Ik ga alleszins de pijnstiller remedie eerst proberen en binnen twee weken vertrekken we voor 3 weken naar België, dus die tijd heeft hij dan ook nog om eventueel terug beter te worden.


De beslissing ligt me uiteraard enorm zwaar, ik heb nog nooit een paard moeten afgeven. Maar ik bleef altijd zeggen dat zolang hij goed blijft eten en hoofd van de groep is, het niet de tijd is om hem te laten gaan. Beide voorwaarden zijn nog steeds vervuld.
Maar tegelijk stel ik me telkens de vraag wat ik hem aandoe...

beslag op je leggen, dan is het soms voor jezelf een opluchting om
uiteindelijk de eindbeslissing te nemen. Het verdriet blijft, maar je kunt daarna ook weer met meer plezier naar je andere dieren kijken, zonder je steeds zorgen te hoeven maken om die ene.>

De nagel op de kop. Maar daar wringt het schoentje dat ik me dan schuldig ga voelen dat ik de beslissing misschien genomen heb om niet langer de zorg te moeten dragen, terwijl hij misschien echt nog wel had willen verder leven, zelfs met de pijn en miserie die hij heeft.
Het is zò moeilijk beslissen, vooral omdat hij verder zo'n fantastisch goed karakter is...


Dank je, ik zal beide nodig hebben.

Kan je me nog wat meer vertellen over die neuro..fytologische middelen waarover je het had?

Alleszins bedankt voor je wijze woorden.

Hoi AMA
Ik moet hierbij denken aan Fleur, mijn minishet die ik eind januari heb laten inslapen.
Ik heb met haar lang gesukkeld, hopende dat ik haar beter kon krijgen ondanks haar handicaps (gebit en algehele slechte gezondheid). Lang heb ik haar zien staan, sipjes in een hoek en soms leefde ze op en dan dacht ik dat we weer de goede kant op gingen, om vervolgens weer een ernstige wormbesmetting tegen te komen of iets anders waardoor ze dan toch weer achteruit ging.
Doordat je toch steeds blijft hopen dat het toch misschien nog goed komt, bleef ik doorgaan met proberen. Ik haalde ook alles uit de kast, veearts, tandarts, osteopaat, energetische behandeling, soms baatte het even, om later weer slechter te gaan.
Toen, eind januari, werd het lot bezegeld, een kies werd eruit gedrukt door een ontsteking in de kaak en dat dwong mij om de knoop door te hakken. De veearts wilde nog die kies verwijderen, maar ik vond dat het genoeg was.
Het inslapen ging heel snel, daar ze in de paar dagen ervoor enorm verzwakte. Ik denk dat als ik niets had gedaan, dat ze een paar dagen later vanzelf was gegaan.
Achteraf ben ik mij bewust geworden dat ik eigenlijk op valse hoop heb geteerd en dat zij daar eigenlijk langer door heeft moeten lijden dan dat mijn bedoeling was.
Ik denk dat ik het niet wilde zien.
Nadat ze weg was, kwam een dag later mijn nieuwe pony Jarél, een gezonde pony. En als ik dan op de paddock kwam, werd ik alleen maar blij, om te zien dat er 2 vrolijke en gezonde pony's rondliepen die zichzelf prima vermaakten. In plaats van dat ik moest toezien hoe er altijd een in een hoekje sip stond te wezen.
Ik denk dat als mij dit nog een keer zou gebeuren, dat ik de knoop eerder door zou hakken en niet zou wachten tot de situatie me ertoe dwingt.
Als een pony verder helemaal geen kwaliteit van leven heeft, dan vind ik het niet eerlijk om het te laten lopen.
Achteraf gezien besef ik mij ook dat de zorg voor Fleur mij ook enorm veel energie heeft gekost, veel meer dan dat ik op dat moment door had.
Met wat ik nu achteraf weet, had ik Fleur al veel eerder moeten laten inslapen, ze had al zoveel ellende meegemaakt en als ik de knoop eerder doorgehakt had, had dat haar een hoop pijn en ellende bespaard.
De beslissing is altijd moeilijk, maar ik trooste mij met het feit dat Fleur dan nooit meer pijn hoefde te hebben en nooit meer ziek hoefde te zijn en nooit meer nare behandelingen hoefde te doorstaan. Het is voor mij een enorme opluchting geweest toen ik haar had laten inslapen, het besef dat het voor iedereen beter was zo, was enorm duidelijk. Voor Fleur was het beter, voor Noortje ook (voor zo'n jong ding is het leuker een speelmaatje te hebben dan een ziek maatje) en voor mijzelf (niet egoïstisch bedoelt, maar realistisch!).
Als ik nu aan Fleur denk, dan zie ik haar rondrennen en blij zijn, ze kan alles wat ze wil zonder dat beperkende, gehandicapte lichaam en daar word ik vrolijk van.
Ik wens je heel veel sterkte in je beslissing AMA, wat je ook beslist. Ik vertel je mijn verhaal niet om je te zeggen wat jij moet doen, maar meer om je te vertellen wat ik ervaren heb en hoe ik er nu over denk.
Groetjes Talitha

Christel Provaas schreef op vrijdag 14 juni 2013, 22:33:


Hey Christel,

Heb denk 2 dagen geleden hier een update geschreven.

Gr. Ilse

Christel Provaas schreef op vrijdag 14 juni 2013, 22:38:


Almo was al 5 a 6 jaar hoefbevangen voor ik hem 2 jaar geleden half dood kocht.
Had perforatie LV en RV pusvoet tot dag van vandaag.
Rotatie graad 4 en puntje van P3 is verloren.

Niemand weet hoe hij hoefbevangen geraakt is, mijn eerste smid die hem kende van vroeger zei dat hij enkele keren slecht beslagen was geweest maar moest dit het geval geweest zijn, had dat al lang verholpen moeten zijn hé.
Zal binnenkort foto´s plaatsen.

Gr. Ilse

cindy altorf schreef op vrijdag 14 juni 2013, 23:54:


Hey Cindy,
Ja hoor we hebben ettelijke emails achter de rug , inderdaad zoals ik al zei: ik denk chronische inwendige infectie, misschien wel van platgedrukte bloedvaten door geroteerd hoefbeen?!
Gr. ilse

1/ ik vind wel dat ze gelijk heeft ivm het topic
2/ destijds heb ik ook eerst de oudste berichten doorgenomen en zo bijgewerkt tot 'nu'
3/ welk nut heeft een archief van forumberichten als er niet op een oud bericht gereageerd mag worden ?
4/ als reacties, meningen of inzichten 'nu' anders zouden zijn, is het toch wel belangrijk dat die bijgesteld worden
5/ ik kan alleen maar "chapeau" zeggen tegen iemand die schrijfsels doorneemt van 10 jaar ver ! dan heb je toch wel echt de bedoeling om zelf iets bij te leren, niet ?

Ilse Bartholomeeusen schreef op zaterdag 15 juni 2013, 12:28:


Ilse, ben je eigenlijk zeker dat het nog altijd pus is ? troebel en ev.stinkend ?
alle gewrichten en slijmbeurzen bevatten immers ook een sinoviaal vocht,
dat er stroperig, gelig en olieachtig uitziet, dat is ook het geval in de hoefgewrichten.
Misschien is het dit wat lekt door perforatie of een combi van ontstekingsvocht en sinoviaalvocht, gezien de perforatie ?

Ilse Bartholomeeusen schreef op zaterdag 15 juni 2013, 12:28:


Bij ons op stal staat momenteel een hoefbevangen pony-merrie, bevangen op allevier en van buitenaf al te zien dat er een kanteling/verzakking is.
De eigenaresse had haar gebracht omdat er na 6 weken thuis dingen proberen nog steeds geen verbetering in zat. De pipo van een smid die haar bekapt had, had vooraan een gat in haar hoefwand gemaakt van de meest pijnlijke voet "om de druk er af te laten". En dan zo, zonder verband terug op de wei/paddock. En na een tijdje kwam er natuurlijk ook een hoop rotzooi uit dat gat, infectie erin natuurlijk...
En na een aantal weken was het nog steeds niet verbeterd. Pony stond nog altijd te trillen van de pijn en nam amper steun op die voet.
Zodra ze bij ons stond, hebben ze dagelijks antibiotica in dat gat gespoten. (in de vorm van droogzetters voor koeien, erg handig in gebruik voor voeten-dingen. We gebruiken het ook voor erge rotstraal enzo.) En opeens is die pony ook veel beter. Ze scharrelt meer rond, ligt minder, staat minder opgetrokken en steunt weer meer op die slechtste voet.
En er komt ook bijna geen rotzooi meer uit die voet.
Er zijn uiteraard ook andere maatregelen genomen, dieet etc. Maar dat was voordien ook al het geval en toch zat er geen beterschap in. En ik vond het wel opvallend dat die pony opeens zoveel verbeterd is sinds die infectie is aangepakt? Dat was echt heel opvallend, ab erin en op een dag of 3 liep ze weer. En voor de rest is er aan haar voeten niet gedaan.
Misschien had ze wel meer last van die infectie dan van de bevangenheid ansich?

Dit was natuurlijk wel een acuut bevangen pony en niet zo chronisch als jouw paard...
Maar misschien zit het antwoord voor almo ook wel in het aanpakken van die infectie?

Groet
Ans

Ook ik kan uit ervaring spreken...
Hoe graag we onze dieren ook helpen en alles willen bieden voor een paardwaardig bestaan, op een bepaald moment is het allemaal op:
De bronnen waar we eventuele verlichting vandaan kunnen halen
De hoop dat het ooit nog echt goed zal gaan met het dier
De centjes,
De energie die het kost om altijd maar weer naar een dier met pijnlijke mankementen te moeten kijken...dan weer dit, dan weer dat en als grote gemene deler ook altijd nog deze kwaal...
Ik kan je niet zeggen wanneer jou grens bereikt is natuurlijk, maar als ik het zo hoor, heb je alles al gegeven...Waar moet je dan nog meer vandaan halen?
Groetjes Marlies

Marlies Sanders schreef op zaterdag 15 juni 2013, 14:09:


Ik zit hier met tranen in de ogen... ik weet het niet.
Hij is zo'n mooi paard en zo lief... mijn hart breekt bij het idee!

He, nou krijg ik ook een brok...Ik wou dat ik het wist joh...Wat ik wel weet is dat ook dit proces zeer slopend is, ook ik wens je veel wijsheid en Kracht!

Groetjes Marlies

Talitha schreef op zaterdag 15 juni 2013, 12:07:

...

De vraag is waarom ik hem 12 jaar geleden dan van de slachter gered heb? Om zo lang toch af te zien?
Maar hij heeft toch veel mooie momenten gehad ook en was altijd hoofd van de kudde. Dat moet toch iets betekenen?


Dank je Talitha, jouw verhaal zal me wellicht helpen eens ik de beslissing toch genomen heb.

Ben ik egoïstisch als ik hoop dat hij toch nog terug zal beteren?

Ik voel me zo verscheurd...
Heb vorig jaar in augustus mijn demente oude hond laten inslapen en daarna las ik over een voer dat demente honden terug doet beteren. Hij had misschien nog kunnen beter worden en een hele tijd goed zijn. Ik voel me nog altijd niet happy met mijn beslissing van toen.

Als ik toen te snel beslist heb wil ik dit keer niet dezelfde fout maken...

Marlies Sanders schreef op zaterdag 15 juni 2013, 14:56:


Dank je Marlies