Hoi AMA
Ik moet hierbij denken aan Fleur, mijn minishet die ik eind januari heb laten inslapen.
Ik heb met haar lang gesukkeld, hopende dat ik haar beter kon krijgen ondanks haar handicaps (gebit en algehele slechte gezondheid). Lang heb ik haar zien staan, sipjes in een hoek en soms leefde ze op en dan dacht ik dat we weer de goede kant op gingen, om vervolgens weer een ernstige wormbesmetting tegen te komen of iets anders waardoor ze dan toch weer achteruit ging.
Doordat je toch steeds blijft hopen dat het toch misschien nog goed komt, bleef ik doorgaan met proberen. Ik haalde ook alles uit de kast, veearts, tandarts, osteopaat, energetische behandeling, soms baatte het even, om later weer slechter te gaan.
Toen, eind januari, werd het lot bezegeld, een kies werd eruit gedrukt door een ontsteking in de kaak en dat dwong mij om de knoop door te hakken. De veearts wilde nog die kies verwijderen, maar ik vond dat het genoeg was.
Het inslapen ging heel snel, daar ze in de paar dagen ervoor enorm verzwakte. Ik denk dat als ik niets had gedaan, dat ze een paar dagen later vanzelf was gegaan.
Achteraf ben ik mij bewust geworden dat ik eigenlijk op valse hoop heb geteerd en dat zij daar eigenlijk langer door heeft moeten lijden dan dat mijn bedoeling was.
Ik denk dat ik het niet wilde zien.
Nadat ze weg was, kwam een dag later mijn nieuwe pony Jarél, een gezonde pony. En als ik dan op de paddock kwam, werd ik alleen maar blij, om te zien dat er 2 vrolijke en gezonde pony's rondliepen die zichzelf prima vermaakten. In plaats van dat ik moest toezien hoe er altijd een in een hoekje sip stond te wezen.
Ik denk dat als mij dit nog een keer zou gebeuren, dat ik de knoop eerder door zou hakken en niet zou wachten tot de situatie me ertoe dwingt.
Als een pony verder helemaal geen kwaliteit van leven heeft, dan vind ik het niet eerlijk om het te laten lopen.
Achteraf gezien besef ik mij ook dat de zorg voor Fleur mij ook enorm veel energie heeft gekost, veel meer dan dat ik op dat moment door had.
Met wat ik nu achteraf weet, had ik Fleur al veel eerder moeten laten inslapen, ze had al zoveel ellende meegemaakt en als ik de knoop eerder doorgehakt had, had dat haar een hoop pijn en ellende bespaard.
De beslissing is altijd moeilijk, maar ik trooste mij met het feit dat Fleur dan nooit meer pijn hoefde te hebben en nooit meer ziek hoefde te zijn en nooit meer nare behandelingen hoefde te doorstaan. Het is voor mij een enorme opluchting geweest toen ik haar had laten inslapen, het besef dat het voor iedereen beter was zo, was enorm duidelijk. Voor Fleur was het beter, voor Noortje ook (voor zo'n jong ding is het leuker een speelmaatje te hebben dan een ziek maatje) en voor mijzelf (niet egoïstisch bedoelt, maar realistisch!).
Als ik nu aan Fleur denk, dan zie ik haar rondrennen en blij zijn, ze kan alles wat ze wil zonder dat beperkende, gehandicapte lichaam en daar word ik vrolijk van.
Ik wens je heel veel sterkte in je beslissing AMA, wat je ook beslist. Ik vertel je mijn verhaal niet om je te zeggen wat jij moet doen, maar meer om je te vertellen wat ik ervaren heb en hoe ik er nu over denk.
Groetjes Talitha

Ook ik kan uit ervaring spreken...
Hoe graag we onze dieren ook helpen en alles willen bieden voor een paardwaardig bestaan, op een bepaald moment is het allemaal op:
De bronnen waar we eventuele verlichting vandaan kunnen halen
De hoop dat het ooit nog echt goed zal gaan met het dier
De centjes,
De energie die het kost om altijd maar weer naar een dier met pijnlijke mankementen te moeten kijken...dan weer dit, dan weer dat en als grote gemene deler ook altijd nog deze kwaal...
Ik kan je niet zeggen wanneer jou grens bereikt is natuurlijk, maar als ik het zo hoor, heb je alles al gegeven...Waar moet je dan nog meer vandaan halen?
Groetjes Marlies

Marlies Sanders schreef op zaterdag 15 juni 2013, 14:09:


Ik zit hier met tranen in de ogen... ik weet het niet.
Hij is zo'n mooi paard en zo lief... mijn hart breekt bij het idee!

He, nou krijg ik ook een brok...Ik wou dat ik het wist joh...Wat ik wel weet is dat ook dit proces zeer slopend is, ook ik wens je veel wijsheid en Kracht!

Groetjes Marlies

Talitha schreef op zaterdag 15 juni 2013, 12:07:

...

De vraag is waarom ik hem 12 jaar geleden dan van de slachter gered heb? Om zo lang toch af te zien?
Maar hij heeft toch veel mooie momenten gehad ook en was altijd hoofd van de kudde. Dat moet toch iets betekenen?


Dank je Talitha, jouw verhaal zal me wellicht helpen eens ik de beslissing toch genomen heb.

Ben ik egoïstisch als ik hoop dat hij toch nog terug zal beteren?

Ik voel me zo verscheurd...
Heb vorig jaar in augustus mijn demente oude hond laten inslapen en daarna las ik over een voer dat demente honden terug doet beteren. Hij had misschien nog kunnen beter worden en een hele tijd goed zijn. Ik voel me nog altijd niet happy met mijn beslissing van toen.

Als ik toen te snel beslist heb wil ik dit keer niet dezelfde fout maken...

Marlies Sanders schreef op zaterdag 15 juni 2013, 14:56:


Dank je Marlies

Ook met dat bijltje heb ik moeten hakken, het ponietje waar ik het over had was chronisch hoefbevangen mede door cushing. Pas nadat ik haar in had laten slapen, kwam ik op deze site terecht, en ja had ik nog...de hielen kunnen verlagen, evt. toch nog medicatie(waar mijn DA geen brood in zag)mss. nog wat meer aan de voeding aan kunnen passen(dier was al broodmager)meer pijnstilling zodat ze weer meer zou bewegen?
Op een gegeven moment moet je dat los leren laten, gedane zaken nemen geen keer en het sloopt alleen maar om jezelf hiermee te kwellen, het dier heeft gehad wat je hem geven kon , wat binnen jou macht lag...en een goed leven tot het zover was, hou je vast aan de goede herinneringen....

Voor nu, zou je inderdaad eens een goede pijnstiller aan je DA kunnen vragen, en kijken wat het verschil is...misschien zou je die langdurig kunnen geven als dat voldoende helpt dan, MAAR hou er rekening mee dat dit ook gevolgen heeft op het lichaam en dat het dan ook een keer op raakt...En daarmee bestrijd je dus de gevolgen en niet meer de oorzaak(wat dus blijkbaar niet behandelbaar is, al die jaren en alleen maar erger wordt?) Als je je daar beter bij zou voelen?

Mijn Ponietje at nog terwijl ze lag, dus als ik daar de grens had moeten leggen?

Groetjes Marlies

AMA schreef op zaterdag 15 juni 2013, 15:01:

Ik weet exact wat je bedoelt en hoe dat voelt. Zo heb ik mij door partner en da laten 'overhalen' om mijn 14-jarige hond te laten inslapen na een nacht van alsmaar omvallen; het was gebeurd voor ik er erg in had en toen lag hij al onder de groene zoden. Dezelfde avond hoorde ik van iemand die zijn kat met dezelfde symptomen met medicatie van het spuitje had gered. Ik heb daar heel lang pijn en wroeging over gehad en wroeging is een rot-emotie, het is een doodlopende straat.
Toch heb ik ervan geleerd om niet te blijven hangen in zoiets. Op een gegeven moment is zoiets een feit, een gegeven waarmee je verder moet. De beslissing is genomen, je hebt gehandeld omdat je toen de afweging hebt gemaakt. Punt. Niet terug blijven draaien en wat als blijven denken. Je hebt het TOEN besloten.
Nu ben jij met je paard niet op dat punt. Maar zo'n neurologische aandoening is doorgaans onomkeerbaar. Dus vroeg of laat gaat het komen. Je schrijft dat je hem 12 jaar na zijn redding hebt kunnen geven. Die zijn dan toch al in the pocket? Is toch niet verloren?!

Wat de fytotherapeutische dingen ter versterking van zenuwen betreft, ik zou zo niet concreet wat weten, maar moeder natuur heeft veel in huis. Els is daar beter in thuis.
Maar eerst zou ik pijnstilling testen.

Marlies Sanders schreef op zaterdag 15 juni 2013, 15:17:


Ik heb hem inmiddels een spuit met pijnstiller gegeven.
Binnen de 5 minuten zette hij dat ene been al gemakkelijker terug neer. Heb zijn wonde goed verzorgd en ingepakt.

Na een tijdje stond hij stevig op zijn 4 benen maar hij beweegt niet.
Hij kan bijna niet bewegen, lijkt of hij hoefbevangen is bovenop zijn problemen met zijn achterbenen. Maar met die hanetred loopt hij altijd moeilijk en stijf, alleen nu nog wat erger...

Ik heb beslist dat als hij maandag nog altijd zo slecht staat, dan hak ik de knoop door.
Hij blijft in de stal staan waardoor de andere 3 ook niet op de weide gaan. Dat is niet normaal. Hij is niet gelukkig meer, ik voel dat en zo wil ik niet dat hij nog verder moet.

Christel Provaas schreef op zaterdag 15 juni 2013, 19:21:


Je hebt volledig gelijk.
Maar ik voel dat ik ook niet te lang mag wachten en hoe hij er nu staat zelfs met de pijnstilling, dat is geen leven.
Dat is niet goed voor hem, niet voor de andere 3 en niet voor mij.

Verder probeer ik geen andere produkten meer.
Morgen hou ik het nog in het oog maar als er geen verbetering is, moet ik maandag beginnen rondbellen om te weten wat ik hier moet doen om een paard te laten inslapen.