Hoi,

Petra schreef:
moet
jij
die

Dat begrijp ik niet helemaal Petra. Bijvoorbeeld, als je een een heel
angstig/schrikkerig paard hebt, dan wil je toch graag dat stuk van zijn
karakter veranderen? Tenminste, dat zou ik wel willen, in zo'n geval!

groeten,
Karen

emania schreef op Sat, 6 Mar 2004 17:32:25:


Kan je je daarin iets nader toelichten???
wat bedoel je met dressuur technisch? Chip is western getraind, amar dat bedoel je waarschijnlijk niet.
Kijk, in de bak gaat alles prima hoor. one-reinstop, maar ook achterwaarts, zijwaarts, aansporen zonder beenhulpen (op je zit) inhouden zonder teugelhulp (op je zit), sturen met weinig teugelhulp. Ik ben nog niet toe aan verzamelen en nageven (volg vrij strikt het parelli-programma). Als je dit bedoelt, dat kan Chip allemaal wel. Ik denk niet dat dat de oplossing is voor het specifieke probleem dat chip niet ingehaald wil worden.
Ik snap wel dat paarden kudde dieren zijn en niet achterop willen raken, maar soms zal dat wel moeten (denk aan dat een paard zijn ruiter verliest en doorrent, dan kan de rest beter blijven staan en wachten tot hij terugkomt in plaats van er als een gek achteraan te gaan). ik vind het dus belangrijk dat hij dat KAN. Wat niet wil zeggen dat hij het altijd zal MOETEN. Als ik zeg : JA!!, dan mag hij van mij zo hard als hij kan, maar niet onbestuurbaar worden, en zeker niet zelf verzinnen dat ik "JA!!!" heb gezegd.

groetjes sandra

ik vermijd als het even kan dat ik een one-rein
Vind ik een goede tip. En zeker heb je daar gelijk in. Helaas is het dan al gebeurd, en ik wil eigenlijk dat proberen te voorkomen.
Maar inderdaad je kunt beter even wachten met inhouden tot hij controleerbaar is. Dat is ook een punt waar ik aan zal moeten werken, want ik schrik altijd enorm van zo'n situatie en wil in paniek gelijk hem inhouden... Gisterne heb ik dus heel bewust de teugels even laten liggen op zijn hals en ze pas na een paar galopsprongen (gelukkig neem mijn paard geen sprongen van 25 meter opgepakt voor de one-reinstop. Ik vrees dat ik niet toale rust en kalmte uit heb gestraald naar mijn paard, en ik vrees dat ik me flink vast heb geklemd aan hem, maar dat is iets waar ik aan moet werken.
Maar het ging mij er eigenlijk om want te doen te VOORKOMEN dat je paar op eigen houtje ervandoor gaan, in plaats van wat te doen ALS...


Zeker iets om te onthouden.


Lukte het
Pfff. nou ik kon hem ook tegen een boom op zetten, maar dat durfde ik toch echt niet hoor... Ik heb dat weleens geprobeerd bij een ander paard, maar dat paard ging er vlug omheen en liet mij tegen te boom aan knallen... Een sloot is misschien wle beter dan...
Maar of ik dat zou durven...


Ja, toch vind ik daarin het gevaar schuilen dat je paard na een tijdje deze paadje kent als Galoppeerpaadjes. Wij hebben ook van zulke paadjes in de omgeven (eentje heet nu zelfs HET Galoppeerlaantje) de paarden die op de boerderij al een paar jaar staan kunnen daar niet meer in een normaal tempo overheen omdat dat altijd zo'n leuk galoppeer laantje was en ze daar altijd voluit mochten gaan. Er zijn al verschillende kleine tot ernstige ongelukken gebeurd omdat paarden daar ongecontroleerd begonnen te galopperen.

groetjes sandra

Mag je zo'n karakter ook niet gewoon onder controle houden dan???
We hebben op de boerderij hele lange weilanden met aan het einde grote duidelijke hekken. Hier houden we 's zomers races met z'n 5en naast elkaar. Dan mag Chip rennen wat hij wil.
Maar wat jij dus bedoeld is dat, omdat Chip dat nou eenmaal wilt, moet ik maar altijd voorop lopen in een groep, en omdat Chip het nou eenmaal wilt moet ik als alle paarden ervan door gaan maar niet proberen hem in te houden, want, tja, dat ligt nou eenmaal zijn karakter...
Ik snap jullie gedachten wel. Maar geloven jullie nou echt niet dat zoiets af te leren is. Dat je een paard niet, zoals ilona al aangaf, kan leren wennen aan het idee dat het soms ingehaald wordt, dat het helemaal niet zo erg is om achteraan te lopen?
Een paard is een kudde dier en het is zijn instinct om bij de kudde te blijven. dat snap ik. maar een paard is toch ook een vluchtdier dat zal willen wijken voor al het onbekende en zal vluchten als iets ook maar een beetje onbetrouwbaar lijkt, en ik leer hem toch om dat NIET te doe, het juist te onderzoeken, rust bij mij te vinden.
Als je paardrijd zal je altijd zijn instinct moeten beinvloeden volgens mij...

groetjes sandra

Petra schreef:
van een paard (of van welk levend wezen dan ook) niet kunt veranderen. Dat
moet je zelfs niet willen. Als je paard een wedstrijdelement in zich heeft
en jij wilt geen paard met een wedstrijdelement, kun je beter een paard
zoeken die dat dus niet in zich heeft. Maar ga niet je paard willen
veranderen....!

Karen schreef:
angstig/schrikkerig paard hebt, dan wil je toch graag dat stuk van zijn
karakter veranderen? Tenminste, dat zou ik wel willen, in zo'n geval!

Nu ikke:
Wanneer je wilt dat je paard in een bepaald opzicht verandert, hem iets wilt
afleren, accepteer je dat stuk van hem dus niet. En wanneer je iets niet
accepteert, wijs je het af. En wat je afwijst, veroorzaakt verzet, strijd en
onderdrukking, en ervaar je emoties als boosheid, machteloosheid, ergernis,
opwinding, frustratie etc etc. Het is ontkenning, je zegt: nee het mag niet.
Basisemotie hier is angst.
Wanneer je je paard accepteert zoals hij is en/of zoals hij zich uit, laat
je het toe, mag het er zijn, erken je het, geef je het ruimte en kun je het
een plaats geven. En dan kun je er mee omgaan, het liefhebben, er rust en
vertrouwen in te hebben. Dit is erkenning, je zegt: ja hoor, het is oké.
Basisemotie hier is liefde.
Vanuit de intentie liefde mag het paard zijn wie hij is en krijgt het de
ruimte zich te ontwikkelen, op een manier en in een tempo zoals het paard
dat zelf "bepaalt".

Ik vind dit namelijk een heel groot verschil in beleving en benadering.
Angst bijvoorbeeld kun je niet afleren, evenals de drive om te willen
winnen. Wat je wel kunt doen, is het erkennen en lief te hebben, door als
het ware tegen je paard te zeggen "Je mag er zijn". Want dan pas kun je er
wat mee! Dan pas geeft je het oprecht en met alle liefde de tijd, de ruimte
en de mogelijkheden om zich te ontwikkelen, te groeien en te overwinnen. En
dan heb je heel wat meer bereikt dan wanneer je het wilt "afleren" en dus
bevecht.

Begrijp je nu wat beter wat ik bedoel?
groet, Pt

sannie schreef op zaterdag, 6 maart 2004, 22:02:


Als ik me goed meen te herinneren schreef jij ergens dat jouw paard een draver is (was???)?
Jack is een draver en mede hierdoor ken ik aardig wat mensen met dravers. Wat ik er over weet:
1) Dravers zijn geen normale paarden. Dravers zijn gefokt om hard te gaan, alle grenzen opzij te zetten, liefst voor de kudde uit te willen lopen, etc. Hier en daar zijn er wat geflipte paarden ontstaan, maar dat was prima: die liepen NOG wat harder en daar is dus weer vrolijk verder mee gefokt.
2) Dravers zijn getrained om hard te lopen, en vooral, om voorop te lopen. Aan een draver die hard kan maar liever gezellig naast zijn maatje blijft lopen heb je niks.

Nu ga jij op zo'n paard rijden, terwijl hij daar niet voor gefokt en getrained is. Het KAN wel, maar afhankelijk van het individu blijf je met een meer of minder duidelijk merkbaar restje "draver" zitten.
Wat ik zelf merk, en weet van andere draver-eigenaren, is dat het nooit gezapige tour-paardjes worden. Het wedstrijdelement blijft latent aanwezig en kan ieder moment weer de kop opsteken. Te lang te hard draven en ze worden langzaamaan high, eenmaal in "drafbaan-mode" dan kun je het vergeten om ze door laten rennen tot ze moe worden: ze worden niet moe (dat is eruit gefokt) maar rennen door tot ze letterlijk dood neervallen.
Als ze ingehaald worden kan het braafste paard ineens weer een wedstrijddier worden.
Veel rijden, veel op hogere snelheid rijden en steeds voor het fout gaat terugnemen. Het moment waarop ze in trance raken komt steeds verderweg te liggen. Bij het rijden met andere paarden is haasje-over spelen een goede manier om de wedstrijddrang (in ieder geval voor een tijdje) even te blussen. Ik moet dat nog steeds regelmatig doen met Jack om er voor te zorgen dat hij ingehaald kan worden zonder er vandoor te willen. Maar oppassen blijft het nou eenmaal met dit soort paarden: Als je dit echt niet wilt kun je beter een ander soort paard nemen.


Dravers hebben dat maar in beperkte mate. Geen van de dravers die ik ken hebben er moeite mee om van een kudde weg te galoperen. Op trektocht naar Brabant heeft het me verbaasd dat toen het andere paard waarmee hij al vier dagen samen liep rechtsaf ging Jack dat totaal niet interesseerde en gewoon rechtdoor bleef gaan. Ook na zoveel dagen samen moet ik hem nog bij iedere bocht vertellen dat wij OOK die kant opgaan. Hoezo lak aan kuddedrang?


Je kan een aantal dingen aanleren, je kan wat dingen afleren, maar het instict blijft.

Groeten,
Frans

(marianne)

(sandra)

Mijn idee hierover is vrij duidelijk. De aard van het paard moet bij jou als mens passen. Dus: is je paard ontzettend schrikkerig en ben je dat zelf ook, dan moet je OF heel hard aan jezelf werken vooooordat je uberhaupt nog iets met het paard moet doen waar hij van kan schrikken, of je moet beslissen dat het beter is dat iemand die niet schrikt en gewoon ontspannen blijft je paard van je overneemt. Want uiteindelijk vind ik WEL dat je hem het meest schrikkerige af moet/kunt leren!

Ok, dan ben je (samen?) over dat schrikkerige heen en dan kom je tot de conclusie dat je paard erg graag HARD gaat. Wil je dat zelf niet, dan kun je je paard m.i. beter aan iemand anders overdoen die WEL houdt van hard gaan.

Idem andersom, hou je van hard gaan en heb je een paard wat liever lui dan moe is, (en heb je inmiddels al wel uitgezocht dat het echt zijn aard is en niet iets waar je iets aan zou kunnen doen, maar dat geldt ook voor het hard gaan), verkoop je paard dan...

Het is voor allebei de partijen gewoon echt heel erg frustrerend als het in de basis gewoon niet klikt!

Grtz Ilona

Petra schreef op Sat, 6 Mar 2004 20:02:11:


Haha nou nu doe ik maar even net alsof ik marianne ben

De exacte dingen weet ik ook niet eerlijk gezegd. Wat ik wel weet is dat de stenen verschillen van samenstelling. En ik weet dat een koe anders in elkaar zit dan een paard, dat de behoeften qua voer anders zijn dan die van een paard (bedenk alleen al de veel/weinig behoefte aan eiwit).

Daarom lijkt mij dat de steen voor de een niet direct geschikt is voor de ander. Van schapen weet ik dus inderdaad wel specifiek te vertellen dat zij niet tegen koper kunnen maar dat is inmiddels al vaker verteld. Verder moet ik eerlijk zeggen dat ik dat bij een rund/paardensteen niet zo weet te zeggen. Ik kan wel dingen bedenken maar dat is puur wat ik zelf logisch acht en niet feitelijk onderbouwd.

Sorry petra, ik kan je niet echt een bevredigend antwoord geven. (of ik moet internet af gaan speuren over likstenen maarre ik vind het genoeg dat ik weet dat de samenstellingen verschillen en dan ben ik verder niet zo geinteresseerd in de koeien-steen), ik koop gewoon een paardenliksteen.

Nou wil ik hier trouwens wel even op doorgaan. Ik was altijd in de veronderstelling dat er 1 type liksteen voor paarden op de markt was (misschien meerdere merken maar 1 samenstelling). Nu heb ik inmiddels bij de welkoop gezien dat er nog een type is. Deze bevat behalve mineralen ook nog vitaminen (weet zo niet welke), en hij bevat veel minder zout dan de andere en ook zitten de mineralen er in andere verhoudingen in (in veel gevallen zit er meer in, maar in andere gevallen juist minder..). Hij smaakt ook echt anders, de rode smaakt erg zout en die 'nieuwe' (bruin) smaakt ehm een beetje naar salmiak? Ben nu wel benieuwd of er mensen zijn die de steen kennen en er iets over kunnen zeggen? Mijn idee is vooralsnog dat dit misschien een handige wintersteen is en dat de rode goed is voor de zomer.. Maar ik ben benieuwd naar ideeen van anderen.

Grtz Ilona

En dat is uiteindelijk toch ook het enige wat van belang is? Ik zou die wedstrijddrang niet uit mijn paard willen halen! Ik vind het ontzettend gaaaaaaaaaaf om SAMEN met mijn paard tegen een andere ruiter en zijn paard te racen en allebei (mijn paard en ik) te willen winnen! Enige wat ik wil is het gevoel houden dat ik haar wel kan stoppen als dat ineens nodig is voor de veiligheid.

Wat ik zelf wel irritant vind is dat mijn paard bij ieder galopje zo nodig voorop moet zijn (vooral als je meegaat met nvvr-weekenden en in een groep rijdt.. niet iedereen kan voorop!) Leuk is dan dat je je paard hebt geleerd dat het niet altijd per se hoeft. En dat kun je dmv dat haasje-over spelletje doen. Super leuk spel, ook voor het paard als die het ineens doorheeft en meespeelt! Ik denk dat het ook nuttig is voor de emotionele stabiliteit van het paard omdat er m.i. verschil zit tussen 'willen rennen' en 'moeten rennen', bij het 'willen' heb je er voor gezorgd dat je paard zelfstandig genoeg is om niet zijn oerinstinct te volgen: het altijd in de buurt blijven bij de andere paarden (kudde). Bij het 'moeten' rennen heb je je paard nog niet laten ervaren dat het niet altijd nodig is om naar dat oer-instinct te luisteren.

Best nuttig, en uiteindelik plezierig voor beide partijen denk ik, om de reacties van je paard op sommige oer-instincten te veranderen (is namelijk meestal uit angst, en je kunt je paard laten ervaren dat het niet onaangenaam is om het anders te doen). Maar ik ben het er wel helemaal mee eens dat het aller aller leukste gewoon nog is om SAMEN met je paard dezelfde gedachte en dezelfde wil te zijn. En het initiatief mag van beide kanten komen! Dat is respect hebben voor elkaar, toch?

Grtz Ilona

Hoi Petra,

Dankjewel voor je toelichting. Ik begrijp nu beter wat je bedoelt.
Ik ben het ten dele met je eens. Wat ik deel in jouw visie, is dat het
willen veranderen van het karakter van een ander vanuit het basis-gevoel
angst niet goed is (en hoogst waarschijnlijk ook niet tot de gewenste
verandering zal leiden).

Je schreef: > Angst bijvoorbeeld kun je niet afleren<

Die gedachte deel ik niet!
Mijn ervaring in de her-opvoeding van angstige honden, en bij de
her-opvoeding/training van mijn Arabiertje Donna en in het verleden van nog
enkele andere heel angstige paarden, is dat de wens een ander te veranderen
OOK mogelijk is vanuit het basis gevoel liefde.

Als ik een angstige hond of een angstig paard voor langere tijd "onder mijn
hoede" krijg dan is mijn uitgangspunt tegenover het dier; "Ik begrijp dat je
nu angstig bent, en dat accepteer ik en respecteer ik. Maar ik zal er - met
alle geduld en alle liefde - allles aan proberen te doen om jou te helpen te
veranderen, zodat je niet meer zo angstig zult zijn (en je je daardoor
gelukkiger zult voelen)." Ik ben blij dat het me in veel gevallen gelukt is
angstige dieren te veranderen in dieren die de wereld met vertrouwen bezien.
Dat heeft al flink wat dieren letterlijk gered van een laatste spuitje bij
de dierenarts, cq van de slager.

De vergelijking met het willen afleren van wedstrijddrang in een paard gaat
helaas denk ik niet op deze manier. Ik denk namelijk niet dat het het
algemene geluksgevoel van het paard ten goede zal komen als hij deze
wedstrijddrang zou verliezen - een belangrijk verschil met dieren die leren
om hun angst te overwinnen. Het paard heeft geen idee van de gevaren van
zijn race-wedstrijden! En het willen veranderen van zoiets als wedstrjddrang
in je paard, komt inderdaad voort uit het basis gevoel angst, niet uit het
basis gevoel liefde (van de berijder, in dit geval).

Maar, het is wel een reële angst! Als je op een dergelijk paard wilt
buitenrijden, dan zul je, dat ben ik met Sandra eens, omwille van de
veiligheid van het paard, de ruiter en het overige 'verkeer', die drang
onder controle willen krijgen. Zelfs als je voortaan alleen gaat rijden kan
het gebeuren dat een andere ruiter jou onderweg passeert. Het lijkt me te
gevaarlijk als je dan geen manier hebt om op zo'n moment je paard te
belemmeren een wedstrijdje aan te gaan.
Daar waar racen wel kan, in een zo veilig mogelijke omgeving, kun je je
paard tegemoet komen door hem te laten racen, maar wel - zoals Sandra ook al
schreef - onder jouw controle. Want ook op dat zo veilig lijkende
kilometers-lange pad kun je onverwacht andere ruiters tegenkomen, of
wandelelaars.

Voor de ene mens zal het veel gemakkelijker zijn om met zo'n type paard om
te gaan, zonder te vervallen in woede, dan voor het andere mens. De
wedstrijddrang in een paard dat die drang sterk heeft zul je waarschijnlijk
niet kunnen wegnemen (ik ben er niet helemaal zeker van, omdat de net zo
instinctieve drang om te vluchten bij vermeend gevaar, met veel geduld en
heel veel training wel te veranderen is).

In elk geval kun je, door training, het gedrag dat voortkomt uit
wedstrijddrang onder controle krijgen. En dat is volgens mij wat Sandra zou
willen bereiken. En terecht, naar mijn mening; vanwege ieder's veiligheid.
De beste oplossing ligt denk ik in het heel goed trainen/aanleren van een
reflex, zoals de one-rein stop. En het doen van oefeningen zoals Frans
beschreef, haasje-over.

Eén van mijn honden heeft de sterke drang om achter konijnen e.d. aan te
jagen. Hem heb ik, omwille van zijn eigen veiligheid en die van anderen in
het verkeer, ook een reflex aangeleerd. Ik ben bij dat het gelukt is om hem
dat perfect aan te leren. Als hij die reflex niet zou beheersen, zou hij bij
bijna iedere wandeling zichzelf en mogelijk ook anderen in gevaar brengen Óf
ik zou hem alleen nog maar aangelijnd kunnen uitlaten. En die laatste
mogelijkheid vind ik voor een zo energieke hond meer respectloos tav zijn
aard, dan het aanleren van zo'n reflex. In vergelijk : het zou m.i. ook geen
paardvriendelijke oplossing zijn voor Chip om hem voortaan alleen nog maar
in de bak of omheinde weide te rijden.

Ben benieuwd naar verdere reacties!
groeten,
Karen

Hoi,
Ik heb wat informatie gevonden (nog niet veel) over oides. 't Is niet m'n
bedoeling om die Louis z'n tabletten tegen zomer eczeem te gaan verdedigen;
ik heb geen flauw idee of ze wellicht helpen en voorzichtigheid lijkt me
geboden.

Oide is een Frans woord (en allez hè, deze Louis is een Belg, toch?). Ik
ontdekte dit doordat ik tussen zoekresultaten mbt parasieten en paarden, een
Franstalige site tegenkwam waar het ging over oides. Mijn Frans is erg
slecht, dus die informatie begreep ik niet.

Nieuwsgierig geworden heb ik via een online multi-woordenboeken-search,
http://www.foreignword.com/Tools/dictsrch.htm , oide opgezocht in een
vertaling van Frans naar Engels. Volgens het Medisch woordenboek Reallex Med
is de Engelse term voor het Franse oide, pseudobasedow.

Vervolgens heb ik verder gezocht op pseudobasedow. Mbv een medisch
woordenboek Engels -> Nederlands krijg ik het volgende resultaat: NL'se
definitie = toestand, welke gelijkt op morbus basedow, doch zonder
thyreotoxicose. NL'se medische term: pseudobasedow, en/of basedoid.

Ik heb niet zo'n interesse me hier ver in te verdiepen, heb wel even
vluchtig gezocht mbv Google.
Ik vond o.a. dit document, maar mijn browser en/of Acrobat Reader maakt er
een zootje van; ik kan het niet lezen. Uit de Google samenvatiing begrijp ik
dat het gaat over The Killer Cycle of Infectious Anemias, o.a. over
bloedwaarden en oides.
www.micronutrient.org/idpas/pdf/1951KillercyclesofinfectiousanemiasINACG2003
.pdf

Zoekend op basedoid vind ik deze definitie : Rarely used term denoting a
condition resembling Graves' disease (Basedow's disease), but without toxic
symptoms.
Over Graves' Disease s veel info te vinden maar ik word er niet echt wijzer
van.

Iemand die goed Frans kan lezen? Als je deze link volgt krijg je Google's
zoekresultaten voor oides + sang:
http://www.google.nl/search?hl=nl&ie=UTF-8&oe=UTF-8&q=sang+oides&btnG=Google
+zoeken&lr
Of iemand voor een vertaling van deze tekst?
Als tròpics, els corrents d'aigua, canals, llacs, etc. poden estar infectats
per larves que penetran a la pell i provoquen malalties. S'ha d'evitar
rentar-se i banyar-se en aigües que puguin estar contaminades per excrements
humans o animals, ja que poden ser vies de transmissió d'infeccions d'ulls,
oides i intestinals. Només són segures les piscines amb aigua clorada.
(bron: http://ganesha-travel.com/Consells_salut.html )

groeten,
Karen

infectats
excrements
d'ulls,

Dit gaat over bilharzia, als je het mij vraagt.
Maar de tekst is wat corrupt, moeilijk te vertalen als er zoveel fouten in
staan,
Isabel