Peter Donck schreef op zaterdag, 29 januari 2005, 23:05:



DUS hoe kleiner de luchtcellen hoe minder botsingen kunnen plaatsvinden en hoe trager het energieverlies verloopt via de inerte materialen (haren).
(in een gas gebeuren meer botsingen omdat molekulen er sneller bewegen, meer dan in vloeistof, veel meer dan in vaste materialen = inert)

Alle moderne paarden(rassen) zouden afstammen van twee types (oer)paarden : het bospaard en het woestijnpaard. Het bospaard zou te vinden zijn in noordelijke gebieden met een vochtig en koud klimaat. Voor woestijnpaarden geldt het omgekeerde. Het bospaard zou de voorloper geweest zijn van de zware paarden of koudbloeden, waaronder ook de meeste ponys mogen gerkend worden evenals, fjorden, haflingers en ijslanders. De afstammelingen van de woestijinpaarden zijn dan de arbieren, akhal-téké, Kaspische pony, berbers enz.
Door vermenging van beide types krijg je dan de huidge gekende sport-, zadel-, dubbel gebruik-, warmbloed- en halfbloedrassen.

Het bospaard heeft gekozen voor behoud van endogene energie (dus energie die opgewekt wordt in het lichaam, door te leven) door een groot volume in een kompakte vorm (vergelijk het met een voetbal en een tuinslang van x meter lang, in allebei kan even veel lucht maar de slang heeft een veel groter oppervlakte dan de kompakte voetbal).
Voor een vochtig klimaat is een langharige (eventuele dubbele) vacht beter dan een korte omdat extern vocht zo beter wordt afgevoerd dan op een korte vacht waar het sneller tussen de haren kan doordringen. Vergelijk het met doordeweekse dakpannen die slechts een kleine overlapping hebben (en dus bv 4/5 van hun oppervlak blootgeven) en in tegenstelling bv tegelpannen, leien, schaliën, schorren ea die slechts ongeveer 1/3 van hun oppervlakte blootstellen.

groetjes, uw bij gelegenheid en nacht en ontij persoonlijke denktank
Peter

Karin schreef op zaterdag, 29 januari 2005, 20:31:


... over bloedwaardes gesproken: er worden nogal wat paarden vanuit de VS naar Europa geïmporteerd. Daarbij blijken behoorlijke verschillen in de bloedwaardes - dat wordt met name geconstateerd bij conditieproblemen. Hoe dat precies zit weet ik niet maar dit vertelde een arts die in de draf- en rensport zit en daar specifiek onderzoek op doet.

Marianne

Frans Veldman schreef op zaterdag, 29 januari 2005, 20:53:


Je zegt het met overtuiging.. maar dat klopt toch niet met alle donkergekleurde dieren in de tropen. Ik denk dat de kleur wel degelijk ook te maken heeft met schutkleur.

Wellicht. Maar New Foundlanders zijn zwart, of bruin.. zelfde verhaal.

Marianne

e m kraak schreef op zaterdag, 29 januari 2005, 1:05:


Wat voor inwerking kan dit op de witte lijn hebben, dit kan volgens mij
toch niet zo positief zijn hiervoor.Eerst wordt die uitgedroogd om vervolgens één of ander chemische reaktie te ondergaan. Dan toch liever hoefschoenen als het echt moet.Daarvan kan je teminste direct zien of er iets fout zit. Waarschijnlijk niet echt vergelijkbaar,maar ik heb wel eens een
paard gezien waarvan het gelijmde kunststof beslag was gelost en die hoef zag er echt niet fraai meer uit.

Lees ik hier ook een klein Duel! richting endurance?

Groeten,
jan.

Hoi hoi,

Dankzij Nick Altena van dit forum, kun je nu mijn foto's bekijken.
Klik op Ivanhoe en je ziet mijn profiel (met nieuwe foto van Ivanhoe)
Daar zie je de link bij de webpagina staan.

Ik heb hem in mei voor de eerste maal natuurlijk bekapt, na de cursus bij Ilona en Frans te hebben gevolgd. De derde foto is van vóór de natuurlijk trim (hoefsmid was 4 weken terug geweest!!!!!!!!)
Vierde foto is na de eerste trim. Tweede foto is na een hele intensieve trim voor de steunsels weg te werken en de eerste foto is van nu.

Groetjes, Esther

wendy roovers schreef op zaterdag, 29 januari 2005, 20:14:


Ik weet wel iemand vlakbij je in de buurt St.Willebrord.
Ik heb daar mijn paard opnieuw laten beleren met succes!!!(was zwaar gestoord en zou nooooit meer goedkomen volgens "de kenners") en ben dan ook zeer te spreken over hun manier van met paarden omgaan.

Rolinahoeve
Bremstraat 155
St Willebrord

0165-386429

Marianne schreef op zondag, 30 januari 2005, 0:01:


net als paarden zijn honden cultivars van genetische aberraties,
beschouw dus enkel echt oude rassen of bastaarden van generaties ver,
bij die komen oerkenmerken weer naar boven.
Zwarte honden en paarden zijn toevallig zwart omdat ze ofwel zo door mensen door werden gefokt (omwille van het plots opduikend en absoluut niet zeldzame melanisme) ofwel omdat kleur géén rol speelde maar wel andere kenmerken waarop werd geselekteerd en die toevallig op een of andere manier genetisch gelinkt zijn met die kleur.
Peter

Peter Donck schreef op zondag, 30 januari 2005, 9:48:


uh, ja.. als je het zo gaat bekijken zijn wij ook nog steeds apen..
en wat honden betreft zijn er dan geen 'echt oude rassen'.. en wat paarden betreft wellicht alleen nog het slap aftreksel van het oerpaard, zoals de Przewalski.

Marianne

Marianne schreef op zondag, 30 januari 2005, 9:55:


zo ver achteruit dat je bij apen uitkomt moet je nu ook weer niet doen.
Er zijn nog oude hondenrassen, (enkele honderden jaren) als de podencos van de eilanden in de middellandse zee of bv de basenji uit Kongo. De vraag is hierbij wel of deze honden (zoals de basenji) ook al niet ten prooi geallen zijn aan de westerse commercialisering en ver-barbie-seerd zijn.

Oude ponyrassen zijn er genoeg : dartmoor, exmoor, dales, fell, connemara, welsh, fjord, konik..... Alleen zouden die afstammen van het "bospaard" maar werden ze ondertussen wel "veredeld" door bloedinbreng van arabische en engelse volbloed.
Waarschijnlijk is de Akhal-Téké het meest originele "woestijnpaard" gebleven, hoewel daar ook blijkbaar werd ingekruist met engels volbloed om de snelheid toch nog te proberen verhogen. De arabische volbloed is allang niet meer het "woestijnpaard" der bedouinen maar barbie-in-equiland.
Ook de geroemde fijne hoofdjes en schotelneuzen zijn door de mens geforceerde esthetische deviaties.

Wat je opmerking betreft, Marianne, over het zwart bij bedouinen heb je wel gelijk. Maar wat mij opvalt is dat overal rond de Middellandse zee (Spanje, Italië, sicilie, malta, kreta, griekenland) en in de Maghreb en middenoosten (kijk maar naar het nieuws uit irak/iran) het precies de vrouwen zijn die vooral in het zwart worden gehuld (en dan nog met een dekentje op, of noem het sjaaltje, chaddor of burka, of ze ook geschoren worden weet ik niet.).
Mannen dragen daar over het algemeen smetteloze witte hemden of gewaden. Misschien is het gewoon omdat vrouwen daar toch meestal "opgestald" blijven, terwijl de mannen in de zon palaveren of paternosters draaien.... (zonder racistisch, sectair, separatistisch of sexistisch te willen zijn)

Peter

Ivanhoe schreef op zondag, 30 januari 2005, 8:44:


Het ziet er een stuk beter uit!!!

Dank nog voor de kritiek, het heeft me geholpen, het grazen en leiden wat strenger aan te pakken gisteren.

Gisteren heb ik Ulla gras laten eten tijdens 2 pauzes ergens halverwege onze route, ook dit kan natuurlijk binnen "grazen alleen op mijn aangeven". Wat strenger aangepakt dus, al was ze minder grazerig omdat ze weer in de wei staat inplaats van in de zandbak. Ook wou ze niet verder van huis af dan 1 km, zoals de laatste tijd wel vaker, nu strenger doorgedrukt, waardoor mijn dochter en ik een langere wandeling met haar konden maken, van anderhalf uur ongeveer. De manier van doordrukken aan het leidtouw is volgens de methode van Bill Dorrance, waarbij ik Ulla, na het vragen aan een strak touw, zover doortrek dat ze wel een stap moet zetten in mijn richting. En dat direct belonen.

Going with your horse, deden we daarnaast zo veel mogelijk. En mij volgen dwongen we dus af, als ze niet wou met het lichtste verzoek. Deze strengheid in afwisseling met going with werkte redelijk goed gisteren. Wel is het balanceren op de grenzen. Onzekerheid neemt toe als ze verder van huis komt, weg van de andere paarden, en dat lokt dan weer grazen uit om kalmer te worden. Gisteren heb ik haar dus op beide punten hier door heen getrokken. Om te kijken of de zachte aanpak van going with niet te zacht voor haar was. Balanceren dus op wat de verstandigste aanpak was. Op een zandweg in het bos heeft Tessel er even een stukje op gezeten, en dat bracht teveel onrust. Toen we weer op 1 km van huis zaten werd ze heel veel kalmer en heb ik haar naar huis gereden. En ook vandaag treuzelt ze dan, wil ze langer met ons weg blijven, ook al is ze bereden. Dat verkiest ze toch boven met haar maatjes in de wei.

De les van vandaag, strenger zijn is goed bevallen en strenger zijn kan ook gemakkelijk een paard forceren om mee te gaan met mij, verder van huis dan waar het aan toe is. Minder grazen is altijd al mijn doel geweest, en ze heeft het ook nodig om kalmer te kunnen blijven. Een juist evenwicht hierin dat is belangrijk !

Uniek zou ik niet zo moeten forceren, zodra hij buiten de wei is, dan staat hij al op spanning. En heeft overigens geen graas behoefte dan. Meegaan met hem, dat is het meest veilige. De komende keren gaan we ook met Uniek en Ulla samen wandelen. Uniek komt zo een klein stukje verder denk ik, we zullen wel zien.

Michiel

Michiel schreef op zondag, 30 januari 2005, 11:04:

Volgens mij is dit , zoals je het hier beschrijft , niet helemaal de Bill Dorrance methode, Michiel.
Door door te trekken aan het touw lok je nmm verzet uit.
De bedoeling is aanhouden van druk en wachten, dus niet druk verhogen . Als ik het goed heb staat in het boek ook "Uiteindelijk gaat iedereen zitten" oftewel het aanhouden van druk en meegaan met dezelfde druk wanneer je paard wijkt , wordt hij onherroepelijk een keer beu.
Als je dat weet, kan je daar op wachten.
De geringste beweging, zoals een gewichtsverplaatsing de goede kant op wordt beloond met het laten vallen van alle druk.
Wanneer je paard clikkersavvy is kan je dat moment nog extra bekrachtigen met een Yes en een eetbare beloning. Daarna begin je weer opnieuw met het touw aan te nemen, net zolang tot hij het idee krijgt dat blijven staan de minst prettige keuze is, en kan je de beloningen afbouwen.


Een alternatief voor het kalmerende effect van het grazen kan de opdracht "hoofd laag" zijn. Het voordeel hiervan is dat het ook te gebruiken is als er geen gras in de buurt is. Dit kan je bereiken door het zgn. Free Targetting, je misschien wel bekend?

Misschien ga ik hier wel helemaal tegen je methode in, maar is het dan juist niet een paard wat jouw steun mist? Als je denkt dat hij met Ulla wel verder komt ontleent hij de steun aan het andere paard en is jouw volgen van Uniek dan niet juist contraproduktief?
Piet

Ivanhoe schreef op zondag, 30 januari 2005, 8:44:


't Is altijd moeilijk om foto's te beoordelen, maar zou het kunnen dat de zool rond de straal wat rood gekleurd is, misschien door vroegere kneuzingen ofzo?

Groeten,
jan.

Peter Donck schreef op zondag, 30 januari 2005, 10:41:


Okay, als het slechts een paar honderd jaar geleden mag zijn, dan zijn we weer terug bij mijn punt: want Tatra-honden zijn al eeuwenlang wit met dikke vacht ( idem de Kuvasz), en New Foundlanders zwart/bruin.

Stadsarabieren en hogere status: inderdaad meestal wit ( NB: Status!!
de dames dus in een andere kleur). Rondom de Middellandse zee: de oudere generatie, man en vrouw: zwart.
Bedouïnen, rondtrekkend in Sahara of Negev, allemaal zwart/donkerblauw.

In het wit lijkt vooral een West-Europese uitvinding ( tropenkleding) omdat wij 'geleerd'hebben dat wit zonnewarmte/licht reflecteert. Is ongetwijfeld waar, maar zet onze 'westerse arrogantie' ons denken dan ook niet stiekem op een dwaalspoor?