Dank nog voor de kritiek, het heeft me geholpen, het grazen en leiden wat strenger aan te pakken gisteren.

Gisteren heb ik Ulla gras laten eten tijdens 2 pauzes ergens halverwege onze route, ook dit kan natuurlijk binnen "grazen alleen op mijn aangeven". Wat strenger aangepakt dus, al was ze minder grazerig omdat ze weer in de wei staat inplaats van in de zandbak. Ook wou ze niet verder van huis af dan 1 km, zoals de laatste tijd wel vaker, nu strenger doorgedrukt, waardoor mijn dochter en ik een langere wandeling met haar konden maken, van anderhalf uur ongeveer. De manier van doordrukken aan het leidtouw is volgens de methode van Bill Dorrance, waarbij ik Ulla, na het vragen aan een strak touw, zover doortrek dat ze wel een stap moet zetten in mijn richting. En dat direct belonen.

Going with your horse, deden we daarnaast zo veel mogelijk. En mij volgen dwongen we dus af, als ze niet wou met het lichtste verzoek. Deze strengheid in afwisseling met going with werkte redelijk goed gisteren. Wel is het balanceren op de grenzen. Onzekerheid neemt toe als ze verder van huis komt, weg van de andere paarden, en dat lokt dan weer grazen uit om kalmer te worden. Gisteren heb ik haar dus op beide punten hier door heen getrokken. Om te kijken of de zachte aanpak van going with niet te zacht voor haar was. Balanceren dus op wat de verstandigste aanpak was. Op een zandweg in het bos heeft Tessel er even een stukje op gezeten, en dat bracht teveel onrust. Toen we weer op 1 km van huis zaten werd ze heel veel kalmer en heb ik haar naar huis gereden. En ook vandaag treuzelt ze dan, wil ze langer met ons weg blijven, ook al is ze bereden. Dat verkiest ze toch boven met haar maatjes in de wei.

De les van vandaag, strenger zijn is goed bevallen en strenger zijn kan ook gemakkelijk een paard forceren om mee te gaan met mij, verder van huis dan waar het aan toe is. Minder grazen is altijd al mijn doel geweest, en ze heeft het ook nodig om kalmer te kunnen blijven. Een juist evenwicht hierin dat is belangrijk !

Uniek zou ik niet zo moeten forceren, zodra hij buiten de wei is, dan staat hij al op spanning. En heeft overigens geen graas behoefte dan. Meegaan met hem, dat is het meest veilige. De komende keren gaan we ook met Uniek en Ulla samen wandelen. Uniek komt zo een klein stukje verder denk ik, we zullen wel zien.

Michiel

Michiel schreef op zondag, 30 januari 2005, 11:04:

Volgens mij is dit , zoals je het hier beschrijft , niet helemaal de Bill Dorrance methode, Michiel.
Door door te trekken aan het touw lok je nmm verzet uit.
De bedoeling is aanhouden van druk en wachten, dus niet druk verhogen . Als ik het goed heb staat in het boek ook "Uiteindelijk gaat iedereen zitten" oftewel het aanhouden van druk en meegaan met dezelfde druk wanneer je paard wijkt , wordt hij onherroepelijk een keer beu.
Als je dat weet, kan je daar op wachten.
De geringste beweging, zoals een gewichtsverplaatsing de goede kant op wordt beloond met het laten vallen van alle druk.
Wanneer je paard clikkersavvy is kan je dat moment nog extra bekrachtigen met een Yes en een eetbare beloning. Daarna begin je weer opnieuw met het touw aan te nemen, net zolang tot hij het idee krijgt dat blijven staan de minst prettige keuze is, en kan je de beloningen afbouwen.


Een alternatief voor het kalmerende effect van het grazen kan de opdracht "hoofd laag" zijn. Het voordeel hiervan is dat het ook te gebruiken is als er geen gras in de buurt is. Dit kan je bereiken door het zgn. Free Targetting, je misschien wel bekend?

Misschien ga ik hier wel helemaal tegen je methode in, maar is het dan juist niet een paard wat jouw steun mist? Als je denkt dat hij met Ulla wel verder komt ontleent hij de steun aan het andere paard en is jouw volgen van Uniek dan niet juist contraproduktief?
Piet

Ivanhoe schreef op zondag, 30 januari 2005, 8:44:


't Is altijd moeilijk om foto's te beoordelen, maar zou het kunnen dat de zool rond de straal wat rood gekleurd is, misschien door vroegere kneuzingen ofzo?

Groeten,
jan.

Peter Donck schreef op zondag, 30 januari 2005, 10:41:


Okay, als het slechts een paar honderd jaar geleden mag zijn, dan zijn we weer terug bij mijn punt: want Tatra-honden zijn al eeuwenlang wit met dikke vacht ( idem de Kuvasz), en New Foundlanders zwart/bruin.

Stadsarabieren en hogere status: inderdaad meestal wit ( NB: Status!!
de dames dus in een andere kleur). Rondom de Middellandse zee: de oudere generatie, man en vrouw: zwart.
Bedouïnen, rondtrekkend in Sahara of Negev, allemaal zwart/donkerblauw.

In het wit lijkt vooral een West-Europese uitvinding ( tropenkleding) omdat wij 'geleerd'hebben dat wit zonnewarmte/licht reflecteert. Is ongetwijfeld waar, maar zet onze 'westerse arrogantie' ons denken dan ook niet stiekem op een dwaalspoor?