sannie schreef op donderdag, 27 januari 2005, 0:10:


He Sandra, is beslist GEEN domme vraag, juist een hele leuke gezien alle gedachten hierover. Domme vragen zijn er niet, wel domme reacties.
Ook al was je 12 jaar, maakt toch ook niet uit. Ook al komt de vraag niet eens over als een vraag van een 12 jarige, dan nog maakt het niets uit.
Galand heeft doodgewoon mazzel met jou, dat je je wil verdiepen in hem.
Je verdient deze reactie van Trudy ook niet, dus leg het maar naast je neer.

Groeten Esther

Michiel, ik denk dat jij en verschrikkelijk lief en zacht persoon bent naar je paarden toe, maar ik vind dat je zoveel toestaat...
Doe je jezelf daarmee niet te kort?

Wat als ze je van grasplek naar grasplek sleuren tijdens een wandeling,moet je dat dan ook maar toestaan omdat het paard aangeeft dat het dat zo graag wil?
In deze winterse periode worden alle paarden die niet de hele dag op gras kunnen staan een beetje "gras-geil" (excusez le mot). Het zou een mooie boel worden wanneer de paarden daar tijdens een wandelingetje hun zin in kregen. Stel er loopt een kind van 10 mee en die wordt ondersteboven gelopen door 500 kilo paard voor een hap gras.....
Pas op, en ze doen het hoor, als je niet duidelijk bent.....


Mag ik zeggen dat ik je helemaal niet duidelijk vind hierin?
Het paard is de enige die heel duidelijk aangeeft wat het wil en jij gaat daar helemaal in mee. Af en toe 'boe' roepen helpt niet.
Een paard denkt niet "Nu ben ik gelukkiger want ik mag overal hapjes gras eten", nee, hij drijft wat dat betreft gewoon op zijn instinct en wil
eten , eten, want dat is zijn overlevingsmechanisme. Hij weet immers nooit wanneer de volgende keer is dattie zijn buik vol kan eten.

Om deze reden heb ik dan ook grote moeite met je paard tussendoor al 'werkende' happen gras te laten eten. Jij denkt dat het gezellig is (en dat is natuurlijk ook zo) maar voor hem is het een instinctmatig iets. Niks mis mee, integendeel, maar het is een heel ander uitgangspunt....
Ik vind gras laten eten tussendoor juist heel antropodinges.

Dacht je dat ik mijn paarden niet laat eten tussendoor? O jawel hoor. Tijdens een rit van 4 uur houden we zo'n 2 keer pauze waarbij we afstappen en de paarden op gezette plekken los laten om te grazen.

Dat is duidelijk : De rijder gaat van zijn rug af , hij wordt losgelaten en hij is even helemaal vrij!

Groet, Pien

Hallo Anika,

Ik ken iemand in de omgeving van Nieuw Amsterdam die jou en dit paard heel goed kan helpen.
Twee jaar geleden heb ik kennis met haar mogen maken en ze heeft ontzettend veel voor Jovarna en mij betekend. Indien je belangstelling hebt, kun je me prive mailen.

groetjes, Petra
www.jovarna.tk

Piet schreef op woensdag, 26 januari 2005, 14:34:


.... heel eerlijk gezegd vind ik het misschien niet zo verstandig dat een paard met afwijkingen in het hko.htm">hoefkatrolgebied (om het nu maar eens even geen HKO te noemen) meteen van de ijzers afgehaald wordt!
Ook al doe je dat met de beste bedoelingen.
In een latere tekst schreef je dat de afwijking mogelijk ontstaan is door het 'rechtzetten' door de smid - dat zou kunnen maar het ligt eraan op welke leeftijd het gebeurt is en hoe abrupt of geleidelijk een standverandering aangebracht is. Een goede smid zal natuurlijk stapje voor stapje een voetje recht zetten, en nooit in één keer.
Enig inzicht van de voorgeschiedenis is wel van belang denk ik.

Ik ben bang dat het opeens weghalen van de ijzers en totaal anders bekappen in dit geval eerder een probleem en pijn gaat opleveren, dan het al dan niet geven van Glucosamine.Afwijkingen in het hko.htm">hoefkatrolgebied zit 'm niet alleen in de botjes, maar ook in de pezen en bandjes - ga je een paard dan door het verwijderen van ijzers in een andere stand zetten ( bv door de hielen lager te maken) dan kan dat 'vanzelf' voor veel problemen zorgen.

Natuurljk is het niet zo dat ik zou aanbevelen dat je het paard op ijzers moet laten staan. Maar ik zou er erg voorzichtig mee omgaan: als uiteindelijk blijkt dat de standcorrectie die door een ijzer aangebracht wordt uit balans gehaald wordt door het ijzer te verwijderen, je nog veel verder van huis geraakt en het dan weer allemaal moet terugdraaien.

Frans doet wmb te laconiek over röntgenfoto's - er worden idd wel eens vergissingen gemaakt - waar niet. Maar de meeste benendokters zijn heel erg goed in het beoordelen van afwijkingen, zeker als het ervaren artsen zijn. Spieren, banden, pezen ( de 'zachte'delen) zijn niet te zien op een röntgenfoto - er zijn wel enige conclusies aan te verbinden als je de stand van de botjes beschouwt.

Wanneer is de laatste foto van het hk-gebied gemaakt?

Nog even over Glucosamine: het werkt idd op kraakbeen maar ook op de pezen. Het spul wordt verkocht door de Paardendrogist - als ik jou was zou ik hen eens bellen en vraag dan naar Wilke Offereins zélf ( dus niet een van de verkoopsters aan de bel-lijn), zij is de dochter van Dr Evert Offereins, dé paardenbenenspecialist in Nederland en kan jouw vragen over het product goed beantwoorden en eventuele vragen aan haar vader doorspelen.

Groet, Marianne

Er is niks mis met leiderschap.

Leiderschap betekent ook : Je paard laten zien dat het goed is zo : "Kom maar, ik help je, ik leid je hier doorheen, en ik bescherm je als je bang bent, achter mijn rug mag je wegkruipen"

Velen hier lijken wars te zijn van leiderschap, of durven het woord 'dominant' niet eens meer in de mond te nemen, uit angst gezien te worden als overheersend.

Dan heb je het woord leiderschap en instinct van het paard niet goed begrepen.

Dit schrijf ik niet naar Michiel toe, ik heb alleen jouw tekst als voorbeeld genomen.
Nu houd ik erover op, ik ga een beetje werken, lekker de baas spelen over onze paarden
Pien

Marianne schreef op donderdag, 27 januari 2005, 9:21:

Met ijzers was ie er bij mij niet ingekomen. Omdat hij nogal wat voernijd heeft , wil hij wel eens dreigen naar Shiny door z'n been op te tillen. Ik moet er niet aan denken dat hij hem een mep geeft met een boksbeugel onder dat lange been. Hij is nog niet bekapt, dus het enige wat er gebeurd is dat hij overal een cm lager staat.

Ik heb geen idee hoe het gebeurd is, alleen dat het gebeurd is.

Er is nmm geen sprake meer van standcorrectie geweest, hij is bekapt en er zijn ijzers ondergeslagen naar de smid zijn beste weten denk ik. Ik vind zelf de hoeven veel te smal t.o.v. een natuurlijke hoef.
Ik denk vorig jaar, anders hadden ze me niet kunnen vertellen dat de situatie de laatste 6 jaar niet verergerd is.
Dank je voor je zorg Marianne, maar ik heb geen vragen over de glucosamine. Ik weet wat het spul doet. Het is speciaal voor Don samengesteld en Dr. Crama is inmiddels een authoriteit op dit gebied.
Er zit nl enorm veel verschil in de samenstelling van het preparaat. Ik geef alleen de % werkzame stoffen zoals hij ze aan Don gaf.
Don was zijn eigen paard en hij heeft samen met hun dierenarts er een speciale studie naar gemaakt om hem te behoeden voor kreupel worden. Wat ze toen niet wisten is dat de manier van bekappen hierbij enorm belangrijk is. Vandaar mijn dilemma.
Maar zoals ik er nu over denk, na alle info goed in me opgenomen te hebben ga ik het advies van Frans over de bakapping volgen en nog een jaar het clucosaminepreparaat toedienen. De voeten kunnen dan wennen aan de langzaam maar zeker andere stand, er zal een andere hoef groeien en de glucosamine zal hopelijk zorgen dat alles pijnloos verloopt.
Piet

Een paar dingen verduidelijken Pien en Nick,

Zouden jullie je aanpak fundamenteel veranderen, als je paard in zijn trainingsdoel minder presteerd als de vorige keer? Ik denk het niet, een stapje terug en dan weer 2 vooruit, zo gaat het meestal.

Leuk te horen hoe jullie het doen, zonder meer daar gaat het niet om, mijn manier is echter ook prima, dat staat los van gisteren.

Bedenk ook, dat het jonge paarden zijn, Ulla is nog in training om "te gaan grazen alleen op aangeven van mij". Gisteren was ik helemaal niet vriendelijk, in het verhinderen van het toehappen, wel geklikt en beloont op die momenten waarop ze doet wat ik wil. Het was genoeg geweest vond ik, daarom snel terug naar huis.

Pien, Ulla wou het zadel niet, wel wil ze heel graag met me mee ... altijd! Haar terug brengen naar haar maatjes, is dus bijna een straf voor haar. Ik heb nog maar enkele keren op haar gezeten, niet te vergelijken dus met een ouder paard. Heel verstandig dus van mij, om alleen op kalme momenten verder te gaan en niet gisteren.

Ook over die voorzichtige stapjes samen met Uniek, ben ik heel tevreden. Natuurlijk had ik ook als leider weg kunnen stappen. Ik koos er echter heel bewust voor dit nu niet zo te doen. Waarom? Wel bij gewoon weg stappen en doorlopen, volgt Uniek me en beperkt daarin zijn vertrouwd worden met de wereld om hem heen. Tot het moment dat hij plotseling beseft dat hij onveilig is, dan wordt hij wakker en heb ik een paard in paniek. Nu in het meegaan met hem, werkt hij aan zijn eigen zelf vertrouwen en heb ik een paard dat nieuwsgierig is naar zijn omgeving. Er is erg veel vertrouwen, contact en samen zijn met Uniek op deze manier. Het lijkt totaal niet op onhandelbaar zijn en over willen nemen.

Bij onhandelbaarheid en overnemen, dan volg ik het paard niet meer natuurlijk. Heel vaak denken mensen dat wel van mij, en jullie ook lees ik, en dat is onjuist.

Michiel

s. gerretsen schreef op woensdag, 26 januari 2005, 20:33:


Ik heb je een mailtje gestuurd

Saskia

Maar niet altijd!
Tuurlijk lukt het iedereen een keertje wat minder. Jij hebt je dag niet, of je paard niet. Nou dan doe je inderdaad een keer een stapje terug.
Maar als het steeds niet lukt ga je nadenken. Wat gaat er fout? Wat kan ik veranderen om te zorgen dat die stijgende lijn weer terug komt?
En al nadenkend kom je bij iets nieuws uit.

En zo veranderen we de dingen elke keer met de hoop iets beters te vinden en onze relatie met het paard te verdiepen.

Groetjes Karin

Hoi allemaal,

De vreugde om Pauli was helaas van korte duur.. twee dagen was ze goed, de derde dag kwam er alweer een traantje en de vierde dag was het al weer helemaal mis.
Het enige lichtpuntje is dat ze afgelopen maandag opnieuw met hun apparaten in het oog gekeken hebben - het rechteroog is rustig, wordt ook op dit moment niet zo intensief behandeld door om de zes uur te zalven - het linkeroog is nog goed fout. Wel is het zo dat er op het moment van controleren , wat minder ontstekingsvlokjes in de voorste oogkamer zaten in vergelijking met de andere onderzoeken. Daarom blijft men doorgaan met het zalven en indruppelen om de twee uur (dag en nacht).
De reden waarom ze dat doen is niet omdat ze daarmee de uveitis kunnen 'genezen' - het wordt gedaan om te voorkomen dat de pupil zich verkleint en dat de lens in dat stadium zich vastkleeft aan de iris. Zou dat gebeuren, dan is ze blind en dat is dan niet meer terug te draaien.

Omdat men niet weet wat uveitis veroorzaakt is er niet een therapie die iets kan oplossen.. want, wat moet je oplossen? Een bacterie bestrijden zoals leptospiren, een auto-immuunsysteem proberen te beheersen? Het zijn allemaal vraagtekens... mijn logica zegt dan: probeer eens of het effect heeft om haar antibiotica te geven - stel dat dat helpt..? Maar in Utrecht willen ze daar niet in meegaan. Niet alleen stellen ze dat antibiotica nog veel meer andere problemen kan veroorzaken ( darmflora uit balans etc) maar ze zeggen ook dat het helemaal niet duidelijk is of antibiotica wel écht in het oog komt en dan daar de ontsteking bestrijdt. Ik blijf daar echter maar steeds over twijfelen maar kan ze in de diverse gesprekken die ik inmiddels gehad heb, niet over de streep trekken.
Duidelijk is dat er iets in dat lijf mis is - maar wat? Haar weerstand is in principe niet te meten, ze ziet er gek genoeg goed uit, behalve haar opgeblazen koppie rondom de ogen. De vacht glanst, het haar 'voelt' goed. Ik zie wel dat telkens als ze zo'n aanval heeft, de temperatuurcurve omhoog loopt - niet dramatisch maar toch.. het gaat van 37* telkens met een cyclus van 5 à 6 dagen omhoog naar 37.9*..
Die weerstand kan overigens zeker wel aangetast zijn door wormen c.q. worminfectie. Mij is niet bekend welke wormen het zijn die ze in te grote hoeveelheid bleek te hebben: aan de eitjes kun je dat niet zien. De eitjes worden geteld.. ligt dat binnen redelijke grenzen dan is dat 'normaal' - gaat het erover heen dan is er sprake van te veel wormen en mogelijk worminfectie. Ze hebben in de dagen nadat ze haar voor wormen behandelden ook niet meer verder naar de mest gekeken.. en het is zo dat ieder brokje mest dat een paard daar in stal laat vallen, dat ook vrijwel meteen weggehaald wordt. Je krijgt dus ook niet de kans om zelf even te koekeloeren wat er af komt..

Eerlijk gezegd val ik af en toe toch wel in een 'dip' ... als mens wil je zo graag iets "doen" en ik ben wel helemaal zo dat ik als een detective telkens allerlei nieuwe zaken probeer uit te vinden. In het Utrechtse circuit hoef je daar niet mee aan te komen - men is daar behoorlijk van eigen kunnen overtuigd ( terecht misschien) maar je wordt als je ze die kans geeft, soms behoorlijk arrogant behandeld. Met alternatieve geneeskunde hoef je natuurlijk helemaal niet aan te komen..
Wat ook niet meehelpt is die diep-verwijtende blikken die ik dagelijks van Pauli krijg - het arme dier staat daar maar te staan, mag d'r betonnen hok niet uit. Ik heb al zo vaak zitten 'zeuren' of ik niet even een ommetje met haar mag maken door het gebouw maar dat is écht verboden. Snap ik ook wel - als een paard langs de andere stallen loopt om behandeld te worden ontstaat er meteen overal onrust en er zijn ook paarden daar die 'besmettelijke' ziekten hebben of door de onrust die ontstaat zichzelf kunnen beschadigen, zoals de 'beenpatiënten'.
Waar ik het meest moeilijk mee heb is het feit dat ik niet meer weet welke beslissing nu de juiste is. Laat ik Pauli daar staan, dan wordt alleen maar de hierboven omschreven weg gevolgd.
Breng ik haar alsnog naar Duitsland, dan wordt ze in eerste instantie wellicht op dezelfde manier behandeld ( ook al zegt prof. Tóth dat hij wellicht voor andere medicijnen of opties zou kiezen) maar van b.v. een operatie kan helemaal geen sprake zijn, zolang de uveitis nog opspeelt. En daarbij komt nog de gedachte dat als ze in Utrecht staat, ze 'dichtbij' is - dan kan ik er iedere dag minstens één keer ( maar ik ga vaak twee keer) naar toe. In Duitsland zal dat niet mogelijk zijn want het is drie uur heen, en drie uur terug.. dat kan ik op dagelijkse basis niet doen: van mijn 'gewone' werk komt nu al niet zoveel terecht maar ik probeer het met kunst en vliegwerk nog wel een beetje bij te houden. Staat ze dus in Duitsland, dan kan ik hooguit in de weekenden op en neer rijden. Okay, het is natuurlijk van minder belang of ik haar wel of niet dagelijks kan zien - het gaat erom dat ze geholpen wordt.
Maar kunnen jullie je voorstellen dat ik door al die 'gedachte-bomen' soms letterlijk het 'gedachten-bos' niet meer zie? Hoe meer je erover denkt, hoe lastiger het allemaal wordt. helemaal als iemand tegen je zegt dat als je NU ophoudt met de therapie die ze nu krijgt, ze 100% zeker blind wordt. Want een gedachte die bij mij ook speelde was 'is het middel nu niet erger dan de kwaal'? Maar dat wijst Utrecht pertinent af. Als je nu stopt is alles voor niks geweest.. Dat maakt het maken van een volgende stap of een alternatief zoeken wel heel erg moeilijk.

Ik maak het mezelf moeilijk door er constant over na te denken, misschien moet ik het gewoon 'overgeven' en aanvaarden. Ik heb daar wel héél veel moeite mee.
Ik snap wel dat jullie geen dokters zijn maar willen jullie toch eens meedenken? Al was het maar om me te helpen wat logica en helderheid in m'n kop te krijgen?

Marianne

Kan iemand mij zeggen hoe ik me kan uitloggen op een openbare pc ? Heb per ongeluk "automatisch inloggen" aangevinkt laten staan... thanks

Marianne schreef op donderdag, 27 januari 2005, 11:32:


Hallo Marianne

Volgens mij heb je het vertrouwen niet meer in Utrecht, zeker omdat je niet mee mag denken.
Ik heb wel wat links voor je gevonden over de oogziekte bij mensen en de behandelingen.
http://www.stlukeseye.com/Conditions/Uveitis.asp
http://www.omc-amsterdam.nl/
Duitsland lijkt me toch een goede optie, helaas moet dus wel eerst de ontsteking weg zijn voor er geopereerd kan worden begrijp ik dat goed?
Ik vraag me af wat Utrecht momenteel precies doet, doen ze enkel medicijnen smeren in de ogen? Dat kun je net zo goed ook thuis doen. Of doen ze meer? Bel anders die mensen nog eens waar ik je het telefoonnummer van heb gegeven toen, misschien hebben zij ook nog wel een goede tip. Bij mijn weten kan er trouwens wel antibiotica in oog, er zijn druppels die de eiwitten van virussen afbreken. En wat is er gebruikt toen Pauli ineens opknapte?
Het lijkt me ook vreselijk moeilijk om zo machteloos toe te moeten kijken, maar nogmaals komt het mij echt voor dat je Utrecht eigenlijk niet meer ziet zitten. Lijkt mij zelf ook dat de professoren daar wat meer info mogen geven aan je, zolang die info ontbreekt kun je eigenlijk niet eens een keuze maken voor jezelf. Ik vind dat je recht hebt op de info.

Sterkte Esther