Hoi allemaal,

De vreugde om Pauli was helaas van korte duur.. twee dagen was ze goed, de derde dag kwam er alweer een traantje en de vierde dag was het al weer helemaal mis.
Het enige lichtpuntje is dat ze afgelopen maandag opnieuw met hun apparaten in het oog gekeken hebben - het rechteroog is rustig, wordt ook op dit moment niet zo intensief behandeld door om de zes uur te zalven - het linkeroog is nog goed fout. Wel is het zo dat er op het moment van controleren , wat minder ontstekingsvlokjes in de voorste oogkamer zaten in vergelijking met de andere onderzoeken. Daarom blijft men doorgaan met het zalven en indruppelen om de twee uur (dag en nacht).
De reden waarom ze dat doen is niet omdat ze daarmee de uveitis kunnen 'genezen' - het wordt gedaan om te voorkomen dat de pupil zich verkleint en dat de lens in dat stadium zich vastkleeft aan de iris. Zou dat gebeuren, dan is ze blind en dat is dan niet meer terug te draaien.

Omdat men niet weet wat uveitis veroorzaakt is er niet een therapie die iets kan oplossen.. want, wat moet je oplossen? Een bacterie bestrijden zoals leptospiren, een auto-immuunsysteem proberen te beheersen? Het zijn allemaal vraagtekens... mijn logica zegt dan: probeer eens of het effect heeft om haar antibiotica te geven - stel dat dat helpt..? Maar in Utrecht willen ze daar niet in meegaan. Niet alleen stellen ze dat antibiotica nog veel meer andere problemen kan veroorzaken ( darmflora uit balans etc) maar ze zeggen ook dat het helemaal niet duidelijk is of antibiotica wel écht in het oog komt en dan daar de ontsteking bestrijdt. Ik blijf daar echter maar steeds over twijfelen maar kan ze in de diverse gesprekken die ik inmiddels gehad heb, niet over de streep trekken.
Duidelijk is dat er iets in dat lijf mis is - maar wat? Haar weerstand is in principe niet te meten, ze ziet er gek genoeg goed uit, behalve haar opgeblazen koppie rondom de ogen. De vacht glanst, het haar 'voelt' goed. Ik zie wel dat telkens als ze zo'n aanval heeft, de temperatuurcurve omhoog loopt - niet dramatisch maar toch.. het gaat van 37* telkens met een cyclus van 5 à 6 dagen omhoog naar 37.9*..
Die weerstand kan overigens zeker wel aangetast zijn door wormen c.q. worminfectie. Mij is niet bekend welke wormen het zijn die ze in te grote hoeveelheid bleek te hebben: aan de eitjes kun je dat niet zien. De eitjes worden geteld.. ligt dat binnen redelijke grenzen dan is dat 'normaal' - gaat het erover heen dan is er sprake van te veel wormen en mogelijk worminfectie. Ze hebben in de dagen nadat ze haar voor wormen behandelden ook niet meer verder naar de mest gekeken.. en het is zo dat ieder brokje mest dat een paard daar in stal laat vallen, dat ook vrijwel meteen weggehaald wordt. Je krijgt dus ook niet de kans om zelf even te koekeloeren wat er af komt..

Eerlijk gezegd val ik af en toe toch wel in een 'dip' ... als mens wil je zo graag iets "doen" en ik ben wel helemaal zo dat ik als een detective telkens allerlei nieuwe zaken probeer uit te vinden. In het Utrechtse circuit hoef je daar niet mee aan te komen - men is daar behoorlijk van eigen kunnen overtuigd ( terecht misschien) maar je wordt als je ze die kans geeft, soms behoorlijk arrogant behandeld. Met alternatieve geneeskunde hoef je natuurlijk helemaal niet aan te komen..
Wat ook niet meehelpt is die diep-verwijtende blikken die ik dagelijks van Pauli krijg - het arme dier staat daar maar te staan, mag d'r betonnen hok niet uit. Ik heb al zo vaak zitten 'zeuren' of ik niet even een ommetje met haar mag maken door het gebouw maar dat is écht verboden. Snap ik ook wel - als een paard langs de andere stallen loopt om behandeld te worden ontstaat er meteen overal onrust en er zijn ook paarden daar die 'besmettelijke' ziekten hebben of door de onrust die ontstaat zichzelf kunnen beschadigen, zoals de 'beenpatiënten'.
Waar ik het meest moeilijk mee heb is het feit dat ik niet meer weet welke beslissing nu de juiste is. Laat ik Pauli daar staan, dan wordt alleen maar de hierboven omschreven weg gevolgd.
Breng ik haar alsnog naar Duitsland, dan wordt ze in eerste instantie wellicht op dezelfde manier behandeld ( ook al zegt prof. Tóth dat hij wellicht voor andere medicijnen of opties zou kiezen) maar van b.v. een operatie kan helemaal geen sprake zijn, zolang de uveitis nog opspeelt. En daarbij komt nog de gedachte dat als ze in Utrecht staat, ze 'dichtbij' is - dan kan ik er iedere dag minstens één keer ( maar ik ga vaak twee keer) naar toe. In Duitsland zal dat niet mogelijk zijn want het is drie uur heen, en drie uur terug.. dat kan ik op dagelijkse basis niet doen: van mijn 'gewone' werk komt nu al niet zoveel terecht maar ik probeer het met kunst en vliegwerk nog wel een beetje bij te houden. Staat ze dus in Duitsland, dan kan ik hooguit in de weekenden op en neer rijden. Okay, het is natuurlijk van minder belang of ik haar wel of niet dagelijks kan zien - het gaat erom dat ze geholpen wordt.
Maar kunnen jullie je voorstellen dat ik door al die 'gedachte-bomen' soms letterlijk het 'gedachten-bos' niet meer zie? Hoe meer je erover denkt, hoe lastiger het allemaal wordt. helemaal als iemand tegen je zegt dat als je NU ophoudt met de therapie die ze nu krijgt, ze 100% zeker blind wordt. Want een gedachte die bij mij ook speelde was 'is het middel nu niet erger dan de kwaal'? Maar dat wijst Utrecht pertinent af. Als je nu stopt is alles voor niks geweest.. Dat maakt het maken van een volgende stap of een alternatief zoeken wel heel erg moeilijk.

Ik maak het mezelf moeilijk door er constant over na te denken, misschien moet ik het gewoon 'overgeven' en aanvaarden. Ik heb daar wel héél veel moeite mee.
Ik snap wel dat jullie geen dokters zijn maar willen jullie toch eens meedenken? Al was het maar om me te helpen wat logica en helderheid in m'n kop te krijgen?

Marianne

Marianne schreef op donderdag, 27 januari 2005, 11:32:


Hallo Marianne

Volgens mij heb je het vertrouwen niet meer in Utrecht, zeker omdat je niet mee mag denken.
Ik heb wel wat links voor je gevonden over de oogziekte bij mensen en de behandelingen.
http://www.stlukeseye.com/Conditions/Uveitis.asp
http://www.omc-amsterdam.nl/
Duitsland lijkt me toch een goede optie, helaas moet dus wel eerst de ontsteking weg zijn voor er geopereerd kan worden begrijp ik dat goed?
Ik vraag me af wat Utrecht momenteel precies doet, doen ze enkel medicijnen smeren in de ogen? Dat kun je net zo goed ook thuis doen. Of doen ze meer? Bel anders die mensen nog eens waar ik je het telefoonnummer van heb gegeven toen, misschien hebben zij ook nog wel een goede tip. Bij mijn weten kan er trouwens wel antibiotica in oog, er zijn druppels die de eiwitten van virussen afbreken. En wat is er gebruikt toen Pauli ineens opknapte?
Het lijkt me ook vreselijk moeilijk om zo machteloos toe te moeten kijken, maar nogmaals komt het mij echt voor dat je Utrecht eigenlijk niet meer ziet zitten. Lijkt mij zelf ook dat de professoren daar wat meer info mogen geven aan je, zolang die info ontbreekt kun je eigenlijk niet eens een keuze maken voor jezelf. Ik vind dat je recht hebt op de info.

Sterkte Esther

Esther schreef op donderdag, 27 januari 2005, 11:57:


Volgens bovenstaande link bestaat uveitis in vier vormen. Een daarvan, iriditis heb ik zelf gehad. Het is een recidiverende steriele ontsteking van het regenboogvlies, met kans op verkleving, zodat de pupil niet meer kan bewegen. Er ontstaat een zogenaamde sleutelgatpupil. Heel vervelend en pijnlijk, wee ik uit eigen ervaring. Als de ontsteking actief is, helpt maar een ding, namelijk medicijnen.
Voor het recidiveren echter ben ik met succes behandeld door iemand die een Chinese methode van healing gebruikte. Deze methode is nauw verwant aan acupunctuur.

Dus ik zou de behandeling in Utrecht voortzetten

Marianne schreef op donderdag, 27 januari 2005, 11:32:


Ondanks dat ik het paard niet elke dag zou kunnen zien, bracht ik het naar Duitsland.

Ik denk, ook al omdat ze daar met de techniek veel verder zijn , dat men je daar beter kan helpen dan hier in Utrecht waar men niet eens echt gespecialiseerd is in dit soort ziektes.

Was daar bovenstaand gebeurd hadden ze misschien wel kunnen opereren in een van die 2 dagen...
Ik had begrepen dat dit uiteindelijk toch `het`middel zou zijn ?

Daarnaast....als je Pauli toch liever hier laat, kan jij, of de behandelende artsen , geen contact opnemen met Duistland en vragen wat men daar dan aan medicijnen zou gebruiken in dit geval?

Sterkte en succes..

Gr. Nick
met geduld,vertrouwen en
liefde bereik je meer.

Marianne schreef op donderdag, 27 januari 2005, 11:32:


Ga naar Duitsland Marianne, daar zijn ze veel gespecialiseerder....
In Utrecht heb je alles gedaan wat je kon.... Nu wordt het tijd het uit handen te geven.... Het duurt te lang....spring erin en hak de knoop door.

Ik begrijp je twijfels, ik begrijp het dat ze dan zo ver weg is....ik zou het ook verschrikkelijk vinden. Het is allemaal zo onzeker en dan wil je het liefste dicht bij huis zijn....
Is er niemand van het forum hier die daar een beetje in de buurt woont en Pauli af en toe eens kan bezoeken door de week? Of mag dat niet? Of waar jij kunt overnachten in het weekend?
Waar is het in Duitsland?
Sterkte, we leven allemaal met je mee !!!! Liefs, Pien

Marianne schreef op donderdag, 27 januari 2005, 11:32:


Jeetje Marianne, dit zijn hele moeilijke beslissingen om te nemen.

Mijn persoonlijk probleem met klinieken, is dat ik wel eens het idee heb, dat ze graag een dier daar houden, om zelf meer kennis op te doen. Mischien vind iedereen dat raar dat ik dat zeg, maar zo voelt dat voor mij. Ik krijg altijd een beetje de kriebels als die dieren daar zo opgesloten staan, terwijl dat niet altijd ten goede komt aan hun welzijn. Ik zou net zoals jij, ook een wandeling willen maken. Frisse lucht en beweging doet toch immers goed. Het zorgt er voor dat het lymfatisch stelsel beter werkt. En dat is toch de stofzuiger van het lichaam. Ik heb wel het idee, dat het helemaal niet meer goed voor je voelt, dat Pauli daar staat.

Een tijdje terug heb ik je gemaild over colloidaal zilver. Ik heb geen reactie van je gehad, het kan dus zijn dat deze mail niet is aangekomen, dus noem ik het hier nog maar een keer. Op www.colloidaalzilver.nl vind je het een en ander hier over. Als je op google op colloidaal zilver zoekt vind je nog veel meer.

Het is een natuurlijk antibioticum wat de laatste jaren weer wat meer in opmars komt. Ik las, dat het o.a. ook gebruikt wordt bij steeds weer opkomende koorts, bij oogontstekingen enz. Precies de problemen die Pauli heeft.
Het is een van oudsher bekend middel, wat eigenlijk te duur was. Zo zijn ze andere antibiotica gaan maken en gaan promoten. Dit middel is veilig in gebruik, zowel inwendig als uitwendig, zonder vele bijwerkingen die antibiotica kunnen geven. Wil Utrecht ook hier niets van weten? Of zijn ze dan bang dat hun 'eigen'antibiotica in het gedrang komt?

In het boek van Victoria Ferguson kwam ik Colloidaal Zilver ook weer tegen. Zij gebruikt het om water te zuiveren. Zij spreekt ook over hernieuwde belangstelling voor dit middel.

Zijn er trouwens meer mensen die goede ervaringen hebben met Colloidaal Zilver? Ik weet inmiddels dat de zink zwavel pasta, tegen mok, van de groene Os het ook bevat. Deze gebruik ik zelf en dat bevalt goed.

Ik wens je veel sterkte, bij het nemen van je beslissingen.

Groetjes Collane

Marianne schreef op donderdag, 27 januari 2005, 11:32:


Hoi Marianne,

Allereerst sterkte met alles. Ik hoop dat alles goed komt.

Het enige wat ik graag wil toevoegen is dat het voor je paard misschien juist wel goed is om jou niet te zien....het klinkt misschien niet zo leuk, maar nu is je paard naast zijn 'genezing' ook nog dagelijks bezig is met jou, en dat is iets wat de genezing niet altijd bevorderd. Ondanks de grote hoeveelheid liefde die ze dagelijks van je krijgt, kan het toch de genezing in de weg staan.

Dit zei onze dierenarts tenminste. Onze kat was aangereden en het zag er niet goed uit. Ze was erg zwak en wilde en kon niets eten of drinken. De dierenarts kon niets meer voor haar doen, omdat ze tijdens een operatie zeker zou overlijden. Wij hebben haar toen naar Hamburg gebracht (dierenkliniek). Daar konden ze de operatie misschien wel uitvoeren. Hoe graag ik ook naar haar toe wilde, ik mocht het niet, om bovenstaande reden. Ik mocht wel iedere dag bellen hoe het met haar gaat en wat de vorderingen zijn. Alles is met haar gelukkig goedgekomen.

Misschien kun je er iets mee, hopelijk is het niet een extra boom in het toch al erg grote bos.

Collane schreef op donderdag, 27 januari 2005, 15:27:


Toen alle kittens van onze poes erg ziek waren, hebben wij ervoor gekozen om ze dagelijks zilverwater (colloidaal zilver) te geven. Dit heeft ze ontzettend geholpen. Een van de kittens was zo licht, dat ze normaal gesproken zou zijn overleden, maar door de weerstandverhogende werking van het zilverwater hebben ze het allemaal gered en waren ze binnen een paar dagen aanzienlijk opgeknapt. Goede ervaringen dus met zilverwater. De keuze voor zilverwater heb ik toen ook genomen omdat het door een aantal kennissen werd aangeraden.