Ingrid den Ouden schreef op zaterdag, 2 oktober 2004, 13:49:


De ruimte die een hoef achteraan wijder wordt bij het neerkomen zal ongeveer 1 cm zijn. De hoefschoen van Smit heeft die ruimte onderin wel. Dus het hoefmechanisme wordt niet belemmerd. De strakke pasvorm zit een tikkeltje hoger en het kabeltje zit bovenin (boven de hoefballen) in het zachte gedeelte van de schoen (de wijdere bodem is harder).

Dat de skisluiting van het Kabeltje eens los knapt, komt doordat het te strak is omgedaan, dan komt er te veel spanning op waardoor het los springt in de beweging.

De enigste twee nadelen van de hoefschoenen van Smit (nog steeds de beste en ik hoorde vandaag van Frans dat hij bezig is om ook de gipsen mallen te gaan maken over een tijdje voor Smit's schoenen) zijn,
Dat het paard niet profiteerd van lopen op een harde ondergrond en
dat bij een 60 km rit of meer, als er dan modder of zand inkomt, dit kan gaan schuren bij de hoefballen, een endurance probleem waarvoor nog niet echt een simpele oplossing voor gevonden is.

Michiel
Die ze ook enkele ritten gebruikt heeft.

Martien van Schubert schreef op zaterdag, 2 oktober 2004, 18:57:

Jammer voor je dat je zo'n paard heb wil ik bijna zeggen. Misschien is het anders als ze altijd in de wei zou staan.
Maar als ik even naar de mijne kijk ... die roept heel blij als ze me ziet. Nou niet altijd blij, soms boos omdat ik niet eerder ben gekomen, soms verwonderd omdat ze me nog niet verwacht had. Ik ken haar zo goed dat ik precies weet wat ze denkt als ze roept en hoe ze roept na vernand ze zich voelt. Snap je?

En ik ben het ook niet eens met dat eeuwige gezeur over "paard is prooidier en mens is roofdier". Wij mensen jagen wel (vroeger), maar nooit zoals een tijger of leeuw heeft gejaagd. Ik zie dit verband tussen roof-/en prooidier persoonlijk ook helemaal niet zitten.

Groeten,
Ingrid

Arabesk schreef op zaterdag, 2 oktober 2004, 20:06:

Nou bijna goed. Ik zal je een leuk verhaal vertellen op ons overnachtingsadres.

Isabella had daar een reusachtige wei tot haar beschikking (althans vergeleken bij dat priegelstukje bij ons). Dus wij komen daar aan, spannen uit, zetten tent op, pompen luchtbed op en Isabella gaat tevreden staan eten (ja gras he?). Maar toen kwam het moment waarop onze gastvrouw ons uitnodigde voor een drankje op haar terras, wei wel in het zicht, maar zo'n 50 meter verderop. Afijn, Isabella geeft een kreet toen we gingen en als een idioot aan het rennen daar. Kan ik niet tegen als ze zo doet (die hinnik dan) en dus haalde we haar ook maar naar het terras. Gezellig, niet dan?

Wat ik toen nog niet had verwacht, was dat we later een nog veel groter probleem kregen. Toen het kouder werd wij naar binnen, Isabella in dat weitje gezet. Weer die vreselijke hinnik. Hij ging mij door merg en been. Dat was dus niet de bedoeling dat we haar daar (in die vreemde omgeving) achterlieten. Ze is gewend alleen te staan, dus dat kon het niet zijn overigens.

Nu vonden mijn man en die gastvrouw (ook altijd paarden gehad daar, vandaar die weilanden nog) het nogal overdreven van mij om steeds naar die pony te willen, dus ik bleef maar binnen, maar zat op het puntje van mijn stoel te wippen hoor. En buiten door het enorme venster zag ik Isabella op en neer draven en maar hinnikken. Gelukkig werd het tijd om te gaan slapen. We mochten ook in de logeerkamer liggen, maar ik had het niet meer en wilde naar die pony toe. Dus toen wij kwamen, klonk nog een boze begroeting (zo van hehe zijn jullie daar) en toen kropen wij ons tentje in. Ze is er voor gaan staan en heeft daar de hele nacht gestaan. Af en toe hoorde ik hoe ze een hap nam (tegen de scheerlijn aan, dat gaf nogal een tongtong geluidje binnenin), maar als ik door de rits keek, boog ze even haar hoofd en liet een zacht huhuh horen. Ze wist dus waar we waren en ze waakte over ons.

Mooi paardje is het toch he?! En heel lief begroette ze ons in de vroege morgen weer. Toen we gingen ontbijten namen we haar ook maar mee weer naar het terras. Tja, heb een beetje een rare pony misschien, maar ik denk als de tent groot genoeg was geweest, ze er inderdaad in was gaan staan. Ze bleef in ieder geval wel over het baasje waken.

Ik vond dit zo mooi dat ik alleen daarom al in haar eigen wei ook eens in een tent wilde slapen. Nog een keer die pony pal voor je tent. Helaas, Isabella kwam af en toe wel dichtbij, maar merendeels als ik keek stond ze een heel stuk verderweg. Maar ja, bekend terrein he. Baasje minder belangrijk.

Groeten,
Ingrid

Malenka schreef op zaterdag, 2 oktober 2004, 21:02:

Ja, deze "klacht" hoor ik vaker. Nu valt het met de vorm van de hoef wel mee. Ik heb ze nu een jaar en inderdaad nu is de hoef wat breder aan het worden omdat ze nogal wat nauw in de verzenen was geworden dmv verkeerde bekappen en beslag eerst. Maar dan laat ik nieuwe schoenen aanmeten.
Dat moet je er wel voor over hebben vind ik.

Daarbij zijn de schoenen van Smit eens zo goedkoop als bijv. Marquis. En daarbij, wat heb je aan schoenen die je steeds verliest?
Ook niets toch?! Of zie ik dat verkeerd.

Die van Smit verlies je echt niet, althans niet onder normale omstandigheden. En normaal is heel wat voor die schoenen. Ik ben er pas nog mee door een natuurlijke vijver gereden met een marathonwagen. Dingen vol met zand en door de modderprut en andere kleverige plaktroep. Alles zat nog keurig op zijn plaats.

Groeten,
Ingrid

Mariss schreef op zaterdag, 2 oktober 2004, 21:15:

Binnenzool van de schoen. Daar waren toch losse inlegzolen voor die nogal snel doorsleten?


Eh, nee niet logisch. Ik heb de schoenen nu dik 11 maanden en nog totaal geen enkele slijtage aan de onderkant van de zolen te zien.

I> k heb ze

Daarbij kun je de schoenen van Smit (zegt hij) laten verzolen bij een normale schoenmaker. Haha ik zie me al aankomen; Kunt u voor mij nieuwe zolen onder deze schoenen zetten? Die man zal ook denken; ach gut dat kind moet wel erg klompvoeten hebben (lol).


Gaat beter op dit moment, maar nog niet te hard roepen. En ongeduldig ... het is nu 13 maanden geleden dat ze van de ijzers kwam, maar raakte toen licht bevangen waar ze 2 maanden mee heeft lopen tobben. Dus ik tel het vanaf dat punt dat ze die bevangenheid kwijt was, toen ging haar hoef aan het genezen, dus is het 11 maanden geleden. Ik mag nog niet mopperen denk ik.

Groot verschil met Isabella haar hoeven is dat ze nu voor het eerst sinds jaren een gladde wand heeft. Niet meer die stressringen erop zoals Bram (oeps) ze noemde. En haar straal is veel beter. In het begin vroeg ik hier nog al eens wat ik moest doen met die losse stukken aan de straal. De hele zomer geen losse stukken gehad en nu nog steeds niet eigenlijk. Achter al helemaal niet. Achterhoeven waren wel onbeslagen altijd, maar niet natuurlijk bekapt. Nu ik dat wel doe, is haar straal veel beter geworden, breed en vol en wat het mooiste is, haar hoef groeit niet meer scheef. Wel heb ik het idee dat ze haar achterbeen nu niet helemaal goed neerzet overigens. De stand was toch al jaren met een scheve hoef.

Groeten,
ingrid

Michiel schreef op zaterdag, 2 oktober 2004, 22:50:

Dank je. Hier kan ik me inderdaad in vinden. Toen ik de schoenen uittrok na die omschreven rit door het water, zat er inderdaad wel water in, maar modder eigenlijk nauwelijks moet ik opmerken.

En dat kabeltje ... dat zijn de nieuwste modellen?
Ik heb nog eentje met een echte originele ski-sluiting en een enkelbandje met kettinkjes.

Groeten,
Ingrid

Ingrid den Ouden schreef op zaterdag, 2 oktober 2004, 23:12:


Bij nalezen kwam dit wat bozig over; is niet zo bedoeld; zeker niet.

Maar vraag me af of we nog altijd wel richting het paard zo moeten kijken van dat roof-/prooidier gebeuren. Ik denk gewoon van niet. Maar eh dat zei ik boven al, alleen dan anders (hahaha).

Groeten,
Ingrid

geweest een jaar lang en nog eventjes en dan heeft ze een vakantie verdient
vind ik. Maar wat is nu vakantie voor een paard? Om haar zomaar in die wei
te laten staan...ik denk niet dat ze daar ontzettend van zal genieten, ik
zou het gevoel hebben haar 'in de steek te laten'. Dus denk ik aan misschien
gaan wandelen en andere dingen doen, vanalles behalve rijden. Maar is het
dan nog wel vakantie? Ik wil juist graag dat ze even niks hoeft, maar niet
dat ze zich nutteloos voelt. (snapje?)
lijkt het me ook niet bevordelijk om alleen maar op zachte weidegrond te
lopen juist zo in het begin, of zou dat niet erg zijn? De ijzers gaan er in
de loop van volgende week vanaf, en ik wil haar vakantie geven voor de hele
maand December, beetje langer zelfs denk ik.

Hoi Saskia,
Nadat de ijzers zijn verwijderd, is het juist erg belangrijk dat je paard
zoveel mogelijk beweging krijgt. Niet alleen de continue beweging in de wei,
maar ook het stappen en draven is belangrijk. Dus in ieder geval wel gaan
wandelen, denk ik zo.
En verder...., neem de tijd om te ontdekken wat je paard leuk vindt. Je kunt
bijv. nieuwe plekjes opzoeken waar jullie nog niet geweest zijn, lekker
spelen in de wei of bak, samen maffe dingen doen en veel plezier hebben
samen. Veel lichaamsaandacht geven (als je paard daar van houdt), zoals
massage en stretching, of veel reiki geven. Goede hoefverzorging geven (na
je cursus bij F&I), etc etc. Genoeg tips zo?
En ja, ik 'doe' ook aan vakanties met mijn paard. Jovarna en ik zijn vorige
zomer samen een weekje op vakantie geweest op een ranch. Afgelopen zomer
zijn we 'thuis' gebleven, want we hadden hier nog de geweldige omgeving
(enorm veel bos en heide) te ontdekken (en hebben dat dus ook gedaan)!
Volgend jaar ben ik weer van plan om een weekje samen weg te gaan, mits ze
daar ook weidegang heeft natuurlijk. Geweldig vind ik dat, het levert ook
zo'n enorme bijdrage aan de relatie tussen je paard en jou.
Groetjes, enne..., alvast veel plezier samen!
Peet

dat ik het voorelkaar kreeg om bij de wei te zitten heb ik al die tijd
eigenlijk niet veel aandacht aan Stella besteed. Af en toe zat ik er 10
minuutjes op, het klinkt stom maar het moest, ik hield het niet uit.
UIteindelijk kwam het erop neer dat ik 1x in de week bij haar was, soms 2x,
als ik het echt niet meer zag zitten. Toen ik haar net had ben ik heel
intensief met haar omgegaan, elke dag een paar uur, in het weekeinde nog
meer. Na die periode kreeg ik andere gezondheidsproblemen waardoor ik de
hele ochtend was uitgeschakeld en vaak niet kon rijden (dat was alles wat ik
toendertijd deed). Toen ik weer energie had voor Stella, verschillende
redenen, zag je haar opleven. Het leek echt alsof ze me gemist had. Ze had
overal zin in, ook in rijden. Als ze uit de wei kwam zag je haar echt staan
grazen, vragend of ik aub op haar rug wou springen en ze liep uitzichzelf
naar het bos. Als ik niet de leiding had over genomen zou ze vast zelf naar
het bos gelopen zijn, een drafje en een galopje gemaakt. Waarom ik in het
begin de leiding nog niet opgenomen had was omdat ik bv mijn cap nog vas
tmoestmaken,sowiesoopmnhoofdzettenendusgeenaandachthadvoormnpaard.Vanuitdiep
eriodeisdeovertuigingookontstaandatikzoveelmogenlijktijdaanStellamoetbestede
n.Maarnadevakantieginghetnietzolekker.Toenhebikwatafstandgenomenendatleekzew
ellekker te vinden. Nu is t weer goed, het lijkt alsof het haar egaal is,
dingen doen is leuk en gewoon lekker frete in de wei ook. Vandaag reed ik
met iemand mee naar een evenement en die had er over dat ze haar paarden
gewoon het liefste gewoon liet doen, omdat ze het toch niet echt op prijs
stellen dat je iets met ze doet. Niets doen is dan het beste en lekkerste
voor je paard. En daar zit ook wat in, je paard heb je toch voor je eigen
plezier en daar kan je je paard maar het beste van ontlasten. Maar wat
denken j ullie? ZO veel mogenlijk bij je paard zijn en dingen doen (of
gewoon er zijn) of zomin mogenlijk doen zodat je paard lekker leuk in de wei
kan blijven?

Hallo Ebby,
Dit verschilt volgens mij per paard.
Wat ik in onze eigen kudde heb gezien, is het volgende:
Er is een merrie-pony van 13 jaar. Ik had niks met dat dier; altijd
chagrijnig, oren plat in de nek, weglopen, liet zich niet uit de wei halen,
liet zich niet aanhalen, was ontzettend in zichzelf gekeerd.
Toen ik mijn 'sensoren' uit deed, voelde ik dat het haar goed zou doen om
weer 'es wat te doen in het leven. De wei uit, het bos in, dingen beleven en
ervaren, rijden, haar lichaam gebruiken, aandacht krijgen, hoofdje
leegmaken..... Mijn voorstel dat een vriendin van me op haar kon rijden,
viel bij beide partijen goed in de aarde, en zie daar: de pony is helemaal
opgefleurd. Ze heeft weer zin in het leven, in haar zijn. Ze zoekt
toenadering, laat zich aanhalen en vertroetelen (is nog wel wat verlegen),
wil graag mee de wei uit om wat te gaan doen, ze vindt het geweldig om te
rijden, het bos in te gaan en iets te 'betekenen'. Ze 'opent' zich meer en
meer. Ik ben dol op dat dier geworden!
Luister naar je paard, probeer te voelen wat je paard voelt, dat is het
beste advies dat ik je kan geven.
groet, Peet