dat ik het voorelkaar kreeg om bij de wei te zitten heb ik al die tijd
eigenlijk niet veel aandacht aan Stella besteed. Af en toe zat ik er 10
minuutjes op, het klinkt stom maar het moest, ik hield het niet uit.
UIteindelijk kwam het erop neer dat ik 1x in de week bij haar was, soms 2x,
als ik het echt niet meer zag zitten. Toen ik haar net had ben ik heel
intensief met haar omgegaan, elke dag een paar uur, in het weekeinde nog
meer. Na die periode kreeg ik andere gezondheidsproblemen waardoor ik de
hele ochtend was uitgeschakeld en vaak niet kon rijden (dat was alles wat ik
toendertijd deed). Toen ik weer energie had voor Stella, verschillende
redenen, zag je haar opleven. Het leek echt alsof ze me gemist had. Ze had
overal zin in, ook in rijden. Als ze uit de wei kwam zag je haar echt staan
grazen, vragend of ik aub op haar rug wou springen en ze liep uitzichzelf
naar het bos. Als ik niet de leiding had over genomen zou ze vast zelf naar
het bos gelopen zijn, een drafje en een galopje gemaakt. Waarom ik in het
begin de leiding nog niet opgenomen had was omdat ik bv mijn cap nog vas
tmoestmaken,sowiesoopmnhoofdzettenendusgeenaandachthadvoormnpaard.Vanuitdiep
eriodeisdeovertuigingookontstaandatikzoveelmogenlijktijdaanStellamoetbestede
n.Maarnadevakantieginghetnietzolekker.Toenhebikwatafstandgenomenendatleekzew
ellekker te vinden. Nu is t weer goed, het lijkt alsof het haar egaal is,
dingen doen is leuk en gewoon lekker frete in de wei ook. Vandaag reed ik
met iemand mee naar een evenement en die had er over dat ze haar paarden
gewoon het liefste gewoon liet doen, omdat ze het toch niet echt op prijs
stellen dat je iets met ze doet. Niets doen is dan het beste en lekkerste
voor je paard. En daar zit ook wat in, je paard heb je toch voor je eigen
plezier en daar kan je je paard maar het beste van ontlasten. Maar wat
denken j ullie? ZO veel mogenlijk bij je paard zijn en dingen doen (of
gewoon er zijn) of zomin mogenlijk doen zodat je paard lekker leuk in de wei
kan blijven?

Hallo Ebby,
Dit verschilt volgens mij per paard.
Wat ik in onze eigen kudde heb gezien, is het volgende:
Er is een merrie-pony van 13 jaar. Ik had niks met dat dier; altijd
chagrijnig, oren plat in de nek, weglopen, liet zich niet uit de wei halen,
liet zich niet aanhalen, was ontzettend in zichzelf gekeerd.
Toen ik mijn 'sensoren' uit deed, voelde ik dat het haar goed zou doen om
weer 'es wat te doen in het leven. De wei uit, het bos in, dingen beleven en
ervaren, rijden, haar lichaam gebruiken, aandacht krijgen, hoofdje
leegmaken..... Mijn voorstel dat een vriendin van me op haar kon rijden,
viel bij beide partijen goed in de aarde, en zie daar: de pony is helemaal
opgefleurd. Ze heeft weer zin in het leven, in haar zijn. Ze zoekt
toenadering, laat zich aanhalen en vertroetelen (is nog wel wat verlegen),
wil graag mee de wei uit om wat te gaan doen, ze vindt het geweldig om te
rijden, het bos in te gaan en iets te 'betekenen'. Ze 'opent' zich meer en
meer. Ik ben dol op dat dier geworden!
Luister naar je paard, probeer te voelen wat je paard voelt, dat is het
beste advies dat ik je kan geven.
groet, Peet