> Heb je die mail wel eens gelezen van
> Karin Kooimans, van haar spelende ijslanders op bergen zand, met
> de ruiters meeliftend op hun rug?
Hier komt het, is lang zal dus wel enkele berichtjes vol maken, jammer dat we hier geen files hebben, om de hele waardevolle berichten snel terug te halen. Zou dat niet kunnen Frans, zoveel kb neemt dat nu ook weer niet. Met dank aan Karen:
From:
"honden.hos@w..." <honden.hos@w...>
Date: Mon Jan 19, 2004 2:13 am
Subject: Op reeën-jacht en het 100-heuvelen-spel met Fálki
Hoi allemaal,
Een e-mail om te schrijven hoe verschrikkelijk blij ik ben met Fálki, mijn
IJslander die nu een maand bij mij is. Zo geweldig, het voelt alsof hij en
ik al jaren dikke maatjes zijn! 't Wordt een lang verhaal; aan een ieder de keus om 't te lezen of liever niet ;-o
Ik mijn voorstel e-mail heb ik verteld dat ik door de gevolgen van de Ziekte van Lyme me er min of meer bij had neergelegd dat paardrijden niet meer ging voor mij. Totdat ik de uitnodiging van mijn buurvrouw aannam, inmiddels een paar maanden geleden, om eens op haar IJslander te rijden. Vanaf dat moment is er een hele nieuwe paardenwereld voor me open gegaan: IJslanders!
Ik rijd paard vanaf m'n 10e (ben nu 39) en al die jaren heb ik voornamelijk op 'heethoofden' gereden. Als kind kon ik al snel gemakkelijk met paarden omgaan, en ik kende nauwelijks angst (dat is later wel veranderd hoor, als ik nu terugdenk aan wat ik toen allemaal voor risico's nam, dat zou ik nu nooit meer doen! Na ja, de wijsheid komt met de jaren, zeggen ze
.
Als gevolg van mijn lef en handigheid met paarden werd ik veel gevraagd door zowel handelsstallen als particulieren, om ponies en later ook paarden in te rijden, om 'moeilijke' paarden te hertrainen. Zo tussen mijn 12e en 25e heb ik heel veel verschillende ponies en paarden gereden, maar met name 'moeilijke' paarden. Deels zocht ik dat zelf op, deels werd ik juist voor dat type paarden veel gevraagd. Van Engels Volbloeden tot Arabieren, veel hengsten van allerlei rassen; nou ja van alles, maar nooit eens een echt gemakkelijk dier ...
De Arabier werd al snel mijn favoriete ras. Nog steeds heb ik dat, de
aantrekkingskracht van die prachtige hoofden, mooie ogen, elegante
bewegingen, heel gevoelig enerzijds en anderzijds de kracht en energie om desnoods door te gaan tot ze er bij neervallen (wat niet de bedoeling is natuurlijk, maar die eigenschap zit wel in veel Arabische paarden). En de uitstraling van een Arabier in zijn of haar hele wezen, zo prachtig gracieus en zo EDEL (met hoofdletters, inderdaad)!
Toen ik ziek werd, op m'n 31e, was mijn idee over met paarden omgaan en met name over rijden, dat dat enorm veel energie kost (zowel mentaal als fysiek). Niet zo gek, gezien mijn ervaring.
Het is voor mij echt een openbaring dat er paarden bestaan zoals IJslanders. Tuurlijk, net zoals voor alle andere rassen geldt dat ieder individueel dier weer anders is, maar over het algemeen is een IJslander heel koel in zijn hoofd (mits goed en vroeg genoeg gewend aan mensen, verkeer etcetera zijn het vaak 'bomvaste' paarden, een 'goede' IJslander kijkt niet op of om van tractoren, vrachtwagens, knallen, plastic zakken etc etc.). Toch zijn ze over het algemeen heel voorwaarts, ze lopen heel graag, en dan vooral op buitenritten. Als manegepaard is de gemiddelde IJslander niet geschikt; al maar rondjes lopen in de bak met telkens weer iemand anders op je rug, dat
zullen de meeste IJslanders ronduit vertikken. En aangezien ze enerzijds braaf zijn maar anderzijds een enorm sterk ontwikkelde eigen wil en mening hebben, zijn ze voor de meeste maneges slechte paarden. Want een IJslander die besloten heeft zich niet langer te willen laten gebruiken als lespaard, nou - weinig kans dat je hem van gedachten kunt laten veranderen. Alleen de maneges die een beleid hebben waar veel lessen tijdens buitenritten plaatsvinden, die veel weidegang bieden etc., die kunnen soms een heel goed lespaard vinden in een IJs. Wat een IJslander verder zo bijzonder maakt is zijn compacte formaat, en kracht. Uit proeven waarin de draag- en trekkracht van IJslanders is vergeleken met verschillende Europese volbloedpaarden (KWPNérs, Holsteiners en dergelijke) is gebleken dat de gemiddelde IJs 1.6 keer zo sterk is per kilo lichaamsgewicht, dan de gemiddelde Europees gefokte volbloed. Ongelooflijk, toch?!
En dan natuurlijk de gangen. In Nederland onderscheid men 4-gangers (naast de 3 basisgangen ook tölt), en 5-gangers (ook telgang). Maar in IJsland spreekt men niet voor niets over het paard met 50 gangen ... IJslanders kunnen 'toveren' met hun benen; ze kunnen allerlei gangen door elkaar heen gebruiken en zo in talloze variaties bewegen. Op IJslander-wedstrijden is dit niet gewenst; dan wil men een taktzuivere tölt zien, en/of een zuive ren-telgang (naast stap, draf en galop). Maar als recreatiepaard, geef mij maar zo'n paard met elastieke benen! Fálki heeft mij al talloze variaties op de basisgangen laten zien, van drölt (tussen draf en tölt in), en töltoperen (een combinate van tölt en galop), tot allerlei gangen waar volgens mij geen term voor bestaat. De meeste gangen zitten voor mij zo relaxt dat ik het langere afstanden volhou zonder uitgeput te raken; en dat had ik een paar maanden geleden gewoon niet kunnen geloven of durven dromen. Komt ook omdat ik Fálki lekker aan een lange teugel kan rijden, ik hoef alleen maar te zitten en te genieten; niks stress, niks m'n benen "eraan" houden, of voortdurend vooruit denken waar hij evt. van zal gaan schrikken of zo (dus zelfs mijn hoofd hoeft er niet echt "bij" te zijn als ik moe ben).
Gisteren deed hij wat ik genoemd heb de konijnensprong. Wat hij precies met z'n voorbenen deed weet ik niet, maar achter huppelde hij als een konijntje, met beide achterbenen tegelijk, voorwaartse sprongen. Ik krijg telkens de slappe lach van Fálki's gedrag en loopjes, zalig vind ik het. Toen hij gisteren de konijnensprong ging doen, zei ik toen ik was uitgelachen tegen hem "Fálki, dat DOE je toch niet als paard?!" -- waarop hij prompt afremde, stil ging staan om vervolgens achterom te kijken naar mij met een blik van "Hoezo dát dan, het was toch GRAPPIG?!"
Gisteren zijn we samen op reeën-jacht gegaan, ook zoiets wat ik nooit gedaan zou (kunnen) hebben met het type paarden dat ik gewend was te rijden. We zagen een drietal reeën oversteken, en Fálki ging heel hard hinniken naar ze. De reeën hinnikten natuurlijk niet terug ;-o, en verdwenen het bos in. Fálki bleef maar kijken naar het punt waar ze het bos in waren gegaan, dus dacht ik "waarom ook niet". Zo gaaf hoe Fálki mij dan lijkt te begrijpen, ik geef hem gewoon "vrij" in de richting van dat bos en moedig hem aan "toe maar jongen, ga maar kijken waar ze zijn." Uiteindelijk hebben we bijna een uur door dat (kleine, aangeplante) bos getoerd, Fálki mocht zijn eigen weg zoeken en we hebben de reeën nog zes of zeven keer gezien. Er zijn geen paden in dat bos, want het is geplant voor de houtkap. Fálki is dan zoveel slimmer dan ik; hij hoort en ruikt veel meer dan ik, en zoekt heel trefzeker zijn weg tussen de bomen door iedere keer nadat de reeën er weer vandoor gingen. Keer op keer wist hij ze weer te vinden; geweldig!
wordt vervolgt ...
Warboel
