Vandaag vond ik het 1e geweldige wat er gebeurde toen ik wilde gaan rijden, dat Falki zelf terwijl ik hem stond te borstelen vast zijn hoofstel van het haakje afwipte. Het viel op de grond, en Fálki nam het bit in zijn mond (verkeerd om, maar hee, da's maar een detail hè Vervolgens kijkt hij naar mij, met het bit in zijn mond, 1 voorbeen vragend omhoog, met een ondeugende blik en de vraag "GAAN we nou?!" Ik heb hem niet geleerd (niet met de clicker of anderszins) dat het bit in zijn mond nemen belonend is. En dan te bedenken dat ze hem op z'n vorige adres niet eens konden te pakken kregen in de wei ...

Tenslotte het 2e geweldige van vandaag. Ik ging rijden samen met mijn
buurmeisje, zij reed op Baldur, de IJslander die ervoor heeft gezorgd dat ik nu zelf een IJslander heb. Na een stuk gereden te heben kwamen we langs een akker, waar enorme hoeveelheden zand (zwart zand, akkerbouwgrond) gestort zijn. Het was nog niet geëgaliseerd, dus het was een heel grote akker met daarop honderden hopen zand; heuvels varierend in hoogte van zo'n 30 centimeter tot wel 3 meter. Soms met vrij ruime tractorpaden ertussen, op andere plekken hoge bergen zand naast elkaar, dus met alleen een kloof ertussen.

Fálki en Baldur zagen dat en alsof het afgesproken werk was sloegen beide heren ongevraagd rechtsaf, die akker op, om er vervolgens beide in een flink tempo vandoor te gaan. Niet in een ongecontroleerd tempo er vandoor, maar ze gingen beide vanuit stap aan een lange teugel, HUP rechtsaf die akker op en daarna in drölt en galopölt over de zanbergen. Cindy (mijn buurmeisje) en ik waren allebei verbaasd, maar we vonden het ook wel lachen. We hebben onze beide heren (Fálki is 20, Baldur is 18; de meeste IJslander worden zo'n 32 - 38 jaar oud) helemaal vrij gelaten, en ik heb nog nooit van mijn leven 2 paarden zo fantastisch zien spelen! (en al helemaal nooit met allebei een ruiter op hun rug).

Ze klommen heuvel op, heuvel af, en toen vanaf de ene hoge heuvel springen naar de top van de volgende hoge heuvel ... Ze werden steeds doller en vrolijker, gingen bovenop hogere heuvels met behulp van hun voorbenen zandklodders naar beneden gooien, vervolgens zand/modder naar elkaar spetteren, samen op de smalle top van een heuvel staan en dan elkaar duwen om te kijken wie kon blijven staan en wie niet, en met stijf gestrekte achterbenen (onder het lichaam) van heuvels af roetsjen.... Zo GEWELDIG! Zoiets als dit heb ik in m'n leven met paarden nog nooit meegemaakt. Baldur en Fálki leken wel veulens in plaats van opa's, en ik - ach ik voelde me 12 of zo ...

groeten van een heel gelukkige Karen!

Hoi allemaal

Tessel (mijn dochter van 12) en ik hebben een nieuw bijrijd adres en de afgelopen tijd hebben we wandelingen gemaakt met 2 paarden. Om aan elkaar te wennen en om het jongste paard wat verkeersmakker te maken.

Curea (ons 20 jarige paard) is voor de wagen en tijdens onze wandelingen mak, maar wordt onrustig als we op willen stijgen en eenmaal erop blijft ze met moeite achter me tijdens het leiden aan een touw. Ze is gewoon te onrustig dan goed is.

Nu hoop ik niet dat dit zo blijft, anders hebben we een lastig bijrijd adres gevonden (een maandje terug). Curea zou het kalme paard zijn , waarachter we straks twee jonge paarden (3 1/2 nu) meenemen om goed verkeersmak te worden. 1 wordt er dan verkocht en dan blijft Curea en Ulla over om samen buitenritten mee te maken. Dat is ons plan waar we nu mee bezig zijn.

Graag wat reacties en adviezen met hoe we verder kunnen komen.

De volgende keer zonder zadel opstijgen, misschien ligt het aan een niet goed passend zadel ... een kleine kans dat dit alle onrust zou veroorzaken ... het zou wel de makkelijkste oplossing zijn.

Bovendien een goede bekap beurt is ook nodig en kan ook iets helpen. Morgen ga ik de cursus natuurlijk bekappen bij Frans volgen, de boer laat het anders zijn neef doen, en zoals ik het nu inschat, lukt mij dat straks beter.

Een andere oorzaak kan zijn dat Curea ergens pijn heeft als er iemand op gaat zitten. Ik kan dat zelf niet diagnosticeren, en een specialist laten komen daarvoor, dat zal de boer niet doen. En als ik de onrust weg kan nemen met training, dan ligt de oorzaak niet bij pijn. Een omgedraaide bewijsvoering dat beter past bij onze krappe kas.

De waarschijnlijke oorzaak is: te weinig ervaring met het bereden worden, Curea is wel vaak voor de kar geweest en zelden bereden. En bij dat berijden was er altijd onrust en een harde hand op het bit. Een trauma dus, waardoor ze nu zo reageert. We gebruiken dan ook geen bit en rijden op een gewoon halster.

Stil staan met opstijgen van Curea dat is het eerste waar we nu twee keer aan gewerkt hebben. En dan ? Voorkomen van de onrust dat doe ik het liefst, de onrust zo laag mogelijk houden. Is het een idee om alleen te oefenen in stilstaan met een ruiter er op en daarbij hoofd laag te beoefenen? En vandaaruit verder te bouwen met een enkele stap of twee of drie. Zo lang ze rustig is kan er gelopen worden, anders niet. En dit ritueel dan op verschillende plekken doen ... woensdag op de weg ging bijvoorbeeld het opstijgen niet zonder stilstaan, terwijl in de wei al wel. Een bekend iets natuurlijk.

Groetjes, Michiel

Ingrid den Ouden schreef op zaterdag, 2 oktober 2004, 13:49:


De ruimte die een hoef achteraan wijder wordt bij het neerkomen zal ongeveer 1 cm zijn. De hoefschoen van Smit heeft die ruimte onderin wel. Dus het hoefmechanisme wordt niet belemmerd. De strakke pasvorm zit een tikkeltje hoger en het kabeltje zit bovenin (boven de hoefballen) in het zachte gedeelte van de schoen (de wijdere bodem is harder).

Dat de skisluiting van het Kabeltje eens los knapt, komt doordat het te strak is omgedaan, dan komt er te veel spanning op waardoor het los springt in de beweging.

De enigste twee nadelen van de hoefschoenen van Smit (nog steeds de beste en ik hoorde vandaag van Frans dat hij bezig is om ook de gipsen mallen te gaan maken over een tijdje voor Smit's schoenen) zijn,
Dat het paard niet profiteerd van lopen op een harde ondergrond en
dat bij een 60 km rit of meer, als er dan modder of zand inkomt, dit kan gaan schuren bij de hoefballen, een endurance probleem waarvoor nog niet echt een simpele oplossing voor gevonden is.

Michiel
Die ze ook enkele ritten gebruikt heeft.

Ingrid den Ouden schreef op zaterdag, 2 oktober 2004, 23:40:


Ja Ingrid, die werden 2 maanden geleden geleverd bij ons vorige verzorgpaard.

Michiel

leetje schreef op maandag, 4 oktober 2004, 19:31:


Hoi Leonie Dat zelfde heb ik ook gehad, de eerste gedachte was dat ik hem niet goed dicht gedaan had, tot ik me herinnerde dat ik deze voet juist een stuk straker had dichtgeklikt (het was mijn 2 de rit dus dan is het nog proberen). En dat is m.i. de oorzaak, waardoor het in de beweging losspringt. Ik denk dat Smit dit zelf nog niet weet, veel mensen denken dat ze vergeten zijn hem goed te sluiten, dat komt echter alleen voor bij grote sloderfossen

Michiel

Overigens die sluiting is dezelfde als er op skeelers zitten.

Ingrid den Ouden schreef op donderdag, 7 oktober 2004, 23:24:


De 100 brieven die hier op een dag voorbij gaan zijn ook wel
erg veel. Misschien kunnen we met zijn allen wat spaarzamer schrijven? Dan lijkt het vanzelf ook minder op Bokt (of off toppic of kwebbel forum) en spaarzamer schrijven komt de kwaliteit van elke brief ook ten goede.

Michiel

ebby schreef op dinsdag, 26 oktober 2004, 20:54:


Ja een archief daar ben ik helemaal voor, zoals alle egroepen bij yahoo ook hebben (files-archief). En iedereen kan daar een mapje aanmaken om iets in te zetten. Daar is geen aparte vrijwilliger voor nodig. Er zijn altijd mensen die het leuk vinden zo een archief op te bouwen door er een belangrijke brief (van zichzelf of van een ander) er even in te zetten. Wie bepaalt of een brief belangrijk genoeg is? Wel diegene die het er in zet :) geen punt van ruzie lijkt me. Op die manier krijgen de hele waardevolle brieven een plek, die gemakkelijk is terug te vinden.

Groetjes, Michiel

Hoi Allemaal dit bericht kwam ik tegen, misschien dat iemand er op een degelijke en geruststelldende manier meer info over weet te verzamelen? De symptomen zijn anders dan JKS toch?

Michiel

----------
Dodelijke paardenziekte in Vlaanderen.
Datum: 09-11-2004 Tijd: 19:44 Van: GERONIMO
Bron: www.icelandic-horses.com

In Vlaanderen is een mysterieuze en dodelijke paardenziekte opgedoken - gekend als atypische myopathie, een spierziekte die alleen toeslaat bij paarden die in een weide staan.
De symptomen zijn vreemd. Een kerngezond paard kan binnen 24 uur sterven met één constante : het gaat altijd over paarden die dag en nacht in de weide staan. In het overgrote deel van de gevallen slaat de spieraan-doening toe bij grazende paarden in de late herfst. Al zijn er ook enkele gevallen in de lente bekend. Symptomen van de ziekte zijn als volgt : het paard wordt suf en stijf en zakt na enkele uren al door de benen. Alles wijst in de richting van een acute spieraantasting. Deze ziekte is bijzonder verwoestend voor spiercellen. Dus ook voor die van de ademha-lingsspieren, waardoor de paarden uiteindelijk stikken.
Tot 2003 kwam de ziekte in België enkel in de zuidelijke landhelft voor maar intussen zijn ook gevallen bekend Vlaams-Brabant, het Antwerpse en Limburg.
De diergeneeskundige wereld tast voorlopig in het duister omtrent de oorzaken. Eén ding weet men wel zeker, de paarden voeden zich bijna uitsluitend met wat ze vinden in de weiden. Men denkt dan ook aan een soort plantenschimmel, giftige paddestoelen of een verwoestende grond- bacterie.
De universiteit van Gent meldde vandaag kennis te hebben van 46 gevallen met dodelijke afloop. Zeer opmerkelijk is het feit van er geen enkel geval bekend is bij paarden die 48 uur of langer op stal staan.
Het is zeker niet de bedoeling om paniek te zaaien maar voorzichtigheid is toch geboden. Paarden binnen houden lijkt een goede raad en sowieso een paard dat buiten staat 's morgens en 's avonds even checken.

-----------------------

RE:Dodelijke paardenziekte in Vlaanderen.
Datum: 16-11-2004 Tijd: 15:09 Van: SYBELLE

De koffie is uitgewerkt en ik heb vorige week even met dr. Votion (die doet het onderzoek) gemaild. Heel snel bericht terug gehad! Vond ik zo netjes! Het is toch niet precies het zelfde als grass sickness maar ander soort afbraak. Ze hebben wel gedacht dat het Clostridium toxine er iets mee te maken kan hebben alleen dan niet die van de botulisme. Gr. Sybelle

------------------

e m kraak schreef op woensdag, 22 december 2004, 17:12:


Lijkt me wel goed te kunnen werken Egon. Trainers van sporters doen dit al een beetje, YES roepen precies op het moment dat de sporter tijdens de training die beweging laat zien, wat het trainingsdoel is van dat moment. Dit gegeven is uitgewerkt in een methode. En het is het principe van clickertraining, zoals we dat met dieren doen.

Ooit heb ik eens tijdens een basketball wedstrijd, het uitgereikte toetertje gebruikt op deze manier. Tot ergernis van mijn vrouw en dochter die naast me zaten overigens. De honderd andere toeteraars maakten oorverdovend lawaai om de tegenstanders uit hun concentratie te halen. Ik was de enigste die signalen gaf als we goed bezig waren. ) Altijd al een einzelganger geweest

Michiel

Hoi Jolijn

Mijn echte probleem ligt meer bij mijn eigen rijkunsten, ik twijfel gewoon of ik wel goed genoeg kan rijden om een paard te beleren, natuurlijk kun je fouten herstellen en ervan leren, maar wat moet ik met de fouten die ik zelf misschien niet merk, misschien belast ik daar dan mijn jonge paard mee...

Mijn dochter en ik zijn ook bezig met drie jonge paarden en
ik vind dat een jong paard geschikt maken voor het berijden vaak veel ingewikkelder wordt gemaakt als nodig is, ja ingewikkelder als goed is voor een paard. Het gaat te snel en dressuurmatig rijden wordt veel te vroeg aangeleerd. Dressuur matig rijden is juist de toplaag die zou moeten komen, na jaren lang eenvoudige buitenritten gemaakt te hebben. We leven in de omgedraaide wereld als er met een jong paard begonnen wordt met dressuuroefeningen.

Eenvoudig kalm voorwaarts rijden, geen cirkels, wendingen en overgangen van draf naar galop en terug. En je paard berijden bij kalm voorwaarts in stap kun je ook al beginnen met drie en half jaar. Wat is er nodig om een paard zo te berijden tot zijn 6de jaar? Een goed contact natuurlijk waarbij je paard graag met je mee gaat en gewillig luistert. Hij hoeft dan niet veel meer te kennen dan, voorwaarts gaan, zachter te kunnen en te stoppen en af te slaan naar rechts en links. In deze rustige wandelingen samen zal hij zelf als de tijd er rijp voor is, de draf aandurven en de galop. Hij zal graag de wereld verkennen samen en daarbij wennen aan het ruitergewicht. Geen haast alles op zijn eigen tijd. En in dit opgroeiproces krijgt je paard de beste basis.

Michiel

Nog een aanvulling op mijn brief:

Ook met twee paarden naar buiten gaan, is geen vereiste. Als je maar één paard tot je beschikking hebt, dan duurt het gewoon langer, voordat je jonge paard jou zozeer vertrouwt dat het helemaal geen ander paard meer nodig heeft om naar buiten te durven. En die paar weken of maanden maken niets uit.

Het idee dat je 2 paarden nodig zou hebben, komt uit de oude doos waarin er met dwang gewerkt werd, en de mens zelf daardoor erg onveilig bleef ... ja dan heb je al gouw een ander paard nodig voor de veiligheid.

Vòòr het rijden zitten natuurlijk ook al jaren van samen wandelen.
Essentieel vind ik, om mee te gaan met de wensen van je jonge paard. Niet aansturen weg van de stal, dat voelt onveilig, beter is het te wachten waarheen het zelf wil gaan, en daar in mee te gaan, en zo te komen tot afwisselt leiden. En als dat wekenlang rondom de stal is, dat is dat zo. Je paard weet zelf het beste waaraan hij toe is en voor je het weet kun je einden weg samen. De overgang naar berijden is op deze manier nog maar heel klein.

Michiel

jojanneke schreef op donderdag, 6 januari 2005, 20:38:


Hoi Jojanneke

Je bent licht voor een pony, dat moet gemakkelijk kunnen. Je pony is met 3 1/2 wel jong om te berijden. Daar wordt verschillend over gedacht ... wat je met een jong paardje wel en niet moet doen. Ik zou zeggen, alleen kalm voorwaarts rijden, zoals op buiten ritten heel gemakkelijk te doen is. En niet het snelheidswerk met al die bochten en sprongen hoger dan 30 cm, daarvoor is je paardje nog te jong. Kun je nog vertellen hoe dat gegaan is, dat beleren en hoelang je, je paard al hebt?

Michiel

Hoi Allemaal

Met deze brief wil ik een experiment delen met jullie. "Going with your horse" is een nog bijna onbekende manier om met paarden om te gaan. Toen ik daarover las in Engelstalige emailgroupen sprak me dat dusdanig aan, dat ik het nu aan het uitproberen ben met mijn drie jonge paarden en met mijn kooikerhondje. De eerste resultaten zijn zo overtuigend dat ik er heel enthousiast over ben!! :)

In het forum: http://com4.runboard.com/bbelgianhorsemanshipassociation
heb ik er al vele brieven over geschreven, Piet, Ebby, Inge en Nick kennen mijn ervaringen al, hier probeer ik het kort en in samenvatting weer te geven.

"Going with your horse" is het meegaan met wat je paard wil, waardoor je samen een partnerschap hebt van wisselend leiderschap. Als mijn paard wil stoppen dan stop ik ook, als mijn paard naar links wil om contact te maken met andere paarden, dan ga ik mee naar links. Als ik om wil draaien om huiswaarts te gaan, dan draaien we om.

Iedereen doet dit al, meegaan met wat je paard wil, tot op zekere hoogte. In mijn experiment mag mijn paard gaan waar hij wil, totdat ik anders aan geef, en dat laatste zin min mogelijk.

Mijn dochter in ik werken met Ulla, Ur en Uniek allen tussen de 3 1/2 en 4 jaar oud, en waarmee nog bijna niets mee gedaan is voordat wij kwamen. Het resultaat tot nu toe, na enkele maanden "Going with your horse" is: relatief kalme zelfverzekerde paarden die helemaal zichzelf zijn (geen aangeleerde werkhouding hebben) en dolgraag met ons mee willen om de wereld te ontdekken. En met dit partnerschap maken we nu avontuurlijke wandelingen en van hieruit leren we samen alles wat nodig is voor wederzijds rijplezier op de veluwe.

Mijn voornaamste twijfel: "gaan paarden dan niet de baas spelen", is al snel weg genomen. Ze stoppen met hun zin doordrijven zodra ze merken dat dit meestal helemaal niet nodig is om ergens te komen waar ze graag willen zijn. Ik ga immers vloeiend met hen mee. En vandaaruit is vloeiend met ons mee gaan, juist beter geworden. Wel is het zo dat de zelfverzekerde levenslustige paarden die je met deze methode krijgt, ook duidelijk hun wensen kenbaar maken. Zoals Karen Kooimans zo mooi beschreef met Falki die samen met haar achter een hert aan ging en speelde op de zandbulten. Die brief heeft een zaadje in me gepland en dat kan nu uit groeien met "going with your horse". En dat is anders bij de normale training die gericht is op gehoorzaamheid aan de wensen van de ruiter.

Een paard berijden met zijn natuurlijke nieuwsgierigheid ...
of een paard berijden met zijn aangeleerde werkhouding ...
ik weet nu, dat dit een heel groot verschil is.

Ook ben ik nieuwsgierig naar jullie ervaringen waarin je meegaat met je paard zijn voorkeuren voor richting en snelheid.

Michiel

Maaike Remmerswaal schreef op zaterdag, 8 januari 2005, 20:26:


Stel je eens voor Maaike dat je die paarden die nu meerennen, zou berijden, en hun spirit en gedrag is bijna hetzelfde (... bijna ... omdat je paard nu niet onder lage takken door kan racen en jou op zijn rug wil houden in alle omstandigheden). Dat is wat "going with your horse" kan bereiken.

Nog eenmaal Karen Koomans (www.dogweb.nl) met haar ijslander Falki : ....
Gisteren deed hij wat ik genoemd heb de konijnensprong. Wat hij precies met
z'n voorbenen deed weet ik niet, maar achter huppelde hij als een konijntje,
met beide achterbenen tegelijk, voorwaartse sprongen. Ik krijg telkens de
slappe lach van Fálki's gedrag en loopjes, zalig vind ik het. Toen hij
gisteren de konijnensprong ging doen, zei ik toen ik was uitgelachen tegen
hem "Fálki, dat DOE je toch niet als paard?!" -- waarop hij prompt afremde,
stil ging staan om vervolgens achterom te kijken naar mij met een blik van
"Hoezo dát dan, het was toch GRAPPIG?!"

Gisteren zijn we samen op reeën-jacht gegaan, ook zoiets wat ik nooit gedaan
zou (kunnen) hebben met het type paarden dat ik gewend was te rijden. We
zagen een drietal reeën oversteken, en Fálki ging heel hard hinniken naar
ze. De reeën hinnikten natuurlijk niet terug ;-o, en verdwenen het bos in.
Fálki bleef maar kijken naar het punt waar ze het bos in waren gegaan, dus
dacht ik "waarom ook niet". Zo gaaf hoe Fálki mij dan lijkt te begrijpen, ik
geef hem gewoon "vrij" in de richting van dat bos en moedig hem aan "toe
maar jongen, ga maar kijken waar ze zijn." Uiteindelijk hebben we bijna een
uur door dat (kleine, aangeplante) bos getoerd, Fálki mocht zijn eigen weg
zoeken en we hebben de reeën nog zes of zeven keer gezien. Er zijn geen
paden in dat bos, want het is geplant voor de houtkap. Fálki is dan zoveel
slimmer dan ik; hij hoort en ruikt veel meer dan ik, en zoekt heel trefzeker
zijn weg tussen de bomen door iedere keer nadat de reeën er weer vandoor
gingen. Keer op keer wist hij ze weer te vinden; geweldig!

Vandaag vond ik het 1e geweldige wat er gebeurde toen ik wilde gaan rijden,
dat Falki zelf terwijl ik hem stond te borstelen vast zijn hoofstel van het
haakje afwipte. Het viel op de grond, en Fálki nam het bit in zijn mond
(verkeerd om, maar hee, da's maar een detail hè Vervolgens kijkt hij
naar mij, met het bit in zijn mond, 1 voorbeen vragend omhoog, met een
ondeugende blik en de vraag "GAAN we nou?!" Ik heb hem niet geleerd (niet
met de clicker of anderszins) dat het bit in zijn mond nemen belonend is. En
dan te bedenken dat ze hem op z'n vorige adres niet eens konden te pakken
kregen in de wei ...

Tenslotte het 2e geweldige van vandaag. Ik ging rijden samen met mijn
buurmeisje, zij reed op Baldur, de IJslander die ervoor heeft gezorgd dat ik
nu zelf een IJslander heb. Na een stuk gereden te heben kwamen we langs een
akker, waar enorme hoeveelheden zand (zwart zand, akkerbouwgrond) gestort
zijn. Het was nog niet geëgaliseerd, dus het was een heel grote akker met
daarop honderden hopen zand; heuvels varierend in hoogte van zo'n 30
centimeter tot wel 3 meter. Soms met vrij ruime tractorpaden ertussen, op
andere plekken hoge bergen zand naast elkaar, dus met alleen een kloof
ertussen.

Fálki en Baldur zagen dat en alsof het afgesproken werk was sloegen beide
heren ongevraagd rechtsaf, die akker op, om er vervolgens beide in een flink
tempo vandoor te gaan. Niet in een ongecontroleerd tempo er vandoor, maar ze
gingen beide vanuit stap aan een lange teugel, HUP rechtsaf die akker op en
daarna in drölt en galopölt over de zanbergen. Cindy (mijn buurmeisje) en ik
waren allebei verbaasd, maar we vonden het ook wel lachen. We hebben onze
beide heren (Fálki is 20, Baldur is 18; de meeste IJslander worden zo'n 32 -
38 jaar oud) helemaal vrij gelaten, en ik heb nog nooit van mijn leven 2
paarden zo fantastisch zien spelen! (en al helemaal nooit met allebei een
ruiter op hun rug).

Ze klommen heuvel op, heuvel af, en toen vanaf de ene hoge heuvel springen
naar de top van de volgende hoge heuvel ... Ze werden steeds doller en
vrolijker, gingen bovenop hogere heuvels met behulp van hun voorbenen
zandklodders naar beneden gooien, vervolgens zand/modder naar elkaar
spetteren, samen op de smalle top van een heuvel staan en dan elkaar duwen
om te kijken wie kon blijven staan en wie niet, en met stijf gestrekte
achterbenen (onder het lichaam) van heuvels af roetsjen....
Zo GEWELDIG! Zoiets als dit heb ik in m'n leven met paarden nog nooit
meegemaakt. Baldur en Fálki leken wel veulens in plaats van opa's, en ik -
ach ik voelde me 12 of zo ...

groeten van een heel gelukkige Karen!