Lia van den End schreef op donderdag, 9 september 2004, 20:56:


Oké daar je hier dit bericht zet denkik aan zonder enige hulpmiddelen of niet?

Hulpmiddelen zijn in mijn ogen iets wat meer kwaad dan goed doet, zowel lichamelijk als geestelijk.
Wil je de achterhand van je pard trainen op een diervriendelijke wijze dan vraagt dat behoorlijk veel inzicht en ervaring om dat goed te kunnen. Er zijn daervoor verschillende oefeningen zowel NH oefeningen als VD oefeningen.

A die oefeningen zijn als doel de achterhand meer onder te laten treden en meer gewicht te laten dragen waardoor het paard ronder word. Dus een onder gebrachte achterhand zonder het rond maken van de rest van het lichaam is geen verzameling en zeker geen goede achterhand training.

Wat je voor achterhand training nodig heb is oefeningen die de achterhand meer doet onder komen en oefeningen die die zelfde draag spier strekt. Dus kort gezegt de stop uit een snelle gang en van daar uit aangaloperen. Natuurlijk zijn er nog veel meer oefeningen die minder moeilijk zijn, maar dit zijn ongeveer de bewegingen die je wil krijgen. Een sprongetje geheel vrij is daarbij ook een goede training.

Hoi Allemaal

Met deze brief wil ik een experiment delen met jullie. "Going with your horse" is een nog bijna onbekende manier om met paarden om te gaan. Toen ik daarover las in Engelstalige emailgroupen sprak me dat dusdanig aan, dat ik het nu aan het uitproberen ben met mijn drie jonge paarden en met mijn kooikerhondje. De eerste resultaten zijn zo overtuigend dat ik er heel enthousiast over ben!! :)

In het forum: http://com4.runboard.com/bbelgianhorsemanshipassociation
heb ik er al vele brieven over geschreven, Piet, Ebby, Inge en Nick kennen mijn ervaringen al, hier probeer ik het kort en in samenvatting weer te geven.

"Going with your horse" is het meegaan met wat je paard wil, waardoor je samen een partnerschap hebt van wisselend leiderschap. Als mijn paard wil stoppen dan stop ik ook, als mijn paard naar links wil om contact te maken met andere paarden, dan ga ik mee naar links. Als ik om wil draaien om huiswaarts te gaan, dan draaien we om.

Iedereen doet dit al, meegaan met wat je paard wil, tot op zekere hoogte. In mijn experiment mag mijn paard gaan waar hij wil, totdat ik anders aan geef, en dat laatste zin min mogelijk.

Mijn dochter in ik werken met Ulla, Ur en Uniek allen tussen de 3 1/2 en 4 jaar oud, en waarmee nog bijna niets mee gedaan is voordat wij kwamen. Het resultaat tot nu toe, na enkele maanden "Going with your horse" is: relatief kalme zelfverzekerde paarden die helemaal zichzelf zijn (geen aangeleerde werkhouding hebben) en dolgraag met ons mee willen om de wereld te ontdekken. En met dit partnerschap maken we nu avontuurlijke wandelingen en van hieruit leren we samen alles wat nodig is voor wederzijds rijplezier op de veluwe.

Mijn voornaamste twijfel: "gaan paarden dan niet de baas spelen", is al snel weg genomen. Ze stoppen met hun zin doordrijven zodra ze merken dat dit meestal helemaal niet nodig is om ergens te komen waar ze graag willen zijn. Ik ga immers vloeiend met hen mee. En vandaaruit is vloeiend met ons mee gaan, juist beter geworden. Wel is het zo dat de zelfverzekerde levenslustige paarden die je met deze methode krijgt, ook duidelijk hun wensen kenbaar maken. Zoals Karen Kooimans zo mooi beschreef met Falki die samen met haar achter een hert aan ging en speelde op de zandbulten. Die brief heeft een zaadje in me gepland en dat kan nu uit groeien met "going with your horse". En dat is anders bij de normale training die gericht is op gehoorzaamheid aan de wensen van de ruiter.

Een paard berijden met zijn natuurlijke nieuwsgierigheid ...
of een paard berijden met zijn aangeleerde werkhouding ...
ik weet nu, dat dit een heel groot verschil is.

Ook ben ik nieuwsgierig naar jullie ervaringen waarin je meegaat met je paard zijn voorkeuren voor richting en snelheid.

Michiel

Michiel schreef op vrijdag, 7 januari 2005, 23:15:


Michiel, ik ben begonnen jouw verhalen op de BHA site te lezen en in me op te nemen. Je verhaal maakt indruk op me.

Gisteren waren wij bij Piet (van Shiny) met een paar mensen.
Inge was er ook en we hebben onderling uitgebreid van gedachten gewisseld en lang gesproken over onze methoden.

Om de woorden van Inge te gebruiken : "ik heb nu een geweldige jetlag".
(Inge en Piet : Bedankt hiervoor)
Er zullen ongetwijfeld veranderingen uit voortkomen. Ik denk dat jouw verhaal in het verlengde ligt hiervan!

Groet, Pien
....met het paard als spiegel....

Michiel schreef op vrijdag, 7 januari 2005, 23:15:


Ik deel dat principe helemaal..
Zo neem ik, tijdens een buitenrit, een aantal paarden vaak los mee.(Gekeken naar de combinatie natuurlijk wie er samen los kunnen.)
Het is zo mooi om te zien dat ze uit zichzelf volgen, maar wel nadat ze eerst een rondje zelf hebben gerend, de bosjes hebben verkend en bergje op/bergje af hebben gespeeld. Uit energie rennen ze vaak eerst heel hard voorbij, draaien dan weer om en rennen weer heel hard terug.
Ze blijven altijd in de buurt en niet omdat ik dat wil, maar omdat ze daar zelf voor kiezen.

Onze paarden zijn vrolijk, speels, avontuurlijk, onafhankelijk ( tot aan een zeker opzicht) wat zich vooral uit in oplettendheid, in balans, vol vertrouwen in zichzelf én in ons!

Karin schreef op zaterdag, 8 januari 2005, 21:08:


Nee, dat lijkt me ook niet zo'n geslaagd plan nee.
Gelukkig staan wij dicht bij een 'bos', waar maar vanuit 2 kanten in en uit te komen is en waar vrij weinig fout kan gaan.
Als ik alleen maar langs wegen kon rijden dan zou ik verhuizen!!

Maaike Remmerswaal schreef op zaterdag, 8 januari 2005, 20:26:


Stel je eens voor Maaike dat je die paarden die nu meerennen, zou berijden, en hun spirit en gedrag is bijna hetzelfde (... bijna ... omdat je paard nu niet onder lage takken door kan racen en jou op zijn rug wil houden in alle omstandigheden). Dat is wat "going with your horse" kan bereiken.

Nog eenmaal Karen Koomans (www.dogweb.nl) met haar ijslander Falki : ....
Gisteren deed hij wat ik genoemd heb de konijnensprong. Wat hij precies met
z'n voorbenen deed weet ik niet, maar achter huppelde hij als een konijntje,
met beide achterbenen tegelijk, voorwaartse sprongen. Ik krijg telkens de
slappe lach van Fálki's gedrag en loopjes, zalig vind ik het. Toen hij
gisteren de konijnensprong ging doen, zei ik toen ik was uitgelachen tegen
hem "Fálki, dat DOE je toch niet als paard?!" -- waarop hij prompt afremde,
stil ging staan om vervolgens achterom te kijken naar mij met een blik van
"Hoezo dát dan, het was toch GRAPPIG?!"

Gisteren zijn we samen op reeën-jacht gegaan, ook zoiets wat ik nooit gedaan
zou (kunnen) hebben met het type paarden dat ik gewend was te rijden. We
zagen een drietal reeën oversteken, en Fálki ging heel hard hinniken naar
ze. De reeën hinnikten natuurlijk niet terug ;-o, en verdwenen het bos in.
Fálki bleef maar kijken naar het punt waar ze het bos in waren gegaan, dus
dacht ik "waarom ook niet". Zo gaaf hoe Fálki mij dan lijkt te begrijpen, ik
geef hem gewoon "vrij" in de richting van dat bos en moedig hem aan "toe
maar jongen, ga maar kijken waar ze zijn." Uiteindelijk hebben we bijna een
uur door dat (kleine, aangeplante) bos getoerd, Fálki mocht zijn eigen weg
zoeken en we hebben de reeën nog zes of zeven keer gezien. Er zijn geen
paden in dat bos, want het is geplant voor de houtkap. Fálki is dan zoveel
slimmer dan ik; hij hoort en ruikt veel meer dan ik, en zoekt heel trefzeker
zijn weg tussen de bomen door iedere keer nadat de reeën er weer vandoor
gingen. Keer op keer wist hij ze weer te vinden; geweldig!

Vandaag vond ik het 1e geweldige wat er gebeurde toen ik wilde gaan rijden,
dat Falki zelf terwijl ik hem stond te borstelen vast zijn hoofstel van het
haakje afwipte. Het viel op de grond, en Fálki nam het bit in zijn mond
(verkeerd om, maar hee, da's maar een detail hè Vervolgens kijkt hij
naar mij, met het bit in zijn mond, 1 voorbeen vragend omhoog, met een
ondeugende blik en de vraag "GAAN we nou?!" Ik heb hem niet geleerd (niet
met de clicker of anderszins) dat het bit in zijn mond nemen belonend is. En
dan te bedenken dat ze hem op z'n vorige adres niet eens konden te pakken
kregen in de wei ...

Tenslotte het 2e geweldige van vandaag. Ik ging rijden samen met mijn
buurmeisje, zij reed op Baldur, de IJslander die ervoor heeft gezorgd dat ik
nu zelf een IJslander heb. Na een stuk gereden te heben kwamen we langs een
akker, waar enorme hoeveelheden zand (zwart zand, akkerbouwgrond) gestort
zijn. Het was nog niet geëgaliseerd, dus het was een heel grote akker met
daarop honderden hopen zand; heuvels varierend in hoogte van zo'n 30
centimeter tot wel 3 meter. Soms met vrij ruime tractorpaden ertussen, op
andere plekken hoge bergen zand naast elkaar, dus met alleen een kloof
ertussen.

Fálki en Baldur zagen dat en alsof het afgesproken werk was sloegen beide
heren ongevraagd rechtsaf, die akker op, om er vervolgens beide in een flink
tempo vandoor te gaan. Niet in een ongecontroleerd tempo er vandoor, maar ze
gingen beide vanuit stap aan een lange teugel, HUP rechtsaf die akker op en
daarna in drölt en galopölt over de zanbergen. Cindy (mijn buurmeisje) en ik
waren allebei verbaasd, maar we vonden het ook wel lachen. We hebben onze
beide heren (Fálki is 20, Baldur is 18; de meeste IJslander worden zo'n 32 -
38 jaar oud) helemaal vrij gelaten, en ik heb nog nooit van mijn leven 2
paarden zo fantastisch zien spelen! (en al helemaal nooit met allebei een
ruiter op hun rug).

Ze klommen heuvel op, heuvel af, en toen vanaf de ene hoge heuvel springen
naar de top van de volgende hoge heuvel ... Ze werden steeds doller en
vrolijker, gingen bovenop hogere heuvels met behulp van hun voorbenen
zandklodders naar beneden gooien, vervolgens zand/modder naar elkaar
spetteren, samen op de smalle top van een heuvel staan en dan elkaar duwen
om te kijken wie kon blijven staan en wie niet, en met stijf gestrekte
achterbenen (onder het lichaam) van heuvels af roetsjen....
Zo GEWELDIG! Zoiets als dit heb ik in m'n leven met paarden nog nooit
meegemaakt. Baldur en Fálki leken wel veulens in plaats van opa's, en ik -
ach ik voelde me 12 of zo ...

groeten van een heel gelukkige Karen!

Michiel schreef op vrijdag, 7 januari 2005, 23:15:


Ik ga tot zekere hoogte mee met mijn paard, zodra ik merk dat het iets wil (geven ze heel subtiel aan) probeer ik aan die wensen te voldoen. Mijn nieuwe jaarling was dit niet gewend en gaf het in het begin niet aan. Nu wel, maar hij blijft luisteren, net als de andere twee.
Ik heb hier eigenlijk alleen maar goede ervaringen mee.
Immers: de leider in een kudde geeft toch ook niet constant aan wat er moet gebeuren? Slechts als dit echt nodig is zal dat gebeuren. Zo ook bij ons. Al is het idee van "nodig"natuurlijk wel iets naar menselijke ideen verplaatst.