Karin schreef op zaterdag, 8 januari 2005, 21:08:


Nee, dat lijkt me ook niet zo'n geslaagd plan nee.
Gelukkig staan wij dicht bij een 'bos', waar maar vanuit 2 kanten in en uit te komen is en waar vrij weinig fout kan gaan.
Als ik alleen maar langs wegen kon rijden dan zou ik verhuizen!!

Maaike Remmerswaal schreef op zaterdag, 8 januari 2005, 20:26:


Stel je eens voor Maaike dat je die paarden die nu meerennen, zou berijden, en hun spirit en gedrag is bijna hetzelfde (... bijna ... omdat je paard nu niet onder lage takken door kan racen en jou op zijn rug wil houden in alle omstandigheden). Dat is wat "going with your horse" kan bereiken.

Nog eenmaal Karen Koomans (www.dogweb.nl) met haar ijslander Falki : ....
Gisteren deed hij wat ik genoemd heb de konijnensprong. Wat hij precies met
z'n voorbenen deed weet ik niet, maar achter huppelde hij als een konijntje,
met beide achterbenen tegelijk, voorwaartse sprongen. Ik krijg telkens de
slappe lach van Fálki's gedrag en loopjes, zalig vind ik het. Toen hij
gisteren de konijnensprong ging doen, zei ik toen ik was uitgelachen tegen
hem "Fálki, dat DOE je toch niet als paard?!" -- waarop hij prompt afremde,
stil ging staan om vervolgens achterom te kijken naar mij met een blik van
"Hoezo dát dan, het was toch GRAPPIG?!"

Gisteren zijn we samen op reeën-jacht gegaan, ook zoiets wat ik nooit gedaan
zou (kunnen) hebben met het type paarden dat ik gewend was te rijden. We
zagen een drietal reeën oversteken, en Fálki ging heel hard hinniken naar
ze. De reeën hinnikten natuurlijk niet terug ;-o, en verdwenen het bos in.
Fálki bleef maar kijken naar het punt waar ze het bos in waren gegaan, dus
dacht ik "waarom ook niet". Zo gaaf hoe Fálki mij dan lijkt te begrijpen, ik
geef hem gewoon "vrij" in de richting van dat bos en moedig hem aan "toe
maar jongen, ga maar kijken waar ze zijn." Uiteindelijk hebben we bijna een
uur door dat (kleine, aangeplante) bos getoerd, Fálki mocht zijn eigen weg
zoeken en we hebben de reeën nog zes of zeven keer gezien. Er zijn geen
paden in dat bos, want het is geplant voor de houtkap. Fálki is dan zoveel
slimmer dan ik; hij hoort en ruikt veel meer dan ik, en zoekt heel trefzeker
zijn weg tussen de bomen door iedere keer nadat de reeën er weer vandoor
gingen. Keer op keer wist hij ze weer te vinden; geweldig!

Vandaag vond ik het 1e geweldige wat er gebeurde toen ik wilde gaan rijden,
dat Falki zelf terwijl ik hem stond te borstelen vast zijn hoofstel van het
haakje afwipte. Het viel op de grond, en Fálki nam het bit in zijn mond
(verkeerd om, maar hee, da's maar een detail hè Vervolgens kijkt hij
naar mij, met het bit in zijn mond, 1 voorbeen vragend omhoog, met een
ondeugende blik en de vraag "GAAN we nou?!" Ik heb hem niet geleerd (niet
met de clicker of anderszins) dat het bit in zijn mond nemen belonend is. En
dan te bedenken dat ze hem op z'n vorige adres niet eens konden te pakken
kregen in de wei ...

Tenslotte het 2e geweldige van vandaag. Ik ging rijden samen met mijn
buurmeisje, zij reed op Baldur, de IJslander die ervoor heeft gezorgd dat ik
nu zelf een IJslander heb. Na een stuk gereden te heben kwamen we langs een
akker, waar enorme hoeveelheden zand (zwart zand, akkerbouwgrond) gestort
zijn. Het was nog niet geëgaliseerd, dus het was een heel grote akker met
daarop honderden hopen zand; heuvels varierend in hoogte van zo'n 30
centimeter tot wel 3 meter. Soms met vrij ruime tractorpaden ertussen, op
andere plekken hoge bergen zand naast elkaar, dus met alleen een kloof
ertussen.

Fálki en Baldur zagen dat en alsof het afgesproken werk was sloegen beide
heren ongevraagd rechtsaf, die akker op, om er vervolgens beide in een flink
tempo vandoor te gaan. Niet in een ongecontroleerd tempo er vandoor, maar ze
gingen beide vanuit stap aan een lange teugel, HUP rechtsaf die akker op en
daarna in drölt en galopölt over de zanbergen. Cindy (mijn buurmeisje) en ik
waren allebei verbaasd, maar we vonden het ook wel lachen. We hebben onze
beide heren (Fálki is 20, Baldur is 18; de meeste IJslander worden zo'n 32 -
38 jaar oud) helemaal vrij gelaten, en ik heb nog nooit van mijn leven 2
paarden zo fantastisch zien spelen! (en al helemaal nooit met allebei een
ruiter op hun rug).

Ze klommen heuvel op, heuvel af, en toen vanaf de ene hoge heuvel springen
naar de top van de volgende hoge heuvel ... Ze werden steeds doller en
vrolijker, gingen bovenop hogere heuvels met behulp van hun voorbenen
zandklodders naar beneden gooien, vervolgens zand/modder naar elkaar
spetteren, samen op de smalle top van een heuvel staan en dan elkaar duwen
om te kijken wie kon blijven staan en wie niet, en met stijf gestrekte
achterbenen (onder het lichaam) van heuvels af roetsjen....
Zo GEWELDIG! Zoiets als dit heb ik in m'n leven met paarden nog nooit
meegemaakt. Baldur en Fálki leken wel veulens in plaats van opa's, en ik -
ach ik voelde me 12 of zo ...

groeten van een heel gelukkige Karen!

Michiel schreef op vrijdag, 7 januari 2005, 23:15:


Ik ga tot zekere hoogte mee met mijn paard, zodra ik merk dat het iets wil (geven ze heel subtiel aan) probeer ik aan die wensen te voldoen. Mijn nieuwe jaarling was dit niet gewend en gaf het in het begin niet aan. Nu wel, maar hij blijft luisteren, net als de andere twee.
Ik heb hier eigenlijk alleen maar goede ervaringen mee.
Immers: de leider in een kudde geeft toch ook niet constant aan wat er moet gebeuren? Slechts als dit echt nodig is zal dat gebeuren. Zo ook bij ons. Al is het idee van "nodig"natuurlijk wel iets naar menselijke ideen verplaatst.