Michiel schreef op vrijdag, 7 januari 2005, 23:15:


Michiel, ik ben begonnen jouw verhalen op de BHA site te lezen en in me op te nemen. Je verhaal maakt indruk op me.

Gisteren waren wij bij Piet (van Shiny) met een paar mensen.
Inge was er ook en we hebben onderling uitgebreid van gedachten gewisseld en lang gesproken over onze methoden.

Om de woorden van Inge te gebruiken : "ik heb nu een geweldige jetlag".
(Inge en Piet : Bedankt hiervoor)
Er zullen ongetwijfeld veranderingen uit voortkomen. Ik denk dat jouw verhaal in het verlengde ligt hiervan!

Groet, Pien
....met het paard als spiegel....

Spirithorses schreef op zaterdag, 8 januari 2005, 0:01:


Pien haha, beterschap!! Als je daar toch bezig bent met lezen, nodig ik je graag uit de laatste 4 a 5 berichten in grondoefeningen te lezen. Het zal je jetlag niet verbeteren, maar ach je hebt hem toch al :)
Piet

Michiel schreef op vrijdag, 7 januari 2005, 23:15:


Ik deel dat principe helemaal..
Zo neem ik, tijdens een buitenrit, een aantal paarden vaak los mee.(Gekeken naar de combinatie natuurlijk wie er samen los kunnen.)
Het is zo mooi om te zien dat ze uit zichzelf volgen, maar wel nadat ze eerst een rondje zelf hebben gerend, de bosjes hebben verkend en bergje op/bergje af hebben gespeeld. Uit energie rennen ze vaak eerst heel hard voorbij, draaien dan weer om en rennen weer heel hard terug.
Ze blijven altijd in de buurt en niet omdat ik dat wil, maar omdat ze daar zelf voor kiezen.

Onze paarden zijn vrolijk, speels, avontuurlijk, onafhankelijk ( tot aan een zeker opzicht) wat zich vooral uit in oplettendheid, in balans, vol vertrouwen in zichzelf én in ons!

Hahaha En dan zeggen ze dat handpaardrijden gevaarlijk is

Zonder gekheid, dit klinkt allemaal hartstikke gaaf, maar ik zie mezelf nou niet direct met een paar paarden los mee de provinciale weg oversteken

Groetjes Karin (die wel ergens zou willen wonen waar het wel kan


love is a bird, she needs to fly

Karin schreef op zaterdag, 8 januari 2005, 21:08:


Nee, dat lijkt me ook niet zo'n geslaagd plan nee.
Gelukkig staan wij dicht bij een 'bos', waar maar vanuit 2 kanten in en uit te komen is en waar vrij weinig fout kan gaan.
Als ik alleen maar langs wegen kon rijden dan zou ik verhuizen!!

Maaike Remmerswaal schreef op zaterdag, 8 januari 2005, 20:26:


Stel je eens voor Maaike dat je die paarden die nu meerennen, zou berijden, en hun spirit en gedrag is bijna hetzelfde (... bijna ... omdat je paard nu niet onder lage takken door kan racen en jou op zijn rug wil houden in alle omstandigheden). Dat is wat "going with your horse" kan bereiken.

Nog eenmaal Karen Koomans (www.dogweb.nl) met haar ijslander Falki : ....
Gisteren deed hij wat ik genoemd heb de konijnensprong. Wat hij precies met
z'n voorbenen deed weet ik niet, maar achter huppelde hij als een konijntje,
met beide achterbenen tegelijk, voorwaartse sprongen. Ik krijg telkens de
slappe lach van Fálki's gedrag en loopjes, zalig vind ik het. Toen hij
gisteren de konijnensprong ging doen, zei ik toen ik was uitgelachen tegen
hem "Fálki, dat DOE je toch niet als paard?!" -- waarop hij prompt afremde,
stil ging staan om vervolgens achterom te kijken naar mij met een blik van
"Hoezo dát dan, het was toch GRAPPIG?!"

Gisteren zijn we samen op reeën-jacht gegaan, ook zoiets wat ik nooit gedaan
zou (kunnen) hebben met het type paarden dat ik gewend was te rijden. We
zagen een drietal reeën oversteken, en Fálki ging heel hard hinniken naar
ze. De reeën hinnikten natuurlijk niet terug ;-o, en verdwenen het bos in.
Fálki bleef maar kijken naar het punt waar ze het bos in waren gegaan, dus
dacht ik "waarom ook niet". Zo gaaf hoe Fálki mij dan lijkt te begrijpen, ik
geef hem gewoon "vrij" in de richting van dat bos en moedig hem aan "toe
maar jongen, ga maar kijken waar ze zijn." Uiteindelijk hebben we bijna een
uur door dat (kleine, aangeplante) bos getoerd, Fálki mocht zijn eigen weg
zoeken en we hebben de reeën nog zes of zeven keer gezien. Er zijn geen
paden in dat bos, want het is geplant voor de houtkap. Fálki is dan zoveel
slimmer dan ik; hij hoort en ruikt veel meer dan ik, en zoekt heel trefzeker
zijn weg tussen de bomen door iedere keer nadat de reeën er weer vandoor
gingen. Keer op keer wist hij ze weer te vinden; geweldig!

Vandaag vond ik het 1e geweldige wat er gebeurde toen ik wilde gaan rijden,
dat Falki zelf terwijl ik hem stond te borstelen vast zijn hoofstel van het
haakje afwipte. Het viel op de grond, en Fálki nam het bit in zijn mond
(verkeerd om, maar hee, da's maar een detail hè Vervolgens kijkt hij
naar mij, met het bit in zijn mond, 1 voorbeen vragend omhoog, met een
ondeugende blik en de vraag "GAAN we nou?!" Ik heb hem niet geleerd (niet
met de clicker of anderszins) dat het bit in zijn mond nemen belonend is. En
dan te bedenken dat ze hem op z'n vorige adres niet eens konden te pakken
kregen in de wei ...

Tenslotte het 2e geweldige van vandaag. Ik ging rijden samen met mijn
buurmeisje, zij reed op Baldur, de IJslander die ervoor heeft gezorgd dat ik
nu zelf een IJslander heb. Na een stuk gereden te heben kwamen we langs een
akker, waar enorme hoeveelheden zand (zwart zand, akkerbouwgrond) gestort
zijn. Het was nog niet geëgaliseerd, dus het was een heel grote akker met
daarop honderden hopen zand; heuvels varierend in hoogte van zo'n 30
centimeter tot wel 3 meter. Soms met vrij ruime tractorpaden ertussen, op
andere plekken hoge bergen zand naast elkaar, dus met alleen een kloof
ertussen.

Fálki en Baldur zagen dat en alsof het afgesproken werk was sloegen beide
heren ongevraagd rechtsaf, die akker op, om er vervolgens beide in een flink
tempo vandoor te gaan. Niet in een ongecontroleerd tempo er vandoor, maar ze
gingen beide vanuit stap aan een lange teugel, HUP rechtsaf die akker op en
daarna in drölt en galopölt over de zanbergen. Cindy (mijn buurmeisje) en ik
waren allebei verbaasd, maar we vonden het ook wel lachen. We hebben onze
beide heren (Fálki is 20, Baldur is 18; de meeste IJslander worden zo'n 32 -
38 jaar oud) helemaal vrij gelaten, en ik heb nog nooit van mijn leven 2
paarden zo fantastisch zien spelen! (en al helemaal nooit met allebei een
ruiter op hun rug).

Ze klommen heuvel op, heuvel af, en toen vanaf de ene hoge heuvel springen
naar de top van de volgende hoge heuvel ... Ze werden steeds doller en
vrolijker, gingen bovenop hogere heuvels met behulp van hun voorbenen
zandklodders naar beneden gooien, vervolgens zand/modder naar elkaar
spetteren, samen op de smalle top van een heuvel staan en dan elkaar duwen
om te kijken wie kon blijven staan en wie niet, en met stijf gestrekte
achterbenen (onder het lichaam) van heuvels af roetsjen....
Zo GEWELDIG! Zoiets als dit heb ik in m'n leven met paarden nog nooit
meegemaakt. Baldur en Fálki leken wel veulens in plaats van opa's, en ik -
ach ik voelde me 12 of zo ...

groeten van een heel gelukkige Karen!

Michiel schreef op vrijdag, 7 januari 2005, 23:15:


Ik ga tot zekere hoogte mee met mijn paard, zodra ik merk dat het iets wil (geven ze heel subtiel aan) probeer ik aan die wensen te voldoen. Mijn nieuwe jaarling was dit niet gewend en gaf het in het begin niet aan. Nu wel, maar hij blijft luisteren, net als de andere twee.
Ik heb hier eigenlijk alleen maar goede ervaringen mee.
Immers: de leider in een kudde geeft toch ook niet constant aan wat er moet gebeuren? Slechts als dit echt nodig is zal dat gebeuren. Zo ook bij ons. Al is het idee van "nodig"natuurlijk wel iets naar menselijke ideen verplaatst.

Michiel schreef op zaterdag, 8 januari 2005, 22:54:


Ik snap hem helemaal, dan is het feit dat ik op een paardje zit dat gezellig met de loslopende paarden stoeit, racet en speelt, meer wat je bedoelt.
Ik zie de charme en de gezelligheid er van in. Daarbij heb ik het gevoel dat het iets dieper gaat dan het paard laten doen wat hij/zij wil.

Kijk naar het voorbeeld van Karen, zij heeft waarschijnlijk die akker ook gezien en daar in haar hoofd ook haar fantasien op los gelaten.
Ik denk dus dat het het gemengde gevoel is van wat jij als ruiter wil en wat het paard wil. Jij wil ook die bergen beklimmen! Ik vraag me af of, wanneer jij er compleet geen interesse in hebt, het paard dat wel heeft.

Kun je me daar antwoord op geven?

Michiel schreef op vrijdag, 7 januari 2005, 23:15:


Michiel, even een vraag : Wat doe jij wanneer je paard vindt dat zij naar huis wil en jij niet, of wat wanneer jij toch echt 'draven' in je gedachten had maar zij niet.
Oké, ik realiseer mij dat dit voornamelijk van toepassing zal zijn op de "overgangsfase", maar toch ; het intrigeert mij enorm.
Waarschijnlijk ben je in een later stadium zo 'een' met je paard dat de twee zielen een gedachte zijn, maar in het begin komt het een beetje op me over als de anti-autoritaire opvoeding van de jaren '70. (Overigens niet verkeerd bedoeld, dat moge duidelijk zijn).

Ik voel ook de directe verbondenheid met mijn paard terwijl ik mij er tevens van bewust ben dat ik denk in termen van 'leiderschap', hoe subtiel dat gegeven inmiddels door de jaren heen dan ook geworden is.
Omdat ik het op het moment te druk heb om op mijn gemak alle - overigens prachtige- verhalen te lezen vraag ik je het maar even via dit forum.

Groet, Pien
....met het paard als spiegel....

Ik denk dat dit "principe" is "uitgevonden" voor mensen die er geen idee van hebben dat het paard ook wel eens een keertje zin zou kunnen hebben eventueel en zo om zelf iets te ondernemen.

Kon dat mooi merken bij de NH show op het paardengebeuren in Nieuwegein; sommige mensen in het publiek hoorde je zeggen; oh maar dat kan ik ook met mijn paard, maar er waren er ook velen bij die met stomme verbazing stonden te kijken wat die meiden met hun paardjes deden; nee dat zouden zij nooit kunnen met hun eigen paard. Voor dit soort mensen is dus (denk ik) dat "going with your horse" "uitgevonden".

Wij hier allemaal op dit forum weten wel dat je paard zelf ook dingen aan kan geven, we luisteren er allemaal naar, de een wat meer dan de ander misschien, maar we weten het en houden er rekening mee.

Ik geef (zoals velen weten) mijn pony ook af en toe te veel vrijheid hoor; soms mag ze zelf haar route bepalen als we gaan wandelen en mag ze draven als ze wil en zo, maar eten wanneer ze wil mag ze dus weer niet (probeert ze wel hoor je kunt niet weten), want dan gaan we van struik naar struik.
En parelli-ers kennen ook de passenger-game en daarmee laten ze zich ook "verplaatsen" daarheen waar het paard wil.

Groeten,
Ingrid

Hoi leuk te horen hoe jullie de zelfde thema's herkennen :)


Het ligt eraan hoe zwaar het weegt voor me, ik ga naar huis en blijf in stap of galop, als mijn paard dat aangeeft, dit bij voorkeur. Is het toch wel belangrijk voor me, dan gaat het paard met mij mee. Dan wordt ik na de lichtste verzoeken erg autoritair als dan moet. :)


Waar die aa-opvoeding in de fout ging, was het omgaan met je kinderen vanuit vaste principes van vrijheid. Dogmatiek dus. In plaats van omgaan met je kinderen vanuit je eigen steeds wisselende gevoel voor vrijheid en grenzen. Heel belangrijk dus, nu ook met je paard, dat je, je eigen gevoel voor vrijheid en grenzen kunt naleven en opeisen. Daarom ziet "going with your horse" er ook telkens anders uit, elke dag is anders, elke ruiter doet het anders en met elk paard is het weer anders. Gelukkig heb ik een sterk besef voor mijn eigen grenzen, wat ook heel ruim is. Iemand die vaak over zijn eigen grens heen gaat (bij zijn kinderen bv) die zal dat misschien ook bij zijn paard zo doen, of juist niet en het paard in alles willen controleren. Ik weet wel, dat ook al probeer ik zo veel als mogelijk is met mijn paard mee te gaan, er zoveel grenzen opduiken dat ik nog niet eens tot 50/50 wisselend leiderschap kom. Mijn paard zal nog altijd meer mij moeten volgen dan andersom, ook al kan ik rijden op de Veluwe.


Ja we leven in een paarden cultuur die maar denkt aan 1 ding: "hoe kan het paard doen wat ik wil". En op zijn best gebruiken we daarvoor zachtheid en gevoel. Het is mijn ervaring dat paarden dit storend vinden en ze kunnen niet anders dan voldoen aan de wensen van de ruiter, het is immers hun aard om mee te gaan met de anderen in de wei of met de ruiter. In de wei is er echter wisselend meegaan met. En sinds ik zo met mijn paard en hond omga, gaan ze veel vloeiender met mij mee. Het wandelen (rijden doen we nog amper met onze jonge paarden) is voor mij veel leuker geworden er is veel meer gesprek tussen ons. Logisch ... de monoloog is dialoog geworden, sinds ik hun keuzes respecteer en waarin ze ook nee mogen zeggen.


Dat denk ik ook, dat wordt uitgewisseld, en je paard onthoud het ook nog eens, de volgende keer verwacht het dat je dezelfde dingen nog steeds leuk vind. In de dialoog wordt het dan wel duidelijk dat dit soort dingen telkens anders is. "Going with your horse" is geen dogmatiek, waarbij elke keer de zelfde reactie verwacht wordt op hetzelfde verzoek. Verzoeken zijn echt vrij van 2 kanten, het is een gesprek, van wat zullen we doen, ik wil dit en ga je daar in mee?

Michiel

Maaike Remmerswaal schreef op zaterdag, 8 januari 2005, 23:09:


Ik ben niet Michiel, maar wil toch graag antwoord geven.....
Nee, ik denk niet dat je weer moet denken richting het 'superieure' brein van de 2 bener (sorry dat ik het zo negatief op typ). Dat is het hem nu juist....het paard zelf laten nadenken en initiatief laten nemen. Wat niet wegneemt dat als je samen helemaal de 'klik' hebt je dan waarschijnlijk ook veel de zelfde dingen leuk vind.....

Saskia

Ingrid den Ouden schreef op zondag, 9 januari 2005, 10:22:


Hoi Ingrid

Ja in dat eten geef ik ze ook geen vrijheid, ze mogen alleen grazen met mijn toestemming. En die geef ik soms als beloning, soms om kalmte te bevorderen. Ik probeer zoveel als mogelijk is drammerigheid te voorkomen. Wel heb ik gemerkt dat, bij het meegaan met mijn paard, dit voor hen zo natuurlijk aanvoelt, dat de graasreflex ook sterker aanwezig is. Ik doe mijn best hierin en met Ulla is het nog steeds lastig soms.

Meegaan met de keuzes van je paard is meer geschikt voor buitenritten en minder geschikt voor in de bak rijden. Anky van Grunsven wandelt elke dag met haar paard en laat het daarbij ook grazen. Ook als ze ergens op locatie is voor een wedstrijd. Ze zegt dit nodig te hebben voor de band met haar paard. Als een paard een taak krijgt waarbij de ruiter alles moet bepalen om die taak goed te kunnen volbrengen, dan is die afwisseling met buitenritten waarbij het paard meer vrijheid heeft zijn eigen pad te bepalen, erg belangrijk om tot de hoogste prestaties te komen. Ik heb gemerkt dat echt gewillig en vloeiend samen bewegen flink aan kwaliteit toeneemt daardoor. De kwaliteit van gehoorzaam reageren neemt toe, ook als er momenten zijn waarop de rijder 100 % wil leiden. En veel paarden worden verondersteld dit altijd te doen. Russ Burns die al meer dan drie jaren ook heel ver gaat in het mee gaan met zijn paard, schrijft in de yahoo egroup, horsemaninside. Wie een samenvatting van zijn brieven wil hebben, op het punt van "going with your horse" mag me mailen dan stuur ik het op. michielslegten@home.nl

Ik weet niet hoe de passenger game gaat, het zal raakvlakken hebben.

Michiel

Anky van

Ja, Anky zegt ook dat ze niet buitenrijd omdat elke boom hetzelfde is
Beetje vreemde opmerking als je altijd in een bak rijdt haha.

Sorry voor deze nietstoevoegende post

Groetjes Karin