Monique Meijer schreef op dinsdag 20 december 2005, 11:02:


Rustig nou maar. Het was een b.w.v.s.(bij wijze van spreken) Om aan te geven dat het werkelijk een situatie is die te gek is voor woorden. Die tot wanhoopsdaden lijdt. Waar halen ze het idee vandaan. En dat de huizeprijzen daar lager zijn weet ik. Wij hebben ook wel eens overwogen om naar Duitsland te verkassen. Nu wacht ik toch nog maar even. Ook ik bekap mijn paard zelf.
Tuurlijk blijf je daar zitten. Ik leef heel erg met je mee en hoop niet dat ze hier nooit zulke idiote dingen gaan doen.
Ben je nu nu niet meer boos?

Groetjes, Sandra

Monique Meijer schreef op dinsdag 20 december 2005, 13:40:


Even zonder dollen. Duitsland is hier maar een paar stappen vandaan. Straks krijgen de hoefsmeden het hier ook in hun bol om zoiets bij de Haagse politici erdoor te drukken. En die zijn niet al te slim. (politici bedoel ik)
Zeg niet dat het niet gebeurt. Zeiden ze van de APK ook. En het gebeurt nu in Duitsland ook. Kunnen we er nu niet aan gaan werken om Natuurlijk bekapper tot een officieel erkend beroep te maken en de opleiding Natuurlijk bekappen een officieel erkende opleiding. Wie weet hoe we zoiets moeten aanpakken?
Is toch wel belangrijk lijkt mij. Anders moet ik straks verhuizen.

Groetjes, Sandra

Monique Meijer schreef op dinsdag 20 december 2005, 15:19:


Wat ben ik blij dat we helemaal buiten wonen. Ik mopper wel eens op dat de dichtsbijzijnde stad 15 km verderop ligt maar ik merk nu maar weer hoe gelukkig wij zijn. Vuurwerk? Wat is dat?

Je kan ook zeggen "Als een paard werkelijk last heeft van hoefijzers laat hij ze er niet onderslaan." Toch staan de meeste paarden heel geduldig met hun been omhoog te wachten totdat de hoefsmid met zijn werk klaar is. En we zijn het er hier allemaal wel over eens dat hoefijzers niet goed zijn voor paarden. Paarden pikken heel veel van mensen, ook als ze iets niet prettig vinden.

Groetjes, Sandra

Evy14 schreef op woensdag 21 december 2005, 15:41:


Daar zit ook weer wat in. Als wij allemaal goed met onze paarden om blijven gaan zijn dat alvast een heleboel gelukkige beestjes. toch?

Groetjes, Sandra

Vooruit dan maar. Of mijn verhaal zo leuk is als dat van Piet en Esther weet ik niet maar ik doe een poging.

Hondenjacht.
Ik woon in het Zuid-Oosten van Friesland, buiten tussen de boerderijen. Hier lopen heel veel erfhonden rond om het erf te bewaken. Meestal blijven ze braaf op hun eigen erf maar soms wagen ze zich ook op de weg om nietsvermoedende mensen de stuipen op het lijf te jagen.
Aan het eind van de weg waar ik woon loopt een Friese Stabij. Normaal houden ze hem op het erf met een een laaggespannen schrikdraad maar eergisteren was het weg. En op deze dag was ik nu net een rondje met Bright gaan rijden.
Het mormel vloog gelijk luid blaffend op ons af. Gelukkig is Bright totaal niet bang van honden dus ze trok zich er niets van aan. We reden dan ook rustig voorbij. De keffer vloog van het erf af achter ons aan. Bright is stoer en gaf geen krimp. De hond kreeg steeds meer lef en bleef ons maar achtervolgen. Hij kwam ook steeds dichterbij. Op een gegeven moment begon hij achter in de benen van Bright te bijten. Dat ergerde haar wel. Ze trok met haar benen en schudde ongeduldig met haar hoofd om het rotbeest kwijt te raken. Ik ben nog een klein stukje doorgereden omdat ik hoopte dat het beest wel terug zou gaan als we te ver van zijn huis af kwamen. Maar niets ervan. Bright werd steeds ongeduriger van het gehap naar haar benen.
Op een gegeven moment was ik het zat. Ik heb Bright omgekeerd en zo stonden we oog in oog met de hond. Je zag het beest denken "Dit klopt toch niet. Ik ben het roofdier." Ik zette Bright aan in stap onderwijl roepend. "Ophoepelen rotbeest, nu laat je ons met rust."
Zonder dat ik verder maar ook iets deed sprong Bright in draf en ging zo hard als ze kon op die hond af. Je zag de verbazing in zijn hondenogen.
Met de staart tussen zijn poten ging hij ervandoor terwijl Bright luid briesend achter hem aan stoof. Zo heeft ze hem teruggejaagd tot hij nog steeds met de staart tussen zijn benen zijn erf opvloog.
Ik vond het welletjes en wilde Bright weer keren om onze weg te vervolgen. Maar dat wilde ze niet! Ze wilde verder achter die hond aan, het erf op, helemaal over het land als het moest.
Met veel moeite heb ik haar weer terug op de route gekregen. Pas toen we een heel eind verder waren durfde de hond weer een heel voorzichtig blafje te geven. vanaf zijn veilige erf natuurlijk. Die komt nooit meer achter ons aan. Nu moet ik Bright nog leren dat niet iedere keer honden gaat lopen opjagen als we aan het rijden zijn.

Waar gebeurd, was getekend,

Sandra