> Om de vrolijke noot van de kerstgedachte hoog te houden , zijn
> er nog meer mensen met leuke verhaaltjes??
> Laat maar horen!!!!!!!!!!
>
> Groetjes Esther
Vooruit dan maar. Of mijn verhaal zo leuk is als dat van Piet en Esther weet ik niet maar ik doe een poging.
Hondenjacht.
Ik woon in het Zuid-Oosten van Friesland, buiten tussen de boerderijen. Hier lopen heel veel erfhonden rond om het erf te bewaken. Meestal blijven ze braaf op hun eigen erf maar soms wagen ze zich ook op de weg om nietsvermoedende mensen de stuipen op het lijf te jagen.
Aan het eind van de weg waar ik woon loopt een Friese Stabij. Normaal houden ze hem op het erf met een een laaggespannen schrikdraad maar eergisteren was het weg. En op deze dag was ik nu net een rondje met Bright gaan rijden.
Het mormel vloog gelijk luid blaffend op ons af. Gelukkig is Bright totaal niet bang van honden dus ze trok zich er niets van aan. We reden dan ook rustig voorbij. De keffer vloog van het erf af achter ons aan. Bright is stoer en gaf geen krimp. De hond kreeg steeds meer lef en bleef ons maar achtervolgen. Hij kwam ook steeds dichterbij. Op een gegeven moment begon hij achter in de benen van Bright te bijten. Dat ergerde haar wel. Ze trok met haar benen en schudde ongeduldig met haar hoofd om het rotbeest kwijt te raken. Ik ben nog een klein stukje doorgereden omdat ik hoopte dat het beest wel terug zou gaan als we te ver van zijn huis af kwamen. Maar niets ervan. Bright werd steeds ongeduriger van het gehap naar haar benen.
Op een gegeven moment was ik het zat. Ik heb Bright omgekeerd en zo stonden we oog in oog met de hond. Je zag het beest denken "Dit klopt toch niet. Ik ben het roofdier." Ik zette Bright aan in stap onderwijl roepend. "Ophoepelen rotbeest, nu laat je ons met rust."
Zonder dat ik verder maar ook iets deed sprong Bright in draf en ging zo hard als ze kon op die hond af. Je zag de verbazing in zijn hondenogen.
Met de staart tussen zijn poten ging hij ervandoor terwijl Bright luid briesend achter hem aan stoof. Zo heeft ze hem teruggejaagd tot hij nog steeds met de staart tussen zijn benen zijn erf opvloog.
Ik vond het welletjes en wilde Bright weer keren om onze weg te vervolgen. Maar dat wilde ze niet! Ze wilde verder achter die hond aan, het erf op, helemaal over het land als het moest.
Met veel moeite heb ik haar weer terug op de route gekregen. Pas toen we een heel eind verder waren durfde de hond weer een heel voorzichtig blafje te geven. vanaf zijn veilige erf natuurlijk. Die komt nooit meer achter ons aan. Nu moet ik Bright nog leren dat niet iedere keer honden gaat lopen opjagen als we aan het rijden zijn.
Waar gebeurd, was getekend,
Sandra
Warboel
