Vooruit dan maar. Of mijn verhaal zo leuk is als dat van Piet en Esther weet ik niet maar ik doe een poging.

Hondenjacht.
Ik woon in het Zuid-Oosten van Friesland, buiten tussen de boerderijen. Hier lopen heel veel erfhonden rond om het erf te bewaken. Meestal blijven ze braaf op hun eigen erf maar soms wagen ze zich ook op de weg om nietsvermoedende mensen de stuipen op het lijf te jagen.
Aan het eind van de weg waar ik woon loopt een Friese Stabij. Normaal houden ze hem op het erf met een een laaggespannen schrikdraad maar eergisteren was het weg. En op deze dag was ik nu net een rondje met Bright gaan rijden.
Het mormel vloog gelijk luid blaffend op ons af. Gelukkig is Bright totaal niet bang van honden dus ze trok zich er niets van aan. We reden dan ook rustig voorbij. De keffer vloog van het erf af achter ons aan. Bright is stoer en gaf geen krimp. De hond kreeg steeds meer lef en bleef ons maar achtervolgen. Hij kwam ook steeds dichterbij. Op een gegeven moment begon hij achter in de benen van Bright te bijten. Dat ergerde haar wel. Ze trok met haar benen en schudde ongeduldig met haar hoofd om het rotbeest kwijt te raken. Ik ben nog een klein stukje doorgereden omdat ik hoopte dat het beest wel terug zou gaan als we te ver van zijn huis af kwamen. Maar niets ervan. Bright werd steeds ongeduriger van het gehap naar haar benen.
Op een gegeven moment was ik het zat. Ik heb Bright omgekeerd en zo stonden we oog in oog met de hond. Je zag het beest denken "Dit klopt toch niet. Ik ben het roofdier." Ik zette Bright aan in stap onderwijl roepend. "Ophoepelen rotbeest, nu laat je ons met rust."
Zonder dat ik verder maar ook iets deed sprong Bright in draf en ging zo hard als ze kon op die hond af. Je zag de verbazing in zijn hondenogen.
Met de staart tussen zijn poten ging hij ervandoor terwijl Bright luid briesend achter hem aan stoof. Zo heeft ze hem teruggejaagd tot hij nog steeds met de staart tussen zijn benen zijn erf opvloog.
Ik vond het welletjes en wilde Bright weer keren om onze weg te vervolgen. Maar dat wilde ze niet! Ze wilde verder achter die hond aan, het erf op, helemaal over het land als het moest.
Met veel moeite heb ik haar weer terug op de route gekregen. Pas toen we een heel eind verder waren durfde de hond weer een heel voorzichtig blafje te geven. vanaf zijn veilige erf natuurlijk. Die komt nooit meer achter ons aan. Nu moet ik Bright nog leren dat niet iedere keer honden gaat lopen opjagen als we aan het rijden zijn.

Waar gebeurd, was getekend,

Sandra

Sandra Boshuizen schreef op woensdag 21 december 2005, 16:20:


Leuk om te lezen!!
Heb nog wel eens last van jagers met honden in mijn weiland , mag ik jou paard ff lenen om die honden ff de stuipen op het lijf te jagen??

Groetjes Esther

van lennep schreef op woensdag 21 december 2005, 22:50:


gewoon met je eigen paard doen, vinden volgens mij alle paarden een leuk spelletje.

Isabel

Sandra Boshuizen schreef op woensdag 21 december 2005, 16:20:


Ik herken het, integenstelling tot jou Bright was mijn allereerste eigen paard als de dood voor honden, dit nadat ze ooit door een loslopende hond door het prikkeldraad was gejaagd (i know i know). Het werkte voor haar erg bevrijdend dat ze ook eens achter haar 'belagers' aan mocht, daarna was ze nog wel gespannen maar niet meer zo panisch als we een hond tegenkwamen. hihihi we gingen door alle bosjes heen in de achtervolging, ik heb nog nooit een hond zo beteuterd zien kijken.
Ina

Sandra schreef :



Ja, leuk. Wij hebben pas een Canadese herder, Cayuga.
Beest was niks gewend en al zeker geen paarden.
Zoiets moet je natuurlijk toch even uitproberen, en dan maar te hopen dat het goed gaat en ze geen verkeerde trap krijgt.
Ik kan wel steeds néé, roepen, maar ze kan het beter zelf van de paarden leren als ze te opdringerig is, en dat wás ze....

Op één van de eerste dagen dat ze los op het land liep was ik Winner aan het rijden en Cayuga , enthousiast als ze is, had bedacht dat ze wel even met Winner wou spelen (hoezo niks bang?), dus ze kwam blij en kwispelend tegen hem opspringen.

Maar terwijl ik op Winner zat draaide hij zich vliegensvlug om en viel hij behoorlijk uit naar haar, oren plat en proberen te bijten, hij maakte daarbij een grote sprong richting de hond.
Ik wist niet wat ik meemaakte, die goeiige Winner....díé was fel....
Cayuga echter leek hierin nog meer uitnodiging tot spelen te zien want ze sprong weer tegen zijn benen op en ging heel speels uitdagend staan blaffen. Dat maakte hem natuurlijk nóg kwader.
Uiteindelijk geeft Jack Cayuga aan de lijn moeten nemen.

Nog steeds lijkt ze niet erg te snappen dat paarden een andere taal spreken. Dat komt ook doordat Spirit wél echt met haar speelt....
Die stofzuigt met zijn hoofd omlaag de hele wei door, achter haar aan, en je ziet dat ze de grootste lol hebben samen.
Nu denkt ze dat die groten dat ook doen, maar die moeten niks van haar hebben. Het zal nog even duren voordat we haar met de buitenritten mee kunnen nemen.

Offeh, die keer dat BD en Cherokee 2 jonge geitjes van de buurman te pakken hadden, in een hoek gedreven en letterlijk op hen gaan staan stampen. Buurman kon op het nippertje zijn geitjes onder de hoeven vandaan trekken.

Holly háát onze haan Fred, waarom weten wij ook niet, maar Fred is ook niet stom en komt steeds bij Holly als ze te eten krijgt. Dan valt ze naar hem uit en daarbij verliest ze altijd wel een hap granen en daar is het hem nou precies om te doen....

Hihi, groet, Pien
www.spirithorses.be
Western Natural Horsemanship -
Natuurlijk Bekappen

van lennep schreef op woensdag 21 december 2005, 22:50:


Is goed. Kan haar wel gaan verhuren als hondenopjaagster!

Spirithorses schreef op donderdag 22 december 2005, 0:03:


Ik vind dat grappig. Paarden die allerlei relaties aangaan met andere dieren. Dat gebeurt in het wilde volgens mij niet.

Groetjes, Sandra

epona schreef op woensdag 21 december 2005, 23:40:


Ik zie het nog gebeuren dat we straks met moeite onze paarden tegen kunen houden terwijl ze op hondenjacht willen!
Groetjes, Sandra

Hoi allemaal,

Mooi hondenverhaal, bij ons in het amsterdamse bos lopen altijd van die hondenuitlaatservices, soms (eigenlijk vaak) hebben ze die honden niet goed onder controle, ik was niet op het idee gekomen om mijn paard om te draaien naar de hond toe! De meeste paardenmensen verstijven als ze honden zien, want als hun paard maar niet schrikt...

groetjes Clarissa

Sandra Boshuizen schreef op woensdag 21 december 2005, 16:20:


Toen ik mijn paard kocht was onze hond al 2 jaar en niet echt gewend aan paarden, maar absoluut niet bang of voorzichtig. Op een gegeven moment liet ik mijn paard aan de hand grazen en de hond liep los om zijn hoofd heen een beetje te scharrelen in het gras.Op een gegeven moment was hij het waarschijnlijk zat dat dat rare harige mormel om hem heen liep, maar kennelijk vond hij het te ver gaan om hem te bijten, want opeens schoot er een voorbeen (!) opzij, net hard hard genoeg om de hond te raken en hem te laten schrikken, maar niet zo hard dat het hem echt pijn deedt! Ik heb er toen erg om moeten lachen, zo subtiel, maar uiterst effectief!