Michiel schreef op zaterdag 3 december 2005, 19:19:


Dat is er zeker, maar dat heeft zijn beperkingen. Er is een limiet aan de hoeveelheid insuline die kan worden aangemaakt, kom je boven die limiet dan loopt het suikergehalte in het bloed fors op, met alle gevolgen van dien.


Niet persé gras. En ons gekweekte gras is speciaal geselecteerd om in ons koude voorjaar al heel snel geoogst te kunnen worden, en moest daarom bij lage temperaturen al goed kunnen groeien en nachtvorstbestendig zijn. De keerzijde is dat dit gras onnatuurlijk hoge hoeveelheden fructaan produceert...

Groeten,
Frans

van lennep schreef op zondag 4 december 2005, 13:13:


Theoretisch gezien zou je dat kunnen bepalen door het insulineniveau te meten, liefst in meerdere sessies omdat het sterk wisselt.
Volgens onze dierenarts wordt het niet standaard gedaan, en ook niet ieder laboratorium kan het bepalen. Hoe je het precies moet meten daar wachten we nog over op antwoord.

Ik zelf denk dat je beter kan kijken naar de symptomen, en kan uitproberen of extra magnesium (eigenlijk het enige middel dat hierop enig effect lijkt te hebben) vermindering van de symptomen geeft.


Er zijn wat dit betreft enige problemen: Bij mensen wordt hiervoor capillair bloed gewonnen, uit de vingertoppen. Bij paarden gaat het op die manier niet lukken. Wellicht dat je bij de staart aan capillair bloed kan komen (kan ietwat "tricky" zijn) en wat de omrekeningsfactoren zijn voor veneus bloed weet ik niet. Een paard met insulineresistentie hoeft bovendien geen verhoogde glucosewaarde te hebben zolang de verhoogde hoeveelheid insuline nog effectief genoeg werkt.


Ook dat is lastig. Het betrouwbaarste gaat dit via een spierbioptie.


Glucose loopt pas op wanneer de insuline, ondanks de verhoogde hoeveelheid, niet genoeg effect meer heeft.
Ik denk dat er niet voor niets een verband is gevonden tussen insulineniveau en hoefbevangenheid, in plaats van tussen glucosewaarde en hoefbevangenheid...

Het grote probleem is natuurlijk dat dit onderzoek nog maar vrij jong is, en dat gewoon nog niet alle vragen beantwoord zijn. Het enige dat we nu kunnen zeggen is:

1) Er is een onbetwistbaar verband gevonden tussen hoefbevangenheid en insulineresistentie.

2) Er is een onbetwistbaar verband gevonden tussen insulineresistentie en magnesium.

3) Er zijn (vooralsnog niet wetenschappelijk bewezen) gunstige effecten waargenomen bij het behandelen van hoefbevangen paarden met magnesium.

Groeten,
Frans

Huertecilla schreef op zondag 4 december 2005, 14:27:


Dat is niet alleen onze interpretatie maar tevens een logisch gevolg van het feit dat je trekt aan iets dan vast zit achter de oren. Het is eenvoudig te zien dat de teugel doorloopt tot achter de oren. Iedere testopstelling zal dit feit aan het licht brengen.
We hebben geprobeerd of we de testopstelling zodanig konden wijzigen zonder dit "neveneffect" te veroorzaken, maar dat is ons niet gelukt.

Overigens zegt Cook eveneens op zijn site dat de kracht daar terecht komt, maar beschouwt het daar als een voordeel. Of hij nou van een flaw een feature heeft gemaakt weet ik niet, maar daar ging deze discussie niet over. De discussie gaat erover dat jij beweert dat dit effect van de BB alleen maar onze interpretatie van onze testopstelling is, en dat lijkt me niet terecht. Kennelijk is het ook de interpretatie van Cook zelf.


Als je de teugels niet gebruikt heb je dit effect inderdaad niet.


Het gaat erom in welke verhouding de krachten ergens terecht komen. Kwantificeren mag je zelf doen: trek twee keer zo hard aan de teugels en je krijgt twee keer zoveel druk achter de oren. Vul zelf je trekkracht maar in.

Groeten,
Frans

epona schreef op zondag 4 december 2005, 14:51:


Ben ik zelf ook helemaal mee eens; ik zal daar binnenkort even naar kijken.

Groeten,
Frans

Nick Altena schreef op zaterdag 3 december 2005, 23:28:


De fructaan-index werkt wat ingewikkelder dan op de pagina is uitgelegd. Zoals het daar staat zou het inderdaad tot gevolg hebben dat de index een voorkeur heeft voor extreme waarden. Ik heb daarom ook een lichte voorkeur ingebouwd voor gemiddelde waarden, en bovendien de grenzen minder "hard" gemaakt. Anders zou er een enorm verschil ontstaan tussen een plaats waar het 4 graden is en een plaats waar het 5 graden is, en dat kan in de praktijk natuurlijk nooit kloppen.

De uiteindelijke berekening is niet wetenschappelijk, dat geef ik grif toe. Daarvoor ontbreken nou eenmaal de exacte gegevens. De bedoeling van de index is om een hulpmiddel te zijn, geen exact meetinstrument.

De waarden zijn nu weer gedaald tot een acceptabel niveau, precies als wat je zou verwachten met de huidige weersomstandigheden (hogere temperaturen en bewolking). Het is ongetwijfeld een beter idee om je paard NU buiten te zetten in plaats van vorige week, met nachtvorst en veel zonneschijn. En dat is het doel van de index, om dat aan te geven.

Groeten,
Frans

Sandra Boshuizen schreef op maandag 5 december 2005, 11:13:


1) Ook in het wild komt hoefbevangenheid voor.
2) Paarden in het wild eten ander voedsel dan "onze" paarden. Ons gras is speciaal gekweekt om in ons koude klimaat al snel geoogst te kunnen worden, en is dus expres vorstbestendig gemaakt. Keerzijde is dat dit gras, om goed tegen nachtvorst te kunnen, hogere hoeveelheden fructaan aanmaakt.

Wat de invloed is van fructaan mag je zelf beoordelen. Feit is dat de hoefbevangenheid die in het voorjaar zo veel voorkomt niets met eiwit heeft te maken maar met het hogere fructaangehalte van het gras. Het ene paard kan daar beter tegen dan het andere.
Verder worden paarden vaak onnatuurlijke hoeveelheden snel verteerbare koolhydraten gevoerd, zoals melasse, geplette of ge-extrudeerde brokjes. Dit werkt het ontstaan van insulineresistentie in de hand, wat in een later stadium tot hoefbevangenheid kan leiden bij veel lagere fructaanwaarden dan je zou verwachten.

Groeten,
Frans

Sandra Boshuizen schreef op maandag 5 december 2005, 13:49:


Het idee is aardig maar hét grote verschil met de natuur is de oppervlakte. Ook in de natuur is er niet veel variatie op een paar vierkante meter. Altijd geldt dat er een paar planten zijn die op díe specifieke grond, met dát klimaat, het beste gedijen. Wil je variatie dan zul je dus grote afstanden moeten afleggen, zodat of de grondsoort of het (micro)-klimaat verandert.

Als je in je eigen wei gewoon de natuur zijn gang laat gaan dan zul je zien dat één of twee planten uiteindelijk de strijd winnen. Je krijgt dan bijvoorbeeld een wei vol zuring, of Jacobskruiskruid, brandnetels, of wat er bij jou toevallig het beste groeit. Wil je variatie dan ontkom je er niet aan om voortdurend regulerend te moeten optreden.

Daarnaast geldt dat onze grassoorten natuurlijk niet voor niets zijn gekweekt. De meer natuurlijke grassoorten doen het vooral goed in... de natuur. Op een paardenwei, waar ze voortdurend worden belopen, in ons klimaat, waar veel nachtvorst voorkomt en de groeiomstandigheden pas in de korte zomer optimaal worden, op onze ondergrond die vaak te droog, of juist te nat is, doen ze het opmerkelijk minder goed. Het is misschien gezonder dan Engels raaigras maar als het niet wil groeien of niet bestand is tegen de barre omstandigheden in de Nederlandse paardenweide dan heb je daar ook niet zo veel aan.

Groeten,
Frans

Sandra Boshuizen schreef op woensdag 7 december 2005, 9:48:


Waarom test je niet eerst of je paard wel van die wormen heeft? Of neem je ook dagelijks een pilletje tegen hoofdpijn in, gewoon "voor het geval dat"?

Groeten,
Frans

Isabel van der Made schreef op donderdag 8 december 2005, 13:57:


Nee, maar het is wel te vinden, alleen moet je er meer moeite voor doen.
Het is overigens volkomen logisch dat alle wormen in de mest zijn terug te vinden. Die beestjes moeten zich ook voortplanten, en de enige manier om de eitjes naar buiten te krijgen is...

Groeten,
Frans

Piet schreef op donderdag 8 december 2005, 11:59:


Geen idee wat je bedoelt, ik heb even onder jouw naam ingelogd en een foto toegevoed en dat werkte. Wat gaat er volgens jou dan verkeerd?

Groeten,
Frans