Karin Haneveer schreef op vrijdag 2 december 2005, 15:44:


Euh... dan heb ik: 'ja maar,....knip.... daar worden mijn benen niet langer van' verkeerd begrepen.

Voor wie tegen een fikse schok op de prijslijst kan:
http://www.american-saddles.de/index.html

De uitleg onder 'wissen' geeft veel info. Uiteraard in het licht van 'de verkoper spreekt tot u' maat toch ook beslist informatief.

Piet schreef op vrijdag 2 december 2005, 16:10:

De mijne is al láng gemaakt Piet en bewijst zich dagelijks onder omstandigheden waarvan voor de zadels van BobMarshall op de homepage een 'extreme' foto als voorbeeld staat.

Specifiek gebruik of ene specifiek paard vraagt ne om specifieke aanpassingen waarin een confectiezadel niet blijkt te kunnen voorzien. Tja, en als je dan toch maatwerk met de hand, laat, maken.... maak het dan gelijk goed

¡gefeliciteerd!

..net één van de redenen waarom wij de twee van ons verkocht hebben.

Dát is een punt wat bij ons vollédige veranderd is. Drie jaar geleden was dat voor ons ook nog een MUST, ondanks de vraagtekens die ik er op basis van mijn eerste testen voor het páárd bij moest zetten.
Heb daar met verschillende mensen over gediscussieerd; ík kon me hier het loslaten niet voorstellen, zíj zich het terrein hier niet.
Als laaglanders was het terrein hier haast angstwekkend, in ieder geval vér buiten ons referentiekader. Steun van het zadel was daarom een eerste vereiste aan ónze kant van de eisen aan het zadel. Over die van het paard waren we er al ruimschoots uit; da's simpele mechanica.

Het 'loslaten' van steun door het zadel naar een werkelijk onafhankelijke zit was een stap die haast net zo groot was als het letterlijk loslaten van de teugels.
Wat de rejoneadores lieten zien zette me aan het denken, want die spookten zonder steunen stunts van een heel andere dimensie uit dan ik in mijn stoutste dromen mét kon voorstellen. Dat laatste is de kern: beiden (zadelsteun en teugeldenken) zijn volledig en uitsluitend stappen in óns hoofd.
Nu is steun een WANT van andere orde: geen énkele vorm van vulling onder mijn zit en nergens ook maar de geringste wrong/steun. Alleen een cantle en twist die me helpen diep te zitten.
Ook houden we op steile hellingen inmiddels onze benen en lijf volledig anders dan in het begin. Vooral bergaf steken we ze níet meer vooruit als steun.

Het tweede loslaten, van de teugels, heeft de al ruim twee jaar geleden 'losgelaten' zit sterk verbeterd; verbetert die nog steeds. Vanaf het loslaten van de teugels ben ik níet meer van mijn paard gekukeld. Zelfs niet bijna. Voordien viel ik wel steeds minder maar wel maandelijks. Zó groot is het effect daarvan geweest.
Begin deze week twee lange ritten in meest galop over zwáár en complex terrein gemaakt waarbij ik weer heel nieuwe ervaringen opgedaan heb en nieuwe vaardigheid hard geprogrammeerd is in nieuwe synapsnetwerken.
Dat soort ervaringen kan je vergelijken met leren fietsen: dat vraagt een heel nieuwe coördinatie die, als je dat eenmaal door hebt, tot een 'hard' geprogrammeerde vaardigheid leidt. De nieuwe synapsverbindingen zijn duurzaam: 10 jaar niet fietsen maakt niets uit. Zwemmen idem.
Dit had ik ook met motorracen en toen we hier kwamen bij het hier in de bergen terreinrijden op mijn enduro-motorfiets en nu heb ik dat met paardrijden in extrema.

Als ik bedenk wat ik 4 jaar terug dacht te weten en wat wij de afgelopen jaren hier geleerd hebben kijk ik met ongeduld uit naar wat de toekomst me nog allemaal gaat leren; dat moet véél zijn. Hoeveel? Geen idee; ik weet niet wat ik niet weet Weet alleen dat er nog heel, héél veel ruimte voor verbetering is.

Tycho schreef op vrijdag 21 januari 2005, 15:55:

Caprilli: 'het hoogste waar de ruiter naar kan streven is het paard niet in de weg te zitten.'

Dat 'balans' laten vinden onder het zadel is ook érg moeilijk. Zijn het bít noch de teugels echter een hulpmiddel bij.
De crux is dat je het paard vanaf de grond zélf het muntje moet laten vallen. het helpt enórm als je van heuvels gebruik kan maken. De locale 'berg' of duinen zijn al ruim voldoende. Het gaat om het muntje van het zelf kunnen bepalen waar het zwaartepunt heen gaat.
Als je dit aan een cue, wat voor ook, kan koppelen, dan ben je spekkoper. Dat heb je de verbinding naar onder het zadel.
Lukt die cue niet, dan kan je het al gevallen muntje daar ook bij laten vallen, doch een tikje minder snel.

Zelfs Grisone leerde zijn paarden zónder bit en met lange lijn op de heuvels rond Napels met het evenwicht spelen voor hij in de bak aan de gang ging. 'Zelfs' omdat bij Grisone verder nog volledig sprake was van dwang en het zoeken van oplossingen in mechanische techniek; hij had dozíjnen verschillend werkende bitten.

Met het 'ongetraind paard met een halsring' heb je gelijk. Dát heeft hier meen ik ook nog nooit iemand geschreven. Ík in ieder geval niet....
Het is echter wel vanaf nul een hulpmiddel voor jezelf om zowel jouzelf als het paard niets te geven om aan/op te leunen.
Dat heeft niets met het jouw paard helpen'(de kans geven zelf te) vinden van nieuwe evenwichtssituaties te maken.

josien schreef op donderdag 25 maart 2004, 22:39:
Hmm.... is het niet verstandiger om een paard te zoeken wat past bij wat je wil??? De rijstijl is m.i. een gevolg van wat je doet en niet andersom.
Dat is uiteraard slechts míjn beleving en misschien is het in de praktijk wel zo dat de meeste ruiters bijvoorbeeld militairy gaan rijden omdat hun paard het beste voorwaards gereden wordt op de manier die Caprilli ontwikkeld heeft.

Oorzaak en gevolg ontgaat me.
Wel een aardig aanbod om te helpen.

Loes Scheres schreef op zaterdag 3 december 2005, 17:50:


Helaas voor jou niet.
Asl je het ook maar een béétje machtig bent is het echter een aanrader.
Hij heeft 7 boeken geschreven die samen een levensverhaal zijn.
Als je daarvan
- Reiter, Reiten, Reiterei
en
- Pferdegymnastik
hebt heb je een érg compleet plaatje over het hoe/wat/waarom van weerstandloos rijden met verzameling op de achterhand; 'a-la-brida'.
Dit is een héél paardvriendelijk manier. Daar hoef je niet over van mening te verschillen: ik heb dit jaar verschillende keren op Ibiss gereden, een zéér lenige ruin van.... 34.

Sadko Solinski heeft in samenwerking met Aimée Mohammed de Malibaud productenlijn ontwikkeld. Hun lichte, leren, kaptoom wordt ook wel 'Pluvinel-kaptoom' genoemd.
De merknaam naam komt van het moerasdeel waar zijn boerderij staat; Mas du Malibaud.
De allereerste zadels die bijna dertig jaar geleden gemaakt zijn heeft hij nog steeds in gebruik.

Voor de liefhebbers:
de vertaling van het boek van Dom Duarte komt ongeveer nu uit. Dit is een verhandeling uit 1435 over paardrijden door Koning Duarte van Portugal zelf!
Dit is 50 jaar voor de reconquista van Spanje voltooid wordt, 200 jaar voor Pluvinel. Dit boek noem ik in dít verband omdat Duarte 'a-la-brida' reed; 'renaissance-stijl' vóór die werd uitgevonden

Het verhaal van het boek zélf is al een boek waard. Na zijn overlijden heeft zijn weduwe het meegenomen naar Napels, waar ze vandaan kwam. Napels wordt door de Fransen veroverd die het boek meenemen en daar blijft het in een museum zowaar bewaard. Het is nu van oud Portugees in modern Portugees in Engels overgezet.
De goede lezer heeft mijn woordkeuze 'het boek' opgemerkt: dit is nog een niet gedrúkt boek.....

Meer over Solinski op: http://www.basque.ch/deutsch%20BASQUE'S/frame%20Basque%20Bücher.htm

Sandra Boshuizen schreef op zaterdag 3 december 2005, 17:12:



Niet de dirécte, maar wel de vallei waarin we wonen.
We wonen op 75 meter van:

http://www.mijnalbum.nl/Foto=QRIPNY48

en ik ga zó met de op de foto nog jonge hengst aan de lange lijn naar de pas door de besneeuwde bergrug op de achtergrond lopen (circa 3 uur píttig doorstappen/draven). Die klim/afdaling is zo'n 5 km. met gemíddeld 60%; ideaal om te beleren (en goed voor de eigen conditie ).

Dít

http://www.mijnalbum.nl/Foto=37OD6OBO

is onze directe omgeving.

N.a.v. de verwarring die er blijkbaar over heerst zoals gebleken in 'licht rijden':

http://nicholnl.wcp.muohio.edu/dingosbreakfastclub/BioMech/RelativeElevation.html

Met scholing en gymnastiseren kun je een paard helpen het eigen- en ruitergewicht op een gezondere manier te dragen. Vergelijk het met een goede en slechte manier van iets zwaars optillen voor mensen: je ben geneigd dit door het buigen van de rug te doen terwijl jouw bénen er veel beter geschikt voor zijn. Paard idem.

Als je de uitleg van Dr.Nicholson goed op het netvlies hebt is het ook vanzelf helder waarom dit níet compatibel is met een 'voorwaardse' rijstijl of - gebruiksdoel.

Piet schreef op zondag 4 december 2005, 13:35:


Op zich is dat m.i, een erg blond argument Piet; zo zijn er wel meer dingen in de paardensport te noemen die ik tóch niet wens te gebruiken...
Ze zitten er echter inderdaad niet voor niets maar de reden waarom ze er zitten is in de verre omtrek van NL niet te vinden.. Moet je minimaal voor naar de Ardennen en dan nóg zoeken. Als klap op de vuurpijl heb je ze ook dán niet nódig, is het alleen makkelijker en blijft het een extra belasting van het paard.
Wij hebben die omstandigheden hier volop en zonder die steunen is mij techniek er een stuk op vooruit gegaan én belast ik het paard minder op de voorhand.
Tis niet anders als met de dike, dikkere, dikste wrongen op sommige dressuurzadels (waar ze m.i. niet op thuis horen) en die steunen van jou zijn daar weer overtreffende trap van.

Sandra Boshuizen schreef op zondag 4 december 2005, 10:15:


Staat naast mijn naam....
De bergrug op de foto is de water- en klimaatscheiding tussen de Costa del Sol en het andalusische binnenland.

Dat is hún interpretatie van hún testopstelling ja. Ik gebruik het hoofdstel zo niet en bovendien kwantificeren de tests niets dus kan ik niet veel met de interpretaties.

Strakker; 1 vinger, gewoon hoog genoeg om op het neusbeen te rusten.
Strakker geeft minder ruis. Voor het eventuele omhoog schuiven is het niet nodig; dat 'los je op' met een licht doorhangende teugelvoering en signaalrijden ipv 'aan-de-teugel' zoals dit vaak geinterpreteerd wordt.

Euh.... niet met dwang nee.

'Genoeg'???? Als het paard wíl luisteren zijn de hulpen duidelijk. Wil het niet, dan wil het niet. Je hebt in ieder geval wel een dimensie meer 'te vertellen' dan op een halsring

¡Vale!

De pas 'gedaan'... pfffff. Bijna boven stond een groepje motor'crossers' uit te puffen; kom je te voet met je hengst voorbij draven
Boven op de pas nog even een stukje de berghelling op geklommen. Gewoon over de rotsen/keien en door het hellingbos. Réken maar dat hij dan op moet letten en het ging bíjna helemaal perfect; alleen op een wel érg steile en gladde helling waar ik ook naar beneden glééd, ging hij iets te snel. Nog een béétje meer gewicht op de achterhand en hij kan glijden zónder harder te moeten lopen.
Op zich was zó lastig mijn bedoeling niet, maar een berg is nu eenmaal zoals die is en niet voor mij en mijn knol daar neergezet. Ook hier leert hij van.
De hele wandeling deed hij net of hij een watje is, zo lief deed hij zijn best voor míj. Daar kan je de tranen van in je ogen krijgen....

Piet schreef op zondag 4 december 2005, 14:25:


wat de mensen die een pelham nodig menen te hebben exáct zó zeggen
Ja, dat is inderdaad héél wat anders; het gaat ook om het argument.

Zoals ik aangaf is het een kwestie van ervaren; 'leren fietsen'. Jij hebt de behoefte niet, ook goed.
Idem pelham en een lange rij andere 'essentiële' hulpmidden.
Ik kijk echt uit naar de lánge leerweg die we nog voor ons hebben.

Nick Altena schreef op zondag 4 december 2005, 20:57:


Begrijp je hem dus nu wel?!
Mijn punt is; de inhoud van 'natuurlijk' is niet zo natuurlijk...

De omslagfoto op 'mijn' link is ook nogal veelzeggend mbt rijstijl en verzamelen.

Als je het Duits machtig bent is deze uitgever overigens een goúdmijn, want de vertalingen zijn écht goed en 'duits' grondig.
De na Kikkuli, dus op één na oudste, verhandeling over paarden, Grisone, Pluvinel, Guérinière, Fillis, Baucher, Oeynhausen, l'Hotte, Henriquette en nog véél meer kun je hier netjes op een rijtje vinden.

Sandra Boshuizen schreef op zondag 4 december 2005, 21:21:

"Vale" = ok, goed


Ctrl-Alt uitroepten, - vraagteken.

Soy Hollandés con corazón Andalu'.


Ik nu weer een stuk jonger dan vlak na de bergren
Maarreh, 30 jaar terug was ik ook al meerderjarig hoor

Sandra Boshuizen schreef op maandag 5 december 2005, 9:40:

Ik heb er twee zelf gemaakt en dat gaat prima. Die van Arabella is bijna 3 jaar intensief mee gereden en vertoont alleen maar een zwartig stukje op de teugel bij de doorvoerringen. Die rij ik echter uitsluitend op een halsring nu
Het énige kritische punt zijn de twee ringen aan de neusriem.
Bij www.bilessbridle.de zijn ze evenwel niet duur. Met name de combi leer-10 mm. koord is een fijne om mee te beginnen. Hebben we hier ook in twee maten.
Als het paard er eenmaal superlicht op reageert bevalt de versie van Ludomar die H&H in de catalogus heeft staan erg goed.