Michiel schreef op donderdag 13 oktober 2005, 23:06:


Ik probeer de buitenrit ook zo gezellig mogelijk, maar wel veilig te houden. Mijn haf is een echte toerist. Ze kan dus echt al slenterend aan 'windowshopping' doen noem ik het. Ze heeft alles graag gezien, en staat er een poortje open of een deur, ze zou zo naar binnenstappen. Daar corrigeer ik, want dat kunnen we niet toestaan. Ze houdt er van om van de gewone weg af te wijken en de kleine bospaadjes in te gaan, dan laat ik ze, want dit is voor mij ook leuk. Ze kan evengoed van de weg afgaan en in de bosjes gaan staan om daar haar plasje te doen (beleefd beest he ?), of ze kan en wil dan aan allerlei dingen gaan snuffelen. Zo begaf ze zich tijdens een buitenrit al eens tussen een bende van zo'n 100 eenden, kippen en ganzen, om eens een kijkje te gaan nemen, en natuurlijk het oude brood mee te grissen, zo besnuffeld ze tegenwoordig ook steevast iedere grote hond die voorbijkomt (of die het nou leuk vindt of niet
En zo wil ze ook steevast kennismaken met iedere wandelaar of fietser die ze tegenkomt, en wil ze steeds weer op bedevaart in het kapelletje dat bij ons midden in het bos gemaakt is ! Ook waadt ze het liefste door de diepste plassen en meertjes, ze is best avontuurlijk en enorm nieuwsgierig, beekjes springen, boomstammetjes springen - alles op het gemakje, maar af en toe ook een robbertje cross populair met Yitta.
Ik laat ze, ik vind ze leuk zoals ze is, en ik zou er niks aan willen veranderen. Ik zou ze bijvoorbeeld ook rigoreus op de weg kunnen houden, maar ik breng wel nooit mezelf in gevaar. Zolang het maar blijft bij een gezonde dosis nieuwsgierigheid en een aanvaarbare portie avonturisme, daar kan ik perfect mee leven. Het is pure lol met je knol.
En zo zou het moeten !

Groetjes,

Sabrina

Spirithorses schreef op donderdag 13 oktober 2005, 23:53:


hahaha

Ik moet eerlijk bekennen dat het al geleden is vanuit mijn kindertijd (kwas toen z'on jaar of 13 - 14) dat ik zoiets nog heb zien gebeuren. Maar kweet nog goed dat die vieze ruin (zo noemde ik hem destijds) mijn Roos pakte, en dat ik ze stond uit te schelden voor vieze slettebak.
EN tot overmaat van ramp kwam ook nog het oude knarretje dat ik toen verzorgde van 25 jaar effe hengstig doen en der dochter Roos, gewoon even wegduwen. ja die vieze ruin wist ook niet meer waar die het had, dus die had een relatie met zowel moeder en dochter hahaha
Als ik er nog aan terugdenk ... ze kan het maar gehad hebben nietwaar ?
Gelukkige paarden zijn het !

Groetjes,

Sabrina

Feyona schreef op vrijdag 14 oktober 2005, 21:13:


Och het is net als met alle andere opmerkingen .... Waarom doe je niet dit, waarom doe je niet dat ... gewoon laten doen en over je heen laten gaan. Gewoon doen wat je lekker vind met je paardje, en als ze blijven doordrammen ben ik kortaf : 'Verzorg jij jouw paard, ik het mijne'.

Groetjes,

Sabrina

Monique Meijer schreef op donderdag 20 oktober 2005, 15:44:


Hoi Monique, en ook Cili

Daar ben ik het nu eens mee eens. Ik ben ook van de overtuiging dat het dier aangeeft wanneer het klaar is om te sterven en wanneer het echt niet meer kan. Dit zijn dan ook signalen die ik het oog zal houden als het ooit zo ver komt, en de wil van mijn paardjes respecteren. Zo'n beslissing is nooit makkelijk ..... heel zwaar, mag er niet aan denken, want dan schieten de tranen al in mijn ogen ... maar als ik weet dat mijn paardje het aangeeft en niet ik, dan voelt het juister, begrijp je wat ik bedoel.
Maar het gemis blijft, evenals het verdriet.
Soms zijn dieren ziek en lijden ze pijn, maar willen ze nog niet dood en vechten ze der tegen. Dat wil ik niet. Ik wil dat zij het mij aangeven wanneer het zo ver is, want inderdaad wie ben ik om te beslissen over hun leven en dood ?
Verschrikkelijk moeilijk blijf ik het vinden.

Groetjes,

Sabrina

Monique Meijer schreef op maandag 24 oktober 2005, 13:55:


Hoi Monique,

Tja hoffelijkheid is tegenwoordig ver te zoeken. Ofwel minderen ze vaar en passeren ze jeop een aanvaardbare snelheid, ook de meerderheid bij ons. Maar ! Dan moet je bij ons eens trachten te baan over te steken ! Het is een baan waar je 90 km/per uur mag en verderop maar 70. Men rijdt er allemaal minstens 100 km/u, en dan mogen ze je van ver zien wachten met je paard, ze zoefen tegen 100 km per uur voorbij. Daar worden paarden dan weer zenuwachtig van, en terecht. De enkeling die dan toch eens vaart mindert of je in het beste en uiterst zeldzame geval laat oversteken is 9/10 een paardenliefhebber of een paardenmens himself ! Spreek vanuit ervaring. Als ik in de verte de paardjes zien staan wachten, minder ik vaart en laat ze over. Kijk wel of het verantwoord is he, en of er niemand in mijn gat plakt, ben ook niet stom. Ik rijd dan ook niet sneller dan 70 km.u op die baan (daar flitsen ze immers geregeld
En dan ben je op 200 meter gemakkelijk gestopt voor een overstekende ruiter ! Moet je eens horen achter je ! Ze moeten dan 20 seconden wachten en dan gaan ze al in de claxon ! Lach ik lekker mee. Ik ben hoffelijk, en weet hoe stresserend het voor zo'n dier is om moeten wachten op zo'n drukke baan. De ruiters zijn me daar meestens dankbaar voor !
Maar inderdaad hoffelijkheid is inderdaad ver te zoeken, en dan heb ik het nog geeneens over de mountainbikertjs op zondag die denken dat het hele bos en alle aanverwante wegen van hen zijn, geen meter wijken en van achter je komen aangezoeft zonder enige verwittiging. Vroeger gebruikte men nog wel eens een fietsbel. Groot was dan ook mijn jolijt toen Yitta een paar weken terug een knaller van een scheet liet toe een mountainbikertje zomaar vanuit het niets voorbij stak ! Vlak zijn neus in ! hahaha
Net goed !
Heb ik ze geleerd met clickertraining

Nee niet waar, maar wel leuk !

Groetjes,

Sabrina