Monique Meijer schreef op donderdag 20 oktober 2005, 15:44:


Hoi Monique, en ook Cili

Daar ben ik het nu eens mee eens. Ik ben ook van de overtuiging dat het dier aangeeft wanneer het klaar is om te sterven en wanneer het echt niet meer kan. Dit zijn dan ook signalen die ik het oog zal houden als het ooit zo ver komt, en de wil van mijn paardjes respecteren. Zo'n beslissing is nooit makkelijk ..... heel zwaar, mag er niet aan denken, want dan schieten de tranen al in mijn ogen ... maar als ik weet dat mijn paardje het aangeeft en niet ik, dan voelt het juister, begrijp je wat ik bedoel.
Maar het gemis blijft, evenals het verdriet.
Soms zijn dieren ziek en lijden ze pijn, maar willen ze nog niet dood en vechten ze der tegen. Dat wil ik niet. Ik wil dat zij het mij aangeven wanneer het zo ver is, want inderdaad wie ben ik om te beslissen over hun leven en dood ?
Verschrikkelijk moeilijk blijf ik het vinden.

Groetjes,

Sabrina

Monique Meijer schreef op maandag 24 oktober 2005, 13:55:


Hoi Monique,

Tja hoffelijkheid is tegenwoordig ver te zoeken. Ofwel minderen ze vaar en passeren ze jeop een aanvaardbare snelheid, ook de meerderheid bij ons. Maar ! Dan moet je bij ons eens trachten te baan over te steken ! Het is een baan waar je 90 km/per uur mag en verderop maar 70. Men rijdt er allemaal minstens 100 km/u, en dan mogen ze je van ver zien wachten met je paard, ze zoefen tegen 100 km per uur voorbij. Daar worden paarden dan weer zenuwachtig van, en terecht. De enkeling die dan toch eens vaart mindert of je in het beste en uiterst zeldzame geval laat oversteken is 9/10 een paardenliefhebber of een paardenmens himself ! Spreek vanuit ervaring. Als ik in de verte de paardjes zien staan wachten, minder ik vaart en laat ze over. Kijk wel of het verantwoord is he, en of er niemand in mijn gat plakt, ben ook niet stom. Ik rijd dan ook niet sneller dan 70 km.u op die baan (daar flitsen ze immers geregeld
En dan ben je op 200 meter gemakkelijk gestopt voor een overstekende ruiter ! Moet je eens horen achter je ! Ze moeten dan 20 seconden wachten en dan gaan ze al in de claxon ! Lach ik lekker mee. Ik ben hoffelijk, en weet hoe stresserend het voor zo'n dier is om moeten wachten op zo'n drukke baan. De ruiters zijn me daar meestens dankbaar voor !
Maar inderdaad hoffelijkheid is inderdaad ver te zoeken, en dan heb ik het nog geeneens over de mountainbikertjs op zondag die denken dat het hele bos en alle aanverwante wegen van hen zijn, geen meter wijken en van achter je komen aangezoeft zonder enige verwittiging. Vroeger gebruikte men nog wel eens een fietsbel. Groot was dan ook mijn jolijt toen Yitta een paar weken terug een knaller van een scheet liet toe een mountainbikertje zomaar vanuit het niets voorbij stak ! Vlak zijn neus in ! hahaha
Net goed !
Heb ik ze geleerd met clickertraining

Nee niet waar, maar wel leuk !

Groetjes,

Sabrina