Marlies Sanders schreef op woensdag 28 mei 2014, 23:55:


Dat is zoals het wordt uitgelegd idd


Niet alleen die knoop bevestiging is relatief zwaar maar het gehele teugel/leidtouw in verhouding tot het materiaal van het halster. Het is de parelli-manier, niet mijn ding.
Echter als je het koord van de teugel veel dunner/lichter uitkiest wordt de verhouding vanzelfsprekend anders.

Christel Provaas schreef op vrijdag 30 mei 2014, 9:06:


Doe dat! Je bent nog van de chantagebrigade ook. En moet nog altijd leren je vraag beter in te richten want je vraagt expliciet de mening van de Moderne Bekapper en daarmee blijven er weinig mogelijke respondenten over. Koen, of Piet misschien?

Mocht je echter toch naar mijn lang niet bescheiden mening geïnteresseerd zijn... dan vertelt http://www.horses.nl/artikelen/vraag-veulen-heeft-een-bokvoet-hoe-lang-kan-ik-afwachten-wat-zijn-de-mogelijkheden/ iets waar we het over eens zijn: het is in directe zin géén aangeboren afwijking! Het ontstaat wel al kort na de geboorte, wat denk ik samen gaat met de gedragsvorming van het graasdier.
Daarna lopen mijn ideeën een andere weg op dan door de DAs aangegeven. Ik denk dat bokvoetjes vaak ontstaan door een combinatie van disproportionaliteit (dat noemen ze wel) en gedrag/gewoontevorming. Mijn ervaring is ruim maar toch altijd nog betrekkelijk, mijn beeldvorming zeker geen random steekproef, maar ik heb nog nooit een goed in elkaar stekende pony met bokhoefjes meegemaakt. Ik denk dat het ontstaat door wat misschien mooi vergelijkbaar is met de disproportionaleit van giraffen die twee kenmerkende mogelijkheden hebben om toch nog met de kop op bodemniveau te komen:


Misschien, maar nmm niet onwaarschijnlijk, dat de hardwired biologie hier, waar het om paardenfokkerij gaat, botst met de geleide fokkerij. Naar verhouding te lange poten gaat nu eenmaal niet samen met grazen, wel met zo hoog mogelijk eucaliptusblaadjes peuzelen. Zodoende gaat de graashouding voor zo'n veulen (tijdelijk) gepaard met een letterlijk verkrampte houding.
Via deze omweg denk ik dus dat het tóch een genetische miskleun is. Een miskleun die naadloos samen gaat met "aan de grootte van de poten kun je bij een pasgeboren veulen goed zien hoe groot het als volwassen dier wordt" en de drang rare, afwijkende dieren te fokken die 1 of ander opportuun mensendoel dienen.
Echter een miskleun (tijdelijk te grote poten) die nog voldoende goed kan komen. Daarvan uitgaande denk ik dat wanneer deze afwijking zich toonbaar maakt je, wanneer je er heel snel bij bent, de graashouding en daarmee de gewoontevorming naar een verkeerde stand moet voorkomen door tijdelijk voedsel hoger aan te bieden. Ik denk dat dat in de meeste gevallen werkt al is het natuurlijk erg onpraktisch.
Maar misschien dat er nog eens wetgeving komt die het doen ontstaan van disproportionele fokprodukten voorkomt.

Piet schreef op vrijdag 30 mei 2014, 15:43:


Dat lijkt mij nou juist niet verklarend want dan zou je het verschijnsel vanaf de geboorte verwachten en dat is zoals ik zojuist beschreef (en dito de Emmeloordse DAs) in directe zin onjuist. Het ontstaat pas "meestal wanneer het veulen 1 maand tot 4 maanden oud is".

Mijn verhaal van zojuist past daar wel op. Met nogmaals het voorbehoud dat we het over graasvoeten hebben wat iets anders is dan bokhoef. Ik denk het wel op elkaar lijkt maar dat de oorzaken van bokhoef anders zijn en vandaar de verwarringen.
"Bokhoef", de echte, is een ernstige groeistoornis, zoals ook beschreven door die DAs. Die echte bokhoef is er echter wél al vanaf de geboorte. Al heel lang bekend maar komt relatief heel weinig voor....
Graasvoeten lijken daarentegen recent (nouja, over de laatste decennia) steeds vaker voor te komen en dat gaat denk ik samen met het streven van allerlei fokkerijen naar "rijtypisch" oftewel slankere, hogere, grotere dieren. Dit veroorzaakt een te verwachten disproportionaleit in groei van o.a. femur en tibia. De "moderne" fokkerijbezigheden die zelfs ijzersterke, sterk geconsolideerse landrassen als ijslanders verzieken heeft me eerder erg boos gemaakt, ik heb daar binnen het ijslandergebeuren een dikke 20, 25 jaar terug al voor gewaarschuwd. De boosheid is weg, de triestheid blijft.
Nogmaals, mijn belangstelling gaat vooral uit naar "echte" pony's en is dus daarmee geen goede random steekproef, maar ik heb nog nooit een goed gelukte pony met graasvoetje meegemaakt. Niet 1.

Hoe moet het dan wel als je vanuit zomaar pony's rij-pony's, maar tegelijkertijd ook veterinair echt goede pony's, wilt fokken?
Ook daar is het antwoord vooral vanuit de ijslandse situatie heel duidelijk. Kan haast niet duidelijker. Het geheim zit in de extensieve fokkerij. Die ijslandsers werden vermeerderd voor de slacht en de export (voor werk, in mijnen etc. maar anders dan rijpony). De gewilde rijpony's, een minderheid, hielden ze zelf. Die hadden zelfs een aparte naam, de geadingur. Exportverbod zelfs! Het was destijds toen de ijslandermanie in Europa, vooral Duitsland, onder bezielende leiding van Frau Bruns, begon haast onmogelijk goede ijslanders IJsland uit te krijgen. Een enkele slimmerd lukte dat toch door ongeboren veulens te exporteren en maar te hopen op het winnende lot.
Waar het, minder direct zichtbaar, foktechnisch om gaat, is dat de populatiegenetische statistiek van kenmerken die zo'n geconsolideerd landras onderscheidt van een prestatiefokkerij anders in elkaar zit. De hiërarchie van wat belangrijk is voor een goede pony is simplistisch gesteld anders. Eerstens moet je een pony hebben die goed in elkaar steekt, die een ijslandse winter overleeft, etc. en pas daarna selecteer je uit dat aanbod diegene die ook nog eens aan je opportune verwachtingen voldoet.
De "moderne" prestatiefokkerijen denken precies andersom en dat is nmm wel een beetje dom. Het staat op een lijn met de bio-industriële fokkerijen, dezelfde ideeën, hetzelfde gedachtengoed. Ik zal een uitspraak van de Deense bio-industriële biologiemeneer die het BLUP bij de ijslanderfokkerij invoerde nooit vergeten: "dit werkt zo goed, dat mocht de vraag naar varkensstaarten in de soep ineens toenemen we met 5 maanden de staartenbiomassa kunnen verdubbelen". Grotere staarten dus. Ja, dat kan. Maar in goede varkens is niemand daar geïnteresseerd.

Christel Provaas schreef op vrijdag 30 mei 2014, 21:51:


Maar je hebt het nu ineens over volwassen paarden?
Ik weet niet zoveel over het tuigpaardenwereldje.
Maar nu heb ik de indruk dat je het eerder hebt over overkoot gaan zoals ze dat noemen, voor mij is dat een term uit mijn hoefsmidboeken hoor, zelf nooit mee te maken gehad. Ik ken het evenmin uit de ijslanderwereld, waar ze toch ook stapelgeil zijn op veel verticale beenactie.

Christel Provaas schreef op vrijdag 30 mei 2014, 21:49:


je zou toch denken dat 'ie gefotoshopt is!

Christel Provaas schreef op zaterdag 31 mei 2014, 14:59:


Tsja, er wordt zoveel toegepast... gekke flapperschoentjes, dubbele ijzers, etc. Het voert denk ik te ver en is on-PN denk ik om daar allemaal op in te gaan. Zo absurd als in de USA bij de gaiters is het bij mijn weten nog niet maar ga er maar vanuit dat het niet vanzelf komt dat ijslandse wedstrijdknollen hun voorpoten zowat achter de oren trekken.

joop schreef op zondag 1 juni 2014, 16:01:


Dat helpt niet, integendeel zelfs, wanneer de omgeving en andere persoonskenmerken identificerend zijn.
Wat tevens zwaar meetelt is de context waarin publicatie plaats vindt. Fotograferen op een event en de fototjes proberen te verkopen aan de bezoekers en voor mijn part het plaatselijk sufferdje is OK, plaatsen op inet met als duidelijk doel name and shame zoals hier nu gebeurt is juridisch zeker aanvechtbaar. En nmm terecht.

joop schreef op zondag 1 juni 2014, 10:01:


Op welke rationele onderbouwing baseer je dit?
Onafhankelijk onderzoek? 0-hypothese? Anything at all?

Een paar gedachten van mij:

De grootte van het paard lijkt mij al niet bepalend omdat shetten, de ouderwetse echte shetten heb ik het natuurlijk over, probleemloos ladingen, bijv. zeewier, van ruim over de 100kg berg op berg af sjouwden en daar oud mee werden. IJscoos dito, al zijn die alweer een maatje groter en dus minder geschikt als extreem voorbeeld.
Eerder heb ik gelezen, en is op PN ook langs gekomen, dat er een soort verhouding bedacht was (dat je niet meer dan 20% van het gewicht van ja paard mag wegen o.i.d.); vind ik om dezelfde redenen aanvechtbare emotieflauwekul zolang er nergens bij mijn weten rationeel grondige onderbouwing is.

De problemen van doorgezakte ruggen komen zover mijn waarnemingen strekken voor 100% voort uit het TE JONG belasten. Dat is een heel ander probleem!

Piet schreef op dinsdag 3 juni 2014, 10:39:


Last but absolutely and certainly not least heb ik een andere, aanvullende mening.
Meer dan ik aan het fotootje kan zien, lees ik van TS: "gat zit in het midden, heeft een doorsnede van een halve cm, en is niet diep maar vrij oppervlakkig"; het ziet er dus erger en enger uit dan het kan zijn. Niet eens hoefwandperforerend maar oppervlakkig. Een tweede aanwijzing is dat er helemaal niets van een hoefzweer gemerkt is, dat kan maar toch ook wel eigenaardig.
Daarom neig ik ertoe te denken dat dit "gat" niets bijzonders, van geen enkele betekenis is om je zorgen te maken, geen gezweer maar gewoon een beschadiging, stukkie van de nagel af zeg maar.

Aoife Berserik schreef op zaterdag 7 juni 2014, 9:26:



Je loopt toch al even mee in het paardengedoe. Snap je er nou nog steeds niks van? Ik heb niet sneller gereageerd omdat je de belangrijkste data, WELKE opleiding, achterwege laat. De enige opleidingen die je nodig hebt zijn die welke maatschappelijke relevantie hebben i.v.m. vestigingswetgeving, bedrijfsverzekeringen e.d. dus ORUN enzo. Ja, zelfs als je het allemaal grote walgelijke onzin vindt. "Paarden" spelen in dat proces een zeer ondergeschikte rol als product, je zou net zo goed pindakaas kunnen gaan verkopen.

En dan wil je nog succes ook! In Utopia worden kundige paardenbeleerders natuurlijk inhoudelijk op waarde geschat. In de echte wereld heeft succes van een "trainer" meer te maken met ego, PR en charisma, en voor de rest ook klant/mensgerichte zaken en kundigheden.
Vergelijk het maar met DAs, die hebben ook geen dieren maar mensen als klant en voegen zich dus naar locale culturele opportuniteiten. Alleen, waar DAs in de bio-industrie als voornaamste inkomensbron terecht kunnen, sta je als paardgerichte bedrijfsvoering op straat.
Neem eens contact op met Pien/Spirithorses. Daar heb ik bij opstarten advies gegeven en dat heeft ze minstens voor een deel zowaar nog opgevolgd ook. Zover mij bekend bestaan ze nog steeds
Maar waarom wordt je niet gewoon hoer, centen en tijd zat voor je paardenhobby. Geen aanstoot nemen hoor, 't is maar een rationeel voorstel.

Merel Stoffers schreef op maandag 9 juni 2014, 1:17:


Jawel, jij wel. Maar ik weet even niet hoe we de adressen uitwisselen. Mijn mailaddy op www lijkt me geen strak plan en iets naar hotmail/gmail/etc sturen doe ik ook niet vanwege de ingebouwde malware aldaar. Inet is helaas allang niet leuk meer.