Piet schreef op vrijdag 30 mei 2014, 15:43:
>
> Ik heb eens uitgebreid gesproken met een paardenfysiotherapeut en die was
> er absoluut van overtuigd dat het veel meer te maken had met een probleem
> tijdens de geboorte. Dat zou ook kunnen verklaren waarom de een er wel
> last van heeft en de ander niet.
Dat lijkt mij nou juist niet verklarend want dan zou je het verschijnsel vanaf de geboorte verwachten en dat is zoals ik zojuist beschreef (en dito de Emmeloordse DAs) in directe zin onjuist. Het ontstaat pas "meestal wanneer het veulen 1 maand tot 4 maanden oud is".
Mijn verhaal van zojuist past daar wel op. Met nogmaals het voorbehoud dat we het over graasvoeten hebben wat iets anders is dan bokhoef. Ik denk het wel op elkaar lijkt maar dat de oorzaken van bokhoef anders zijn en vandaar de verwarringen.
"Bokhoef", de echte, is een ernstige groeistoornis, zoals ook beschreven door die DAs. Die echte bokhoef is er echter wél al vanaf de geboorte. Al heel lang bekend maar komt relatief heel weinig voor....
Graasvoeten lijken daarentegen recent (nouja, over de laatste decennia) steeds vaker voor te komen en dat gaat denk ik samen met het streven van allerlei fokkerijen naar "rijtypisch" oftewel slankere, hogere, grotere dieren. Dit veroorzaakt een te verwachten disproportionaleit in groei van o.a. femur en tibia. De "moderne" fokkerijbezigheden die zelfs ijzersterke, sterk geconsolideerse landrassen als ijslanders verzieken heeft me eerder erg boos gemaakt, ik heb daar binnen het ijslandergebeuren een dikke 20, 25 jaar terug al voor gewaarschuwd. De boosheid is weg, de triestheid blijft.
Nogmaals, mijn belangstelling gaat vooral uit naar "echte" pony's en is dus daarmee geen goede random steekproef, maar ik heb nog nooit een goed gelukte pony met graasvoetje meegemaakt. Niet 1.
Hoe moet het dan wel als je vanuit zomaar pony's rij-pony's, maar tegelijkertijd ook veterinair echt goede pony's, wilt fokken?
Ook daar is het antwoord vooral vanuit de ijslandse situatie heel duidelijk. Kan haast niet duidelijker. Het geheim zit in de extensieve fokkerij. Die ijslandsers werden vermeerderd voor de slacht en de export (voor werk, in mijnen etc. maar anders dan rijpony). De gewilde rijpony's, een minderheid, hielden ze zelf. Die hadden zelfs een aparte naam, de geadingur. Exportverbod zelfs! Het was destijds toen de ijslandermanie in Europa, vooral Duitsland, onder bezielende leiding van Frau Bruns, begon haast onmogelijk goede ijslanders IJsland uit te krijgen. Een enkele slimmerd lukte dat toch door ongeboren veulens te exporteren en maar te hopen op het winnende lot.
Waar het, minder direct zichtbaar, foktechnisch om gaat, is dat de populatiegenetische statistiek van kenmerken die zo'n geconsolideerd landras onderscheidt van een prestatiefokkerij anders in elkaar zit. De hiërarchie van wat belangrijk is voor een goede pony is simplistisch gesteld anders. Eerstens moet je een pony hebben die goed in elkaar steekt, die een ijslandse winter overleeft, etc. en pas daarna selecteer je uit dat aanbod diegene die ook nog eens aan je opportune verwachtingen voldoet.
De "moderne" prestatiefokkerijen denken precies andersom en dat is nmm wel een beetje dom. Het staat op een lijn met de bio-industriële fokkerijen, dezelfde ideeën, hetzelfde gedachtengoed. Ik zal een uitspraak van de Deense bio-industriële biologiemeneer die het BLUP bij de ijslanderfokkerij invoerde nooit vergeten: "dit werkt zo goed, dat mocht de vraag naar varkensstaarten in de soep ineens toenemen we met 5 maanden de staartenbiomassa kunnen verdubbelen". Grotere staarten dus. Ja, dat kan. Maar in goede varkens is niemand daar geïnteresseerd.
Warboel
