Christel Provaas schreef op maandag 17 juni 2013, 10:22:


Schimmel herken ik misschien niet, geen rotstraal, mooi droge stralen, geen diepe kieren, wel flapje, geen luchtjes en zeker niet zwart. Kneuzing denk ik niet, nu geen rood vlekje in de zool zoals deze winter op bevroren bakgond, waarbij ze niet kreupelde. Grond niet veranderd, wel van weide gewisseld. En weer terug. Steunsels iets langer, volgende week weer netjes.
(Heb de cursus nooit gedaan omdat ik met stukke linkerarm alleen hoef kan overpakken om met rechterhand dan laf wat schoon te krabben, helaas).


Zelfde hooi, alleen nu nat, niet meer hooi, geen wormspuit gehad, wel sand-ex kuur, weinig op het harde, gras snoei hard gegroeid, maar met beleid aangeboden.

's Nachts altijd op het zand met hooi.

Je gelooft het niet, maar op 24 april hebben we het zadel erop gelegd na 4 jaar en 10 minuten gestapt in de bak. Wilde ik graag wel meer gaan doen, zij vond het ook zoo leuk!
Nu niet doen, dus.

e m kraak schreef op maandag 17 juni 2013, 13:09:


Onze franse basset kreeg een keurig knoopsgat in z'n piem, mét festonsteekjes afgewerkt, omdat hij zijn door dieet vergruisde steentjes toch niet zelfstandig door de eigenlijke uitgang kon werken. En dat na een paar maanden dagelijks 6 keer (!) katheteriseren. Ging 'ie onder mijn hoogzwangere buik tegen mijn knie leunen, poot omhoog, zodat ik met het slangetje kon helpen. Maar toen een paar jaar later zijn gehoorgangen verwijderd moesten worden vanwege telkens terugkerende ontstekingen, toen mocht hij gaan. En elke situatie met een geliefde huisgenoot die niet meer kan is anders. En elke relatie mens en dier is anders. Jouw perceptie is de enige werkelijkheid.

e m kraak schreef op maandag 17 juni 2013, 14:19:

Eens.

Voor het beest Egon.


... die AMA straks zelf maakt.
Ik hoop alleen dat ze troost kan vinden in het feit dat een behoorlijk grote groep dierenliefhebbers op dit forum, aan haar denkt.

Talitha schreef op maandag 17 juni 2013, 15:57:


Dank.

[sorry, grote knip]


[en nog een knipsel]

Jouw werkelijkheid dus, waarin je geloofde en die je heeft geholpen.

Ik heb helemaaal NIKS met tolken, niet mijn ding. Maar als een hoog sensitief persoon - die ik toevallig als vakvrouw respecteer (nog een echte veearts die het liefst met koeien en varkens werkt) -, mij een paar jaar terug vertelde dat onze Sig een paard is dat het fijn vindt in de wereld die wij voor haar hebben gevormd, dan denk ik alleen maar dat deze vakvrouw bevestigde wat we zelf ook zien en voelen bij onze voormalige stresskip, euh, mutsmerrie. Ik stel daar geen vragen bij, zie het als een welkome, ongevraagde bevestiging van wat wij, mensen van Siggy, ook voelen.

Dat bassetje dat ik eerder noemde, Soi, mocht van ons gaan omdat de enige mogelijkheid om hem pijnvrij te houden als 8 jarige zou zijn om zijn gehoorgangen te verwijderen. Dit kereltje, de enige jachtreine franse Griffon Vendeen vanwege gips op acht maanden oud, driekleur klitten-ellende met de heerlijke vaste gewoonte altijd een vingertop van mij aan te raken voor 'contact'-waareninwelkesituatie-dan-ook, dat altijd pas kwam na drie keer roepen, die ook dat knoopsgat in z'n piem leerde gebruiken. Dat manneke zou daarmee heeeeel ongelukkig geworden zijn in een gezin met jonge kids, met nog twee teven om op te letten (hij is opgevoed door onze 'afgeschreven' bordeaux dog-met-knikstaart en zijn 'eigen' kleine gestroomde Mastiff meisje dat hij opvoedde omdat Bordeauxtje al te oud was... Met de oorontstekingen schrok hij al te vaak op uit dutjes omdat hij dacht dingen te horen...

Mijn werkelijkheid. En als ik nu over hem schrijf - bijna 10 jaar later - wil ik hem terug! Maar zonder spijt, zonder wroeging en zonder omkijken naar onzin zoals 'wat als ik toen...' Bordeaux en gestroomde Mastiff hebben we ook moeten laten inslapen toen het hun voor doggen stokoude tijd was en het setje blonde Mastiffs van nu 7 en 8, waarvan Fawneke van 8 de weg aan het kwijtraken is, verdwaald op het 10-miniten plasrondje 's nachts, maar die zo puppig gelukkig is en verder gezond (op af en toe een zee van een plas binnen na)... tsja. Die gaan ook ooit.

Ik blijf hopen dat ze zelf sterven. En dat wens ik mijn schoonmoeder en mijn eigen vader ook toe. Gewoon dutje doen en weg. Maar als ik kan helpen, troosten en bijstaan doe ik dat. Tot de grens bereikt is. Voor onze blondjes zal ik dan de DA met spuit laten komen, voor de toekomst van beide ouders ben ik bang.