Talitha schreef op maandag 17 juni 2013, 15:57:


Dank.

[sorry, grote knip]


[en nog een knipsel]

Jouw werkelijkheid dus, waarin je geloofde en die je heeft geholpen.

Ik heb helemaaal NIKS met tolken, niet mijn ding. Maar als een hoog sensitief persoon - die ik toevallig als vakvrouw respecteer (nog een echte veearts die het liefst met koeien en varkens werkt) -, mij een paar jaar terug vertelde dat onze Sig een paard is dat het fijn vindt in de wereld die wij voor haar hebben gevormd, dan denk ik alleen maar dat deze vakvrouw bevestigde wat we zelf ook zien en voelen bij onze voormalige stresskip, euh, mutsmerrie. Ik stel daar geen vragen bij, zie het als een welkome, ongevraagde bevestiging van wat wij, mensen van Siggy, ook voelen.

Dat bassetje dat ik eerder noemde, Soi, mocht van ons gaan omdat de enige mogelijkheid om hem pijnvrij te houden als 8 jarige zou zijn om zijn gehoorgangen te verwijderen. Dit kereltje, de enige jachtreine franse Griffon Vendeen vanwege gips op acht maanden oud, driekleur klitten-ellende met de heerlijke vaste gewoonte altijd een vingertop van mij aan te raken voor 'contact'-waareninwelkesituatie-dan-ook, dat altijd pas kwam na drie keer roepen, die ook dat knoopsgat in z'n piem leerde gebruiken. Dat manneke zou daarmee heeeeel ongelukkig geworden zijn in een gezin met jonge kids, met nog twee teven om op te letten (hij is opgevoed door onze 'afgeschreven' bordeaux dog-met-knikstaart en zijn 'eigen' kleine gestroomde Mastiff meisje dat hij opvoedde omdat Bordeauxtje al te oud was... Met de oorontstekingen schrok hij al te vaak op uit dutjes omdat hij dacht dingen te horen...

Mijn werkelijkheid. En als ik nu over hem schrijf - bijna 10 jaar later - wil ik hem terug! Maar zonder spijt, zonder wroeging en zonder omkijken naar onzin zoals 'wat als ik toen...' Bordeaux en gestroomde Mastiff hebben we ook moeten laten inslapen toen het hun voor doggen stokoude tijd was en het setje blonde Mastiffs van nu 7 en 8, waarvan Fawneke van 8 de weg aan het kwijtraken is, verdwaald op het 10-miniten plasrondje 's nachts, maar die zo puppig gelukkig is en verder gezond (op af en toe een zee van een plas binnen na)... tsja. Die gaan ook ooit.

Ik blijf hopen dat ze zelf sterven. En dat wens ik mijn schoonmoeder en mijn eigen vader ook toe. Gewoon dutje doen en weg. Maar als ik kan helpen, troosten en bijstaan doe ik dat. Tot de grens bereikt is. Voor onze blondjes zal ik dan de DA met spuit laten komen, voor de toekomst van beide ouders ben ik bang.