Christel Provaas schreef op maandag 17 juni 2013, 9:08:


Tuurlijk want onze mening is concreet bezien volkomen irrelevant.


Voor het beest of voor de verzorger?
Niet voor het eerst het ik het gevoel dat het forum, DAs en weet ik wat niet meer gebruikt worden om de beslissing "ik ben hier flauw van" af te schuiven. Ik leen me daar niet voor. Het gaat allemaal helemaal nergens over behalve een hoogstpersoonlijke afweging.

e m kraak schreef op maandag 17 juni 2013, 14:19:

Eens.

Voor het beest Egon.


... die AMA straks zelf maakt.
Ik hoop alleen dat ze troost kan vinden in het feit dat een behoorlijk grote groep dierenliefhebbers op dit forum, aan haar denkt.

Jet van Gulik schreef op maandag 17 juni 2013,
. En elke situatie met een geliefde huisgenoot die niet meer

Mooi gezegd Jet!

Wanneer ik de beslissing neem om een dier te laten inslapen, doe ik dat uit pure liefde, onvoorwaardelijke liefde. Wanneer een dier lijd en er is geen zicht op verbetering, dan is dat het beste wat ik voor het dier kan doen.

Fleur had ook nog die kies kunnen laten trekken, de veearts stelde dat voor, dan moest haar gebit gewoon goed bijgehouden worden door de tandarts.
Dan had ik haar misschien nog gehad, maar wat zou dat voor haar betekenen? Ze mankeerde naast het gebitsprobleem nog andere dingen, ik denk dat ze cushing had (bol voorhoofd, lange vacht, slecht verharen, hormonaal in de war), maar dat heb ik nooit verwacht bij haar, omdat ze zo jong was. Pas na haar overlijden paste dat puzzelstukje in elkaar.
Ik heb een dierentolk met haar laten praten, voordat ik de knoop doorhakte. Ja even hard lachen allemaal, de meeste mensen vinden dat grote onzin, dat weet ik.
Maar ik vind het geen onzin en het heeft bij mij alle puzzelstukjes op zijn plaats gelegd.
De tolk wist van te voren niets, alleen dat de pony iets mankeerde en dat ik mij afvroeg
of ze zelf zo nog wel door wilde. De tolk begon gelijk over de juiste kies in de onderkaak, over druk in het voorhoofd, vooral bij linkeroog (ze hield toen ook haar hoofd wat scheef naar links), en dat ze eigenlijk gewoon helemaal op was. Ze vertelde de tolk dat ze van mij niet meer hoefde te werken en dat ik haar zo lekker onder haar manen kriebelde. De tolk vertelde mij dingen waardoor het voor mij heel helder werd, dat zij niet langer in dat lichaam kon blijven, het was zo'n lijdensweg.
De dingen die ik eerst niet wilde zien, zijn door die tolk duidelijk gemaakt. Ik heb daarna nog 2 dagen gewacht tot maandag, maar eigenlijk had ik beter op zaterdag al de veearts laten komen.
Ik ben in ieder geval blij dat we de keuze hebben om dieren leed te besparen.

Talitha schreef op maandag 17 juni 2013, 15:57:


Dank.

[sorry, grote knip]


[en nog een knipsel]

Jouw werkelijkheid dus, waarin je geloofde en die je heeft geholpen.

Ik heb helemaaal NIKS met tolken, niet mijn ding. Maar als een hoog sensitief persoon - die ik toevallig als vakvrouw respecteer (nog een echte veearts die het liefst met koeien en varkens werkt) -, mij een paar jaar terug vertelde dat onze Sig een paard is dat het fijn vindt in de wereld die wij voor haar hebben gevormd, dan denk ik alleen maar dat deze vakvrouw bevestigde wat we zelf ook zien en voelen bij onze voormalige stresskip, euh, mutsmerrie. Ik stel daar geen vragen bij, zie het als een welkome, ongevraagde bevestiging van wat wij, mensen van Siggy, ook voelen.

Dat bassetje dat ik eerder noemde, Soi, mocht van ons gaan omdat de enige mogelijkheid om hem pijnvrij te houden als 8 jarige zou zijn om zijn gehoorgangen te verwijderen. Dit kereltje, de enige jachtreine franse Griffon Vendeen vanwege gips op acht maanden oud, driekleur klitten-ellende met de heerlijke vaste gewoonte altijd een vingertop van mij aan te raken voor 'contact'-waareninwelkesituatie-dan-ook, dat altijd pas kwam na drie keer roepen, die ook dat knoopsgat in z'n piem leerde gebruiken. Dat manneke zou daarmee heeeeel ongelukkig geworden zijn in een gezin met jonge kids, met nog twee teven om op te letten (hij is opgevoed door onze 'afgeschreven' bordeaux dog-met-knikstaart en zijn 'eigen' kleine gestroomde Mastiff meisje dat hij opvoedde omdat Bordeauxtje al te oud was... Met de oorontstekingen schrok hij al te vaak op uit dutjes omdat hij dacht dingen te horen...

Mijn werkelijkheid. En als ik nu over hem schrijf - bijna 10 jaar later - wil ik hem terug! Maar zonder spijt, zonder wroeging en zonder omkijken naar onzin zoals 'wat als ik toen...' Bordeaux en gestroomde Mastiff hebben we ook moeten laten inslapen toen het hun voor doggen stokoude tijd was en het setje blonde Mastiffs van nu 7 en 8, waarvan Fawneke van 8 de weg aan het kwijtraken is, verdwaald op het 10-miniten plasrondje 's nachts, maar die zo puppig gelukkig is en verder gezond (op af en toe een zee van een plas binnen na)... tsja. Die gaan ook ooit.

Ik blijf hopen dat ze zelf sterven. En dat wens ik mijn schoonmoeder en mijn eigen vader ook toe. Gewoon dutje doen en weg. Maar als ik kan helpen, troosten en bijstaan doe ik dat. Tot de grens bereikt is. Voor onze blondjes zal ik dan de DA met spuit laten komen, voor de toekomst van beide ouders ben ik bang.

Ik zou zo'n tolk wel durven proberen, maar moet dan wel eentje zijn met referenties.
Mag ik de contacten van die van jullie eens doorkrijgen aub?

Update van wat er vandaag met Tachat gebeurd is:

Tegen deze namiddag wanneer de 2 heren veeartsen en een ex-hoefsmid hier aan kwamen, stond Tachat samen met Gauda in onze tuin het lange gras op te knabbelen.
Op 3 benen weliswaar, stappen is hinkelen op 3 benen en doet hij maar echt als je goed aandringt. Maar vergeleken met gisteren is het een dag-nacht! Vooral als je dan beseft dat zijn pijnstiller moet uitgewerkt zijn! Wie kan daar nu aan uit?

Stond ik daar mooi voor schut na de paniekoproep die ik gisteren deed...

De veeartsen besloten dus samen dat Tachat dus wel degelijk een neuromusculair probleem heeft en als ik de ganse Italiaanse uitleg iets of wat begrepen heb is er geen flexibiliteit meer in het onderste gedeelte van zijn linker achterbeen. Maar alle functies zitten goed: hij eet en drinkt, hij ademt normaal.
Dus is het een ethische kwestie en gezien ik zo aan hem gehecht ben stelden zij voor om gewoon verder af te wachten.

De ex-hoefsmid die me kwam helpen (een beer van een vent) wist me te vertellen : dat die hoeven niet eens zo lang waren en dat ze moeten een beetje een rand hebben om op te lopen

Hij heeft van 3 voeten een stukje kunnen afknippen. Zijn rechter achtervoet wou hij niet geven (uiteraard niet want die linker hangt in de lucht), dus daar heeft hij niks aan gedaan: want die was toch niet lang...

Bottom line:
- Tachat pinkelt hier nog steeds rond, zijn wonde is terug verzorgd en ik kan enkel hopen dat hij straks misschien toch weer wat beter dat been kan neerzetten
- ik ben nog altijd op de sukkel om de hoeven te doen omdat er hier niemand is die vindt dat die zo kort moeten
- ik ben blij dat hij er nog is maar ben bang voor de toekomst...

AMA Ik heb je even een mailtje gestuurd.
Groetjes Tali

Off the hook!
Wat nu dus resteert is de wond aan het been waardoor hij op 3 benen staat? Of staat hij door dat neuromusculaire gedoe op 3 benen?