Een aantal jaren geleden hebben we met de BHA Mary Wanless uitgenodigd voor een clinic in Oud-Heverlee, in combinatie met een clinic in Mensingeweer. Daarna is nog twee keer iemand van haar instructeurs naar België gekomen. In één clinic heb ik meegereden.
Behalve dat ik me Mary Wanless vooral herinner als iemand waar je absoluut geen conversatie kon voeren - ze sloot zich volledig af - en met diva-allures (ik heb heel veel "grote namen" in mijn auto door België en Nederland rondgereden, bij mij thuis gehad en op restaurant en zo); dat is vaak fijn en af en toe ook ontluisterend (Rashid!)), was ze wel belangrijk, toen, in mijn denken over rijden. Achteraf heb ik er niks van bijgehouden - ze heeft me wél doen nadenken. Over hoe mensen leren. Ondanks sommigen hier die al vaste standpunten hebben nog voor ze gewoon dood zijn en dus per definitie niet meer van gedacht kunnen veranderen, heb ik het vermoeden dat ik blijf nadenken over alles wat ik tegenkom (zoals Jan's paardje gisteren, da's weer goed voor drie weken nadenken) - maar dat terzijde.
Wanless kan niet rijden, ze had geen talent en nog steeds niet. Maar ze heeft heel erg nagedacht over dat niet kunnen rijden, en heeft een manier verzonnen die in z'n geheel lijkt op wat centered riding is; alleen denkt centered riding in heel intuitieve beelden, en Ride with your Mind in biomechanische beelden. Bij centered riding rij je in een cokctailglas en dan weer in een cognacglas, bij Ride with your Mind leer je waar elke zitbeenknobbel zit. Wie zenuwachtig wordt van het idee dat hij moet bedenken dat z'n hoofd naar de sterren gaat en z'n voeten als wortels in de grond groeien, die kan naar Ride with your Mind. Het gaat dus om een aanpak die werkt voor mensen die anders leren dan voor mensen waar centered riding bij werkt. Soms zijn ze complementair, overlappen ze elkaar.
Over het verschil tussen Parelle en Ride with your Mind (mijn persoonlijke mening):
Parelli komt rechtsreeks uit het westernrijden, en ondanks Linda's in alle opzichten blonde dressuurvideo, komt er van dressuur binnen het
Parelliprogramma niks terecht. Omgekeerd heeft ook Wanless het idee dat dressuur alleen is wat zij ervan maakt. Dat is heel Engels, denk ik - Engeland is het land waar Sally Swift, Mary Wanless, Heather Moffet en Silvia Loch krijsend over elmkaar heenrollen in de ruitermagzines. Ik heb ze allemaal live mogen meemaken, behalve Silvia Loch, en niemand weet iets vriendelijks te zeggen over de andere.
Ik verdiep mij dan wel in dressuur (gewoon omdat ik dat graag rij) maar ik ben even goed alle dagen aan het nadenken over western (Californische, Texaanse, weetikveel), en over springen, om maar wat te zeggen. Ik denk dat het allemaal niet zo ingewikkeld is als iedereen schijnt te denken. tenslotte is een paard is een paard is een paard, en een paard reageert logisch. Western en dressuur liggen in elkaars verlengde, en dat verlengde kan alleen maar logisch zijn, omdat het paard onder het zadel gewoon nog altijd een hoofd, vier benen en een staart heeft. De dag dat ik dressuur helemaal begrepen heb, zal tegelijk de dag zijn dat ik western helemaal begrepen heb. Zolang iemand roept dat het ene beter is dan het andere, denk ik maar "ach, hij is ook nog onderweg, net zoals ik".
met vriendelijke groeten,
Inge
http://www.cremebrulee.be/inge