Oh ja sorry, Piet had dit al doorgemaild. Dat komt ervan van slechts af en toe op te duiken en dan direct te reageren...

met vriendelijke groeten,
Inge

Steyfkens Clép schreef op dinsdag, 4 januari 2005, 0:43:


Ik denk niet dat het aan je galop ligt... Ik ben niet zo zeker van je draf, en nogverder terug in de basics over de nageeflijkheid van je paard... Maar ik heb jullie niet gezien, dus kan ik er verder niets over zeggen...

met vriendelijke groeten,
Inge

Bareld meijering schreef op woensdag, 5 januari 2005, 22:16:



Timingprobleem. Ik werk gewoonlijk niet met de trailermethode zoals die op deze site beschreven staat maar eventueel wel met een mengeling ervan. Ik weet niet wat je dochter doet, maar de pony denkt dat het zo moet. Hij gaat tot op die plaats op de klep, en je dochter zet daar niet door. Het is te zeggen: ZIJ denkt misschien dat ze (heeft) door(ge)zet, maar wat er - denk ik - is gebeurd is dat ze op die plaats de pony gedensibiliseerd heeft voor wat ze daar doet met het touw, tot hij besluit/gelooft dat het genoeg is en dan achteruit gaat, daarbij zichzelf belonend (hij geeft zichzelf rust), omdat je dochter dan met hem meegaat, terwijl ze daarbij de druk laat wegvallen. Dat is ook het probleem met het ene ding van een pony gedaan willen krijgen door alle andere dingen vervelend maken: je dochter kan/durft/wil niet doorzetten om het de pony NOG moeilijker te maken - en terecht, want dan gaat het wel héél erg op "geweld gebruiken" lijken, nietwaar?

In plaats van het niet in de trailer gaan vervelend te maken, zou ik mij concentreren op het prettig maken om erop te gaan.

met vriendelijke groeten,
Inge

Caroline schreef op vrijdag, 7 januari 2005, 13:55:


Als een paard de trailer niet opwil, is het omdat hij niet gelukkig is op die plaats. Kan aan de trailer liggen, de voorgeschiedenis van de pony, het rijgedrag van de chauffeur - in elk geval: die trailer is eng. Dus wat doen mensen? Het buiten die trailer nog vééééél enger maken. Noem het dan "comfort" en "rust", dat zijn eufemismen. En elke keer dat iemand z'n ongeduld verliest, is al die geduldige training van daarvoor dubbel en dwars vergeten, want de pony voelt zich verraden: die gelooft er niks meer van. En zo bezorgen mensen zichzelf de meest onwaarschijnlijke problemen. Allemaal de schuld van die rotbok...


Er zijn nog veel leukere dingen dan rust als beloning. Niet het voer in de etensbak leggen in de hoop dat de pony op de trailer gaat voor het voer, da's omkoperij. Maar duidelijke afspraken met die pony, hem ergens naartoe laten gaan waar hij graag naartoie gaat - tien keer 1 bewuste stap in plaats van tien vage stappen vooruit en elf achteruit. 1 stap vooruit vragen. Niet trekken aan dat touw om 'm vooruit te slepen en dan weer achteruit duwen, maar loslaten, en het zijn eigen, vrijwillige, bewuste, zelfgekozen pas laten zijn: targetten. Bridgen en belonen. En dan zélf 1 stap achteruit vragen. Bridgen en belonen. Tot je pony de chachacha doet met die ene stap voor-achter-voor-achter en zegt, hee, twee stappen kan ik ook hoor! En dan twee passen chachacha. En pas als die pony zegt - zijn jullie nu helemaal, ik doe er wel drie, of vier. Ik kan geen gedetailleerd trailerladingsplan schrijven, die tijd ontbreekt mij op dit moment en ik zie niet wat er werkelijk bij jullie gebeurt; en ik heb ook geen wonderplan waardoor je pony er volgende week gegarandeerd fluitend opwandelt. Het zou kunnen, maar de kans is groter van niet .
Ik weet niet waar je precies woont, is er niemand van de lijsters hier in de buurt die weet waar ik het over heb?

met vriendelijke groeten,
Inge

http://news.bbc.co.uk/2/hi/africa/4152447.stm

met vriendelijke groeten,
Inge

Ik ben het heel erg met Michiel eens. Ik heb het boek niet gelezen.
Wat hier op deze lijst, onder dit groepje mensen als "natuurlijk" wordt gedefinieerd is voor andere mensen een onwezenlijke ver-van-hun-bed show. Weer andere mensen nemen na dezelfde argumentatie die jullie onderling hebben opgebouwd, heel andere beslissingen. Toch een bit; verzameling vragen, toch een deken, 's nachts op stal. Er is niet maar één waarheid, die jullie hier toevallig zouden gevonden hebben. Denk je dat het daarbuiten, in de grote-paardenwereld met manèges en zondagse wedstrijdjes ook maar enisgzins over die nuancetjes gaat? Welnee, daarbuiten is een hele, héle grote wereld waar mensen er echt en oprecht (!!) van overtuigd zijn dat ze het allerbeste doen voor hun paard, en die heel, héél andere dingen doen. Ze hebben een heel andere woordenschat; en ik verzeker je: als je dáár iets moet beginnen uitleggen, dan moet je heel, héél ver terug gaan.
Als zo iemand dit boek uit het rek in de winkel neemt en in de zetel thuis gaat zitten lezen, dan leest hij daar misschien voor de allereerste keer dat ijzers niet absoluut moeten. Wat maakt het uit onder welke titel het boek verkocht wordt - het gaat over die ene mens die begint na te denken. Eén mens, en dat boek heeft z'n werk gedaan.

Vanochtend was ik bij iemand die heel erg haar best doet. Toen ik haar voor het eerst zag, werd ze onder de voet gelopen door haar paard. Na een heleboel maanden daartussen zie ik haar terug, en ze doet een hele goeie poging om het beter te doen - en dat telt. Wat maakt het uit dat haar touwhalster te los zit, dat haar vragen en vooral haar loslaten slordig zijn en de timing ernaast zit, dat haar paard hoefijzers heeft en daarna met deken op de paddock in gaat? Wat IK zie, is dat ze haar best doet. Vroeger zou het paard naar stal gegaan zijn. Ze heeft vandaag voor het eerst gevoeld wat het verschil is tussen zijwaarts vallen en een binnenachterbeen dat onder het paard wordt gezet. Ze heeft vandaag voor het eerst prompt durven reageren als haar paard eerst niet vooruit wil op de cirkel, en dan achteruit denkend voortslenterd, dreigend om uit te slaan. Een half jaar geleden zou ze dat nooit gedurfd hebben. Ze kiest niet voor de gemakkelijkste weg. Wat voor een gek zou ik zijn om tegen haar te roepen wat ze allemaal fout doet!?
Noem het dan een halfwegboek - het heeft vast z'n plaats.

met vriendelijke groeten,
Inge (ook met een halfwegboek bezig, want ik durf vandaag niet zeggen dat ik weet wat ik over tien jaar zal denken)

Ooh, ik mag hier geen gewoonte van maken, hoor, twéé keer op één dag komen kijken .

Nick Altena schreef op woensdag, 12 januari 2005, 14:57:


Sorry als je je aangevallen voelde, want dat is echt niet mijn bedoeling - 't was een algemene reactie, echtigentechtig .


Nee hoor, - ik ben er zelf niet genoeg uit wat "natuurlijk" is om daar nu al grenzen bij af te bakenen . Ik weet nog te weinig.


Ja, dat komt, denk ik, omdat je een boek in z'n geheel weggooit omdat er de woorden "stal", "deken" en "ijzers" in voorkomen. Zou dat niet kunnen?
Ik denk dat Iebie veel kan lezen in dat boek, waar ze over kan nadenken. En alsnog besluiten om het anders te doen; maar het zal tenminste een geinformeerde keuze zijn met argumenten pro en contra. Toch?


Kom nou Niek - het gebeurt al, hoor... In het Belgische VLP-blad werd nog niet zolang geleden ineens het woord "horsemanship" gebruikt toen ze het hadden over het feit dat er meer fairplay naar de paarden moest zijn op wedstrijden. En Voest bij Bartels, wat doet die daar, denk je? En PNH in Frankrijk, als nieuwe norm voor instructeurs (wordt overigens al bijgevijld, geloof ik ). En Tteam en imprinting-experimenten op de Palmfokkerij, en Ray Hunt die daar uitgenodigd werd? Jawel, er beweegt wel wat... Door mensen die naar buiten komen, hun nek uitsteken, niet in hun eigen wereldje blijven zitten.


Maar daar gaat het juist om, Niek. Het is *voor jou* een verkeerd beeld. Maar de auteur, die is, en daar ben ik heel erg van overtuigd (ervaringsdeskundig tegenwoordig ;-p ) heel oprecht geweest. Die heeft hart en ziel en overtuiging neergepend om de paardenwereld een beetje beter te maken. Effe snel rijk ervan worden of zo, neuh, niet echt denk ik.


Niet ongelukkig worden, Niek, daar lig ik wakker van, dan doe je die twee blije mensen van vanochtend teniet .


Neem alle tijd - de voorintekening loopt nog tot 10 februari. En daarna ligt het vast nog tien jaar hier thuis opgestapeld .

met vriendelijke groeten,
Inge

Dit valt nu wel helemaal buiten de oorspronkelijke boekenkwestie, waarbij ik Iebie (en Nick ;-p ) gerust wil stellen dat ze wat mij betreft natuurlijk een slechte recensie van een boek mag geven... Je zou eens moeten zien wat ik voor de BHA geschreven heb over André Geeroms' Verschrikkelijke Boekje .

Ik vraag mij af of dat verschil in mening over de geleidelijkheid dan wel de harde aanpak uit persoonlijke voorgeschiedenis komt of niet.
Ik ben zelf de weg van de geleidelijkheid gegaan, en elke stap was een worsteling. Ik begon tien jaar geleden met de martingaal van mijn paard te halen. En drie maanden later het neusriempje. En nog later durfde ik m'n teugels loslaten als m'n paard ging rennen. Van de ene clinic naar de andere, uitgeprobeerd, vergeleken, onthouden, of weggegooid. De ergste schok was vijf jaar geleden, toen ik positieve bekrachtiging ontdekte - en ik die dacht dat ik "er was"! En nog steeds evolueert mijn mening. Hoe kan ik dus al nu mijn mening als "de enige waarheid" verkondigen als ik tegelijk weet dat ze nooit zal vaststaan?

Het zou kunnen dat dat bij mij zo was omdat je toen werkelijk alles zelf moest uitvissen - nu zijn er boeken, sites enzovoort; l'embarras du choix. De dingen kwamen naar mijn gevoel één voor één bij mij aan. Kennelijk ging dat met jullie niet zo. Hebben jullie gewoon op een dag een knop omgedraaid of zo?

Confucius
(551 VC):

Een reis van duizend mijl begint met een stap.

met vriendelijke groeten,
Inge