jo schreef op dinsdag, 23 november 2004, 23:19:


Tja, timing, feel, en... balans.

Heeft het met een manier van denken te maken, of met jouw interpretaties en toepassingen ervan?

met vriendelijke groeten,
Inge

Inge Teblick schreef op woensdag, 24 november 2004, 8:52:


Ik wou vriendjes zijn.
Dan krijg je zoals de oude reclame: twijfelt u, ga gerust u gang.........
Zij twijfelde en ik twijfelde, maar wie bepaald er nou.
Beide beleeft wachten en afwachten wat de ander gaan doen en dan twijfelen is dat wel wat ik wil of bedoel.

Andere vergelijking: stijldansen: de èèn leidt en de ander volgt....leidt je beide wordt het vallen of op tenen staan, leid er niemand sta je stil of dijn je.

Als je in een drukke winkelstraat loopt en iemand loopt vak achter je, bijna op je hielen, dan laat hij je geen ruimte en je voelt je onbehagelijk.
Nou vraag je vriendelijk: wil je wat afstand houden? en de ander kijkt wat schaapachtig terug.
Jij gaat weer lopen stopt en de ander botst tegen je op, na een paar keer vriendelijk vragen zal je wat anders moeten.
En dan komt het op respekt, duidelijke taal en wat moeten veranderen aan.
Toch?

Iemand beslist en dat gebeurt gewoon.
Tot dat punt moet iederen in het opvoelen van zijn paard, het leiderschap verkrijgen komen.
Koop je een paard dat ingereden is, dan heeft een ander dat (op zijn manier) gedaan.

Ik heb het dus niet over rondjes in de bak rijden of over een paard die alles best vind. :)

jo schreef op woensdag, 24 november 2004, 9:54:

Maar heeft dat met leiderschap in negatieve zin te maken? Ik denk het niet. Leiderschap in positieve zin moet er zijn vind ik, daarmee verkrijg je oa vertrouwen. En zonder vertrouwen gaat het allemaal niet. En het is ook nog eens behoorlijk praktisch, langs een draaiende trekker rijden is altijd wel handig ipv in de sloot te belanden...
Ik probeer vriendjes met mijn paard te worden, zeker. Ik wil en doe ook zo veel mogenlijk, wat Isabel schrijft. Jij zecht dat je het daar niet mee eens bent, vroeger heb je het wel geprobeert maar toen kreeg je bovenstaande. (ik vat het eventjes samen voor mezelf en om te kijken of ik het wel goed onthouden heb, ben nog niet zo helder). Maar volgens mij heeft dat twijfelen meer te maken met inconsuquent wezen en onduidelijkheid. En dat heeff neits te maken met Isabel schreef. Je moet wel duidelijk weten wat je wilt en wat je do's en don'ts zijn. Daar schreef ik al eerder een berichtje over.
En wat betrefd dat leiden, ik ga met 2 paarden om. En beiden zijn ze anders.
Sante Fee, volg ik, zo lang het kan. Dat weet ze en als we van het erf af zijn dan stapt ze ook vrolijk een kant op. En zoekt haar route en tempo. En ik volg. Niet altijd, als ik moe word na een lange draf ga ik stappen. Of als ze voor een trekker wil springen trek ik haar echt wel terug. Bij Stella doe ik het anders. Die volg ik wel maar als ik haar het eerste weg moet laten stappen dan staat ze onzeker om zich heen te kijken. En komen we neit weg. Dus doe ik het anders, ik begin gewoon met lopen, zij volgd en vervolgens geeft zij aan of ze die of die kant op wil en of ze nu wil draven of weer terug naar stap. Zij vraagt het eerst, hoe kan ik neit precies uitleggen en Sante Fee begint gewoon en als ik niet volg stopt ze.
Allebei leiden ze en toch anders. Als je beide stilstaat dan moet je wat doen. Niet elk paard is hetzelfde.
Wel op de manier zoals Isabel omschrijft niet de twijfel.Want dat hoeft volgens mij niet
Ik hoop dat het een beetje duidelijk is.
groetjes Ebby
Dus dan moet er eentje beginnen maar als een iets anders wilt dan doe je dat. Stond trouwens wel altijd op tenen bij het stijldansen... Wou misschien te veel leiden?

Ik denk dat we uiteindelijk allemaal wel hetzelfde bedoelen.

En zoals je zegt: elk paard is weer ander.
Daarom zeg ik meestal ook niet: ik kan paardrijden, maar ik zeg: ik kan een paard (be)rijden.

Heel gek, maar daar ben ik ook fanatiek in met mijn dochters: denk niet nu dat je elk paard kunt berijden....onderzoek elk paard weer opnieuw.
Ook op dat wederzijdse respekt.

Iedereen schrijft vanuit zijn eigen ervaring, zijn eigen soort paarden die hij/zij rijdt en om zich heen heeft.

Kijk naar de titel: hij denkt er het zijne van.
Ik denk dan aan een paard die dat denkt en zie dan voor mij een paard die de mens voor zich totaal onbelangrijk vind.
Door zijn ervaringen, verleden, aangeleerd door zijn/haar moeder, uitproberen van grenzen,enz.
Is het dan ook nog een slim paard, zal je van goede huize moeten komen om het met "poesvriendelijk en vriendjes zijn "te redden en indruk te maken en te houden bij het paard.

Was het zo makkelijk, dan zou je niet al die problemen hebben die je zo vaak leest: ik krijg mijn paard niet mee, ik wordt de wei uitgejaagd, mijn paard doet niet wat ik wil, enz.
En hadden we ook niet de opkomst van al die guru's.

(Pien, ik ben nog steeds pinnig.
Maar zonder bazig te doen tegen de paarden.
Klinkt verwarrend, maar bij bazig zie ik een dame voor mij: kleerkastfiguur, kin om hoog, starende blik, harde stem en die zal wel eens effe......

Zou het ook iets typisch voor vrouwen zijn?
Vriendjes willen zijn met je paard?

Hoe zien de mannelijke en vrouwelijke lezers dat hier?