knip

Oke... ik hoop dat mijn bericht goed komt te staan (ik snap nog niet helemaal hoe het hier werkt, sorry...). Ik wil toch even reageren op het uitgebreide bericht van PaardEnSchool, dit bericht heeft mijn haren namelijk werkelijk overeind doen staan. Hoe in hemelsnaam durf je iemand's paard dood te wensen??? Ooit de uitdrukking "Wat je niet wil dat jou geschiedt, doe dat ook een ander niet" gehoord??? Ik denk het niet, anders zou je een dergelijke laag bij de grondse opmerking niet maken. Overigens kan ik (ik ben een stalgenootje van de eigenaresse van Peppy, ik heb Pep op de dag van zijn vertrek naar jou gezien en direct na zijn terugkomst heb ik hem ook gezien... en geloof me, dat 2e beeld krijg ik helaas maar moeilijk van mijn netvlies!) er nog steeds niet bij dat iemand een dergelijke achteruitgang heeft weten te bewerkstelligen in zo'n korte periode (ik heb foto's van Pep de dag voor vertrek naar PaardEnSchool en het is bijna niet te geloven dat dat om hetzelfde paard gaat als op de foto's op de website van de paardenopvang.

Ook op die keuze wil ik trouwens graag even reageren (ik begrijp nl heel goed dat het voor Pep's baasje niet mogelijk is om hier te reageren zonder dat haar emoties de overhand krijgen, bij mij lukt dat gelukkig nog net wel); wanneer je je paard in een zeer ermbarmelijke staat aantreft, dan is het imo niet meer dan logisch dat je je paard naar een lokatie wil brengen waar PER DIRECT niet alleen plek voor het paard is, maar ook adequate verzorging. Wanneer iemand fulltime werkt (zal wel moeten om onze paardenhobby te bekostigen he =o) ) dan is er nl niet altijd de tijd om het paard zelf te voorzien van de noodzakelijke medische behandeling. In deze situatie is de keuze voor deze opvang imo dus een zeer goede geweest. Overigens is de eigenaresse nog steeds persoonlijk betrokken bij het herstel van Pep. Het is haar namelijk NOOIT om het geld gegaan, als het daar om ging, dan zou ze nu nl niet haar zakken leeg kloppen bij de dierenarts, hoefsmid, aan supplementen etc. etc. etc. En dat doet ze dus wel, UIT LIEFDE voor Pep.

En dan nog een klein puntje; hoefbevangenheid kan bij mijn weten meerdere oorzaken hebben; ik heb me (door diverse DA's) altijd laten vertellen dat ook stress en ontstekingen in het lichaam veroorzakers van hoefbevangenheid kunnen zijn. De vlieger "ik voer alleen muesli, dus de hoefbevangenheid kan hier niet zijn ontstaan" gaat dus niet per definitie op. Gewoon even ter info...

Overigens is het logisch dat een stichting om donaties vraagt omwille van hun voort bestaan; dit betekent natuurlijk NIET dat de eigenaresse niet voor de kosten opdraait, alle extra's zijn gewoon mee genomen voor die stichting.

Overigens is er met het andere paard van de Pep's baasje niets mis, dus waarom je daar een vaag verhaal over begint met wedstrijden op will rijden enzo...??? Schiet mij maar lek... dat is een erg goed paard die lekker en zuiver loopt, ik zie niet in wat zij met deze ellende te maken heeft... beetje last van onmacht misschien???

Ter afsluiting; ik hoop dat iedereen met veel plezier en liefde van zijn / haar paardjes kan genieten, dat doe ik ook! Na vandaag ga ik mijn energie dan ook lekker in mijn dame en heer steken en het baasje van Pep ga ik hetzelfde aanraden.

Anja Seijn schreef op zaterdag 8 november 2008, 20:34:


Hier wil ik toch ook even op reageren (nadat ik er ongeveer 20 minuten over heb gedaan voor ik er uit was hoe ik hier ook al weer in moest loggen... pffft, ik ben af en toe zo'n nitwit met nieuwe fora...) Ik heb nl zelf ook een paard dat ik (helaas!!!) bepaald niet vaak kan bezoeken. De reden? Mijn geweldig lieve arabier merrie staat na een ongeluk nl heerlijk te genieten van een welverdiend vervroegd pensioen. Dit heerlijke paradijsje voor mijn merrie heb ik mogen vinden bij een vriendin in Drenthe (de ex vrouw van mijn merrie's eerste eigenaar, zij heeft mijn merrie dan ook van veulen t/m 6,5 mee gemaakt en ze is altijd een emorionele band met Escala blijven voelen). Na flink (en langdurig) gedokterd te hebben om Escala zo goed te krijgen als mogelijk was heb ik besloten dat het niet eerlijk was tegeover haar om haar (omwille van mijn eigen egoisme, ik zou haar nl het liefst iedere dag zien en betuttelen) nog langer in pensionstalling te houden in de randstad waar ik woon en werk. NIET omdat ik het niet wilde betalen, NIET omdat ik haar niet bij me wilde houden, maar WEL omdat ik haar een kwalitatief rijker leven gunde. In de randstad is het nou eenmaal helaas niet te doen om stalling te vinden waar ze zoveel en zo veilig buiten kan staan als bij mijn vriendin op de boerderij. Het aanbod dat ze daar met pensioen mocht was voor mijn merrie dan ook TE MOOI om te weigeren. Daar staat ze iedere dag met de 2 merries van mijn vriendin van 07:00 - 23:00 op de wei ('s nachts staan ze binnen zodat ze droog en warm kunnen slapen) en 's winters in de 30 x 60 rijbak met zeer veel kwaliteitshooi van eigen land. Dat is een leven dat ik Escala echt niet KON en WILDE ontzeggen; het houdt echter wel in dat ik haar helaas maar 1 x in de 8 / 10 weken op kan zoeken. Ik heb nl geen rijbewijs en wekelijks heen en weer met het openbaar vervoer is helaas niet te doen. Niet alleen uit financiele overwegingen, maar ook omdat ik dan geen tijd zou hebben om die dag voor mijn ruin (zoon van mijn merrie) te zorgen die NIET de volledige verzorging krijgt die mijn merrie gelukkig wel krijgt :) . Soms vloeit het niet dagelijks of zelfs wekelijks (kunnen) bezoeken van je paard dus voort uit een keuze gemaakt om het welzijn van het paard. In mijn geval heeft dat meer dan geweldig uitgepakt, mijn merrie is werkelijk in het paradijs op aarde, mijn vriendin is blij dat haar oude merrie weer bij haar terug is, haar kinderen zijn blij dat er nu een paard is dat gek is op kinderen en dat voor kinderen niet alleen heel lief is, maar ook door en door betrouwbaar... en ik, ik ben blij dat Escala op een plek staat waar haar leven meer kwaliteit heeft gekregen. Dan bijt ik wel door die zure appel dat ik haar niet zo vaak meer zie heen. Helaas pakt het dus niet voor iedereen zo goed uit als voor mij, maar door schade en schande leert men...

joop schreef op maandag 10 november 2008, 13:57:

> fijn dat je voor je paarde een goede oplossing hebt kunnen

Dat slapen moet je ook niet al te letterlijk nemen hoor... die tijden dat ze binnen staan (23:00 - 07:00) hangen meer samen met de slaaptijden van mijn vriendin en haar man . Slapen paarden in de korte periodes dat ze slapen trouwens niet "verdeeld"; eerst de ene hersenhelft en dan de andere? Ik geloof dat ik me dat ooit heb laten vertellen... Maar ja, beetje een klok, klepel gevalletje... Maar wij vinden het iig wel prettig dat ze ieder etmaal een paar uur binnen kunnen staan (Escala heeft dan beschikking over haar kruiden liksteen, helaas hebben de meeste (bijna alle) weides geen goede kruiden meer tussen het gras groeien en ik denk dat kruiden wel een goed effect kunnen hebben op het algemene welzijn :) ), zeker daar de weide geen schuilmogelijkheid heeft en voor Escala is een vaste routine heel belangrijk. Ik heb haar voorheen wel periodes dag en nacht buiten gehad, maar als ze dan door omstandigheden naar binnen moest (bv als de wei bemest of bespoten werd of het weer echt bar en boos was), dan was ze kompleet van de rel. En met deze dagelijkse routine heeft mijn zenuwenpeesje daar gelukkig geen last meer van. Maar goed, ooit droom ik van een klein boerderijtje met een enorme lap grond in een land waar het klimaat zo is dat mijn paarden nooit binnen zouden hoeven staan... (hoewel Escala dan evengoed in Drenthe blijft, ze voelt zich daar zo thuis dat ik niet meer met haar wil gaan slepen :) )

Wil schreef op maandag 10 november 2008, 13:54:



Pep krijgt vandaag de DA (en zijn baasje) weer op bezoek; ook is er door de eigenaresse druk gewinkeld naar supplementen e.d. die hem nu ten goede zouden kunnen komen en die eventueel herstel zouden kunnen bevorderen. Maar goed, een klein beetje meer zekerheid is er helaas pas later vandaag, de schaal kan nog naar allebei de kanten door slaan voor Pep. Maar we hopen natuurlijk gewoon op het positieve... :) Iedere weg die voor Pep kan worden bewandeld gaat iig in beschouwing worden genomen (een vriendin van mij studeert natuurgeneeskunde voor paarden, misschien kan zij ook nog iets betekenen in deze situatie, en de paardentandarts in drenthe heeft een klant die -ik geloof op individuele basis- kruiden samen stelt voor paarden... ook dat is misschien een optie).

Om even te reageren op Pien (of was het nou Wil...of zijn jullie 1 en dezelfde persoon... ik ben nog steeds niet lekker wegwijs hier vrees ik) ; ja hoor, ze heeft de veearts (DA = DierenArts, macht der gewoonte, sorry) er (zoals je in haar eigen bericht hier boven vast al gezien hebt) al meerdere malen bij gehad. Voor dit soort situaties is de reguliere geneeskunde imo en ook volgens het baasje van Pep een absoluut vereiste hoor :) . Maar goed, mocht het dan nog erg langzaam gaan met het herstel... dan ben ik iig van mening dat je met alternatieve behandelingen / natuurlijke middelen soms ook wel eens extra effect kan hebben. Baat het niet, dan schaadt het iig ook niet met natuurlijke middelen... Ipv de reguliere geneeskunde is natuurlijk geen optie voor de kwalen die pep heeft, maar wellicht dat het wel ondersteunend zou kunnen werken :) .