Anja Seijn schreef op zaterdag 8 november 2008, 20:34:
>
> Jeetje, wat vervelend voor je allemaal!
> Maar het blijft een feit dat je Peppi nooit en te nimmer
> wekenlang, zonder één bezoekje van jou, aan zijn lot over mocht
> laten. Je noemt jezelf Paardenvriendin. Jammer dat we het Peppi
> niet kunnen vragen of zij dat ook zo ervaart! Je weet, denk ik,
> het antwoord al wel. Nu een beetje zeuren en als een bedelaar
> donaties proberen te werven voor een dier wat je door jou toe
> doen naar de klote heb geholpen? Los het zelf lekker op!
> Voor het besturen van een auto heb je een rijbewijs nodig, voor
> het houden/aanschaffen van een paard helemaal niets. Sommige
> dieren zijn aan de Goden overgedragen. Durf je wel?
Hier wil ik toch ook even op reageren (nadat ik er ongeveer 20 minuten over heb gedaan voor ik er uit was hoe ik hier ook al weer in moest loggen... pffft, ik ben af en toe zo'n nitwit met nieuwe fora...) Ik heb nl zelf ook een paard dat ik (helaas!!!) bepaald niet vaak kan bezoeken. De reden? Mijn geweldig lieve arabier merrie staat na een ongeluk nl heerlijk te genieten van een welverdiend vervroegd pensioen. Dit heerlijke paradijsje voor mijn merrie heb ik mogen vinden bij een vriendin in Drenthe (de ex vrouw van mijn merrie's eerste eigenaar, zij heeft mijn merrie dan ook van veulen t/m 6,5 mee gemaakt en ze is altijd een emorionele band met Escala blijven voelen). Na flink (en langdurig) gedokterd te hebben om Escala zo goed te krijgen als mogelijk was heb ik besloten dat het niet eerlijk was tegeover haar om haar (omwille van mijn eigen egoisme, ik zou haar nl het liefst iedere dag zien en betuttelen) nog langer in pensionstalling te houden in de randstad waar ik woon en werk. NIET omdat ik het niet wilde betalen, NIET omdat ik haar niet bij me wilde houden, maar WEL omdat ik haar een kwalitatief rijker leven gunde. In de randstad is het nou eenmaal helaas niet te doen om stalling te vinden waar ze zoveel en zo veilig buiten kan staan als bij mijn vriendin op de boerderij. Het aanbod dat ze daar met pensioen mocht was voor mijn merrie dan ook TE MOOI om te weigeren. Daar staat ze iedere dag met de 2 merries van mijn vriendin van 07:00 - 23:00 op de wei ('s nachts staan ze binnen zodat ze droog en warm kunnen slapen) en 's winters in de 30 x 60 rijbak met zeer veel kwaliteitshooi van eigen land. Dat is een leven dat ik Escala echt niet KON en WILDE ontzeggen; het houdt echter wel in dat ik haar helaas maar 1 x in de 8 / 10 weken op kan zoeken. Ik heb nl geen rijbewijs en wekelijks heen en weer met het openbaar vervoer is helaas niet te doen. Niet alleen uit financiele overwegingen, maar ook omdat ik dan geen tijd zou hebben om die dag voor mijn ruin (zoon van mijn merrie) te zorgen die NIET de volledige verzorging krijgt die mijn merrie gelukkig wel krijgt :) . Soms vloeit het niet dagelijks of zelfs wekelijks (kunnen) bezoeken van je paard dus voort uit een keuze gemaakt om het welzijn van het paard. In mijn geval heeft dat meer dan geweldig uitgepakt, mijn merrie is werkelijk in het paradijs op aarde, mijn vriendin is blij dat haar oude merrie weer bij haar terug is, haar kinderen zijn blij dat er nu een paard is dat gek is op kinderen en dat voor kinderen niet alleen heel lief is, maar ook door en door betrouwbaar... en ik, ik ben blij dat Escala op een plek staat waar haar leven meer kwaliteit heeft gekregen. Dan bijt ik wel door die zure appel dat ik haar niet zo vaak meer zie heen. Helaas pakt het dus niet voor iedereen zo goed uit als voor mij, maar door schade en schande leert men...