marianne laenen schreef op woensdag 16 januari 2008, 19:55:


Het heeft hier ook heel lang geduurd Vorige winter hadden ze het nu al flink te pakken. Beide paarden.
Sinds gisteren heb ik de mok (beginstadium, enkele kleine korstjes) ontdekt onder de bemodderde, haren. En ineens bij Queenie én Beereke tegelijkertijd.
Maia, het derde paard bij ons, heeft geen mok, ook vorige winter niet.
Hout vasthouden Marianne, ik zei vorige week ook nog tegen Jolien dat het opmerkelijk was dat ze nog geen mok hadden...

Pas de mokbeentjes gaan behandelen van Queenie

Vorig jaar dierenarts moeten laten komen die er beslist de praam ging bijhalen omdat hij "zijn leven niet beu was met die slaande Queenie"
Uiteraard heb ik dat niet toegestaan en heb ik even geclickerd tot het zonder gevaar wél lukte. dierenarts stond met grote ogen te kijken.
Enfin dit jaar kon ik het zelf
Gisteren was Q nog defensief op de achterbeentjes als ik wou voelen of ik mok kon ontdekken.
Vandaag dus "gewoon begonnen" (en dan bedoel ik: zelf niet te veel spanning hebben, gewoon doén)
Vond ze duidelijk niet zo aangenaam. de eerste drie keren haar achterbenen wijd uitsteken en dreigen met "ik zweer het als je nu niet opkrast dan sla ik"
Ik heb er op geclickerd en vrijwel onmiddellijk vergat ze het onaangename en vond ze het wel een leuk spel. Dat ze het een spel vond, bleek al snel uit het eigen initiatief dat ze nam: zelf haar been me aangeven en omhoog houden. Als ik ff rust nam (moet beetje rusten af en toe door dikke buik ) dan nam ze touw in haar mond, gaf ze pootje, een zoentje, enz, en ja, ook haar achterbeen gaf ze aan. Nadat ik alles in die minuut negeerde stopte ze met vragen of we dit of dat zouden doen, en dan at ze verder aan het hooi; ze blééf dus niet vragen, wil ik effe toevoegen
Dan weer van start, mijn hand nog maar wijzen naar achterbeen en hups, achterbeen in de lucht en netjes omhoog houden tot ik klaar was. Jolien beloonde af en toe met voedsel maar na 10 min was dat dus eigenlijk niet meer nodig. Ze hield der achterbeen netjes omhoog en zette die pas neer toen ik wegstapte van haar achterhand.

Shit, waarom had ik wéér geen camera bij! Dan had ik kunnen zien hoe ze in hoegenaamd 2 minuten haar been aan me gaf ipv dreigen te slaan.

Het werd een spel voor haar (en ik vond het ook wel leuk zo ) en die praam van vorig jaar zou nu rond de nek van de dierenarts hangen!

Ligt het aan de methode clickertraining of aan onze vertrouwersband?
Wie wééét da jong!

ah ja wat ik heb gedaan:

1) modder vd benen weggespoeld in emmer water met imaverol oplossing
2) goed afgedroogd
3) anti-moklotion van aveve op de benen
4) propoliszalf van nele
5) animalintex + badage er rond

En nu hopen dat alles een dagje blijft zitten !

Peter Donck schreef op zondag 20 januari 2008, 21:13:


huisvrouw-knuffel-penny-smurf?

Piet schreef op maandag 21 januari 2008, 11:40:


Het is geen Amer dressuurschool maar een klassieke dressuurschool waar een cursus amerikaans rijden wordt gegeven; en in die opleiding hoorde ik "no emotions with horses" meer dan één keer, klopt

Ik bevestig!

Hoelang denken we hier uberhaupt over na?

Spirithorses schreef op maandag 21 januari 2008, 12:24:


probéér eens

Spirithorses schreef op maandag 21 januari 2008, 12:27:


Nee dat was het niet; dit zou zijn "niet te veel informatie"
Maar de piepo in het midden riep het steeds toe toen de ruiter het paard beloonde voor iets goed, door een aaike of een goed woordje
Mag niet! No emotions!

Spirithorses schreef op maandag 21 januari 2008, 12:31:


ach pien het was zo vreselijk om te zien dat Rudy en ik net niet de piste zijn ingegaan om die vent es, ge weet wel, ook zonder emoties ...
Constant sporen prikken, wat zeg ik, stampen in de flanken, vreselijk trekken aan de teugels, en andere natuurlijk
Maar wat kan je doen he?
Eddy zou der op afstappen en tonen hoe het anders kan, weet ik! Maar ook dat zou niet helpen, eddy zou in geen duust jaar op een van die paarden mogen kruipen van die vent.

eddy DRUPPEL schreef op maandag 21 januari 2008, 12:40:


Niets doen was k nu ook al nie van plan, kben soms ook geen gemakkelijke zenne!

Enkele weken terug iets gelijkaardigs. Paard moest naar piste geleid worden, merrie, hengst, iets tussenin, ik weet het zelfs niet. Eigenaar kreeg paard maar niet geleid; eigen stomme kl*** fout van die eigenaar natuurlijk. Om ene verhaal kort te maken (moet ik veeeel moeite voor doen!); na enkele min sukkelen haalde die een ruw touw boven en stropte die over de neus van het paard. Nam touw kort onder de hals beet en trok dat het vreed was. Zelfs toen paard niét meer voorbijstak bleef hij snokken alsof hij het paard alvast waarschuwde "probeer het nie". Enfin, paard begon lelik te doen en ben der op af gestapt. Heel vriendelijk gevraagd of ik het mocht overnemen. Ouwe vent bekeek me maar bedenkelijk maar liet het toch toe onder mom van spot " alleee meiske toont ne keer wa ge kunt zulle".
Hij werd op slag 30 jaar jonger en zei dak geluk heb gehad, dat paard al moe zal geweest zijn. Yeah right! Enfin, hij niets geleerd? Wel gezien! maar omstaanders die vroegen me effe te helpen paard op trailer te zetten.
Ben gestopt met diskuteren tegen die mannen.
Overnemen, tonen en daarna diskuteren.
Néh

trea hoex schreef op maandag 21 januari 2008, 12:56:

Trea, in alle eerlijkheid durf ik denken dat het een weloverwogen beslissing is en ik geloof ik je oprechtheid dat je het beste wilt voor Amy. Ik ben het vaak niet eens met je geweest en me geergerd aan bepaalde dingen, maar ik denk het deze keer toch eens met je te zijn.

Als je een paard niet kan bieden wat die nodig heeft... maak dan dat je het wel kan bieden, desnoods ten koste van je eigen leed om jepaard te moeten missen

Ik heb mijn eerste paard ook verkocht. Na 6 maanden. het klikte gewoon niet en zowel ik als paard hadden niets aan elkaar dan stress en zo voort.
Toen er op een dag een klein meisje langskwam veranderde het paard volledig. Ze was ook meteen zot op die fjord en ouders hadden toevallig een grote wei waar paardje terecht zou kunnen. Ik heb toen van mijn hart een steen gemaakt en het deed toen zo pijn maar ik heb de fjord verkocht aan het meisje. Nu nog steeds krijg ik mooie foto's van een gelukkig paard en eigenaartje. het doet me zo goed te weten dat ik een goeie besliss heb genomen destijds.

Ik denk dat als je Amy verkoopt voor haar bestwil en niet omdat het voro jou makkelijker uitkomt of zo, dat niemand je iets kan verwijten.

sterkte